Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

ตอนที่๔๓(ตอนจบ)

 

 

 

               ร่างงามสมส่วนอยู่ในชุดผ้าไทยประยุกต์สีงาช้างดูสวยสง่าและอ่อนหวานในครา

เดียวกัน สไบงามปักเลื่อมคริสตัลสะบัดปลิวตามกระแสลมที่ลอดผ่านช่องหน้าต่าง

ใบหน้าอ่อนหวานที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีแย้มเรียวปากอิ่มยิ้มบางๆให้กับตัวเองใน

กระจก

 

 

               “วันนี้ลูกแม่งามขนาด”ร่างบอบบางหมุนตัวจากกระจกเงาไปสวมกอดมารดาที่เพิ่งจะ

เดินเข้ามา เธอสวมกอดมารดาด้วยความรัก ยิ่งวันนี้เป็นวันสำคัญของเธอแล้ว มันทำให้เกิด

ความรู้สึกแปลกๆ กลัวว่าจะต้องจากอ้อมอกแม่ ทั้งที่แท้จริงแล้ววันนี้เป็นเพียงวันหมั้นเท่านั้น

 

 

               “ตื่นเต้น....”เธอพึมพำกับมารดาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดของท่าน

 

 

               “วันนี้บ่มีใครหรอกลูก มีแต่คนในครอบครัว น้องบ่ต้องตื่นเต้น”

 

 

               “เจ้า”เธอรับคำ ก่อนจะเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าต่าง งานวันนี้ถูกจัดขึ้นที่บ้านของคุณ

พิมพ์มาลา เธอทอดสายตามองแขกเหรื่อผู้ใหญ่ทั้งทางฝ่ายเธอและภาณุที่ทยอยกันขึ้นมาบน

เรือนไทย แม้จะบอกว่าเป็นงานเล็กๆภายในครอบครัว

แต่ดูเหมือนครอบครัวของภาณุนั้นไม่ได้เล็กเลย...และเธอก็รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขาขึ้นมาเสีย

อย่างนั้น...บ้าจริง!

 

 

               “ใกล้ฤกษ์แล้ว ไปเถอะลูก”เธอพยักหน้ารับเบาๆ

 

 

 

 

 

               บริเวณโถงบ้านเรือนไทยหลังงามถูกประดับประดาด้วยดอกไม้นานาพรรณ กลางห้อง

โถงนั้นมีญาติผู้ใหญ่ทางฝ่ายชายและหญิงนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พร้อมสินสอดทองหมั้น ใบหน้าของ

ทุกคนล้วนประดับด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข และคนที่ดูจะมีความสุขยิ่งกว่าใครคงไม่พ้นเจ้าของ

สายตาคู่คมที่เฝ้ามองร่างบอบบางของคนรักในชุดไทยประยุกต์ที่กำลังเดินมา ภาณุยิ้มให้กับคนรัก

สาวที่นั่งพับเพียบลงเคียงข้างเขา วันนี้เธอดูสาวหวานราวกับนางในวรรณคดี วันนี้เขารู้ซึ้งทีเดียวว่า

ผู้หญิงที่ผู้ชายคนหนึ่งให้หัวใจไปแล้วนั้นสวยกว่าผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

อย่างไร...

 

 

               “สวมแหวนให้น้องสิลูก”

 

 

               ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงมารดาร้องเตือน เขาหัวเราะเบาๆเมื่อ

มองใบหน้าหวานของธนันต์ธรญ์นั้นก็พบว่าเขาทำให้คนรักสาวประหม่าและเขินอายจนหน้าแดงก่ำ

ไปหมด เขาเอื้อมมือไปดึงแหวนไพลินวงงามจากกล่อง นี่เป็นแหวนที่บิดาของเขาใช้หมั้นหมายกับ

มารดา แน่นอนว่ามันมีคุณค่าทางจิตใจนักสำหรับคุณพรพิมล แต่ดูท่านจะเอ็นดูลูกสะใภ้คนนี้มาก

ขนาดตั้งใจให้แหวนวงนี้แก่เขาเพื่อใช้หมั้นธนันต์ธรญ์

 

 

               มือหนาเอื้อมมือไปประคองมือเล็กของคนรักสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสวมแหวนวง

งามในนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาว คนตัวเล็กยิ้มบางๆให้ชายหนุ่มอย่างเขินอาย ก่อนจะก้มลง

