Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน
ตอนที่๑๓
ธนันต์ธรญ์นั่งมองคนงานที่ช่วยกันลงดอกไม้นานาพันธุ์อย่างเบื่อหน่าย เธอต้องกลายเป็นคนท้องโดยไม่รู้ตัว แถมตอนนี้มาทำงานก็ยังไม่ได้ทำอีก ต้องมานั่งๆนอนๆคุมคนงานผ่านสายตา เธอมองผลไม้ดองที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆอย่างขยะแขยง เธอเกลียดของดองที่สุด รสชาติก็แย่ แถมสียังไม่สวยชวนให้นึกถึงของเน่าเสีย
“แหวะ”เธอยื่นมือไปเขี่ยจานให้ออกห่างจากตัวมากยิ่งขึ้น ก่อนจะยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม พลางทอดสายตามองไปยังร่างสูงใหญ่ของสามีกำมะลอที่ช่วยคนงานลงดอกไม้อย่างไม่เกี่ยงงอน ร่างสูงบึกบึนที่ท่อนบนเปลือยเปล่าเพราะแสงแดดร้อนทำให้เขาร่วมทั้งคนงานชายทุกคนไม่อาจทนใส่เสื้ออยู่ได้ เธอไม่ถือเรื่องที่เขาและคนงานจะถอดเสื้อทำงานกลางแจ้งแบบนี้เพราะเธอเองก็เห็นจนชินตา ไม่จำเป็นต้องยกมือขึ้นปิดตาหรือกรีดร้องราวกับเจอสัตว์ประหลาดเหมือนในนางเอกนิยายพวกนั้น
ใบหน้าหวานแลบลิ้นปลิ้นตาให้สามีกำมะลอที่หันมายิ้มอย่างกวนประสาทให้ หญิงสาวเสยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมอง เข็มนาฬิกาบอกเวลาใกล้เที่ยงวัน เธอเดินเข้าไปในห้องครัวเมื่อคิดว่าแม่บ้านคงจะทำอาหารเสร็จแล้ว
“อ้าว หนูฟาง มาพอดีเจ้า ป้ายะ(ทำ)กับข้าวเสร็จแล้ว หนูฟางจ้วยไปฮ้องคนงานหือพักกิ๋นข้าวตอนหน่อยเน้อเจ้า(หนูฟางช่วยไปบอกคนงานให้พักทานข้าวกลางวันหน่อยนะคะ)”
“เจ้า”เธอรับคำ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว เธอเดินเข้าไปที่สวนหลังบ้าน ก่อนจะบอกคนงานตามที่แม่บ้านสั่งมาอีกที
“พักทานข้าวเที่ยงก่อนนะคะ”ทุกคนหันมายิ้มให้เธอ ก่อนจะค่อยๆละมือจากงานที่ทำอยู่ เดินไปตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ที่ใช้เป็นที่รับประทานอาหารกลางวัน
“หยิบเสื้อให้หน่อยสิคุณ”เธอหันไปมองชายหนุ่ม ก่อนจะพยักหน้า เดินไปหยิบเสื้อที่เขาถอดพาดไว้บนกิ่งไม้และนำมายื่นให้เขา
“ขอบคุณ...วันนี้มีอะไรกินบ้าง”เขายื่นมือมารับเสื้อ ก่อนจะถามเธอ
“ไม่รู้สิคะ ไม่ได้เข้าครัว”เธอถอนหายใจเพื่อผ่อนคลายความเครียดเมื่อเห็นมารดาของชายหนุ่มเดินเข้ามาหา
“ไปทานข้าวสิลูก เลยเวลาอาหารกระเพาะจะกำเริบเอา”แม่สามีกำมะลอพูดกับลูกชายของหล่อนและทำราวกับเธอไม่มีตัวตนเป็นเพียงธาตุอากาศเท่านั้น เธอเกลียดสถานการณ์อย่างนี้ที่สุด อยากจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้ หากนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอคิดได้แค่ในใจเท่านั้น
“ครับ เดี๋ยวขอไปอาบน้ำก่อนตอนนี้เหนียวตัวมาก ตอนบ่ายนี้จะพาน้องเข้าในเมืองไปหาซื้อของใช้ซะหน่อย...ขอตัวนะครับ”เขายกมือขึ้นโอบไหล่เธอเธอ ก่อนจะเดินผ่านหน้ามารดาของเขาไป เธอก้มหน้างุด ไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตาของคุณพรพิมล...
หญิงสาวเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียง เธอทอดสายตามองแผ่นหลังกว้างที่กำลังง่วนอยู่กับการหาเสื้อผ้า พลันร่างกายขอเธอก็มีความร้อนแทรกซึมเข้ามาในสายเลือดราวกับกระแสไฟฟ้า
เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาในที่รโหฐานแบบนี้ เธอไม่ปฏิเสธว่าเขาเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะปรารถนาเขาได้อย่างไม่มีข้อแม้ ใบหน้าของเขาแม้ไม่ได้หล่อจนต้องเหลียวหลังมอง หากก็ยากที่จะถอนสายตาออกมาเมื่อได้ยล รูปร่างของเขาสูงใหญ่อย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งปรารถนาอ้อมกอดของเขาให้โอบประคองปกป้อง ผิวของเขาขาวจนผู้หญิงอย่างเธอต้องอาย ทว่าผิวกายภายนอกร่มผ้ากลับมีสีแทนอย่างสปอร์ตแมน ดูแข็งแกร่งสมชายชาตรีไม่ใช่ผู้ชายเจ้าสำอางที่มีอยู่มากในสมัยนี้...
‘บ้าจริง นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่!’
“เห้ย! ได้ยินไหมเนี่ยที่ผมถามคุณน่ะ”เธอสะดุ้งเมื่อเขาเรียกเสียงดัง
“อะไร ถามอะไร”
“ถามว่าคุณอยากไปเที่ยวไหน จะพาไป”เธอส่ายหน้า ก่อนจะล้มตัวลงนอน
“ไม่เอาหรอก แค่อยู่ที่บ้านฉันก็ปวดหัวจะแย่ ขืนออกไปข้างนอกฉันต้องตายแน่ๆเลย”
“ข้างนอกบ้านไม่มีแม่ผมนะ”เธอเด้งตัวขึ้นมา ก่อนจะหันหน้ามองคนตัวโตที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกัน
“ถ้านั้นไปหาของกินอร่อยๆก็พอ ไปอาบน้ำได้แล้วไป๊ มานั่งแก้ผ้าอยู่ได้ ตัวก็เหม็นเหงื่อจะแย่”เธอเอานิ้วจิ้มเขาราวกับขยะแขยง ก่อนจะผลักเขาแรงๆเมื่อเห็นว่าเขาจะแกล้งเธอเหมือนเมื่อคืนอีก
“ไปอาบน้ำนะ ไม่อย่างนั้นแม่จะเตะไข่กระจุยแน่ๆ”เธอพูดถ้าทางเอาจริง หากแต่เขากลับไม่เกรงกลัวสักนิด
“ไม่เอาน่าคุณ เดี๋ยวลูกไม่มีพ่อนะ”ชายหนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ตาแก่บ้า!”เธอทำได้เพียงด่าและส่งค้อนให้เขาตามหลังเท่านั้น ปกติแล้วเธอเป็นคนถือเรื่องพวกนี้มาก เธอไม่ปฏิเสธที่จะประเคนหมัดให้ใครคนใดคนหนึ่งเลย หากใครคนนั้นพูดจาทะลึ่งตึงตังกับเธอแบบนี้...และแน่นอนว่าเธอจะฝังใจเกลียดไปตลอดชีวิต หากแต่กับผู้ชายคนนี้...เธอเองก็เริ่มไม่แน่ใจ...
