Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

ตอนที่๑๒

“หิว หิว หิว”

ภาณุหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินเสียงหวานบ่นดังตามมาระลอกใหญ่ก็เขาเพิ่งจะเอาไส้กรอกลงทอดในกระทะแต่แม่ตัวดีกลับเร่งจนน่าหมั่นไส้ เขาเอี้ยวตัวไปมองใบหน้าแสนหวานที่มีดวงตาเป็นประกายขณะจ้องมองเจ้าไส้กรอกชีสที่นอนแอ้งแม้งบนเนยในกระทะที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว

“เดี๋ยวแม่ผมออกมาเจออดแน่”

“ดึกขนาดนี้แล้วจะมาได้ยังไง เอ๊ะ นั่นไส้กรอกจะไหม้แล้วนะ”เขารีบหันกลับมาให้ความสนใจกับไส้กรอกในกระทะ รอเพียงไม่นานก็ตักมันขึ้นใส่จานที่มีไข่ดาวนอนรออยู่ก่อนและส่งไปให้คนตัวเล็กที่กำลังแทะโลมอาหารอย่างกระหายหิว

“เอ้า กินซะ เดี๋ยวจะได้นอนนะเด็กน้อย”เขาขยี้ผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเดินเอากระทะไปล้าง ถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่เดิม และเดินมาเปิดหานมสดกล่องใหญ่เมื่อเขาเห็นแวบๆตอนที่หาของกินให้หญิงสาวมาใส่แก้ว และวางลงตรงหน้าคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาทานอย่างตัดขาดต่อโลกภายนอก

“ทนหน่อยนะฟาง แม่ต้องยกเลิกงานในเร็ววันนี้แหละ หลังจากนั้นผมจะจัดการทุกอย่างเอง”

“รอบที่ร้อยแล้ว...จำได้ขึ้นใจแล้วเจ้าค่ะ คุณไม่ต้องย้ำบ่อยๆหรอก เพราะฉันเชื่อใจคุณ...เชื่อว่าคุณจะรับผิดชอบคำพูดของตัวเองได้”

“พูดดีแบบนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวเลยดีไหม”เขาเสนอ

“ไม่เอาหรอก ฉันมาทำงานนะคะ งานไม่เสร็จล่ะงามหน้าแน่ๆ”เขาหัวเราะเอ็นดูเมื่อเห็นใบหน้าหวานเหยเก

“แล้วพรุ่งนี้ทำอะไรบ้างล่ะ”

“ก็กวาดเอาเศษกิ่งไม้เศษใบไม้ออก ปรับปรุงดินเพราะว่าดินดีอยู่แล้วค่ะ รดน้ำเพิ่มความชุ่มชื่นซะวันหนึ่ง แล้วก็เข้าไปเอาต้นกล้าในเมืองเพราะว่าเราติดต่อร้านที่เป็นเครือเดียวกับบริษัทไว้แล้ว เสร็จก็เอากลับบ้านมารอลงวันต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะเสร็จ”

“ถ้างานไม่เสร็จภายในเวลาล่ะ”เขาถามอย่างสงสัย

“ก็ต้องทำล่วงเวลาค่ะ ไม่คิดค่าจ้างเพิ่มแน่นอน แต่เท่านี้ฉันเคยทำมาก็ไม่น่าจะเกินนี้นะคะ เพราะตอนเอาต้นไม้ ดอกไม้ลง บริษัทลูกก็จัดคนงานมาให้เราแล้ว เวลาลงก็...สี่วันเป็นอย่างมากค่ะ”

“พูดเหมือนคุณผ่านงานมามากอย่างนั้นแหละ ให้ผมเดาคุณคงเริ่มงานมาได้แค่สองถึงสามปี?”

