วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

"แกอย่ามายุ่ง! "นักเลงบอกฟาง   ฟางเหลือบมองเด็กไปด้วยมองนักเลงไปด้วย

"ไปเถอะ "ฟางตัดสินใจปาทรายใส่นักเลงแล้วรีบอุ้มเด็กวิ่งไป

"เห้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย! "นักเลงวิ่งตามฟางไป

 

 

 

 

 

"ฟาง! ฟาง! เธออยู่ไหน! ฟาง! "ป๊อปปี้เรียกชื่อฟางดังลั่น  เขาใใจคอไม่ดีจึงรีบวิ่งตามหาต่อ

 

 

 

 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย! "นักเลงวิ่งตามฟางไม่หยุด  ฟางเริ่มเหนื่อยจึงหาที่พัก

 

"ฮือๆๆ "เด็กคนนั้นร้องไห้ไม่หยุด

"อย่าร้องนะ อย่าร้องนะ "ฟางปิดปากเด็กแล้วพูดบอกเบาๆ

"แกออกมาเดี๋ยวนี้นะ นังตัวแสบ! "นักเลงยืนอยู่ข้างหน้าต้นไม้ที่ฟางแอบอยู่

"เราจะทำไงดีเนี่ย "ฟางคิดหนัก

"เอางี้  หนูฟังพี่นะ เดี๋ยวหนูวิ่งกลับไปที่บ้านแล้วเดี๋ยวพี่จะล่อไอนักเลงนั่นให้ตามพี่เอง "ฟางบอก

"ฮือๆ "เด็กคนนั้นยังกลัว

"เข้าใจพี่มั๊ยจ้ะ  เข้าใจมั๊ย "ฟางพยายามพูดให้เบาที่สุด เด็กคนนั้นพยักหน้า

"โอเค  ระวังตัวนะ "ฟางตกลงกับเด็กคนนั้น  เธอเริ่มแผนการ

"วิ่ง! "ฟางบอก  เด็กคนนั้นรีบวิ่งไม่ยั้งชีวิต ฟางก็เช่นกันทั้งสองวิ่งไปคนละทาง

"เห้ย! "นักเลงเห็นก็ตกใจ  เขาตัดสินใจวิ่งตามฟางไป

"สำเร็จ! "ฟางดีใจที่นักเลงวิ่งตามฟางไปแต่ในใจก็แอบกลัวไม่น้อย

 

 

"หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! "นักเลงวิ่งไล่ตามฟางมาติดๆ

"โอ้ย! "ฟางวิ่งเร็วเกินจนสะดุดขาตัวเองล้ม

"หึ "นักเลงวิ่งไปดักหน้าทันที

"เก่งนักนะนังนี่! "นักเลงดึงฟางให้ยืนขึ้นแล้วบีบแขนฟางอย่างแรง

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! "ฟางพยายามสะบัดมือออก

"ปากเก่งดีนิ  เดี๋ยวจับปลั้มให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย! "นักเลงขู่ฟางแล้วมองรูปร่างฟางตั้งตัวหัวจรดเท้า

"ถุ้ย! แกไม่มีวันได้เห็นแม้แต่ขาอ่อนฉันหรอก!"ฟางถุ้ยน้ำลายใส่หน้านักเลงคนนั้น

"เฮ้ย! นังบ้า! "นักเลงโกรธจัด  เขาชกไปที่ท้องฟางทีนึง

"โอ้ย! "ฟางจุกถึงกับทรุดตัวลงกับพื้นทราย

"หึ! เก่งนักนะ "นักเลงทำท่าจะตบหน้าฟาง

 

"หยุดนะเว้ย! "ป๊อปปี้วิ่งเข้ามาซะก่อนเขากระชากคอเสื้อนักเลงแล้วชกหน้าไปทีนึงทำให้นักเลงล้ม

"มึงเป็นใครว่ะ! "นักเลงอึ้ง

"กูก็เป็นสามีผู้หญิงคนนี้ไงว่ะ! "ป๊อปปี้โกรธเลือดขึ้นหน้า ทนไม่ไหวพุ่งเข้าชกนักเลงไม่ยั้ง  นักเลงคนนั้นไม่ยอมแพ้เขาเตะป๊อปปี้จนกระเด็น

"นาย! "ฟางที่เห็นเหตุการณ์ก็เป็นห่วงป๊อปปี้แต่ตัวเองยังจุกอยู่เธอพยายามลุกขึ้นแล้วสังเกตเห็นไม้กระบองตั้งอยู่จึงยายามลุก   นักเลงคนนั้นพุ่งเข้าไปชกป๊อปปี้ไม่ยั้งเหมือนกัน

"ย่าห์! "ฟางเอาไม่ตีหัวนักเลงอย่าแรง

"โอ้ะ! "นักเลงถึงกับสลบไป  ฟางหมดแรงจนทรุดนั่งลงอย่างหมดแรงแล้วสลบไป

"ฟาง! "ป๊อปปี้ตกใจเขาพยายามลุกแล้วรีบวิ่งไปหาฟางทันที

 

"นี่เธอ! อย่าเป็นอะไรไปนะ " ป๊อปปี้พยายามปลุกฟางแต่ก็ไม่ตื่น  ป๊อปปี้จึงตัดสินใจทนบาดแผลของตัวเองแล้วอุ้มฟางไปทันที

 

 

 

 

 

 

ปัง! 

