Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

เสียงดนตรีเริ่มขึ้น พร้อมกับการปรากฎตัวของทั้งสามคนที่พวกฉันติดต่อไม่ได้ พี่ป๊อปปี้ พี่เขื่อน และโทโมะ ที่อยู่ในชุดสูท พร้อมถือไมค์จ้องมาทางพวกเรา ตอนนี้ฉันละสายตาจากสายตาของเขาไม่ได้เลย...พวกเขาคิดจะทำอะไรกันนะ...
            “เสี่ยงกับฉันมั้ยเธอ...เสี่ยงกับฉันได้หรือเปล่า...?”   พวกเขาเดินลงมาจากเวที ทำให้เกิดเสียงฮือฮาของทุกคนในงาน ทั้งสามคนยังร้องเพลงต่อไปและเดินมาทางพวกฉันสามคน
            “ไม่ว่ากันหรอก...ถ้ายังไม่เชื่อ แต่ขอให้เธอไว้ใจ...เสี่ยงให้ฉัน ทำเพื่อเธอ...ให้ฉันรักเธอได้มั้ย?...รักเมื่อไร จะรู้ว่าไม่เสี่ยงเลย...”
            จบเสียงเพลง พวกเขาก็ส่งไมค์คืนทีมงาน แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าพวกฉันทั้งสามคน ตอนนี้พวกเราทั้งหมดหกคนกลายเป็นจุดเด่นของงานไปแล้ว นักข่าวต่างรุมกดแฟลชอย่างไม่บันยะบันยัง
            “เฟย์...ตั้งแต่เขื่อนรู้จักกับเฟย์มา เฟย์ทำให้เขื่อนรู้ว่าการได้รับความสุขจากคนที่เรารัก มันมีค่ามากขนาดไหน...ตอนนี้เขื่อนรู้แล้วว่าอะไรคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเขื่อน...เฟย์คือผู้หญิงคนนั้น คนที่เขื่อนจะรักและขอดูแลตลอดไป...”   พี่เขื่อนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเฟย์พูดอย่างจริงจัง ไม่มีเค้าของชายหนุ่มผู้ทะเล้น แต่ตอนนี้เขากลายเป็นเจ้าชายผู้สุขุมไปเลย
            “น้องฟางครับ...พี่ไม่รู้หรอกนะว่าฟางคิดยังไงและรู้สึกยังไงกับพี่ ที่พี่ทำแบบนี้ พี่ไม่ต้องการที่จะผูกมัด หรือบังคับน้องฟางนะครับ พี่อยากให้ฟางเป็นคนตัดสินใจเอง อยากให้ฟางฟังเสียงหัวใจตัวเอง ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง ก็ขอให้ฟางรู้ว่า พี่ชอบน้องฟางมากนะ ชอบมาตั้งแต่มัธยม พอได้รู้จักฟางมากขึ้น จนความรู้สึกพี่มันเปลี่ยนเป็นความรักไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ วินาทีที่พี่รู้ว่าฟางอยู่ในอันตราย พี่ก็แทบอยากจะขาดใจไปซะตรงนั้น...อยากให้ฟางรู้ไว้นะว่าพี่รักฟาง...”   อึ้งสิคะ พี่ชายฉันสารภาพหมดเปลือกเลยค่ะ ตอนนี้ฟางอยู่ในสภาวะอึ้งกิมกิไปโดยปริยาย
            “ยัยตัวแสบ...”   เสียงโทโมะเรียกฉัน นี่คงเป็นคิวเขาพูดสินะ แต่ดูเขาเรียกฉันสิ! คนอื่นเขามาแบบหวานซึ้ง ไอ้บ้านี่เรียกฉันว่ายัยตัวแสบกลางผู้คนมากมายเลย -o-
            “ฉันจะไม่สารภาพอะไร เพราะเธอคงรู้หมดแล้ว...”   อ้าว! หมอนี่ พูดซึ้งๆไม่เป็นหรือไงคะ!
            “แต่ฉันจะบอกให้ทุกคนที่นี่รับรู้ไว้เลยว่า เธอน่ะมันแสบขนาดไหน...”
            “นายบ้า! -o-”   ฉันค้อนใส่เขา ส่วนเขาก็หัวเราะน้อยๆซะงั้น
            “ตั้งแต่ตอนมัธยมที่เธอสร้างวีรกรรมและเหตุการณ์สุดแสนจะประหลาด พิลึก และพิสดารกับชีวิตฉันมากมาย เธอทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ฉันเลิกชอบเธอ ฉันจะบอกอะไรไว้นะ มันไม่มีทางสำเร็จหรอก ในเมื่อฉันไม่ได้ชอบเธอ...”   อ้าว! หมอนี่ยังไงกัน ไม่ได้ชอบฉัน?
