วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

 "ฉันพูดอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ "ฟางตะคอกใส่

 

 

"เธอก็รู้ว่าแครอลเป็นคนยังไง  เธอจะไปหาเรื่องเขาทำไม "ป๊อปปี้เริ่มพูดดีๆแล้วสงบสติอารมณ์

"ฉันความอดทนต่ำ! นายเข้าใจมั๊ย "ฟางเริ่มน้ำตาคลอ

"ก็หัดควบคุมมันบ้างไม่ได้รึไง"ป๊อปปี้บอก

 

"ฉันก็ทนไม่ใช่ไม่ทน  ยัยนั่นมันพูดอะไรนายไม่รู้นิ! "ฟางเถียงกลับ

"เขาจะพูดอะไรก็ชั่ง! เธอจะไปสนทำไม "

"ยัยนั่นบอกว่า นายกับเขารักกันแล้วมาขอฉันจากนาย!  นายคิดว่าฉันควรทำไงห่ะ  ! "ฟางหลุดปากเพราะเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่   น้ำตาก็ไหลมาโดยไม่รู้ตัว

"เธอ...ร้องไห้ทำไม "ป๊อปปี้อึ้ง เขาถามฟางแล้วปาดน้ำตาให้ที่ใบหน้าของฟางอย่างเบามือ

 

"อย่ายุ่ง! " แต่ฟางปัดมือป๊อปปี้ออกแล้ววิ่งไปยืนริมหน้าต่าง มองออกไปนอกหน้าต่างที่ห่างจากป๊อปปี้ไม่กี่เมตร

          ป๊อปปี้เดินไปหาฟางช้าๆ  จนไปยืนอยู่ข้างหลังฟางแล้วเขาก็สวมกอดฟางจากด้านหลัง

"นี่นายทำอะไร "ฟางถามป๊อปปี้  แต่ฟางยังสะอึกสะอื้นเพราะน้ำตา

"ฉันขอโทษ"ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา  ฟางหันหน้ามองป๊อปปี้ทั้งสองจมูุกใกล้กันมากป๊อปปี้ค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าใกล้ฟางแล้วเอาจมูกของเขาถูกับจมูกฟาง  ฟางอึ้งๆไปพักนึง

"ฉันขอโทษที่ไม่ยอมฟังเธอ  ฉันผิดเอง อย่าโกรธฉันเลยนะ "ป๊อปปี้พูดกับฟางด้วยเสียงแผ่วเบา...

"นายทำกับฉันแบบนี้...หมายความว่าไงหรอ"ฟางใจเต้นแรงผิดปกติ  เธอไม่เข้าใจว่าป๊อปปี้เอาจมูกมาถูกับเธอเพราะอะไร  ฟางตั้งตารอ

 

 

"ฉัน....รักเธอไงล่ะ "จนในที่สุดป๊อปปี้ก็เอ๋ยคำๆนั้นออกมาออกจากใจจริง

"นาย...รัก?หรอ "ฟางอึ้งพูดอะไรไม่ออก

"รัก  ฉันรักเธอ"ป๊อปปี้รวบรวบความกล้าที่จะพูดออกมาอีกครั้ง

 

"แล้วเธอล่ะ รักฉันมั๊ย " ป๊อปปี้ถาม เขารอคำตอบอย่างคาดหวัง

"ฉัน...."ฟางมองหน้าป๊อปปี้และเห็นสายตาจริงใจ  

"ฉัน..."ฟางครุ้นคิดสักพักหนึ่ง จากนั้นฟางก็ผลักป๊อปปี้ออกห่างจากตัวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ

 

 

ปัง!

 

 

"ฟาง! ฟาง! "ป๊อปปี้วิ่งตามแล้วเคาะประตูเรียก

 

"ไม่  เราจะรักนายนั่นไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้"ฟางยืนพิงประตูห้องน้ำแล้วพูด เธอจับหัวใจที่กำลังเต้นผิดจังหวะ

"โถ่เว้ย! "ป๊อปปี้โมโหตัวเองที่พูดออกไป  เขายืนพิงประตูห้องน้ำด้วยความเจ็บใจ

 

"ความรู้สึกแบบนี้..."ฟางนึกถึงอะไรบางอย่าง

 

