Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน
ตอนที่๑๑
คุณพรพิมลมองสองหนุ่มสาวที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนร่างท้วมจะหันไปบอกแม่บ้านที่ถือชามข้าวต้มตามหลังมา
“ยกไปให้ตาป๊อปทีซิ”หล่อนว่าพลางปรายตามองร่างบอบบางที่นอนหงายอยู่บนเตียง
“แม่ยกมาให้เพราะเห็นว่ายังไม่ได้ทานอะไรน่ะ”
“เป็นห่วงหลานหรอครับ”หล่อนมองค้อนลูกชาย
 “หึ แม่ยกมาให้แก ไม่ใช่แม่นี่ซะหน่อย...รีบๆทานเดี๋ยวจะเย็นซะหมด”หล่อนว่าก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนของลูกชาย หล่อนเองก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไร...ในท้องผู้หญิงคนนั้นก็หลานของหล่อนเหมือนกัน...
ภาณุนั่งมองร่างบอบบางที่นั่งตักข้าวต้มเข้าปากอย่างอึ้งๆ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เขาไม่รักษาภาพพจน์กันแล้วหรือไงกัน ร่างบอบบางข้างกายเขาถึงได้ก้มหน้าก้มตาทานอย่างไม่สนใจเขาเลยสักนิด
“อร่อยรึเปล่า”เขาถามกลั้วหัวเราะ
“กินสิ อร่อยนะ”เธอว่าพลางจ่อช้อนข้าวต้มมาที่ปากเขา ดวงตากลมโตจ้องเขาใสแป๋วจนนึกอยากจะเปลี่ยนช้อนข้าวต้มเป็นริมฝีปากอิ่มของคนตัวเล็กเสียมากกว่า
“ไม่ล่ะ กินเถอะ เดี๋ยวไม่โต”
“เชอะ เขาเรียกว่าตัวเล็กย่ะ”เขาหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นใบหน้าแสนหวานนั้นง้ำงอ
“นั่นแหละ กินๆเข้าไป”
“อื้อ ไม่หิวหรอ”
“แหม พอนานๆเข้า หางส่งหางเสียงหายหมดเลยนะยายตัวดี ลืมไปแล้วหรือไงฮะว่าฉันแก่กว่าเธอตั้งหลายปี”เขามิวายว่าหญิงสาว ดูเหมือนเธอจะคุ้นเคยกับเขาง่ายเกินไปหน่อยแล้ว
“เอ้า ก็คุณเป็นเพื่อนฉันไง ต้องมีหางเสียงทำไม ยุ่งยากจะตาย...แล้วนี่ก็บ่นเป็นคนแก่ไปได้ จะให้พูดว่าไง...อืม พี่ป๊อปขา หิวรึยังคะ ไม่ทานหรอคะ ข้าวต้มอร่อยม้ากมาก”เขาดันใบหน้าหวานที่พูดเสียงอ้อนเสียงหวานใกล้ๆหูออกห่าง ใบหน้ากวนประสาทของเธอสำหรับเขาดูอย่างไรมันก็ไม่น่ารำคาญสักนิด ตรงกันข้ามมันน่าจับมาจูบเสียให้เข็ด หากไม่ติดว่าเขาและเธอยังรู้จักกันไปถึงหนึ่งอาทิตย์ด้วยซ้ำ
“คุณนี่มันเป็นผู้หญิงประสาอะไรฮึ กวนประสาทเก่งเป็นบ้า”
“ประสาฉันไงคะ”เขาอดหัวเราะไม่ได้กับใบหน้ากวนประสาทของคนตัวเล็ก น่าแปลก...เขาไม่ได้หัวเราะอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ แล้วทำไมเวลาที่อยู่ใกล้ๆผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้เขาถึงได้มีความสุข ทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่างานแต่งจะยังถูกจัดขึ้นหรือถูกยกเลิกไป หรือว่าเธอมีเวทมนต์วิเศษทำให้เขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...แต่จะอะไรก็ช่าง                                                                                     เขารู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้...เขาคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ...
“อิ่มรึเปล่า”เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างเล็กทานข้าวต้มชามใหญ่หมดลง ทว่าคนตัวเล็กกลับส่ายศีรษะ
“ไม่อิ่มเท่าไหร่ แต่ก็พออยู่ได้ ดึกๆคุณต้องหาอะไรให้ฉันกินด้วย”คนตัวเล็กออกคำสั่งก่อนจะยื่นชามข้าวต้มให้เขาและยิ้มแฉ่ง
“ขอนอนก่อนนะ ลูกง่วงแล้ว”ว่าแล้วร่างเล็กก็ล้มตัวลงนอน
“เด็กผี”เขาบ่นเบาๆ
“ได้ยินนะ!”
