วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

"นี่นาย ทำแบบนั้นไม่กลัวแครอลโกรธรึไง "ฟางถามป๊อปปี้
"ไม่กลัว.....แต่ฉันกลัวเธอโกรธมากกว่าเพราะเธอ...สำคัญมากกว่าเขานิ "ป๊อปปี้ปากหวานใส่ฟาง
 
"ไม่ต้องมาเลี่ยนเลย  ฉันไม่หลงกลนายง่ายๆหรอก "
"ผมไม่ได้เล่นกลอะไรทั้งนั้นอ่ะ ผมพูดจริงๆไม่ได้ล้อเล่น "ป๊อปปี้จ้องตากับฟางอย่างลึกซึ้งก่อนที่เธอจะหลบสายตาจากเขา
 
"เอ่อ ฉันไปหาอะไรกินดีกว่า "ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องด้วยความเขินที่เธอเก็บไว้ไม่อยู่
"เดี๋ยว "
 
"อะไร "ฟางหยุดชะงัก
"เธอเดินผิดทาง....ห้องครัวอยู่ฝังนู้น " ป๊อปปี้ชี้นิ่วบอกทางฟาง
"ฉัน...รู้แล้ว "ฟางรีบวิ่งไปตามทางที่ป๊อปปี้บอก  เขาแอบขำกับท่าทีของฟาง 
 
 
 
 
 
 
"พี่กั้ง...."กั้งและแบมเดินสวนกัน ทำให้ทั้งสองได้พบหน้ากัน
 
"นี่แบมหายป่วยแล้วหรอ ถึงได้มาทำงานน่ะ " กั้งถามเธอ 
                   หลังจากที่แบมป่วยเธอก็ไม่ได้มาทำงานสองสามวันตั้งแต่นั้นกั้งก็เป็นห่วงเธอตลอดเวลา
 
"หายแล้วค่ะ...แบมขอตัวก่อนนะค่ะ "แบมตอบเพียงสั้นๆ ก่อนที่เธอจะเดินจากกั้งไป  กั้งหันไปมองเพียงแผ่นหลังของเเบมที่เดินออกห่างเขาไปทุกที
 
 
 
 
"ว่าไงนะ!  นี่คุณแน่ใจแล้วหรอ "ผู้จัดการขึ้นเสียงด้วยความตกใจ เมื่อเขาได้ยินบางอย่างจากผู้หญิงตรงหน้า
"ใช่ค่ะ  แบมแน่ใจแล้วค่ะ "ผู้หญิงตรงหน้ายืนยันผู้จัดการของเธอ
"เอาล่ะ...ผมพูดตรงๆว่าผมเสียดายพนักงานเก่งๆอย่างคุณมาก แต่...มันเป็นความสมัครใจของคุณผมก็คงขัดไม่ได้ " ผู้จัดการบอก
"ขอบคุณมากนะค่ะผู้จัดการ "
 
"เสียดายจริงๆ "ผู้จัดการพึมพำ  
  
            ก่อนที่แบมจะตัดสินใจเช่นนี้ เธอครุ่นคิดมมาสักพักนึงแล้ว...
 
"แบมเป็นอะไรไปหรอค่ะ "
"ก็แบมเป็นลมน่ะสิ "
"เป็นลม! จริงหรอค่ะ "
"ใช่ แต่โชคดีนะที่กั้งเขาเข้ามาช่วยแบมได้ทัน ก็เลยอุ้มแบมมาห้องพยาบาลเนี่ย "
"พี่กั้งหรอค่ะ? " แบมยังไม่อยากเชื่อว่ากั้งจะช่วยเธอไว้ 
"ใช่ แต่ตอนนี้กั้งไปกินข้าวก่อนน่ะ  เขาคอยเฝ้าแบมทั้งวันเลยนะ"
 
"พี่กั้ง....พี่มดค่ะ "เเบมเหมือนนึกอะไรออก
"จ้ะ? "
"แบม....จะลาออก " 
"ลาออก! "มดตกใจ
"ค่ะ "
"ทำไมล่ะ  แบมจะลาออกทำไม "มดถามแบม
"เพราะ...แบมไม่อยากเจ็บอีกแล้วค่ะ" น้ำตาที่รินไหลออกมาเป็นสายธารนั้น ปะปนไปด้วยความรู้สึกต่างๆที่เธอไม่อยากทนกับความรู้สึกนั้นอีกแล้ว
 
 
                  
            เมื่อเธอเดินออกจากห้องผู้จัดการเธอก็ต้องมาเผชิญหน้ากับมดและพิชชี่แต่กั้งเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย
 
 
"แบม...มั่นใจแล้วหรอ " มดถามเธอเพื่อความแน่ใจ
"ค่ะ แบมตัดสินใจแล้ว " แบมบอก เธอต้องเก็บน้ำตาไว้แล้วแสดงมุมที่เข้มแข็งของเธอออกมา
"แบมจะเดินทางไปวันไหนล่ะ "
"มะรืนนี้ค่ะ  วันพรุ่งนี้แบมจะเก็บของแล้วก็จะมาบอกลาพี่ๆทุกคนอีกครั้งค่ะ "
"แล้ว....ไอกั้งรู้แล้วยัง " พิชชี่ถาม
"เอ่อ...ยังค่ะ คือ...แบมไม่อยากให้พี่กั้งรู้ "แบมน้ำตาซึมอีกครั้งเมื่อพูดถึงกั้ง
""แต่.... "
"แล้วก็...พี่พิชชี่กับพี่มด อย่าบอกพี่กั้งนะค่ะ แบมขอร้อง นะค่ะๆ " แบมอ้อนวอนขอร้องพวกเขาทั้งสอง
"เอ่อ...ก็ได้ "พิชชี่และมดต้องยอมตกลงกับแบมไป 
 