      ป๊อปปี้อุ้มฟางเข้าห้องหลังจากที่พึ่งโดนทำร้ายมา  ป๊อปปี้รีบวางฟางลงบนเตียง

 

"ฉํนจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด "ป๊อปปี้มองร่างกายของฟางที่ถูกทำร้ายแล้วรู้สึกผิด

"ฉันขอโทษ "ป๊อปปี้พูดเขาเริ่มน้ำตาคลอ  จนในที่สุดฟางก็ฟื้น

"โอ้ะ "ฟางค่อยๆลืมตาขึ้น

"นี่เธอ! ฟื้นแล้วหรอ "ป๊อปปี้ดีใจยิ้มออกทันที

"นาย..."ฟางค่อยๆลุก

"ระวังๆ "ป๊อปปี้ช่วยประคองฟางให้นั่งเข้าที่

"นี่นาย...ช่วยฉันไว้ใช่มั๊ย "ฟางถาม

"ก็ใช่น่ะสิ  ฉันถึงต้องมาเจ็บตัวอยู่แบบนี้น่ะสิ "ป๊อปปี้บอกเขาพูดเหมือนกับพูดเล่นๆสนุกๆ 

"ฉันขอโทษ "ฟางจริงจังขึ้นมาทันที

"เทอะ...เธอว่าไงนะ "ป๊อปปี้พูดอึกอักเพราะเขาเหมือนอึ้งๆ

"ฉัน...พูดไปแล้ว ฉันจะไม่พูดอีก ! "ฟางรีบหลบหน้าเพราะเธอยังเขิน

"หึ เธอไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก ฉันสิต้องขอโทษถ้าฉันไม่งี่เง้าทำให้เธอโกรธเธอคงไม่เดินหนีฉันไปแบบนั้น "ป๊อปปี้สบตากับฟาง

"นี่นาย..."ฟางได้ยินก็เขินฟางมองนัยตาป๊อปปี้แล้วเห็นสายตาที่จริงใจและจริงจัง

"ฉัน..."ป๊อปปี้ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วกำลังจะจูบ ทั้งสองหัวใจเต้นแรง

 

 

 

"เจ็บแผลมั๊ย "ฟางรีบพูดขึ้น  เธอพยายามยับยั้งหัวใจตัวเอง

ป๊อปปี้หยุดชะงัก

"ก็...นิดหน่อย "ป๊อปปี้ต้องถอยหน้ากลับมาที่เดิม

"งั้นเดี๋ยว..ฉันทำแผลให้ "ฟางบอก เธอสบตาป๊อปปี้เป็นระยะๆ เพราะทั้งสองยังเขินอายอยู่  ฟางเดินไปหยิบกล่องยา แล้วมานั่งที่เดิม  ฟางค่อยๆทำแผลให้ป๊อปปี้อย่างเบามือ

"เจ็บมั๊ย "ฟางถาม

"ไม่เจ็บ "ป๊อปปี้บอกทั้งสองมองหน้ากัน จนกระทั่งฟางต้องมาทำแผลให้ป๊อปปี้ที่มุมปาก ทำให้ฟางหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ป๊อปปี้ก็เช่นกัน  

 

      ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วใจเต้นแรงเขาได้จังหวะปุ๊ปก็หอมแก้มฟางไปฟอดใหญ่

"หอมจัง!"ป๊อปปี้กลับมาแกล้งฟาง ฟางสะดุ้งอึ้งตกใจ

"นี่นาย! ทำอะไรอ่ะ "ฟางเขินหน้าแดง

"โหย หน้าแดงเลยอ่า "ป๊อปปี้แกล้งฟางต่อ

"บ้า! "ฟางตีป๊อปปี้ที่ไหล่

"ดีกันนะ "ป๊อปปี้ยื่นนิ้วก้อยให้ฟาง

"อะไร "ฟางยังทำเมินๆแต่ในใจก็ดีตั้งนานแล้ว 

"ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ฉันทำให้เธอโกรธ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเด็ดขาด"ป๊อปปี้พูดอย่างจริงจังและแน่วแน่  

"ก็ได้ "ฟางยอมดีกับป๊อปปี้แล้วทั้งสองก็เกี่ยวก้อยกัน  

 

