Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

ตอนที่๓๗

โทรศัพท์เครื่องสวยถูกขว้างลงพื้นอย่างไม่ใยดีเมื่อปลายสายที่ภาณุกำลังติดต่อไม่มีท่าทีว่าจะยอมรับสายเลยแม้แต่น้อย กำปั้นหนักๆทุบลงบนโต๊ะไม้อย่างเจ็บแค้น หลังจากข่าวมั่วๆหลุดออกจากปากคุณทิพย์ธาราเขาก็แทบจะบ้า หนังสือพิมพ์ทุกฉบับลงข่าวนี้หมด และแน่นอนว่าเขาคงคาดเดาไม่ผิดว่าธนันต์ธรญ์ต้องได้เห็นแล้วแน่นอน

วันนั้นเขากำลังจะตะโกนปฏิเสธออกไปอยู่แล้ว แต่ไอ้เพื่อนตัวดีมันกลับปิดปากเขาก่อนจะลากออกจากงานอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แถมยังบอกอีกว่าพวกมันมีวิธีเอาคืนที่ดีกว่านั้น แต่เขาไม่รู้ว่ามันจะดีจริงหรือเปล่าเพราะป่านนี้ยังไม่เห็นจะทำอะไรได้เลยสักอย่าง เขาขาดการติดต่อกับคนรักไปนานร่วมสองอาทิตย์แล้ว โทร.เข้าเบอร์บ้านเธอ ก็มีแต่คุณพิมพ์ดาวที่รับสายและบอกว่าธนันต์ธรญ์ไม่พร้อมคุยกับเขาในตอนนี้ และเขาต้องตัดใจวางสายเพราะไม่อยากทำให้ผู้ใหญ่ต้องลำบากใจ...

“โห นี่ขว้างซะไม่เหลือสภาพเดิมเลยหรอวะ”เสียงวิศวะทักเขา ร่างสูงเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่เละไม่มีชิ้นดีมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตาม

“แผนดีๆของมึงคืออะไร!”เขาแทบกระชากคอเสื้อแล้วพ่นไฟใส่หน้าหล่อๆที่ทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวของวิศวะ

“บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกสิวะ อดใจรอหน่อยน่า วันนี้ทำงานวันสุดท้ายแล้วนี่”

“กูจะไม่รออีกแล้ว! ถ้ากูรออีกรับรองได้เลยว่ากูคงไม่ได้แต่งงานแน่ๆ!”

“ใจเย็นดิ นี่...ตัวช่วย”เขามองตั๋วเครื่องบินไปภูเก็ตงงๆ มันจะใจดีชวนเขาเที่ยวอะไรตอนนี้

“ตัวช่วยอะไรของมึง”

“เอ้า มึงไม่อยากแก้แค้นแบบแสบๆบ้างหรอวะ มึงคิดดูสิว่าถ้าผู้ใหญ่ที่ห่วงหน้าตาบารมีอย่างคุณทิพย์ธารากลายเป็นคนสับปลับปลิ้นปล้อนขึ้นมา...แหม ไม่อยากคิดภาพว่ะ”

“แล้วทำไง”เขาถามเพราะยังงงอยู่กับคำพูดของเพื่อน ก่อนภัทรดนัยจะเป็นคนเดินเข้ามาไขข้อข้องใจ

“คุณโชติมีวันเกิด แม่มึงก็มีวันเกิดนี่ ถ้าจัดงานยิ่งใหญ่รับรองว่านักข่าวต้องตะเกียกตะกายพาตัวเองมางานนี้แน่นอน เอาล่ะ มึงมีหน้าที่แค่พาแฟนมึงมาที่ภูเก็ตให้ได้ เดี๋ยวพวกกูจัดให้!”