ภาณุก้มหน้าลงมองหน้าจอสมาร์ทโฟนที่เพิ่งจะเข้าเว็บไซต์ค้นหาสถานที่ที่มีของกินอร่อยๆอย่างที่คนตัวเล็กต้องการจะไป หากแต่ศีรษะที่ถูกกระชากไปมานั้นทำให้เขาอ่านข้อมูลไม่รู้เรื่องสักที
“เห้ย!เบาๆหน่อยสิคุณหัวผมจะหลุดตามมือคุณไปอยู่แล้วนะ”
“ใครใช้ให้มาใช้ฉันเช็ดผมกันล่ะยะ”กระนั้นมือเล็กก็ยังไม่หยุดกระชากศีรษะของเขา เขารวบรวมกำลังก่อนจะย้ายศีรษะออกจากอาณัติของแม่ตัวดี
“อะไร นี่ผมจะพาคุณไปเที่ยวไปกินนะ ตอบแทนผมแค่นี้ไม่ได้หรือไง เจ็บนะเว้ย”เขาเอามือลูบศีรษะ ก่อนจะมองใบหน้าหวานอย่างเอาเรื่อง
“น่าเกลียด พูดกับผู้หญิง วะ วะ โว้ย โว้ย”เขาลุกขึ้นจากพื้น ก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆร่างเล็ก
“ก็ไหนบอกเป็นเพื่อนกัน ผมก็พูดกับเพื่อนอย่างนี้แหละ อ้อ แล้วทีคุณยังพูดได้เลย ผู้หญิงอะไรพูดจาแบบนี้ ไม่น่ารักเอาซะเลย”เขาว่าคนตัวเล็ก ก่อนดวงตากลมโตของเจ้าหล่อนจะเบิกกว้าง
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละเว้ย”ใบหน้าแสนหวานเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขา ดวงตากลมโตที่ฉายแววท้าทาย ไหนจะรอยยิ้มอวดดีนั่นอีก...มันน่าแกล้งเป็นบ้า!
“ไหน ไหนที่บอกว่าเหมือนกัน”เขาว่าพลางเคลื่อนใบหน้าเข้าหาหญิงสาวที่ถอยร่นแทบจะไม่ทัน
“ก็มีสามสิบสองเหมือนกันนั่นแหละ หรือว่าผู้ชายพิการกันยะ”เขามองดวงหน้าถือดีอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับหมับที่จมูกโด่งรั้นสมนิสัยของเจ้าของ
“อยากรู้ไหมล่ะว่ามันไม่เหมือนกันยังไง ผมจะทำให้ดู”เขาโยกจมูกโด่งไปมาอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะยิ้มเอ็นดูคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอแดงก่ำราวกับลูกตำลึงสุก
“ม่ายยยย”มือเล็กดึงมือของเขาออกจากจมูกโด่งเล็กของเธอ ก่อนจะตีเข้าที่แขนของเขาเต็มแรง
“ถ้าเกิดคุณล้อเล่นแบบนี้บ่อยๆ ฉันจะเตะไข่คุณจริงๆด้วย”เขาหัวเราะ
“งั้นถ้าคุณพูดแบบนี้บ่อยๆ ผมจะ...”เขาเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว ยกลำแขนขึ้นกักบริเวณเด็กน้อยที่มองเขาตาโตด้วยความตกใจ
“ไม่เอานะ ถ้าคุณทำ ฉันจะไปบอกความจริงกับแม่คุณเดี๋ยวนี้แหละ คราวนี้คุณได้แต่งงานแน่ๆ”คำพูดจากปากคนตัวเล็กทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ ใช่สิ...ตอนนี้งานแต่งยังไม่ได้ถูกยกเลิก หากวันมะรืนมารดาเกิดจับเขาไปเข้าพิธีแต่งงานจริงๆเขาจะทำยังไง
หญิงสาวมองใบหน้าหล่อคมที่สลดไปด้วยความรู้สึกผิด เขาค่อยๆปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นนั่งนิ่งอยู่เฉยๆ นั่นทำให้เธออดห่วงเขาไม่ได้
“ฉันขอโทษนะคะ คุณไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่นอน”เธอแตะแขนแกร่งของเขาอย่างให้กำลังใจ
“ผมมีอีกแผนหนึ่งเพื่อที่จะให้แม่ผมตัดสินใจเร็วขึ้น แต่แผนของผมมันขึ้นอยู่กับคุณนะฟาง”
“...แผนอะไรคะ”
 
 
 
 
                                             ....สายลมแห่งตะวัน