 

 

 

 

 

ตกดึก

 

"ใครว่ะ "กั้งที่พึ่งออกจากห้องทำงานก็เจอใครสักคนนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ

"แบมนิ "กั้งตกใจเมื่อเห็นแบมนอนหลับอยู่ที่โต๊ะ   เขาเดินไปนั่งข้างๆแล้วมองหน้าแบ

"นี่เราเป็นอะไรไป  "กั้งหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อมองหน้าแบม  เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง  กั้งเก็บผมที่บังหน้าแบมไปเสียบไว้ที่หู

"อื้อออ  "แบมค่อยๆลืมตาเพราะรู้สึกตัว

"พี่กั้ง "แบมลืมตามาเจอกั้ง

"ตื่นแล้วหรอ "กั้งถาม

"ค่ะ  แล้วพี่กั้งมานั่งตรงนี้ได้ไงอ่ะค่ะ "แบมงัวเงียอยู่

"คือพี่พึ่งเสร็จงานน่ะ พอออกมาก็เจอแบมนอนอยู่ "กั้งบอก

"อ๋อ "

"แล้วทำไมแบมไม่กลับบ้านไปนอนให้ดีล่ะ มานอนในบริษัททำไม "กั้งถามอย่างเป็นห่วง

"คือ..."แบมไม่กล้าบอกว่าทำงานหนักไปหน่อย

"นี่แบมหักโหมกับงานอีกแล้วหรอ "กั้งถามเหมือนดุๆ

"คือ แบมเห็นมันเหลือนิดเดียวก็เลยคิดว่าน่าจะทำให้เสร็จไปเลย "แบมอธิบาย

"เอาละ  พี่จะไม่ดุ  แล้วแบมกลับบ้านยังไง "กั้งถาม

"คงกลับกับแท็กซี่น่ะค่ะ "แบมบอก

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า "

"จะดีหรอค่ะ"แบมเกรงใจ

"ไปเหอะน่า  ดึกๆกลับแท็กซี่มันอันตราย "กั้งบอก

"แต่..."

"นี่เป็นคำสั่งนะ  แบมกล้าขัดคำสั่งพี่หรอ "กั้งทำเป็นดุ

"ก็ได้ค่ะ "แบมพูด  กั้งจึงเดินนำหน้าแบมไปแล้วแบมก็เดินตาม

 

 

 

 

 

 

 

 

"หึ  เธอไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก  ฉันสิต้องขอโทษถ้าฉันไม่งี่เง่าทำให้เธอโกรธเธอคงไม่เดินหนีฉันไปแบบนั้น"ป๊อปปี้สบตากับฟาง

"นี่นาย..."

"ฉัน..."ป๊อปปี้ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วกำลังจะจูบ

 

 

 

"ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ฉันทำให้เธอโกรธ  ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเด็ดขาด"

 

 

 

ฟางนึกถึงคำพูดของป๊อปปี้ตอนนี้ฟางเดินอยู่ที่ชายหาดคนเดียวแล้วนึกเขิน

"ทำไมมาเดินคนเดียวล่ะ "ป๊อปปี้เดินมาเห็นพอดีก็เลยเข้าไปทัก

"นาย "ฟางตกใจเล็กน้อย

"ฉันเดินด้วยคนสิ "ป๊อปปี้ขอ

"ได้สิ"ฟางบอก

"ดาวจัง  เธอว่ามั๊ย "ป๊อปปี้พูด

"อืม  ฉันไม่ได้เห็นดาวเยอะแบบนี้มานานแล้ว ฉันชอบเวลาที่ฉันได้มาเดินมองดาวมองทะเลแบบนี้มาก"ฟางพึมพำ

"นี่นาย "ฟางทักป๊อปปี้เหมือนจะถามอะไรสักอย่าง

"ทำไม"ป๊อปปี้ถาม

"คือ...ทำไม..นายถึงมั่นใจว่าจะไม่ทำให้ฉันเสียใจอีกอ่ะ"ฟางถามตรงๆ

"ฉันพูดไปอย่างนั้นแหละ"ป๊อปปี้แกล้งฟาง

"ห่ะ! ว่าไงนะ! "ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้พูดแบบนั้น

"ฉันล้อเล่น  "ป๊อปปี้หยอกฟาง

"บ้า! เอาดีๆดิ "ฟางเริ่มจริงจัง

"จริงๆแล้ว ฉํนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ที่ฉันรู้คือ..ฉันจะทำให้ดีที่สุด "ป๊อปปี้บอก  ฟางอึ้งพูดอะไรไม่ออก

   เม้นๆๆๆๆๆๆ    สู้ๆๆๆ   ฟินๆๆๆ   ยังมีต่อนะ แต่ฝากไว้แค่นี้ก่อน