“ฉันไม่ได้รู้มากหรอกค่ะ แต่มันเป็นข้อมูลเบื้องต้นที่เราต้องทราบ...ว่าแต่คุณทำงานอะไร เป็นทหารอากาศหรอคะ”

“ใช่ รู้ได้ยังไง”เขาถามกลับ

“รูปเต็มบ้านไม่รู้ได้ไง”เขาหัวเราะก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ

 “ฉันอยากรู้บ้างจังเลยว่านักบินเขาเรียนยังไง แล้วทำงานยังไง”เขาจ้องดวงตาใสแป๋วของเธออย่างเอ็นดู ทว่าเขากลับเลือกที่จะตัดบทของสาวร่างเล็กเพราะกลัวว่าเธอจะทานข้าวไม่อิ่มสักที

“ถามมากจริง ไว้วันหลังผมจะเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้ทานข้าวได้แล้ว ผมง่วงจะตายอยู่แล้วนะ”

“เชอะ”เขาถลึงตาใส่เมื่อหญิงสาวแลบลิ้นปลิ้นตามาให้ คอยดูเถอะ ถ้าเธอทำแบบนี้บ่อยๆเขาจะจับมาจูบเสียให้เข็ด!

ธนันต์ธรญ์หันไปมองร่างสูงใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่บนฟูกนอน นี่ก็ดึกมากแล้ว ทำไมเธอถึงนอนไม่หลับเสียทีนะ ไม่ใช่เพราะเธอระแวงหรือไม่ไว้ใจเพื่อนร่วมห้อง แต่มันเป็นเพราะอย่างอื่นมากกว่า และสาเหตุก็มาจากผู้ชายที่นอนอยู่บนฟูกนั่นแหละ

“เฮ้อ...”เธอถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ในเมื่อนอนไม่หลับก็นั่งมันเสียเลย ดูซิว่าทีนี้เธอจะเอายังไง ทว่าร่างสูงที่เธอจับจ้องอยู่ก่อนหน้านี้กลับขยับตัวตามด้วย

“นอนไม่หลับหรอคุณ”เธอหันไปมองเขา ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ

“ค่ะ ไม่รู้ว่าทำไม แล้วคุณล่ะคะ...ฉันทำให้คุณตื่นรึเปล่า”เธอถามอย่างเกรงใจ

“ไม่ๆ...คุณระแวงผมหรอ ผมสาบานได้เลยว่าจะไม่ทำรุ่มร่ามกับคุณเด็ดขาด สบายใจได้”

“ฉันรู้แล้วค่ะ แต่มันนอนไม่หลับนี่คะ”เธอหันไปมองร่างสูงที่ยันตัวลุกขึ้นนั่งตามเธอ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เธอ ร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้จนเธอต้องเอนหลังลงเพื่อไม่ให้ใกล้ชิดกับเขามากเกินไป

“หาอะไรสนุกๆทำกันไหม”น้ำเสียงแปร่งๆบวกกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้หัวใจของเธอแกว่งไกลไปมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ทะ...ทำอะไร”

“แล้วผู้หญิงกับผู้ชายอยู่กันสองต่อสองเขาทำอะไรกันล่ะ หืม?”เธอใช้มือดันไหล่กว้างของเขาออกห่าง ก่อนจะทวงถาม

“ไหนคุณบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉันไง จะผิดคำพูดหรือไง”

ภาณุจ้องมองดวงตากลมโตที่เต้นระริกอย่างขบขัน แต่นั่นเขาไม่ได้แสดงมันออกทางสีหน้า เขาเลือกที่จะเก็บความขบขันนั้นไว้ และเดินหน้าแกล้งคนตัวเล็กต่อ

“หึ แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณดีล่ะเด็กน้อย”เขาไม่ทันได้เดินหน้าแกล้งกระต่ายน้อยขี้กลัวต่อ หมอนใบโตก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าของเขาเต็มแรงจนร่างของเขาเซถอยหลังไป ร่างเล็กก็ลุกขึ้นตามประกบตีไม่ห่าง ไม่มีคำพูดแก้ตัวใดๆได้หลุดออกจากปากของเขานอกจากเสียงร้องโอดโอย เขาพยายามยื้อแย่งหมอนในมือเล็กที่หญิงสาวจับยึดไว้แน่นยิ่งกว่าอะไร หากแต่มือที่หนึบเหนียวและแรงจากร่างเล็กที่ปะทะเข้ากับร่างของเขา ทำให้เขาเองต้องหงายหลังของไปนอนบนฟูกนอนตามลงมาด้วยร่างเล็กที่ยังถือหมอนติดมือลงมาด้วย