"จริงๆแล้ว วันที่ไปฮันนีมูล ฟางเจอกั้งด้วยค่ะมันยิ่งตอกย้ำว่าฟางมีกั้งเสมอและทำให้นึกว่ากั้งคือ...แฟน  ส่วนป๊อปปี้  ฟาง...ไม่รู้ว่าความรู้สึกคืออะไร ในบางเวลาฟางมีความสุขที่ได้อยู่กับเขาแต่บางเวลาฟางรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่กับเขา  ฟางไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร "

 

"อึดอัด? อึดอัดในความหมายของฟางคืออะไร นี่ฟางกับป๊อปปี้ก็แต่งงานกันมาได้เดือนกว่าแล้วนะฟางน่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้ว "แม่ฟางสอนและอธิบายให้ฟางฟัง

 

"อึดอัดมันคือแบบนี้นี่เอง  นี่เรา...รักนายนั่น...จริงๆหรอ "ฟางอึ้งไม่คาดคิดน้ำตาเริ่มคลออีกครั้ง เธอพึ่งรู้ว่าที่อึดอัดเพราะไม่รู้ความรู้สึกของตัวเอง

       ป๊อปปี้ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพิงประตูห้องน้ำพร้อมกับฟาง

"ฉันทำอะไรไปว่ะ ไอป๊อปเอ้ย "ป๊อปปี้นั่งกุมขมับเพราะเครียดไม่น่าพูดไปแบบนั้น

 

"แต่....เรารักป๊อปไม่ได้  เรารักไม่ได้ ฮือๆ "ฟางรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองมีกั้ง เธอไม่อยากหักหลังคนที่รักเรา   ฟางนั่งกอดเข่าฟุบหน้าลงแล้วร้องไห้

    ป๊อปปี้และฟางหันหลังพิงกันแต่มีแค่ประต฿บานเดียวที่ขั้นกลางระหว่างพวกเขา  ทั้งคู่ต่างงรู้ดีแก่ใจแต่ห้ามใจไม่ทันซะเเล้ว

 

 

 

 

 

 

 

"นี่แบมจะไม่บอกกั้งเลยหรอว่ารู้สึกยังไง"

"บอกไปก็เจ็บเปล่าๆ แบมเลือกที่จะไม่บอกอ่ะดีแล้วค่ะ"แบมบอก

 

"โอ้ยยยย บ้าจริง เราจะคิดให้ปวดหัวทำไม ไม่บอกแหละดีแล้ว "แบมเดินพึมพำคนเดียวระหว่างทางที่จะไปขึ้นรถ

 

"ช่วยด้วย แฮร่  ช่วยด้วย! "มีเสียงเด็กคนนึงตะโกนมาแต่ไกล

"เอ๊ะ เสียงใครกัน "แบมรีบวิ่งตามเสียงนั้นไป

 

 

"เห้ย  เด็กจมน้ำนิ "แบมตกใจเมื่อพบว่าเด็กกำลังตะเกียดตะกายตัวเองเหนือผิวน้ำ

"ช่ว...ป๋ม..ด้วย "เด็กคนนั้นเรียกแบม   แบมจึงรีบวิ่งเข้าไปใกล้สระ

"ทำไงดีๆๆ  เราว่ายน้ำไม่เป็นอ่ะ ทำไงดี "แบมคิดหนักเพราะตัวเองไม่เคยว่ายน้ำ

"ช่วยด้วย.. ผมจะไม่ไหวแล้ว "เด็กคนนั้นยังร้องขอความช่วยเหลือ  แต่เขาเริ่มจะไม่ไหว

"ช่วยด้วยค่ะ!  ช่วยด้วยมีใครอยู่แถวนี้บ้าง! มีเด็กจมน้ำค่ะ! "แบมตะโกนเรียกให้คนมาช่วยแต่กลับไม่มีใครสักคน

 

"ผม...ไม่ไหวแล้ว..."เด็กคนนั้นค่อยๆจมลงในน้ำอย่างช้าๆ

 

 

 

 

 

ตุ้ม!!

