Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน
ตอนที่๑๔        
“ฟางอย่านะ!”
ภาณุตะโกนสุดเสียง ก่อนสายตาคมจะสอดส่องหาว่ามีใครสนใจเสียงของเขาหรือไม่ เขามองฝ่าความมืดของเวลาพลบค่ำเมื่อพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อเห็นทุกคนวิ่งลงมาจากเรือนหน้าตาตื่น เขาหันไปส่งสัญญาณให้คนตัวเล็กขึ้นไปยืนบนเก้าอี้
“เร็วๆสิคุณ”
“โอ้ย ก็มันแสบตานี่นา ใครใช้ให้คุณป้ายยาหม่องเยอะกันเล่า”คนตัวเล็กมิวายบนขณะขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ไม้
“จับเชือกด้วยสิคุณ”เขาบอกคนตัวเล็กที่ยังเงอะงะ
“ถ้าผีผลักทำไงอ่ะ”ใบหน้าหวานเหยเก
“เห้ย เร็วๆ”เขาบอกเมื่อเห็นมารดาและคุณยายเดินเข้ามาใกล้เต็มทีแล้ว
“ฮือๆ พี่ป๊อปไม่ต้องมาห้ามฟาง ถ้าไม่มีฟางสักคน ชีวิตของครอบครัวพี่ป๊อปก็คงจะดีกว่านี้”เขาขมวดคิ้วเมื่อคนตัวเล็กพูดเสียงเจือสะอื้น ก่อนจะหายสงสัยเมื่อเห็นมารดาหยุดยืนอยู่เบื้องหลังเขาแล้ว
‘เจ้าเล่ห์ใช้ได้เลยยายเด็กผี’
“ฟางใจเย็นๆนะคะ ลงมาคุยกับพี่ก่อนนะคนดี พี่จะไม่ทิ้งฟางกับลูกไปไหนหรอกนะ”เขาว่าเสียงเครียด เหลือบมองใบหน้าที่ขึงเครียดของมารดาก่อนจะลอบยิ้มเมื่อคิดว่าแผนนี้คงใช้ได้แน่ๆ
“ฟางมาที่นี่เพราะคิดว่าเราสองคนรักกันได้ คิดว่าคุณแม่ของพี่ป๊อปเข้าใจ...แต่มันไม่ใช่ ฟางกลายเป็นตัวถ่วง ฮือๆ ฟางทำให้พี่ต้องลำบาก ฮือๆ”ดวงหน้าหวานเรียวอาบไปด้วยน้ำตา คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้ายื่นลำคอเรียวเข้าหาบ่วงเชือกอย่างช้าจนเขาใจหาย รีบวิ่งเข้าไปอุ้มร่างบอบบางออกมา
“ปล่อยฟาง ฮือๆๆ”มือบางทุบลงบนบ่าของเขาอย่างเต็มแรง เขานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะส่งร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอด
“นิ่งก่อนนะคนดี ฟังพี่ก่อนสิคะ”เขาลูบผมนุ่มไปมาอย่างเบามือ
“ตาป๊อป แม่ขอคุยกับเมียเราหน่อย”เขาสะดุ้งเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงหยิกที่เอวสอบจากมือเล็กของธนันต์ธรญ์
“แม่จะทำอะไรฟางอีกครับ แม่ไม่เห็นหรอครับว่าผลจากการกระทำของแม่มันเป็นยังไง วันนี้ผมเกือบเสียเมียกับลูกไป แล้ววันหน้าล่ะครับ มันต้องแลกกับอะไร”เขาพูดเสียงห้วน
“ฉันไม่ทำอะไรเมียแกหรอกน่า แค่จะตกลงด้วยนิดหน่อย”เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างลำบากใจ ไม่อยากทิ้งคนตัวเล็กไว้กับมารดาเพียงลำพัง
“...”
“ฉันขอแค่สิบนาที”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางอยากคุยกับคุณแม่”คนตัวเล็กในอ้อมกอดเอ่ยบอกเขา เขาค่อยๆผละร่างของเธอออก ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างามอย่างอ่อนโยน
“มลขอคุยกับเมียตาป๊อปสักครู่นะคะ”มารดาของเขาเอ่ยไปบอกคุณยาย ก่อนจะหันมาพูดกับธนันต์ธรญ์
“ตามฉันมา...”เขาปล่อยมือบางออกจากการกอบกุม มองตามแผ่นหลังบอบบางของคนตัวเล็กไป
“ไม่ต้องกังวลหรอก แม่เราน่ะเหมือนจะเข้าใจบ้างแล้ว ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับน้องว่าจะตอบแม่เราไปว่ายังไง”เขาหันขวับเมื่อได้ยินคุณยายพูดเช่นนั้น
“จริงหรอครับ”
“จ้ะ แต่ยายกลัวว่าแม่เราจะเห่อหลาน ถ้าเป็นอย่างนั้น...เรื่องคงยาวแน่”
 