            “แต่ฉันตกหลุมรักเธอไปแล้ว...”   กรี๊ด~ เขาสารภาพรักกับฉันออกสื่อ >o<
            “เธอน่ะแสบมากที่ทำให้ชีวิตของฉันในตอนนั้นปั่นป่วน...แสบมากที่ทำให้ฉันต้องรอเธอไปเรียนเมืองนอก ต้องรอเธอกว่าห้าปี...แสบมากที่ทำให้ฉันว้าวุ่นใจเมื่อเห็นเธอกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน...แสบมากที่ทำให้ฉันเป็นห่วงเธอยิ่งกว่าห่วงชีวิตตัวเอง...เธอแสบมากแก้ว...เธอมันยัยตัวแสบที่ขโมยหัวใจของฉันไป...”   ฉันอึ้งไปอีกที ที่เขาพูดขนาดนี้
            “แต่งงานกันนะ/แต่งงานกันนะ/แต่งงานกันนะ!”   ทั้งสามคนนั้นพูดพร้อมกันพร้อมกับหยิบแหวนขึ้นมาตรงหน้าพวกฉันทั้งสามคน
            ถ้าถามว่ารู้สึกยังไงในตอนนี้ ฉันคงตอบไม่ได้ แต่น้ำตามันไหลออกมาตอนไหนฉันก็ไม่รู้ ฟางและเฟย์ก็อยู่ในสภาพเดียวกับฉันไปแล้ว
            “แต่งเลยลูกๆ ^o^”   แม่ของฉันเดินออกมาบอก
            “ตกลงเลยลูกเฟย์ ^_^”   แม่ของเฟย์เดินเข้ามาอีกคน
            “คุณแม่! >///<”   เฟย์เหมือนจะตกใจนิดๆ เพราะไม่รู้ว่าแม่เธอจะมา อันที่จริงฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
            “ฝากลูกสาวพ่อด้วยนะป๊อปปี้ ^_^”   พ่อของฟางเดินเข้ามาตบไหลพี่ป๊อปปี้เบาๆ
            “คุณพ่อมาได้ยังไงคะ? >///<”   ฟางก็มีอาการเช่นเดียวกับเฟย์
            “ตาเขื่อนดูแลหนูเฟย์ดีๆล่ะลูก ^_^”   แม่ของพี่เขื่อนเดินมาบอกอีกคน
            “หนูแก้ว แม่ฝากเจ้าโทโมะมันด้วยนะ ^_^”   แม่ของโทโมะเดินมาหาพร้อมบอกกับฉัน นี่มากันครบเลยหรอ? สามคนนั้นคงจะเตรียมมาล่วงหน้าสินะ ถึงว่าติดต่อใครไม่ได้ นักข่าวก็เยอะ แถมยังมีอะไรแปลกๆก่อนงานเริ่มอีก
            “อะไรกันแม่? ต้องฝากแก้วให้ผมดูลสิ ให้แก้วดูแลผมได้ไง? -o-”   โทโมะทำหน้างอ จนคนอื่นๆอดที่จะหัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของเขาไม่ได้
            “ฮ่าๆ ว่าแต่เมื่อไรจะให้คำตอบล่ะครับ? ^^”   พี่ป๊อปพูดขึ้น จากนั้นพวกเราสามคนก็ยื่นมือซ้ายไปให้พวกเขาสวมแหวน
            “เฮ้~! ^o^”   เสียงของทุกคนในงานร้องเฮกัน โทโมะลุกขึ้นแล้วเข้ามากอดฉันที่กำลังร้องไห้อยู่
            “ร้องทำไมยัยตัวแสบ?”   เขากอดฉันพร้อมโยกหัวไปมาเหมือนเด็กๆ
            “ฮึ! นายมันตัวร้าย ร้ายกว่าฉันอีก!”   ฉันดุเขาเบาๆ
            “ร้ายแต่รักแก้วนะครับ ^^”   เขาปล่อยอ้อมกอด แล้วจ้องหน้าฉัน
            “แก้วก็รักโมะนะ แล้วก็สัญญาว่าจะเป็นตัวแสบของโมะตลอดไป >///<”
            จุ๊บ! >///<   พูดจบตาบ้านี่ก็ขโมยหอมแก้มฉัน
            “ตาบ้า! คนเยอะนะ >_<”
            “ก็ใครใช้ให้พูดแบบนั้นล่ะ มันน่ารักนะรู้ตัวมั้ย โมะอดใจไม่ทำอะไรมากกว่าหอมแก้มนี่ก็บุญแล้วนะ ^^”
            ฉันไม่เถียงอะไร ได้แต่ยืนหน้าแดงอยู่อย่างนั้น โทโมะจึงจูงมือฉันเดินมาทางหลังบ้าน นายนี่ชอบทำอะไรให้ฉันอายอยู่เรื่อยเลย
            “แก้ว...”   เขาเรียกฉันเมื่อมาอยู่ที่สวนหลังบ้าน
            “หือ?”
            “โมะรักแก้วนะครับ ^^”
            “รู้แล้วน่า บอกทำไมหลายรอบ”   เขินเว้ย!
            “ทนฟังต่อไป เพราะโมะจะบอกแก้วทุกๆวันหลังอาหารเช้า กลางวัน เย็นเลย!”
            “พูดเป็นยาหลังอาหารไปได้ แก้วก็รักโมะนะ ม๊ากมาก~”   พูดจบ เขาก็ดึงตัวฉันเข้าหาแล้วมอบรอยจูบประทับมาที่ริมฝีปากของฉัน มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ จูบนี้มันช่างนุ่มนวล อาจไม่วาบหวามแต่มันคือการถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดของเขาให้ฉันรับรู้ ใครว่าฉันแสบ ใครว่าฉันสร้างเรื่องวุ่นวาย มันคงไม่เท่าคนตรงหน้าฉันตอนนี้หรอก ฉันคงรักใครไม่ได้นอกจากผู้ชายคนนี้...นายตัวร้าย...>///<
 
- The End -