วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

9.7

เขียนโดย Put_thida

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.00 น.

  46 ตอน
  108 วิจารณ์
  63.12K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2557 20.09 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

13) รู้มั๊ยว่ารัก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"แกอย่ามายุ่ง! "นักเลงบอกฟาง   ฟางเหลือบมองเด็กไปด้วยมองนักเลงไปด้วย

"ไปเถอะ "ฟางตัดสินใจปาทรายใส่นักเลงแล้วรีบอุ้มเด็กวิ่งไป

"เห้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย! "นักเลงวิ่งตามฟางไป

 

 

 

 

 

"ฟาง! ฟาง! เธออยู่ไหน! ฟาง! "ป๊อปปี้เรียกชื่อฟางดังลั่น  เขาใใจคอไม่ดีจึงรีบวิ่งตามหาต่อ

 

 

 

 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย! "นักเลงวิ่งตามฟางไม่หยุด  ฟางเริ่มเหนื่อยจึงหาที่พัก

 

"ฮือๆๆ "เด็กคนนั้นร้องไห้ไม่หยุด

"อย่าร้องนะ อย่าร้องนะ "ฟางปิดปากเด็กแล้วพูดบอกเบาๆ

"แกออกมาเดี๋ยวนี้นะ นังตัวแสบ! "นักเลงยืนอยู่ข้างหน้าต้นไม้ที่ฟางแอบอยู่

"เราจะทำไงดีเนี่ย "ฟางคิดหนัก

"เอางี้  หนูฟังพี่นะ เดี๋ยวหนูวิ่งกลับไปที่บ้านแล้วเดี๋ยวพี่จะล่อไอนักเลงนั่นให้ตามพี่เอง "ฟางบอก

"ฮือๆ "เด็กคนนั้นยังกลัว

"เข้าใจพี่มั๊ยจ้ะ  เข้าใจมั๊ย "ฟางพยายามพูดให้เบาที่สุด เด็กคนนั้นพยักหน้า

"โอเค  ระวังตัวนะ "ฟางตกลงกับเด็กคนนั้น  เธอเริ่มแผนการ

"วิ่ง! "ฟางบอก  เด็กคนนั้นรีบวิ่งไม่ยั้งชีวิต ฟางก็เช่นกันทั้งสองวิ่งไปคนละทาง

"เห้ย! "นักเลงเห็นก็ตกใจ  เขาตัดสินใจวิ่งตามฟางไป

"สำเร็จ! "ฟางดีใจที่นักเลงวิ่งตามฟางไปแต่ในใจก็แอบกลัวไม่น้อย

 

 

"หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! "นักเลงวิ่งไล่ตามฟางมาติดๆ

"โอ้ย! "ฟางวิ่งเร็วเกินจนสะดุดขาตัวเองล้ม

"หึ "นักเลงวิ่งไปดักหน้าทันที

"เก่งนักนะนังนี่! "นักเลงดึงฟางให้ยืนขึ้นแล้วบีบแขนฟางอย่างแรง

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! "ฟางพยายามสะบัดมือออก

"ปากเก่งดีนิ  เดี๋ยวจับปลั้มให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย! "นักเลงขู่ฟางแล้วมองรูปร่างฟางตั้งตัวหัวจรดเท้า

"ถุ้ย! แกไม่มีวันได้เห็นแม้แต่ขาอ่อนฉันหรอก!"ฟางถุ้ยน้ำลายใส่หน้านักเลงคนนั้น

"เฮ้ย! นังบ้า! "นักเลงโกรธจัด  เขาชกไปที่ท้องฟางทีนึง

"โอ้ย! "ฟางจุกถึงกับทรุดตัวลงกับพื้นทราย

"หึ! เก่งนักนะ "นักเลงทำท่าจะตบหน้าฟาง

 

"หยุดนะเว้ย! "ป๊อปปี้วิ่งเข้ามาซะก่อนเขากระชากคอเสื้อนักเลงแล้วชกหน้าไปทีนึงทำให้นักเลงล้ม

"มึงเป็นใครว่ะ! "นักเลงอึ้ง

"กูก็เป็นสามีผู้หญิงคนนี้ไงว่ะ! "ป๊อปปี้โกรธเลือดขึ้นหน้า ทนไม่ไหวพุ่งเข้าชกนักเลงไม่ยั้ง  นักเลงคนนั้นไม่ยอมแพ้เขาเตะป๊อปปี้จนกระเด็น

"นาย! "ฟางที่เห็นเหตุการณ์ก็เป็นห่วงป๊อปปี้แต่ตัวเองยังจุกอยู่เธอพยายามลุกขึ้นแล้วสังเกตเห็นไม้กระบองตั้งอยู่จึงยายามลุก   นักเลงคนนั้นพุ่งเข้าไปชกป๊อปปี้ไม่ยั้งเหมือนกัน

