Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

เดือนต่อมา...

ฉันกำลังเตรียมงานเปิดตัวคอลเล็กชั่นใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้าฉันเอง และนายแบบคนหลักของงานนั่นก็คือพี่ชายของฉันเอง ^^

"คุณแก้วคะ นายแบบและนางแบบ พร้อมแล้วค่ะ" พนักงานคนหนึ่งเดินมาบอกฉัน

"อ๋อ แล้วนี่พี่ป๊อปปี้เจอ 'ฟาง' หรือยัง?" ฉันถามถึงเพื่อนสนิทของฉัน...ยัยฟางเป็นนางแบบหลักของงานนี้ ยัยนั่นเป็นเพื่อนสนิทกับฉันมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม

ฉันดูออกว่าเธอชอบพี่ชายฉันตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้ว ฉันก็อุตส่าห์เชียร์มันมาตลอด แต่เจ้าตัวก็ไม่กล้า มัวแต่เขิน มัวแต่กลัวอยู่นั่นแหละ พี่ป๊อปก็อีกคน ฉันสังเกตเห็น

ว่าพี่ป๊อปแอบมองยัยฟางมาตั้งนานละ และ ณ ตอนนี้ ทั้งคู่ก็ยังไม่มีใคร เพราะฉะนั้น แก้วใจคนนี้ขออาสาเป็นแม่สื่อให้เองนะคะ > <

"น่าจะยังนะคะ เพราะว่าชุดคุณป๊อปปี้กับคุณฟางเป็นชุดสุดท้ายค่ะ เลยยังไม่ได้ออกมาสแตนด์บายทั้งคู่"

"โอเคจ้ะ ขอบใจมาก เดี๋ยวแก้วไปดูหน้างานก่อนนะคะ"

"ค่ะคุณแก้ว เดี๋ยวหนูไปดูทางนายแบบกับนางแบบให้เองค่ะ"

“ขอบใจมากจ้ะ ^^” ฉันบอกพร้อมกับแยกตัวออกมาเพื่อจะมาตรวจสอบความเรียบร้อยของด้านหน้างาน ตอนนี้ก็เป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว แต่งานจะเริ่มตอน 1 ทุ่ม

ทั้งนักข่าวและแขกผู้มีเกียรติในวงการบันเทิงและวงการแฟชั่น เริ่มทยอยกันมาถึง ในขณะที่ฉันกำลังเดินผ่านมุมหนึ่ง จู่ๆ ก็มีคนปิดปากฉันแล้วลากเข้ามาในห้องเก็บของ

กริ๊ก! เสียงล็อคประตูทันทีที่เขาลากฉันเข้ามา เมื่อเขาปล่อยมืออกฉันก็โพล่งถามไปทันที

“คุณเป็นใคร? ปล่อยฉันออกไปนะ!”

“หึ!” เขาหัวเราะในลำคอพร้อมกับเปิดสวิตซ์ไฟ...แม้ว่าตอนนี้ต่อให้ฉันเห็นแมงมุมกับลิงผสมพันธ์กันก็เถอะ (?) ยังไม่ทำให้ฉันตกใจเท่ากับที่ฉันเห็นคนตรงหน้าเลย

ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องเป็นเวลาอย่างนี้ด้วยนะ

“นะ...นาย!”

“สวัสดียัยแสบ! ทำไม? เกิดกลัวฉันขึ้นมาหรอ ทีเมื่อ 4-5 ปีก่อน เห็นเก่งกล้าดีนี่ เปลี่ยนไปแล้วหรอ หืม?” โทโมะพูดแล้วขยับเข้าไปใกล้

ตอนนี้หลังของแก้วชนกับผนังห้อง จนทำให้หมดทางหนี และขณะนี้ใบหน้าของทั้งสอง ก็ห่างกันไม่ถึงคืบ

“ถะ...ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันพยายามทำเสียงแข็งเพื่อขู่เขา ถึงแม้มันจะไม่ได้ผลเลยก็ตาม

“ถ้าไม่ถอยเธอจะทำอะไรฉันงั้นหรอ?” เขาพูดและยังไม่ถอยออกไปอีก

“ถ้านายไม่ปล่อย ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยเดี๋ยวนี้แหละ!”

“ก็ลองดูสิ ให้คนข้างนอกมาเห็นฉันกับเธอตอนนี้ คงจะคิดไปในแง่อย่างนั้นแน่ๆ หึๆ ^^ ”

“งั้นมีอะไรก็รีบๆพูดมา ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ -o-”

“หึ! เธอคิดว่าฉันจะลืมง่ายๆเหรอ เรื่องที่เธอก่อเอาไว้กับฉันก่อนจะหนีไปเมือกนอกน่ะ!”

“ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษ ตอนนั้นฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ ฉันทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ (?) และทำไปด้วยความไม่ตั้งใจ (เจตนาล้วนๆ) อีกอย่าง เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วนะ นายน่าจะลืมๆไปได้แล้วว่าฉันเคยเอาเสื้อผ้านายไปทิ้งถังขยะตอนที่นายอาบน้ำอยู่ที่โรงยิมโรงเรียน จนทำให้นายต้องเดินกลับบ้านด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว...ตอนนั้นข่าวนายดังไปทั่วเลยนะ ขนาดนายดังอยู่แล้ว มันยิ่งทำให้ดังกว่าเก่าอีกนะ นายต้องขอบคุณฉันสิถึงจะถูก"

“ยังมีหน้ามาพูดอีกนะเธอ แล้วมันไม่ใช่แค่เรื่องเดียวด้วย เธอน่ะทำแสบกับฉันไว้เยอะ”