 

    แบมตัดสินใจกระโดดลงน้ำไม่คิดชีวิตเธอพยายามว่ายนำไปช่วยเด็กคนนั้น  ถึงแม้ว่าจะว่ายน้้ำไม่เป็นแต่เธอก็หัดว่ายเอาเอง  จนกระทั้งแบมสามารถว่ายไปช่วยเด็กคนนั้นได้แล้วคล้องคอเด็กจากนั้นเเบมก็ว่ายน้ำพาเด็กมาถึงบันไดขึ้นสระ เธอขึ้นบันไดขั้นแรกแล้วสามารถพาเด็กขึ้นจากน้ำได้ 

 

"กรี๊ดดดดดดดดด "แต่ขาแบมยังอยู่ที่บันไดขึ้นสระขั้นที่สอง เด็กคนนั้นขึ้นจากสระแล้วแต่แบมเกิดลื่นบันไดทำให้เธอตกน้ำลงไปอีกครั้ง

 

"ช่วยฉันด้วย....ช่วยด้วย.."แบมผุดขึ้นผุดลงจากน้ำ

"เเย่แล้ว  โอ้ย  ทำไงดี  "แบมพูดในใจ เพราะเธอดันขาเป็นตะคิวทำให้ไม่สามารถใช้ขาว่ายน้ำได้

 

"แอ้ม แฮ่ม! แฮ่ม "เด็กคนนั้นสำลักน้ำออกมาเป็นจำนวนมาก เขาค่อยๆลืมตาขึ้น

"แอ่ม แฮ่ม  โอ๊ะ! "เด็กคนนั้นหันไปเห็นแบมกำลังตะเกียกตะกายขึ้นจากสระ

"น้อ...ช่วย..พี่...ด้...อึก! "แบมเจ็บขาและชามาก ทำให้เธอหมดแรง แบมค่อยๆจมน้ำลงช้าๆ

"เห้ย พี่!  ใครก็ได้ช่วยด้วยครับ! ใครก็ได้ช่วยพี่เค้าด้วย! " เด็กคนนั้นตะโกนเรียกคนช่วยเรื่อยๆ

"พี่กั้ง....แบมรักพี่นะค่ะ..."แบมพูดความในใจถึงกั้งก่อนที่เธอจะหลับตาลงแล้วค่อยๆจมลงใต้น้ำ

 

 

"มาครบแล้วใช่มั๊ยทุกคน! "ผู้จัดการตะโกนถามพนักงานทุกคน

"ยังค่ะ! "มดตะโกนกลับมา

"ขาดใครครับ "ผู้จัดการถาม

"ขาดแบมค่ะ "มดตะโกนบอก

"แบมหรอ "กั้งสงสัยทันทีว่าแบมไปไหน

 

"ช่วยด้วยครับ!  มีคนตกน้ำ! ช่วยด้วย! "เสสียงเด็กคนนั้นตะดกนดังลั่นมาถึงกลุ่มของพนักงานบริษัท

"โอ๊ะ! ใครจมน้ำเนี่ย "ผู้จัดการงง

"แบม"กั้งนึกถึงแบมเขาไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาแบมอย่างรวดเร็ว

"เอ้า! ไอกั้ง! "พิชชี่และมดรีบวิ่งตามกั้งไป

 

 

 

"ช่วยด้วยครับ! ช่วยด้วย "

"น้องใครจมน้ำ! "กั้งวิ่งมาจนถึงสระน้ำแล้วรีบถามเด็ก

"พี่คนนั้นครับ! "เด็กบอก

"แบม!"เมื่อกั้งหันไปมองก็พบว่าเป็นแบม

 

 

 

 

ตุ้ม!!

 

   กั้งตัดสินใจเด็ดขาดรีบกระโดดน้ำไปช่วยแบมทันที

"ไอกั้ง/กั้ง/แบม! "พิชชี่และมดตกใจเมื่อกั้งกระโดดลงน้ำไปช่วยแบม

 

    กั้งว่ายน้ำไปหาแบมที่หลับตาใต้น้ำไม่มีสติ  กั้งไม่รอช้ารีบว่ายไปแล้วอุ้มเบาขึ้นมาจากสระน้ำอย่างรวดเร็ว

 

"แบม! แบมๆๆ "กั้งเขย่ตัวแบมแล้วกดปั้มหัวใจให้แบม

"แบมๆ ฟื้นสิ "มดนั่งข้างกั้งแล้วเรียกแบมแต่แบมก็ไม่ฟื้น

"แบมจะเป็นอะไรไม่ได้เด็ดขาด "กั้งพูดเด็ดขาด แล้วกั้งก็รีบผายปอดแบมทันที ปากของทั้งคู่ประกบกันในที่สุด