กราบที่ตักของภาณุ ชายหนุ่มรับไหว้ ก่อนธนันต์ธรญ์จะเป็นฝ่ายสวมแหวนให้กับชายหนุ่มบ้าง

ภาณุยกมือรับไหว้หญิงสาวที่สวมแหวนให้เขาเรียบร้อยแล้ว ก่อนทั้งสองจะหันหน้าเข้าหาผู้ใหญ่

และกราบผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

 

 

        “แม่ฝากน้องด้วยนะลูก แกเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของแม่ แม่ไว้ใจให้เราดูแลน้องนะ”

 

               คุณพิมพ์ดาวเอ่ยขึ้นหลังจากทั้งคู่ก้มกราบเสร็จ น้ำตาแห่งความตื้นตันไหลรินลงมา

เมื่อมองเห็นความสุขของลูกสาวตัวน้อย และเหนือกว่าสิ่งอื่นใด ธนันต์ธรญ์คนที่รักเธอไม่แพ้หล่อน

และหล่อนก็เชื่อว่าภาณุจะดูแลดวงใจของหล่อนได้เป็นอย่างดี

 

 

               “แน่นอนครับ ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุด”ภาณุพูดพร้อมหันไปมองเสี้ยวหน้าหวานของคนรัก

 

 

               “แม่หมั้นน้องให้แล้วก็กลับมานอนบ้านบ้างหละ อย่าเอาแต่นอนกรมบินอย่างเมื่อฃ

ก่อน”ประโยคติดตลกของคุณพรพิมลเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี เพราะทุกคนน

ต่างรู้ดีนักว่าภาณุคนก่อนนั้นเป็นพวกรักอิสระขนาดไหน

 

 

 

 

               หลังจากพิธีหมั้นผ่านพ้นไปก็มีการรับประทานอาหารร่วมกันในครอบครัว ก่อนที่ทั้ง

หนุ่มสาวจะส่งแขกกลุ่มสุดท้ายของวันสำคัญก็เป็นเวลากว่าบ่ายสามโมง ภาณุมองหญิงสาวที่

ทำท่าเหมือนซอมบี้เดินกลับมานั่งบนโซฟา ก่อนจะปิดเปลือกตาลงก็อดเอ็นดูไม่ได้ ตื่นก็เช้าไหน

จะต้องมาแนะนำตัวให้ผู้ใหญ่รู้จักนั้นก็แทบไม่ได้นั่งเลย เขานั่งมองจนเจ้าตัวหลับไป จึงช้อนร่าง

บอบบางขึ้นอุ้ม ก่อนจะเดินไปยังห้องของธนันต์ธรญ์ เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อน

ค่อยๆปลดเครื่องประดับอย่างสร้อยและกำไลออกให้อย่างเบามือ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ

ร่างบอบบาง เขาเอื้อมมือไปจับมือเล็กข้างซ้ายที่บนนิ้วนางของเธอมีแหวนไพลินวงงามประดับอยู่

ริมฝีปากหยักยิ้มอย่างพึงใจก่อนจะกดจูบหนักแน่นบนหลังมือบอบบาง

 

 

               “เสียใจด้วยนะเด็กน้อย คุณติดกับผมแล้ว อย่าหวังเลยว่าผมจะปล่อยคุณ...”

 

               ภาณุยิ้มอย่างหมายมาด ใครจะไม่คิดบ้าง...เขารอไม่ไหวหรอกนะอีกปีสองปีแบบที่

ธนันต์ธรญ์บอก เขาก็อายุไม่ได้น้อยแล้ว เกิดมีลูกไม่ทันใช้จะทำอย่างไร เขาไม่คิดว่ามันเร็วไปสัก

นิดสำหรับเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา เพราะในเวลาที่เขาทุกข์หรือสุขนั้นเขามีเธออยู่ข้างกายตลอดมา

และเขาคิดว่าเขาเลือกไม่ผิดคนแน่สำหรับผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูก...

