Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน
ตอนที่๒๔
มือเหี่ยวย่นหยิบรูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมาพิศอย่างใจจดใจจ่อ หน้าตาของเด็กสาวคนนี้จิ้มลิ้ม น่ารัก ช่างละม้ายคล้ายกับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่เขาพยายามลบออกจากความทรงจำไป เพราะเธอคนนั้นเป็นได้เพียงความผิดพลาดในอดีตของเขา เขายอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัวที่ทิ้งเธอไป แต่ทุกคนย่อมมีความเห็นแก่ตัวอยู่ ในเมื่อภรรยาของเขาคือสิ่งที่เขารัก เขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะทิ้งทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับคนที่รัก
“พ่อครับ”เขาสะดุ้ง เก็บภาพใบนั้นไว้ในลิ้นชักด้วยความอบอุ่นหัวใจแปลก เหมือนเขาและเด็กสาวในรูปผูกพันกันมาก่อน
“ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพ่อ”
“เรื่องอะไร”
“ผมไม่สบายใจ ตอนนี้คุณแม่กำลังคิดจะทำอะไรสักอย่างเพื่อจัดการให้ภาณุแต่งงานกับน้องพิมให้ได้ ผมว่าเรื่องมันแล้วไปแล้วก็น่าจะให้แล้วกันไป ไม่น่าจะขุดคุ้ยมันขึ้นมาแบบนี้อีก”พชรหนักใจอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะอีกฝ่ายหนึ่งคือแม่และน้องสาวซึ่งเป็นครอบครัวของเขา และอีกฝ่ายคือหญิงสาวที่เขาหมายปอง แม้ไม่ได้เป็นคนที่เธอรัก แต่เขาก็ปรารถนาจะให้เธอมีความสุข
“แกก็น่าจะรู้ว่าแม่แกรักศักดิ์ศรีมาก และคงไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่ฝ่ายนั้นทำกับเราแบบนี้”
“เราควรจะทำอะไรสักอย่าง”เขาตบไหล่ลูกชาย ก่อนจะเอ่ย
“นั่นมันหลังจากที่เราเห็นว่าทุกอย่างกำลังแย่ลง ตอนนี้เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของแกคิดอะไรอยู่”
“ขอให้มันไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป...”
 
ธนันต์ธรญ์เดินไปเปิดประตูบ้านให้กับภาณุเมื่อเห็นว่ารถคันคุ้นตาเคลื่อนมาจอดอยู่หน้าบ้าน เขาเดินลงมาพร้อมกับถุงข้าวของรุงรัง
“มาทำไมแต่เช้ายะ!”
“เอ้า ก็มาหาแม่ยายไง แม่ฟางทำอาหารอร่อยพี่ก็เลยอยากจะขอมาฝากท้องทุกๆวัน”เธอช่วยเขาหิ้วถุงอาหารเข้ามาในบ้านที่มารดากำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่พอดี
“อ้าว คุณภาณุ มาทันเวลาพอดีเลยทานข้าวด้วยกันนะคะ”
“ยินดีม้ากมากครับ ผมซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาด้วยนะครับ”ธนันต์ธรญ์มองชายหนุ่มที่ยืนคุยกับมารดาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะปลีกตัวไปจัดอาหารใส่จาน เมื่อจัดเสร็จจึงเดินนำมาวางบนโต๊ะที่มารดากับภาณุนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
“ทานกันเถอะค่ะเดี๋ยวข้าวต้มจะเย็นชืด ขอโทษทีนะคะน้าไม่รู้ว่าคุณจะมาวันนี้เลยมีแค่ข้าวต้มธรรมดาๆ”
“ไม่เป็นไรเลยครับ ข้าวต้มคุณน้าอร่อยมากๆ อย่าถือว่าผมเป็นแขกหรือคนอื่นคนไกลเลยนะครับ เห็นว่าเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่งดีกว่าเพราะผมตั้งใจจะมาฝากท้องที่นี่ทุกๆมื้อเลย รบกวนคุณน้าด้วยนะครับ”เธอเบ้ปากใส่ชายหนุ่มขี้ประจบ นี่เขาจะทำคะแนนทุกเวลาเลยหรือไงกัน
“ยินดีค่ะ วันนี้มารับน้องไปเที่ยวด้วยหรือเปล่า”เธอหันไปมองชายหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นยิ้มหน่อยๆ
“ก็ด้วยครับ พอดีว่าผมไม่มีเพื่อนที่นี่เลย ขออนุญาตนะครับ”
“จ้ะ ตามสบาย ไปกับเด็กต้องแวะหาของกินบ่อยๆนะคะ ไม่รู้ว่าคุณจะรำคาญรึเปล่า”เธอเม้มริมฝีปากหน่อยๆเมื่อมารดาเผาเธอต่อหน้าชายหนุ่ม ก้มหน้าลงเขี่ยข้าวต้มไป-มารอฟังคำตอบจากเขา
“ไม่หรอกครับ เอาของกินปิดปาก ฟางจะได้ไม่ต้องบ่น”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ และมารดาก็หัวเราะตาม นี่ทุกคนเห็นเธอเป็นเด็กน้อยหรือไง คอยดูเถอะอยู่กันตามลำพังเมื่อไหร่แม่จะด่าให้ลืมทางกลับกรุงเทพฯเลยคอยดู
“พูดมากน่า หมูปิ้งนี่อร่อยนะ”เธอยัดหมูปิ้งเข้าปากภาณุ โมโหก็โมโห อายก็อาย ก็สายตาของเขาที่จ้องเธอตาเป็นมันแบบนี้มันทำให้เธอหายใจไม่ค่อยสะดวก หัวใจก็เหมือนจะทำงานหนักเกินไป
“ต๋ายแล้ว ไปยะอะหยังจะอั้น(ทำไมทำแบบนี้) น้องนี่เริ่มบ่น่าฮักแล้วหนา”เธอหน้างอเมื่อโดนมารดาดุเข้าให้
“ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้ว เมื่อวานหูก็ดับไปซะครึ่งวัน”เขาพูดพร้อมกับหันมาที่เธอ แม้ปากจะพูดออกมาแบบนั้น แต่สายตาคมของเขามองเธออย่างคาดโทษ แต่ถ้ากลัวก็ไม่ใช่เธอล่ะสิ
‘สมน้ำหน้า’เธอด่าเขาแบบไม่ออกเสียง แถมท้ายด้วยการแลบลิ้นปลิ้นตาให้อีกระรอกหนึ่ง
 