"เห้อออออออออ "พิชชี่และมดอึ้งไม่คิดว่ากั้งจะทำแบบนั้น

"แฮ่ๆ  "กั้งผายปอดแบมอีกครั้ง อย่างไม่ย่อท้อ

 

"แอ่ม! แฮ้ม! "จนแบมสำลักน้ำออกมา

"แบม!"ทุกคนดีใจที่แบมฟื้นขึ้นมา

"แฮ่มๆ พี่...กั้ง "แบมค่อยลืมตาแล้วพบหน้ากั้ง

"แบม! "กั้งดีใจแทบบ้าเขาดึงแบมเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว 

"พี่กั้ง..."แบมอึ้ง ทั่กั้งดึงเช้ามากอดอย่างไม่ทันตั้งตัว    พิชชี่และมดมองอย่างพอใจ

 

 

 

 

 

 

"แม่มีอะไรทานมั๊...."ฟางลงมาหาอะไรกินในครัว เมื่อเดินมาถึงก็พบป๊อปปี้

"นาย "ฟางอึ้งใจเต้นแรงเมื่อพบหน้าป๊อปปี้  ฟางหันหลังกลับแล้วกำลังจะเดินหนี

"นี่เธอจะไปไหน  คุยกับฉันก่อนสิ "ป๊อปปี้รีบรั้งฟางเอาไว้

"คุย...อะไรล่ะ "ฟางไม่กล้าสบตากับป๊อปปี้ได้แต่ยิ้มแหยๆ

"ทำไมไม่มองหน้าฉันล่ะ "ป๊อปปี้ถาม  แล้วป๊อปปี้ก็เชนคางฟางขึ้นให้มองหน้าเขา

"นายอยากพูดอะไรก็พูดมาเหอะ "ฟางพยายามห้ามใจตัวเองเธอจึงถอยหลังออกห่างจากป๊อปปี้

"เอ่อ...เรื่องที่ฉันบอกเมื่อกี้คือฉัน..."

"อ๋อ เรื่องยัยแครอลน่ะหรอ  ฉัน..ไม่โกรธแล้วแหละ "ฟางรู้ว่าป๊อปปี้จะพูดอะไร เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

"เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องอะไร "ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยความกล้า   ฟางอึ้งเมื่อป๊อปปี้พูดขึ้นอีก

"นาย...เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะ"ฟางรีบเดินหนีป๊อปปี้  แต่ป๊อปปี้รีบเดินเข้าไปกอดฟางจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว

"นี่นาย..."ฟางน้ำตาคลออีกครั้งเมื่อป๊อปปี้ทำแบบนั้น

"เธอเลิกทำตัวไม่เป็นตัวเองซักทีเถอะ  ฉันขอร้อง "ป๊อปปี่ขยับคอมาที่ไหล่ขวาของฟางแล้วพูด

 

"ฉันรู้...ว่าเธอไม่ได้รักฉัน  แต่เธออย่าทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน  อย่าหาเรื่องไม่พบหน้าฉันได้มั๊ย "ป๊อปปี้ขอร้องฟางออกจากใจจริง

"นายก็รู้ว่าฉันมี..."

"ฉันรู้ ว่าเธอมีแฟนเป็นตัวตนอยู่แล้ว  แต่ฉันแค่อยากให้อย่างน้อยเธอได้รู้ความรู้สึกของฉัน"ป๊อปปี้บอก เขากำลังคลอเคลียกับฟางเหมือนลูกที่กำลังอ้อนวอนแม่

"ป๊อปปี้...."ฟางร้องไห้ออกมาอย่างรวดเร็วฟางสัมผัสลำแขนของป๊อปปีที่กอดเธอไว้แล้วเธอเธอก็กอดลำแขนของป๊อปปี้ไว้ เพื่ออยากบอกให้รู้ว่าฟางก็แคร์ป๊อปปี้เหมือนกัน

          ป๊อปปี้กอดฟางจากด้านหลังแล้วน้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลออกมาที่ละนิด ฟางเอนคอไปพิงกับป๊อปปี้ ทั้งสองร้องไห้ออกมาด้วยความปวดใจ

 

   

เศร้าเลย สงสารป๊อปปี้อีกแระ อย่าพึ่งเบื่อนะค่ะ ยังมีความสนุกอีกแน่ เม้นนนนกันเยอะๆนะค่ะ