 
 
 
"ว้าวววว น่ากินชะมัด...เก่งจริงๆเล้ยยย "ฟางต้มมาม่าเพื่อกินเองอยู่ในครัวเธอชื่นชมกับฝีมือของตัวเอง
 
"เก่งนักนะ! ชอบแย่งของคนอื่นน่ะ " 
"แครอล..." 
        จู่ๆแครอลก็เดินเข้ามาในครัวแล้วด่ฟางหน้าตาเฉย ทำเอาฟางอึ้งแต่เธอควบคุมสติก่อนที่จะเริ่มเจรจากับเเครอล
 
"นี่เธอช่วยพูดให้มันดีๆนะ ฉันไปแย่งของใครไม่ทราบ! " ฟางตะคอกใสกลับ
"you ก็แย่ง ป๊อปปี้ไง  ยังจะแกล้งโง่! อยู่ได้ " แครอลทนไม่ไหว เธอเดินเข้าไปหาฟางแล้วตบหน้าของเธอ
 
 
 
เพี๊ยะ!!
 
 
 
"สมน้ำหน้า! " แครอลมองอย่างสะใจ  ฟางเงยหน้าขึ้นมองแครอลเธอเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
 
 
 
 
เพี๊ยะ!!
 
 
        ฟางตบแครอลกลับด้วยความโกรธและความเข้มแข็งของฟางที่ไม่ยอม....เธอจึงไม่มีคำว่ากลัวมาขวามเธอ
 
 
"นี่ you กล้าตบ i หรอ! " 
"เออ! ฉันก็มีมือมีเท้านิ ทำไมจะตบไม่ได้ว่ะ!! "ฟางดกรธปรี๊ดควบคุมไม่อยู่เธอปล่อยมาซะหมด
"กรี๊ดดดดดดดดด  "แครอลกรี๊ดลั่นบ้านจนฟางต้องปิดหูของตัวเอง
"โอ้ยยยยยย หยุด!! "ฟางทนไม่ไหวเธอสั่งให้แครอลหยุด  จนแครอลอึ้งเธอจึงยอมยอมหยุดกรี๊ด
"คิดว่าตัวเองเป็นนกหวีดรึไง!  กรี๊ดอยู่ได้  ไม่รู้ไปเอากล่องเสียงมาจากนกแก้วรึเปล่า "ฟางพึมพำกวนๆ  ฟางทำสีหน้ารำคาญและรู้สึกหงุดหงิดแครอลเป็นอย่างมาก
 
"you จำคำพูดของ I ไว้นะ  ตราบใดที่ you ไม่ยอมเลิกกับ ป๊อปปี้ you ก็จะไม่มีวันสงบสุข "แครอลพูดจบเธอก้เดินจากไป ปล่อยให้ฟางเครียดเธอชักจะกลัวมาซักนิดแล้ว ว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า
 
 
 
 
            เมื่อฟางเดินเข้ามาในห้องหน้าตาอึ้งๆซักนิดเพราะยังช๊อกกับคำพูดของแครอลไม่หาย
"นี่เธอ...จะไปไหนอ่ะ " ป๊อปปี้ทักเธอ
"อ๋อ ฉันจะไปซักผ้า "ฟางบอก   เธอเดินไปหยิบตะกร้าแล้วกำลังจะถือออกไปแต่เธอก็หยุดชะงัก เธอรู้สึกเหมือนมีใครโผล่งเข้ามากอดเธอจากด้านหลัง
 
"ไม่ไปไม่ได้หรอ " เขาอ้อนเธอ
"ไม่ได้ "
"แต่ฉันไม่อยากให้เธอไปนิ "เขาอ้อนวอนเธอ
"นะๆ  อยู่เป็นเพื่อนฉันในห้องหน่อยสิ "
 
"บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไง  "ฟางยังยืนยันอย่างเดิม
"แต่...."
 
หื้ม....เลิกกันนะเธอก่อนมันจะสายไป.....
 
     จู่ๆโทรศัพท์ของฟางก็ดังขึ้น ป๊อปปี้จึงหยุดชะงัก เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วชะเง้อดู
เบอร์ที่หน้าเจอ เธอพบว่าเป็น...กั้ง  ป๊อปปี้แอบดูเช่นกันว่าใครโทรมาเขาก็ต้องพบว่าเป็นกั้ง  
ป๊อปปี้ถอนกอดออกจากฟางด้วยความผิดหวังที่เห็นกั้งโทรมา
 
"ฉันขอตัวก่อนนะ "ฟางเองก็แอบเศร้า แต่เธอก็จำเป็นที่ต้องรับโทรศัพท์จากกั้ง
"อืม "  ป๊อปปี้ไม่ยอมสบตากับฟาง เขาเจ็บปวดที่เห็นฟางค่อยๆเดินจากเขาไปที่ละก้าว
 
 

ขอแค่นี้ก่อนนะ ฝนกำลังจะตกเดี๋ยวฟ้าผ่า   แล้วเดี๋ยวจะอัพให้ต่อนะค่ะ  เม้นกันด้วยน้าาาาา
 
ตอนนี้ช่วงเปิดเทอม ดังนั้นอาจจะไม่มีเวลามาอัพให้  ถึงยังไงเราก็จะพยายามอัพให้ได้มากที่สุดนะค่ะ  แต่ก็อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะขอบคุณค่ะ  บายยยยยยย