ธนันต์ธญ์เหงื่อแตกพลั่กเมื่อรู้สึกว่ากำลังเหมือนนักโทษที่โดนสอบสวนไปทุกที เธอจิกเล็บเข้าที่หลังมืออย่างประหม่า ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมารดาของภาณุเอ่ย
“ท้องกี่เดือนแล้ว”เธอยกมือขึ้นกุมหน้าท้องแบนราบของตัวเอง ก่อนจะคำนวณคร่าวๆว่าควรจะท้องกี่เดือนดี
“สองเดือนค่ะ เพิ่งจะสองเดือนเมื่อสามวันที่แล้ว”
“เจอกับตาป๊อปมาแค่สามปี ทำไมถึงยอมเป็นของลูกชายฉันล่ะ ตัวก็อยู่ห่างกันมาก ไม่กลัวเขาจะนอกใจหรือไง”เธอขมวดคิ้วใคร่ไม่ชอบใจในคำถามที่กล่าวหาเธอกลายๆว่าใจง่าย
“อาจจะดูโง่เง่าถ้าฟางจะบอกว่ารักเขา...แต่ฟางก็ยังจะบอกค่ะ ฟางรักเขา ไม่มีเหตุผลอะไรสำคัญมากเกินกว่านี้อีกแล้ว”
“หึ...รักอย่างนั้นสิ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอดีหรือเปล่าล่ะ”เธอยิ้ม
“ไม่มีความจำเป็นเลยค่ะที่คุณแม่ต้องเชื่อ หากคุณแม่เคยมีความรัก เหตุผลของฟางคุณแม่คงเข้าใจได้ไม่ยาก”เธอเอ่ยออกไปตามนิยายที่เคยได้อ่านมาบ้าง ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ศีลเธอขาดสะบั้นไม่เหลือชิ้นดีเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“ฉันสงสัยว่าทำไมตาป๊อปเพิ่งจะมาบอกฉันมาเธอท้องในตอนที่เขาใกล้จะแต่งงาน มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรอฮึ”เธอสะดุ้ง คิดหาข้ออ้างว่าควรจะตอบอย่างไรดี
“ไม่หรอกค่ะ เพราะเขาก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าฟางท้อง...และดูเหมือนเขาเองก็เห่อลูกมากๆด้วยค่ะ”เธอฉีกริมฝีปากให้คล้ายกับการยิ้มมากที่สุดขณะเล่า
“ทำไมเธอไม่บอกเขาตั้งแต่แรก”
“ฟางอยากเซอร์ไพรส์เขาค่ะ พอเขารู้เขาก็มารับฟางมาที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ฟางคิดว่าคุณแม่คงรู้ดี”
“ฉันรู้ดีย่ะ แล้วฉันก็รู้ดีว่าเขาหวงชีวิตโสดขนาดไหน”
“ฟางก็รู้ค่ะ แต่คิดว่าเขาเองก็คงจะหวงความโสดน้อยกว่าฟาง”
“สำคัญตัวผิด...”เธอหน้าชาที่ถูกด่าตรงๆแบบนี้ แต่ก่อนที่จะได้ตอบโต้อะไรลำแขนแกร่งของใครบางคนก็โอบไหล่บอบบางของเธอไว้ภาณุนั่งลงบนแขนเก้าอี้บุนวมตัวเดียวกับเธอ
“ไม่ผิดหรอกครับ เมียผม ผมก็หวงเป็นธรรมดา”เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขา ก่อนจะรู้สึกว่าร้อนผ่าวเมื่อนิ้วเรียวของเขายกขึ้นเกลี่ยมุมปากของเธอ
“ถ้านั้นแม่ขอถามแก”
“ถามอะไรครับ”
“แม่ถามว่านี่มันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องที่แกกุขึ้นมา ฉันไม่อยากให้แกคิดอะไรตื้นๆ แกควรจะเห็นแก่หน้าตาฉันด้วย”เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อมารดาของชายหนุ่มพูดเช่นนั้น คุณพรพิมลรู้ราวกับมานั่งอยู่ตรงกลางใจของภาณุ
“ฮะ ฮ่าๆๆๆ นี่แม่คิดว่าผมแค่ล้อเล่นหรอครับ หึ ถ้านั้นผมจะบอกแม่ว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง นี่ เมียผม ในท้องนี่ก็ลูกผม ชัดพอไหมครับ งานจะถูกจัดในวันมะรืนนี้แล้ว ถ้าแม่ไม่ทำอะไรสักอย่างแม่อาจจะต้องอับอายยิ่งกว่านี้ก็ได้ และผมขอบอกไว้เลยว่าผมไม่มีทางทำหน้าที่ลูกกตัญญูด้วยการเข้าพิธีแต่งงานกับพิมประภาแน่”
“ตาป๊อป...”
“ไปเถอะค่ะ ฟางควรจะนอนได้แล้ว”เธอลุกขึ้นตามแรงที่ภาณุประคอง
“เดี๋ยว...”เธอและเขาหันไปทางมารดาของเขาพร้อมกัน
“แม่จะยกเลิกงานแต่งงานก็ต่อเมื่อแกจะพิสูจน์ว่าแม่นี่เป็นเมียแกจริงๆ...ย้ายไปอยู่ที่บ้านของเราจนกว่าหลานแม่จะคลอด...ตกลงนะ”
“!!!”
 
 
 
                                                                  ...สายลมแห่งตะวัน