"ย่าห์! "ฟางเอาไม่ตีหัวนักเลงอย่าแรง

"โอ้ะ! "นักเลงถึงกับสลบไป  ฟางหมดแรงจนทรุดนั่งลงอย่างหมดแรงแล้วสลบไป

"ฟาง! "ป๊อปปี้ตกใจเขาพยายามลุกแล้วรีบวิ่งไปหาฟางทันที

 

"นี่เธอ! อย่าเป็นอะไรไปนะ " ป๊อปปี้พยายามปลุกฟางแต่ก็ไม่ตื่น  ป๊อปปี้จึงตัดสินใจทนบาดแผลของตัวเองแล้วอุ้มฟางไปทันที

 

 

 

 

 

 

ปัง! 

      ป๊อปปี้อุ้มฟางเข้าห้องหลังจากที่พึ่งโดนทำร้ายมา  ป๊อปปี้รีบวางฟางลงบนเตียง

 

"ฉํนจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด "ป๊อปปี้มองร่างกายของฟางที่ถูกทำร้ายแล้วรู้สึกผิด

"ฉันขอโทษ "ป๊อปปี้พูดเขาเริ่มน้ำตาคลอ  จนในที่สุดฟางก็ฟื้น

"โอ้ะ "ฟางค่อยๆลืมตาขึ้น

"นี่เธอ! ฟื้นแล้วหรอ "ป๊อปปี้ดีใจยิ้มออกทันที

"นาย..."ฟางค่อยๆลุก

"ระวังๆ "ป๊อปปี้ช่วยประคองฟางให้นั่งเข้าที่

"นี่นาย...ช่วยฉันไว้ใช่มั๊ย "ฟางถาม

"ก็ใช่น่ะสิ  ฉันถึงต้องมาเจ็บตัวอยู่แบบนี้น่ะสิ "ป๊อปปี้บอกเขาพูดเหมือนกับพูดเล่นๆสนุกๆ 

"ฉันขอโทษ "ฟางจริงจังขึ้นมาทันที

"เทอะ...เธอว่าไงนะ "ป๊อปปี้พูดอึกอักเพราะเขาเหมือนอึ้งๆ

"ฉัน...พูดไปแล้ว ฉันจะไม่พูดอีก ! "ฟางรีบหลบหน้าเพราะเธอยังเขิน

"หึ เธอไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก ฉันสิต้องขอโทษถ้าฉันไม่งี่เง้าทำให้เธอโกรธเธอคงไม่เดินหนีฉันไปแบบนั้น "ป๊อปปี้สบตากับฟาง

"นี่นาย..."ฟางได้ยินก็เขินฟางมองนัยตาป๊อปปี้แล้วเห็นสายตาที่จริงใจและจริงจัง

"ฉัน..."ป๊อปปี้ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วกำลังจะจูบ ทั้งสองหัวใจเต้นแรง

 

 

 

"เจ็บแผลมั๊ย "ฟางรีบพูดขึ้น  เธอพยายามยับยั้งหัวใจตัวเอง

ป๊อปปี้หยุดชะงัก

"ก็...นิดหน่อย "ป๊อปปี้ต้องถอยหน้ากลับมาที่เดิม

"งั้นเดี๋ยว..ฉันทำแผลให้ "ฟางบอก เธอสบตาป๊อปปี้เป็นระยะๆ เพราะทั้งสองยังเขินอายอยู่  ฟางเดินไปหยิบกล่องยา แล้วมานั่งที่เดิม  ฟางค่อยๆทำแผลให้ป๊อปปี้อย่างเบามือ

"เจ็บมั๊ย "ฟางถาม

"ไม่เจ็บ "ป๊อปปี้บอกทั้งสองมองหน้ากัน จนกระทั่งฟางต้องมาทำแผลให้ป๊อปปี้ที่มุมปาก ทำให้ฟางหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ป๊อปปี้ก็เช่นกัน  

 

      ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วใจเต้นแรงเขาได้จังหวะปุ๊ปก็หอมแก้มฟางไปฟอดใหญ่

"หอมจัง!"ป๊อปปี้กลับมาแกล้งฟาง ฟางสะดุ้งอึ้งตกใจ

"นี่นาย! ทำอะไรอ่ะ "ฟางเขินหน้าแดง

"โหย หน้าแดงเลยอ่า "ป๊อปปี้แกล้งฟางต่อ

"บ้า! "ฟางตีป๊อปปี้ที่ไหล่

"ดีกันนะ "ป๊อปปี้ยื่นนิ้วก้อยให้ฟาง

"อะไร "ฟางยังทำเมินๆแต่ในใจก็ดีตั้งนานแล้ว 

"ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ฉันทำให้เธอโกรธ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเด็ดขาด"ป๊อปปี้พูดอย่างจริงจังและแน่วแน่  