“ครับๆ”เขารับคำกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเดินเอาชามออกไปเก็บที่ห้องครัว ระหว่างทางเห็นคุณยายนั่งอยู่ตรงระเบียงที่เยื้องออกไปจากห้องรับแขกจึงวางชามข้าวต้มไว้บนโต๊ะไม้ ก่อนจะเดินเข้าไปหาท่าน
“คิดอะไรอยู่ครับ”ท่านหันมายิ้มให้เขาก่อนจะตอบ
“เรื่องเรานั่นแหละพ่อตัวดี”
“เรื่องของผมหรอครับ แหม ไม่เห็นน่าคิดสักนิด ตอนนี้ผมมีแต่เรื่องสบายใจ”เขาเอ่ยตรงข้ามกับความเป็นจริงเพื่อประชดชีวิตอย่างอดไม่ได้ เพราะตอนนี้เขาเองก็เครียดไม่แพ้กัน
“เอาเถอะ ยายจะคอยหว่านล้อมแม่เราไปเรื่อยๆ เราก็แสดงละครให้มันเนียนๆหน่อยละกัน แล้ว! นอนห้องเดียวกับน้อง ห้ามเอาเปรียบน้อง นอนข้างล่าง ห้ามฉวยโอกาสเด็ดขาด ยายให้แม่แฟงเอาของใช้ส่วนตัวไปให้น้องแล้ว แค่นี้แหละ”เขาอ้าปากหวอ ให้ตายเถอะ นี่ถ้าคุณยายสามารถไปนอนเฝ้าธนันต์ธรญ์ได้ ท่านคงทำไปแล้วจริงๆ
“ครับผม งั้นเดี๋ยวผมเอาชามไปเก็บก่อนนะครับ เดี๋ยวมานั่งเป็นเพื่อน”เขาเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะวิ่งเอาชามไปเก็บ และกำลังจะเดินกลับไปหาคุณยาย ทว่าร่างของมารดาที่นั่งพูดคุยอยู่กับคุณยายนั้นทำให้เขาเกือบจะถอยแทบไม่ทัน...และก็ไม่ทันจริงๆ
“มานี่หน่อยสิ แม่เพิ่งมาถึงจะไม่มาไหว้แม่หน่อยรึไง”เขาถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาและยกมือขึ้นไหว้มารดา
“เมียเราล่ะเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นแล้วครับ ตอนนี้เค้าหลับอยู่”
“จะให้แม่ทำยังไง”เขามองใบหน้าของมารดา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกของเขาเอง
“ผมคงไม่มีสิทธิ์จะบอกหรือสั่งคุณแม่ได้หรอกครับ แต่ผมอยากให้คุณแม่ลองคิดดูดีๆว่าการแต่งงานของผมมันมีเหตุผลอะไรนอกเหนือจากผลประโยชน์ทางธุรกิจหรือครับ”
“....”
“ต่อให้คุณแม่จับผมแต่งงานไปได้ ผมก็จะหย่า ดูซิว่าอย่างไหนมันจะฉาวโฉ่กว่ากัน แต่งวันนั้นก็หย่ามันวันนั้นนั้นแหละครับ...ขอตัวนะครับ”
คุณพรพิมลมองตามแผ่นหลังกว้างของลูกชายอย่างหนักอกหนักใจ หล่อนไม่รู้เลยจริงๆว่าระหว่างให้ภาณุได้อยู่กับคนที่เขารักต่อไป แลกกับการที่หล่อนต้องเสียหน้าและถูกตราหน้าว่าเป็นคนตลบตะแลง ไม่มีคนเชื่อถืออีกต่อไป ซึ่งคงจะมีผลกระทบต่อธุรกิจไม่มากก็น้อย กับให้ภาณุแต่งงานกับพิมประภาอย่างเดิมที่ตั้งใจไว้ แต่ต้องทนเห็นชีวิตคู่ของทั้งสองพังไม่เป็นท่า ซ้ำหลานน้อยที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกต้องไม่มีพ่ออย่างใครคนอื่น...อย่างไหนมันจะแย่ว่ากัน
“พอจะเลือกได้หรือยังล่ะ ฉันเองก็ไม่อยากให้คุณโชติตามมาถอนหงอกฉันถึงที่นี่หรอกนะ ในเมื่อหล่อนเป็นคนผูกปมเชือก หล่อนก็ควรจะแก้ด้วยตัวเองนะแม่มล”
“คุณแม่...”หล่อนครางเสียงอ่อยเมื่อมารดาพูดทิ้งท้ายไว้ให้หล่อนนั่นก็เท่ากับการผลักภาระมาให้หล่อนอีกคน...ให้ตายสิ แล้วหล่อนจะทำอย่างไรดีล่ะเนี่ย
 
 
 
                                                ...สายลมแห่งตะวัน
 
 

 
ว้าย กรี๊ด! เพิ่งจะเห็นว่านิยายตัวเองติดโผกับเขาด้วย เขินเลย
ขอบคุณทุกๆคนมากนะคะที่ช่วยโหวตให้เรา นิยายเราจะไม่มีความหมายเลยถ้าไม่มี
รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ขอบคุณทุกคนมากนะ เราสัญญาว่าจะตั้งใจแต่งให้มันออกมาดีที่สุด
 
ขอบคุณ เม้น+โหวต ให้น้า