ภาณุมองเด็กนิสัยเสียที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างคาดโทษ หากแต่ดวงตากลมโตกลับมองมาอย่างท้าทายไม่ได้เกรงกลัวสักนิด
“ที่บ้านสอนมารยาทแล้วทำไมไม่รู้จักจำฮึ นิสัยเสียแบบนี้มันน่าจับตีก้นเป็นบ้า”เขาเอ่ยเสียงเข้ม
“กลัว กลัวจังเลยค่ะ”เธอตัวเล็กลอยหน้าลอยตาตอบเขา เขายิ้มมุมปากอย่างคิดจะสั่งสอนเด็กดื้อ มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร เพราะเขาอยู่บริเวณประตูรั้วบ้านที่ติดอยู่กับไร่อะไรสักอย่าง และต้นไม้มากมายก็คงจะบดบังเขาและเด็กดื้อได้
“เด็กดื้ออย่างคุณ พูดดีๆคงไม่ฟังหรอกใช่ไหม”ว่าแล้วเขาก็ก้มลงหอมแก้มนวลซ้ำไปซ้ำมา ไม่ล่าถอยแม้คนตัวเล็กจะตะเกียกตะกายเอาตัวรอด แถมยังประทุษร้ายร่างกายเขาอีก
“ม่ายอ้าว เจ็บแก้มนะ”คนตัวเล็กพูดขณะเบี่ยงหลบปลายจมูกโด่งของเขา
“แล้วจะทำแบบนี้อยู่อีกไหม”เขาหยุดหอมแก้มนุ่มนิ่มเพื่อถามหญิงสาว ดวงตากลมโตมองเขาปริบๆอย่างเด็กน้อยกลัวความผิด ใบหน้าหวานของเธอแดงก่ำไปจนถึงลำคอที่ยังปรากฏรอยตีตราของเขาจางๆ
“คนนิสัยไม่ดี”เขาเหลือทนกับจอมพยศตัวน้อย ให้ตายสิ ตอนเขาถาม เธอด่า ตอนเขาด่า เธอท้าทาย ตอนเข้าจริงจัง เธอกวนประสาท ทำไมการจะมีเมียเด็กนี่มันถึงได้ยุ่งยากวุ่นวายนักวะ เขาจะไม่ทนแล้วนะโว้ย!
“ให้ตอบใหม่”เขาพูดเสียงเข้ม พลางยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้แม่ตัวดีที่เริ่มตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า เขามองริมฝีปากอิ่มที่เม้มแน่นอย่างไต่ตรอง ก่อนจะเผยอขึ้นน้อยๆเพื่อพูด
“ไม่ทำแล้ว...ก็ได้”เขาบีบปลายจมูกเล็ก เออดี...ให้มันได้อย่างนี้ หายดื้อตอนนี้ แต่เธอก็ให้คำมั่นกับเขาไว้กลายๆว่าจะทำแบบนี้อีกแน่ๆ
“ทำไมมันถึงได้ดื้อขนาดนี้ฮึ หน้าหวานก็นึกว่าจะว่าง่าย”เขาบิดจมูกโด่งเล็กไป-มาอย่างมันเขี้ยว เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรเกินเลยหรอก ต่อให้เธอทำยิ่งกว่านี้เขาก็ไม่คิดว่าเขาจะโกรธเธอลง เพราะดวงตากลมโตคู่นั้น จมูกโด่งรั้น หรือเรียวปากอิ่มสีระเรื่อ หรือทุกอย่างที่เป็นเธอทำให้เขาโกรธไม่ลง ที่ทำอยู่นี่เพราะคิดจะหาโอกาสทองกอดร่างนุ่มนิ่มนี้ไว้นานๆต่างหาก
“แล้วหน้าอย่างคุณนี่ล่ะคะ ไว้ใจได้แค่ไหน”เขาหัวเราะน้อยๆ
“ร้อยเปอร์เซ็นต์”
“แหวะ หน้าตาก็เจ้าเล่ห์อยู่แล้ว นิสัยไม่ต้องพูดถึง”เขายิ้มรับข้อกล่าวหา ก่อนจะก้มลงหอมแก้มนวลทั้งซ้ายและขวาจนพอใจ วันนี้ได้แค่นี้ก็คุ้มเกินคุ้มแล้ว...
 
 
 
                                 ...สายลมเคียงใจนายตะวัน