รักฉันนั้นคือ...เธอ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงป๊อปปี้ก็ถึงหน้าบ้านของฟาง
"มาทำไม"ฟางถามอย่ากวนๆ
"ก็อยากมามีไรป่ะ"ป๊อปปี้พูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปหาฟางจนจมูกของทั้งสองชนกัน
"ขะ เข้าบ้านเถอะ"ฟางพูดขึ้น
แล้วทั้งสองก็เดินเข้าบ้านมา
"พี่ป๊อปหิวหรือยัง"ฟางถามขณะที่เปิดตู้เย็นหาน้ำให้ป๊อปปี้
"ยังอ่ะ พี่เพิ่งจะกินมาเอง"ป๊อปปี้ตอบขณะที่รับน้ำมาจากฟาง...
ครืนนนนน 
 
 
 
ซ่าาาาาาาาาาาา
"ทำไมอยู่ๆฝนถึงตกเนี่ย เมื่อกี๊ยังดีดีอยู่เลย"ป๊อปปี้พูด
"จะไปรู้ไหม ไม่ใช่ฝน"ฟางตอบแบบกวนๆ
 
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงง
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"ฟางกรี๊ดพร้อมกับกอดป๊อปปี้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา
"555 ยัยเด็ขี้แงเอ้ยยย"ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
"ก็ ฮีก ฮึก ฟางกลัวนินา ยังจะมาหัวเราะอีกไอ้พี่ป๊อปบ้า"ฟางว่าป๊อปปี้พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหล
ออกมาอย่าางไม่ขาดสาย
"เมื่อไรจะเลิกกลัวฝนสักทีเนี่ยยย"ป๊อปปี้ถามอย่างสงสัย
"ฟางไม่รู้"ฟางตอบด้วยเสียงสั่น
"งั้นฟางบอกพี่ได้ไหมว่าทำไมเราถึงกลัวฝน"ป๊อปปี้ถามต่อ
"ตอนฟางอายุปรระมาณสี่ห้าขวบ พ่อแม่ฟางเคยพาฟางไปเที่ยวสวนสนุก แล้วฟางก็หลงทางวันนั้นฝนตกแรงมากหลายชั่วโมงอยู่กว่าพ่อกับแม่จะมาเจอฟาง ฟางเลยร้องไห้ทุกครั้งที่ฝนตกหนักๆ"ฟางเล่าให้ป๊อปปีฟัง
"อย่างนี้เองเราถึงกฃายเป็นเด็กขี้แง"ป๊อปปี้แซว
 
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงง
 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
"พี่ป๊อปอย่าทิ้งฟางไปนะ ฟางกลัว"ฟางบอกป๊อปปี้
"พี่สัญญาว่าพี่่จะไม่ทิ้งเราไปไหน"ป๊อปปี้บอกฟาง
 
 
 
 
Cutttttttttttttttttttttttttttttttt
แหะๆๆ 
จะเป็นยังไงต่อฝากติดตามด้วยน้าาาาาาาาาาาาา
เม้นด้วยละ