 

 

 

               พลบค่ำกว่าร่างบอบบางที่หลับใหลจะตื่นขึ้นมา มือเล็กยกขึ้นขยี้ดวงตาเบาๆ ก่อน

นัยน์ตาจะปรับแสงจ้าของหลอดไฟนีออนในห้องจนเธอสังเกตเห็นคนตัวโตที่นอนดูโทรทัศน์อยู่บน

โซฟาด้วยท่วงท่าสบายๆ เขานั้นอยู่ในชุดนอน ในขณะที่เธอยังอยู่ในชุดพิธีการช่วงเช้าดังเดิม

 

 

               “มาทำอะไรในห้องฟาง”เธอเอ่ยอย่างคุกคาม ให้ตายสิ เพิ่งจะหมั้นกันไปไม่ทันไร

เขาก็ตั้งท่ารุกเธอหนักเสียยิ่งกว่าเดิม ต่อไปคงไม่ใช่แค่ปล้ำกอดจูบเสียแล้ว

 

 

               “ก็มาดูทีวีไง”เธอตอบพลางยักคิ้วกวนประสาท เธอก้าวลงจากเตียง ก่อนจะเดินไป

ยืนเท้าสะเอวหน้าคนตัวโตที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

 

 

               “บังทีวีน่ะฟาง”เขาบ่นอุบ ก่อนจะฉุดร่างเล็กให้นั่งลงบนตัก จมูกโด่งนั้นคอยแต่จ้อง

จะเอาเปรียบเนื้อนวลของคนรักสาว

 

 

               “โอ้ย เจ็บนะ”เธอโวยวายบ้าง เมื่อเขากอดรัดเสียจนแน่น แถมยังปล้ำจูบปล้ำหอม

เธอไปเรื่อยอีก

 

 

               “ถ้านั้นผมให้คุณหอมคืน”เขาว่าพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เธอรีบเบี่ยงหลบเป็นพัลวัน

หัวใจของเธอเต้นโครมครามราวกับมีใครเอากลองศึกเข้ามาตีอยู่ในนี้

 

 

               “ฮ่าๆ นี่ยังเขินอีกหรอเนี่ย”เขาว่าพลางดึงแก้มของเธอเล่นอย่างมันเขี้ยว

 

 

               “ใครจะเหมือนคุณกันล่ะคะ”

 

 

              “หืมมม ใช่สิ ใครจะรักคุณเท่าที่ผมรัก จริงไหม”

 

 

              "ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย”เธอได้แต่ก้มหน้างุด เมื่อเขากดปลายจมูกโด่งเรียวลงบน

แก้มของเธออีกครั้ง มือหนากุมมือเล็กของเธออย่างทะนุถนอม ปลายแม่โป้งใหญ่ของชายหนุ่มลูบ

หัวแหวนไพลินวงงาม ก่อนที่เขาจะยกมือบางขึ้นจดริมฝีปากหยักลึกลงบนหัวแหวนวงงาม ดวงตา

คู่คมละจากแหวนวงงามขึ้นมองหน้าหน้าหวานที่แดงระเรื่อของคนรักอย่างรักใคร่มิปิดบัง

 

 

               “ผมรักคุณ รักมาก อยู่เคียงข้างผมตลอดไปนะ”

 

 

               “ฟางจะอยู่ข้างคุณ...ไปจนลมหายใจสุดท้ายของฟาง”

 

 

               ริมฝีปากอิ่มระเรื่อค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าหล่อคมของคนรักหนุ่ม ดวงตาคู่กลมโต

ค่อยๆปิดลง ลมหายใจทั้งสองหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ขณะที่ริมฝีปากอิ่มปิดทับลงบนริมฝีปาก

หยักของภาณุ ดวงหน้าหวานก็แดงซ่าน หัวใจทั้งสองดวงเต้นแรงและเป็นจังหวะเดียวกัน ดวงตาคู่

คมยังคงเฝ้ามองอากัปกิริยาน่ารักของผู้หญิงที่เขารักอย่างลึกซึ้ง ยิ่งมองใบหน้านวลนานเท่าไหร่

หัวใจของเขายิ่งกระตุกเต้นแรง เขารวบท้ายทอยเล็กของธนันต์ธรญ์เข้ามาใกล้ และมอบจุมพิต

แสนหวานให้กับคนรักสาวอย่างอ่อนโยน....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

                                                    จบ

 

 

 

---

อะอ้า จบที่ไหน 5555เค้าขอโทษษษษ เค้านี่ไม่เอาไหนเลย เหนื่อยเลยไม่

อยากทำไร นิยายที่ว่าจะต่อให้จบก็หาย ขอโทษจริงๆนะ เอาตอนจบมาเสิร์ฟ เห็นมีคนเรียก

ร้องNC5555 เดี๋ยวจัดให้ตอนพิเศษ ถ้าทันจะเอามาเสิร์ฟให้ตืนนี้น้าาาา