“จัดอะไรวะ”

“ถามมากว่ะ ทำงานๆ เลิกแล้วจะได้ไปจัดการอะไรต่อมิอะไรต่อ เสียเวลาว่ะคุยกับไอ้ป๊อป”

ธนันต์ธรญ์จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แจ้งเตือนมิสคอลล์เป็นร้อยๆสายของภาณุด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา เขาหลอกเธอจริงๆ เขาไม่ได้รักเธอ ถ้าเขารักเธอ เขาต้องไม่ทำแบบนี้ หากเขาไม่คิดจะรักพิมประภา แล้วทำไมทุกอย่าง ทุกการกระทำของเขามันถึงได้ชัดเจนขนาดนี้ เขาคงรู้ว่าอะไร สิ่งไหนที่เหมาะกับเขา อย่างเธอมันก็คงเป็นได้เพียงแค่ทางผ่านของเขา คบไว้เล่นๆเพื่อเพิ่มแต้มสะสมให้ตัวเขาเอง...

แล้วเธอก็โง่ ยอมเชื่อทุกคำพูดของเขา...

“ฟาง”

“แม่”ร่างเล็กโผเข้าหาอ้อมกอดของมารดา น้ำตามากมายรินไหลจากดวงตาคู่หม่นเศร้า

“น้องบ่กึ้ดจะอู้หื้อเข้าใจ๋กับเปิ้นก่อนก๊ะลูก(น้องไม่คิดจะพูดกันให้เข้าใจกันก่อนหรอลูก)”

“บ่เอาแล้ว น้องเข้าใจ๋ทุกอย่าง”

“เข้าใจ๋ เข้าใจ๋แล้วยะใดต้องมานั่งไห้จะอี้(เข้าใจ เข้าใจแล้วทำไมต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้)”

“ฮึก แม่ขา น้องบ่น่าไปเจื่อ(เชื่อ)เขาเลย ฮือๆ”มืออวบอูมลูบผมนุ่มของลูกสาวอย่างรักใคร่ น้อยครั้งที่ธนันต์ธรญ์จะร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้

“ไห้ออกมาหื้อมันหมด ต่อไปนี้น้องต้องเข้มแข็ง แม่เกยบอกแล้วแม่นก่อว่าการคบกั๋นมันย่อมมีอุปสรรค แต่ถ้าลูกของแม่ทนต่ออุปสรรคเหล่านั่นบ่ได้ ลูกก่อต้องปล่อยมือคนตี้ลูกบอกว่าฮัก แล้วเขาก็ฮักลูก น้องบ่เสียดายก๊ะ”

“แม่ ฮึก ฮือๆ”

“นักข่าว เขาบ่ได้ฮู้ดีไปกว่าเจ้าตั๋วหรอกหนาลูก น้องต้องฟังหูไว้หู จะใดเขาก่อคือคนของเฮา ไหนน้องบอกว่าจะเจื่อใจ๋เปิ้น”

“แต่ว่า...”

“แม่บ่ได้บังคับน้องว่าจะต้องคบกับเขาต่อ แต่แม่ขอหื้อน้องกึ้ดดีๆ ถ้าทุกอย่างมันเป๋นเรื่องแต้(จริง) เขาก็คงบ่เดือดร้อน โทรหาน้องวันละเป๋นร้อยเป๋นพันสาย”

“เจ้า”คนเป็นแม่ยังคงกอดปลอบประโลมลูกน้อย หล่อนเชื่อว่าหล่อนดูคนไม่ผิด สายตาคมแน่วแน่คู่นั้นแฝงไปด้วยความรักที่มีให้ลูกสาวของหล่อนอย่างเต็มเปี่ยม และหากฟ้าจะเมตตา ขอให้อย่าให้มีอุปสรรคใดๆมากมายและหนักหนาสาหัสไปมากกว่านี้เลย...

คุณพรพิมลวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ทุกอย่างเป็นไปตามที่หล่อนวางไว้ และดูเหมือนจะดีกว่าเสียด้วย คงเป็นเพราะพิมประภาเพิ่งก้าวเข้าไปเป็นดาวรุ่งในวงการมายากระมัง นักข่าวถึงได้ให้ความสนใจมากขนาดนี้ แต่ก็ดีเหมือนกัน หล่อนก็อยากได้ลูกสะใภ้เต็มที แถมแผนครั้งนี้ยังได้ให้บทเรียนแก่ใครบางคนอีกด้วย

“แม่ ผมไปเชียงรายนะ”หล่อนมองตามร่างสูงใหญ่ของภาณุที่ตะโกนบอกหล่อนผ่านบันไดชั้นสองของบ้าน ก่อนภาณุจะรีบเร่งขับรถออกไปจากบ้าน และมันก็ไม่เหนือความคาดหมายนัก เพราะรู้อยู่แล้วว่าพ่อตัวดีของหล่อนคงจะเต้นเป็นเจ้าเข้าเมื่อเจอกระแสสังคมเข้าจังๆแบบนี้ คงกลัวว่าที่ลูกสะใภ้หล่อนเข้าใจผิดล่ะสิท่า

“คุณผู้หญิงคะ คุณเขื่อนกับ...”

“ได้ ฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ”ไม่ต้องรอให้สาวใช้รายงานจบ หล่อนก็ร้อนใจอยากเจอผู้ร่วมขบวนการครั้งนี้...แหม วางแผนแนบเนียนขนาดนี้ มันไม่สำเร็จก็ให้มันรู้ไปสิ!

พชรมองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นแม่ด้วยความเจ็บปวด เขาไม่ปรารถนาที่จะเห็นคนที่รักต้องเสียน้ำตา แต่คนแอบรักอย่างเขาจะทำอะไรได้ไปมากกว่าการยืนมองดูอยู่ห่างๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอมีเจ้าของ และเธอก็รักผู้ชายคนนั้นมากเสียด้วย เขารู้ว่าครอบครัวของเขาต้องเจ็บปวดมากกว่าธนันต์ธรญ์หลังจากทุกอย่างคลี่คลาย ความจริงจะถูกเปิดโปง ทุกอย่างไม่ได้ราบรื่นอย่างที่มารดาคิด กระแสสังคมไม่อาจผูกมัดหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรักของภาณุได้...

สุดท้ายพิมประภาจะต้องเป็นคนที่เสียใจ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามารดาคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนี้ ทั้งๆที่ท่านควรจะจบเรื่องนี้ไปนานแล้ว... คงตั้งแต่ที่ท่านได้ประวัติธนันต์ธรญ์มาจากนักสืบ ท่านดูโกรธเกลียดหญิงสาวมากจนเขาคิดสงสัย ไม่รู้ว่าทำไมท่านถึงได้จงเกลียดจงชังธนันต์ธรญ์มากนัก...

ผิดกับบิดา เขาแอบเห็นท่านเก็บรูปของธนันต์ธรญ์ไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานที่ล็อคอย่างแน่นหนา บ่อยครั้งที่เขาแห้นท่านหยิบรูปถ่ายเหล่านั้นขึ้นมาดู พร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่าง และครั้งล่าสุด เขาเห็นท่านนั่งมองรูปถ่ายของหญิงสาวอยู่นาน ก่อนหยดน้ำตาของท่านจะไหลรินราวกับกำลังทุกข์ระทมใจอย่างแสนสาหัส...เขาคิดว่าทุกอย่างมันมีที่ไปที่มาของมัน และเขากำลังจะรู้ในไม่ช้านี้แน่นอน...

                                                                            ...สายลมแห่งตะวัน

 มาแล้ว มาพร้อมข่าวดี....

โรงเรียนเราเปิดพรุ่งนี้!!!!! ตอนนี้เราแต่งถึงตอนที่40 และเรื่องยังไม่จบ อาจจะหายๆไปบ้าง

แต่อย่าเพิ่งทิ้งนิยายเรานะ