Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

-

Tomo’s talk -

            หึๆ ในที่สุดผมก็พายัยตัวแสบออกจากบริษัทมากินข้าวกลางวันได้ซักที ตัวก็เล็กอยู่แล้ว ยังจะอดข้าว ทำงานอยู่นั่นแหละ ผมกวนประสาทเธอไป กินข้าวไป พอเห็นยัยแสสหงุดหงิด มันทำให้ดูน่ารักเป็นบ้า ที่เธอด่าผมน่ะหรอ? ผมไม่โกรธหรอก ผมชอบ (โรคจิตละมั้ง) ก็ไม่รู้สินะ ผมอยากเห็นหน้าเธอทุกๆวัน ถึงแม่เธอจะไล่ผมทุกๆวันเลยก็ตาม -_- ผมดูออกนะว่าเธอไม่ได้อยากทำอย่างนั้นกับผมหรอกนะไอ้เรื่องเมื่อหลายปีก่อน แต่เพราะเพื่อนของเธอเองซะมากกว่า

            “ถามจริง”   แก้วพูดขึ้น

            “หืม...ว่าไงครับที่รัก?”   ผมกวนเธอเล่น แต่เวลาที่ผมเรียกเธอแบบนี้ เธอชอบหน้าแดง มันดูน่ารักมาก อยากจะเขมือบเธอแทนข้าวเลย

            “เลิกเรียกฉันแบบนั้นซะที ฟังแล้วขนลุก เอ้อ! ที่จะถามน่ะ คือ เมื่อไรนายจะเลิกยุ่งกับฉัน?”   คนตัวเล็กถามด้วยท่าทางหงุดหงิด

            “ก็จนกว่าจะพอใจ”

            “โรคจิตที่สุดเลย!”   เธอด่าผมอีกแล้ว -_-

            “เดี๋ยวจะโรคจิตจริงๆให้ดู เอามั้ยล่ะ?”   ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก จนเธอถอยหลังออกไป

            “อิ่มแล้ว >///<”   เธอหน้าแดงอีกแล้วครับ

            “อะไรกัน? กินไปหน่อยเดียว ตัวก็แค่เนี้ย กินเข้าไปอีก เสียดายตังค์ -*-”   ผมบอกเธอ จริงๆไม่ได้เสียดายเงินอะไรหรอก แต่เธอกินน้อยมาก เดี๋ยวโหมงานหนัก ป่วยขึ้นมาทำไง

            “แล้วพามาเลี้ยงทำไมยะ!?”   เธอตอบ แต่ก็ทานข้าวในจานต่อ ถ้าไม่พูดอย่างนี้เธอก็ไม่กินหรอก ผมส่ายหัวเบาๆกับท่าทางแบบนั้นของเธอ เหมือนเด็กไม่มีผิด ต่างจากคราบดีไซน์เนอร์สาวโดยสิ้นเชิง ภายนอกเธอดูเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง และเป็นพวกบ้างาน แต่จริงแล้วตัวตนเธอก็เหมือนเด็กน้อยแบบนี้แหละครับ ผมรู้ดี ^^

            พอออกจากร้านอาหาร ผมก็ขับรถมาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

            “นี่นาย! ทำไมไม่ไปส่งฉันที่บริษัท?”

            “ก็จะพามาที่นี่ ทำไมอ่ะ?”

            “ฉันมีงานของฉันต้องทำนะ!”

            “ฉันรู้สึกว่าเธอพึ่งจะเซ็นต์เอกสารแฟ้มสุดท้ายก่อนออกมากับฉันนะ เธอบอกเองนะ จำไม่ได้หรอครับ ที่รัก ^_^”

            “เออว่ะ! ลืม แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมากับนายซะหน่อย”   ผมแทบจะหลุดขำกับท่าทางแบบนั้นที่เธอบอกว่าลืม แต่ถ้าผมหัวเราะออกไปล่ะก็ มีหวังหูชาแน่ๆ

            “เอาน่า ไหนๆก็มาละ ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยละกัน”

            “ซื้อคนเดียวไม่เป็นหรือไง? ทำไมต้องลากฉันมาเป็นเพื่อน!”

            “เอ้ย! ไม่ได้ลากมาเป็นเพื่อนสิ ลากมาเป็นแฟน ^^”   ผมพูดพร้อมยื่นหน้าไปไกลเมื่อจอดรถเสร็จ

            “อีตาบ้า! นายมัน...อุ๊บส์!”   ผมประกบปากเข้าหายัยตัวแสบทันที พูดมากอยู่นั่นแหละ

อืมมมม...แต่หวานดีจังแฮะ ไม่อยากหยุดเลย

            “อื้ออออ~”   เสียงของแก้วร้องท้วงเมื่อเธอเริ่มหายใจไม่ออก

            “ไปซื้อของกัน ^^”   ผมละจากริมฝีปากของเธอ แล้วลงจากรถพาเธอเข้าไปในห้าง ดูเหมือนเธอจะยังอึ้งๆอยู่นะ ไม่ขัดขืน ไม่โวยวายด้วยแฮะ ถ้ารู้ว่าจูบแล้วจะสงบเสงี่ยมขนาดนี้ พ่อจับจูบไปนานละ ^_^

- Kaew’s talk -

            ตอนนี้ฉันถูกโทโมะจูงมือเดินเข้าไปในห้าง หัวสมองฉันตอนนี้มันตื้อไปหมด เขาทำอะไรฉันนะ? เขาจะ...จูบ จูบฉัน! จูบแรกของฉันนะ ง่าาาา! อีตาบ้านี่มันขโมยจูบฉัน ถึงฉันจะไปอยู่เมืองนอกหลายปี แต่ก็ไม่เคยปล่อยตัวเอง และระวังตัวอยู่ตลอดเวลา อีตาบ้านี่มันพรากจูบแรกฉันไปแล้วววว! ทำไงดีจริญญา??? >///<

            “แก้ว...แก้ว...แก้ว...ยัยตัวแสบ!!!”

            “โอ๊ย! ตะโกนทำไม ไอ้บ้า!”   ฉันตวาดใส่ทันที ก็เขาเล่นตะโกนข้างหูฉันซะลั่น

            “เรียกตั้งนานแล้วมั้งเหอะ เหม่ออยู่นั่นแหละ...เคลิ้มกับจูบฉันงั้นหรอ? ^^”

            “ตาบ้า!”   ฉันแว้ดใส่แล้วเดินนำหน้าเขาออกมาเลย ใครเขาถามอะไรแบบนี้กันเล่า! >o<