“ตาแก่ตัณหากลับ ฉันนึกว่าจะไว้ใจคุณได้ซะอีก ทำไมทำแบบนี้ฮะ น่าเกลียดที่สุด”ตามมาด้วยหมอนใบเดิมที่ฟาดลงมาซ้ำๆ

“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้นะฟาง ผม โอ้ย! ผมเจ็บนะ”หากแต่คนตัวเล็กไม่ได้ฟังเขาเลย เขาตัดสินใจกระชากหมอนใบโตออกจากมือเล็กสุดแรง ทำให้หมัดเล็กๆพุ่งเข้าสู่โหนกแก้มของเขาโดยไม่ตั้งใจ

“ฟางขอโทษ คือไม่...ไม่ได้ตั้งใจนะ”เขามองใบหน้าแสนหวานที่ซีดเผือด เจ้าตัวลนลานทำอะไรไม่ถูกเมื่อทำให้ชายหนุ่มเจ็บตัวเกินความตั้งใจ

“ไม่เป็นไร แต่ผมแค่อยากจะบอกว่า...”

“คะ?”

“ผม...แค่จะชวนคุณเล่นเกมเศรษฐีก็เท่านั้นเอง”

“เกมเศรษฐี!”เขาหัวเราะขำดวงตากลมโตที่เบิกกว้าง

“ใช่ คุณนี่มันกระต่ายตื่นตูมจริงๆเลยนะ”เขาจิ้มหน้าผากเจ้าหล่อนจนหงายหลัง

“ก็คุณแกล้งฉันก่อนนี่”เจ้าตัวเบ้หน้าคลายจะร้องไห้ ขณะที่มือยังลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ

“เอาล่ะๆ ช่างมันเถอะ เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซะทีได้ไหม แรงเท่ามดอย่างคุณไม่ระคายรูขุมขนผมหรอกน่า...แล้วก็ลุกจากตัวผมได้แล้ว ถึงผมเป็นสามีกำมะลอแต่ผมก็ไม่ได้ใจง่ายนะ”เขาเอ่ยกลั้วหัวเราะ  ก่อนใบหน้างามจะก้มลงมองแผงอกของเขาที่ร่างของเธอแนบสนิทอยู่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ลุกแล้วน่า พุงย้วยขนาดนี้ใครจะอยากนอนทับ”

“อะไร หน้าท้องนี่กล้ามเนื้อทั้งนั้น...ผมก็ไม่อยากให้อกแบนเหมือนไม้กระดานมาทับบนร่างหรอก ขนลุกหมด”เขาตบหน้าท้องของตัวเองก่อนจะกวาดสายตามองหน้าอกอิ่มของหญิงสาวแวบหนึ่งเพราะกลัวว่าจะไม่ได้รู้สึกอย่างที่ปากพูด

“ฉันคัพบีสามสิบสี่ย่ะ อวบอิ่มขนาดนี้ไม้กระดานที่ไหนกัน”เขาอดหัวเราะไม่ได้เมื่อร่างเล็กตอบโต้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก่อนเจ้าตัวจะวิ่งไปมุดผ้าห่มที่อยู่บนเตียงจนเป็นก้อนคล้ายดักแด้

“ไม่เล่นเกมแล้วหรอคุณ”

“ฉันง่วง!”เขาหัวเราะเมื่อเสียงอู้อี้ตอบกลับมา

‘ผู้หญิงบ้าอะไร ปากจัดชะมัด’

กระนั้นเขาก็ยังคิดว่าเธอน่ารักน่าฟัดอยู่ดี หึ ต้องอย่างนี้สิ ชีวิตมันถึงจะมีสีสัน อย่างนี้หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าข้อดีของการมีเมียเด็ก

                                                  ....สายลมแห่งตะวัน

เมื่อวานนี้เราขอโทษจริงๆนะที่ไม่ได้มาอัพวันนี้จะชดเชยให้นะ

ขอเม้น+โหวตให้เค้าด้วยเน้อ