"ก็ได้ "ฟางยอมดีกับป๊อปปี้แล้วทั้งสองก็เกี่ยวก้อยกัน  

 

 

 

 

 

 

ตกดึก

 

"ใครว่ะ "กั้งที่พึ่งออกจากห้องทำงานก็เจอใครสักคนนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ

"แบมนิ "กั้งตกใจเมื่อเห็นแบมนอนหลับอยู่ที่โต๊ะ   เขาเดินไปนั่งข้างๆแล้วมองหน้าแบ

"นี่เราเป็นอะไรไป  "กั้งหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อมองหน้าแบม  เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง  กั้งเก็บผมที่บังหน้าแบมไปเสียบไว้ที่หู

"อื้อออ  "แบมค่อยๆลืมตาเพราะรู้สึกตัว

"พี่กั้ง "แบมลืมตามาเจอกั้ง

"ตื่นแล้วหรอ "กั้งถาม

"ค่ะ  แล้วพี่กั้งมานั่งตรงนี้ได้ไงอ่ะค่ะ "แบมงัวเงียอยู่

"คือพี่พึ่งเสร็จงานน่ะ พอออกมาก็เจอแบมนอนอยู่ "กั้งบอก

"อ๋อ "

"แล้วทำไมแบมไม่กลับบ้านไปนอนให้ดีล่ะ มานอนในบริษัททำไม "กั้งถามอย่างเป็นห่วง

"คือ..."แบมไม่กล้าบอกว่าทำงานหนักไปหน่อย

"นี่แบมหักโหมกับงานอีกแล้วหรอ "กั้งถามเหมือนดุๆ

"คือ แบมเห็นมันเหลือนิดเดียวก็เลยคิดว่าน่าจะทำให้เสร็จไปเลย "แบมอธิบาย

"เอาละ  พี่จะไม่ดุ  แล้วแบมกลับบ้านยังไง "กั้งถาม

"คงกลับกับแท็กซี่น่ะค่ะ "แบมบอก

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า "

"จะดีหรอค่ะ"แบมเกรงใจ

"ไปเหอะน่า  ดึกๆกลับแท็กซี่มันอันตราย "กั้งบอก

"แต่..."

"นี่เป็นคำสั่งนะ  แบมกล้าขัดคำสั่งพี่หรอ "กั้งทำเป็นดุ

"ก็ได้ค่ะ "แบมพูด  กั้งจึงเดินนำหน้าแบมไปแล้วแบมก็เดินตาม

 

 

 

 

 

 

 

 

"หึ  เธอไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก  ฉันสิต้องขอโทษถ้าฉันไม่งี่เง่าทำให้เธอโกรธเธอคงไม่เดินหนีฉันไปแบบนั้น"ป๊อปปี้สบตากับฟาง

"นี่นาย..."

"ฉัน..."ป๊อปปี้ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วกำลังจะจูบ

 

 

 

"ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ฉันทำให้เธอโกรธ  ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเด็ดขาด"

 

 

 


ฟางนึกถึงคำพูดของป๊อปปี้ตอนนี้ฟางเดินอยู่ที่ชายหาดคนเดียวแล้วนึกเขิน

"ทำไมมาเดินคนเดียวล่ะ "ป๊อปปี้เดินมาเห็นพอดีก็เลยเข้าไปทัก

"นาย "ฟางตกใจเล็กน้อย

"ฉันเดินด้วยคนสิ "ป๊อปปี้ขอ

"ได้สิ"ฟางบอก

"ดาวจัง  เธอว่ามั๊ย "ป๊อปปี้พูด

"อืม  ฉันไม่ได้เห็นดาวเยอะแบบนี้มานานแล้ว ฉันชอบเวลาที่ฉันได้มาเดินมองดาวมองทะเลแบบนี้มาก"ฟางพึมพำ

"นี่นาย "ฟางทักป๊อปปี้เหมือนจะถามอะไรสักอย่าง

"ทำไม"ป๊อปปี้ถาม

"คือ...ทำไม..นายถึงมั่นใจว่าจะไม่ทำให้ฉันเสียใจอีกอ่ะ"ฟางถามตรงๆ

"ฉันพูดไปอย่างนั้นแหละ"ป๊อปปี้แกล้งฟาง

"ห่ะ! ว่าไงนะ! "ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้พูดแบบนั้น

"ฉันล้อเล่น  "ป๊อปปี้หยอกฟาง

"บ้า! เอาดีๆดิ "ฟางเริ่มจริงจัง

"จริงๆแล้ว ฉํนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ที่ฉันรู้คือ..ฉันจะทำให้ดีที่สุด "ป๊อปปี้บอก  ฟางอึ้งพูดอะไรไม่ออก

   เม้นๆๆๆๆๆๆ    สู้ๆๆๆ   ฟินๆๆๆ   ยังมีต่อนะ แต่ฝากไว้แค่นี้ก่อน

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา