The painful เธอกับเขา และรักของเรา

“ว่า ไงเพื่อน นึกว่าป๊อดจนเป็นลมไปแล้วซะอีกนะเนี่ย” เขื่อนส่งเสียงแหย่มาตามสาย มีเสียงโห่ของสมาชิกที่เหลือดังแทรกเข้ามาเป็นเอฟเฟกต์ประกอบ
 
“ปากดีนะมึง อยากตายศพไม่สวยเหรอไง” ป๊อปปี้พูด เขื่อนหัวเราะก่อนจะถาม
 
“ว่าแต่โทรมาเนี่ย... เพื่อ?”
 
“เพื่อให้มึงมาเปิดประตูให้กูกับฟางได้แล้ว”
 
“มึงกับน้องฟางตกลงกันได้แล้วเหรอ?”
 
“กูจำเป็นต้องบอกมึงด้วยเหรอ” ชายหนุ่มส่งเสียงตอบไปอย่างกวนๆ
 
“ไอ้เพื่อนเวร บอกแค่นี้ก็ไม่ได้ ถ้ามึงไม่บอก กูก็ไม่เปิด เอาดิ” เขื่อนพูด
 
“มึงก็ลองดูดิ ถ้ามึงไม่เปิด กูก็จะพังประตูออกไปเหมือนกัน เอาดิ”
 
“เออๆ เดี๋ยวกูไปเปิดให้ นี่กูเป็นห่วงไม่อยากให้ห้องของมึงพังหรอกนะ ถึงยอมน่ะ” เขื่อนพูด ก่อนที่สายจะถูกตัดไป
 
“พี่เขื่อนว่าไงบ้างคะพี่ป๊อป” ฟางเอ่ยถามทันที
 
“ก็...” ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ตอบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกซะก่อน โดยฝีมือของเขื่อน
 
“หวัดดีเพื่อน อยู่ในนี้สบายดีมั้ย” เขื่อนโผล่หน้าออกมาเป็นคนแรก พร้อมกับเอ่ยแซว ฟางหันไปมองหน้าป๊อปปี้
 
“ไอ้เขื่อน! กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้ากูออกไปได้ กูจะไล่เตะพวกมึงเรียงตัว เริ่มจากมึงคนแรกเลยไอ้เพื่อนบ้า” ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ เขื่อนก็รีบชิ่งก่อนทันที มีร่างของป๊อปปี้วิ่งตามไปติดๆ
 
“ไอ้ ป๊อปบ้า กูอุตส่าห์ช่วยมึงนะ แล้วมึงมาตอบแทนกูด้วยการไล่เตะกูเนี่ยนะ” เขื่อนโวยวายพร้อมกับวิ่งหนีไปรอบๆห้อง ฟางเดินตามออกมา และเห็นว่าเพื่อนๆของเธอ รวมทั้งโทโมะ กำลังยืนดูสองหนุ่มวิ่งไล่กันอย่างขบขัน
 
“ช่วยบ้านมึงสิ แบบนี้บ้านกูเขาเรียกแกล้งกันชัดๆเลยเว้ย” ป๊อปปี้พูด เขื่อนรีบวิ่งไปหลบหลังโทโมะ
 
“เฮ้ยไอ้โมะ! มึงช่วยกูบ้างดิวะ มึงเห็นมั้ยเนี่ยไอ้ป๊อปมันจะฆ่ากูอยู่แล้ว”
 
“ไม่ ต้องไปขอให้ใครช่วยเลยไอ้เขื่อน เพราะไอ้โมะมันก็กำลังจะโดนเหมือนมึง” ป๊อปปี้พูด สองหนุ่มที่ถูกพูดถึงหันมามองหน้ากัน ก่อนจะพร้อมใจกันชิ่งต่อทันที
 
“น้องฟาง น้องฟางช่วยพี่หน่อยสิ ดูดิไอ้ป๊อปมันกลายเป็นหมาบ้าไปแล้วอ่ะ” เขื่อนวิ่งมาหลบหลังฟางบ้าง ป๊อปปี้ชะงัก
 
“หยุด เลยนะมึงไอ้เขื่อน ออกห่างๆฟางเลย” ป๊อปปี้มองเพื่อนตาขวาง เขื่อนคว้าหมับเข้าที่แขนฟางข้างนึงทันที ส่วนโทโมะก็ครอบครองอยู่อีกข้าง
 
“ไอ้เขื่อน!!! ไอ้โมะ!!!”
 
“เดี๋ยว ค่ะพี่ป๊อป ใจเย็น” ฟางรีบห้ามเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ทำท่าจะไล่เตะเขื่อนและโทโมะอีกรอบ “เล่นกันเป็นเด็กๆไปได้ พวกเราเป็นรุ่นน้องนะคะเนี่ย ไม่อายกันบ้างเหรอ”
 
“ใช่ พี่ป๊อปน่ะชอบทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ” พิชชี่พูด
 
“ไอ้พิช เงียบปากไปเลยนะ อยากโดนเตะอีกคนเหรอไง” ป๊อปปี้หันไปหาพิชชี่บ้าง อีกฝ่ายทำคอย่นทันที
 
“พี่ป๊อปคะ...” ฟางส่งเสียงเรียกชายหนุ่มเป็นเชิงปราม ป๊อปปี้หันมามองหน้าเจ้าของเสียงแล้วทำหน้ามุ่ย
 
“ก็ ได้ ไม่เล่นแล้วก็ได้” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะหันไปหาเพื่อนทั้งสอง “แต่พวกมึง ปล่อยฟางเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นกูเตะมึงต่อจริงๆด้วย” สองหนุ่มรีบปล่อยแขนจากหญิงสาวทันทีที่เพื่อนพูดจบ เขื่อนยิ้มเฉ่งก่อนจะเริ่มแซว
 
“ว่า แต่ว่า... มึงกับน้องฟางตกลงเป็นแฟนกันแล้วเหรอ?” คำถามนั้น เรียกเสียงโห่จากทุกคนที่อยู่ในห้องได้เป็นอย่างดี ฟางหันไปมองหน้าป๊อปปี้แล้วเงียบ เขื่อนเห็นดังนั้นจึงแซวต่อ
 
“อ้าว! ยังไม่ได้เป็นอีกเหรอเนี่ย งั้นไม่เป็นไรนะน้องฟาง ไม่ต้องเสียใจ เดี๋ยวพี่เขื่อนกอดปลอบเอง” เขื่อนพูด พร้อมกับทำท่าจะเข้าไปกอดหญิงสาวจริงๆ ถ้าไม่โดนป๊อปปี้ดึงตัวออกมาซะก่อน
 
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวไอ้เขื่อน ถ้าแกยังอยากมีลมหายใจไว้จีบสาวต่อ” ป๊อปปี้ขู่ เขื่อนยิ้ม
 
“มึงก็แค่บอกว่ามึงกับน้องฟางเป็นแฟนกันแล้ว แค่นี้เรื่องก็จบ ไอ้เขื่อนมันก็ไม่แกล้งมึงหรอก” โทโมะพูด
 
“ใช่ เพราะว่าถ้ายังไม่เป็น กูก็มีสิทธิ์นี่หว่า ใช่มั้ยครับน้องฟาง” ประโยคท้ายหันไปถามหญิงสาวที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ไกล แถมไม่ถามเปล่ายังจับมือหญิงสาวขึ้นมาแล้วทำท่าจะจูบอีกด้วย ป๊อปปี้รีบดึงมือเพื่อนออกทันที ก่อนจะเดินไปโอบเอวหญิงสาวไว้หลวมๆ
 
“ตกลงคือมึงอยากโดนกูเตะจริงๆใช่มั้ยไอ้เขื่อน” ป๊อปปี้มองเพื่อนนิ่ง เขื่อนยักไหล่
 
“โทษ ทีว่ะ พอดีกูเป็นคนเข้าใจอะไรยาก ถ้าไม่พูดออกมาตรงๆ เห็นแต่การกระทำ กูก็ไม่เข้าใจหรอก” เขื่อนพูดอย่างกวนๆ ขอสักวันเหอะ เรื่องอื่นแล้วอัจฉริยะนัก ขอแกล้งไอ้คนปากแข็งให้ได้สะใจเล่นสักวัน ป๊อปปี้ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ ก่อนจะโอบเอวหญิงสาวข้างๆกายแน่นขึ้นกว่าเดิม ฟางหันมามองชายหนุ่มอย่างงงๆ
 
“นี่แฟนกู พวกมึงห้ามยุ่ง” ทันทีที่ป๊อปปี้พูดจบ ทุกคนในห้องต่างพากันตะโกนโห่ร้องอย่างดีใจ ในขณะที่ฟางเขินจนหน้าแดงไปหมด
 
“พี่ป๊อป! พูดอะไรน่ะ”
 
“อ้าว ก็พูดความจริงไง” ชายหนุ่มตอบหน้าตาย เลยโดนฟางหยิกเข้าให้ที่เอวเพราะความเขิน เล่นเอาป๊อปปี้ถึงกับสะดุ้ง
 
“พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง” โทโมะส่ายหน้าอย่างระอากับอาการของเพื่อน
 
“โอ เคๆ ในเมื่อเรื่องก็จบอย่างแฮปปี้แอนดิ้ง เพราะฉะนั้น พวกเรามาฉลองกันดีกว่า” เขื่อนพูด ทุกคนส่งเสียงเฮทันที ป๊อปปี้และโทโมะเดินเข้าไปหยิบขนมมาจากในครัว เขื่อนเดินไปเปิดเพลง ส่วนฟางก็เดินไปหาเพื่อนๆ
 
“ในที่สุด เธอกับพี่ป๊อปก็เป็นแฟนกันได้สักทีนะฟาง” แก้วพูดขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนเดินเข้ามาหา
 
“นี่ตกลงพวกเธอก็รู้เห็นกับแผนพี่ป๊อปด้วยเหรอเนี่ย” ฟางมองหน้าเพื่อน สาวๆต่างพากันส่ายหน้าทันที
 
“พึ่ง รู้ก่อนเธอนิดเดียวเอง ตอนถูกลากออกไปซื้อของนั่นแหละ แต่ไอ้คนที่ลากออกไปเนี่ยสิ รู้เห็นทุกขั้นตอนตั้งแต่ต้นจนจบ” เฟย์เหน็บพิชชี่ที่ยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ ฟางหันไปมองหน้าชายหนุ่มอย่างงอนๆ
 
“อะไรอ่ะฟาง นี่พิชอุตส่าห์ช่วยให้ฟางกับพี่ป๊อปเป็นแฟนกันนะเนี่ย ยังจะมางอนกันอีก” พิชชี่พูดยิ้มๆ
 
“สาวๆ มากินขนมกันดีกว่า ยืนซุบซิบอะไรกันอยู่น่ะ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินเข้ามาหา ฟางหันไปมองหน้าพิชชี่แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
 
“ยัยฟางจะทำอะไรอีกล่ะนั่น ยิ้มแบบนั้นไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย” จินนี่หันมาพูดกับเฟย์และแก้ว สองสาวพยักหน้าเห็นด้วยทันที
 
“พี่ป๊อป มานี่หน่อยสิคะ” ฟางส่งเสียงเรียก ป๊อปปี้เดินมาหาหญิงสาวอย่างงงๆ
 
“มีอะไรเหรอฟาง?”
 
“คือ เมื่อกี้น่ะค่ะ นายพิชเขานินทาพี่ป๊อปล่ะ” ฟางพูด สองหนุ่มที่ถูกพูดถึงถึงกับชะงัก โดยเฉพาะพิชชี่ที่ออกอาการเหวอกันเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะเล่นไม้นี้
 
“หา!!!” พิชชี่รีบหันมาปฏิเสธกับชายหนุ่มรุ่นพี่อย่างป๊อปปี้ทันที
 
“ผมเปล่านะพี่ป๊อป แฟนพี่ใส่ร้ายผมอ่ะ”
 
“จริงๆนะคะพี่ป๊อป นายพิชเขาว่าพี่ป๊อปป๊อดอ่ะ หล่อสู้เขาก็ไม่ได้” คราวนี้เป็นป๊อปปี้ที่เป็นฝ่ายอ้าปากค้าง หันไปมองหน้าพิชชี่ทันที
 
“ไอ้พิช!”
 
“เฮ้ย!” พิชชี่ร้องเสียงหลง เพื่อนสาวหาเรื่องให้เขามั้ยล่ะ “ไหงถึงพูดแบบนี้ล่ะฟาง พิชเปล่าพูดสักหน่อย”
 
“เอ่อ เมื่อกี้พี่ป๊อปมาชวนพวกเราไปกินขนมไม่ใช่เหรอคะ ไปกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพวกพี่เขื่อนกับพี่โทโมะจะแย่งกินหมดนะ” จินนี่พูด ก่อนจะช่วยแก้วและเฟย์ลากพิชชี่ไปรวมกับพวกเขื่อนและโทโมะที่นั่งกินขนมอยู่ ที่โซฟา ฟางมองแล้วหัวเราะอย่างขำๆ ที่แกล้งเพื่อนหนุ่มอย่างพิชชี่ได้
 
“ยืนหัวเราะอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวพวกนั้นก็ได้กินขนมหมดจริงๆหรอก ร้านโปรดเราด้วยนะนั่น” ป๊อปปี้พูด ฟางอ้าปากค้าง
 
“ว่าไงนะคะ!” ฟางร้อง ก่อนจะไปที่โซฟาทันที “อย่าพึ่งกินให้หมดสิ เว้นไว้ให้ฟางด้วย” ป๊อปปี้ยิ้ม ก่อนจะเดินตามไป
 
“สาวๆ นั่งกินกันอยู่นั่นแหละ ลุกขึ้นมาเต้นกันดีกว่า มาเร็ว” เขื่อนเอ่ยชวน พร้อมกับดึงให้โทโมะและพิชชี่ลุกขึ้นมาด้วย
 
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ พวกพี่เต้นกันไปเหอะ” แก้วส่ายหน้า
 
“ทำไมอ่ะ น่าสนุกดีออก ลุกขึ้นมาเร็วแก้ว จินนี่” เฟย์พูดก่อนจะดึงให้จินนี่ลุกขึ้นมา แต่แก้วยังไม่ยอมขยับ
 
“อ้าวน้องทอม ไม่มาเต้นด้วยกันเหรอครับ” โทโมะพูดอย่างกวนๆ แก้วหันขวับไปมองทันที
 
“แก้วไม่ใช่ทอมนะ!!!” หญิงสาวโวยอย่างไม่พอใจ
 
“อ้าวเหรอ งั้นก็ขอโทษก็แล้วกันนะครับ... น้องทอม” โทโมะพูด ก่อนจะหัวเราะอย่างขำๆ เมื่อเห็นแววตาวาววับของอีกฝ่าย
 
“แก้ว ลุกขึ้นมาเร็ว สนุกจะตาย” เฟย์เอ่ยชวนอีกครั้ง แก้วจึงยอมลุกออกไปเต้นกับเพื่อน แต่ก็ยังไม่วายหันมาชวนเพื่อนสาวอีกคนที่ยังนั่งอยู่บนโซฟา “ไม่มาเต้นด้วยกันเหรอฟาง?”
 
“ไม่ดีกว่า ขอบายล่ะ” ฟางพูดพลางส่ายหน้า ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ข้างๆอมยิ้ม เพราะรู้ว่าหญิงสาวไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก
 
“โอ้ย! น้องทอม เต้นดีๆสิครับ เหยียบเท้าพี่แล้วเนี่ย” เสียงโทโมะร้องโวยวาย ทุกคนหันไปมองแล้วหัวเราะ เมื่อเห็นแก้วยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆโทโมะ
 
“ไอ้พี่โทโมะบ้า แก้วบอกว่าแก้วไม่ใช่ทอมไง” แก้วโวยบ้าง
 
“พี่โทโมะสุดยอดเลยนะคะเนี่ย ที่แกล้งยัยแก้วได้ ฟางไม่เคยเห็นยัยแก้วโมโหแบบนี้มาก่อนเลยอ่ะ” ฟางพูด ป๊อปปี้มองแล้วยิ้ม
 
“นั่นสิ พี่ก็พึ่งรู้นะเนี่ย ว่าแก้วก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน” ทั้งสองหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะ ก่อนจะนั่งดูเพื่อนๆเต้นกันต่อไป
 
“วันนี้พี่มีความสุขจัง”
 
“ฟางก็มีความสุขเหมือนกันค่ะ”
 
......... ขอให้เรามีความสุขแบบนี้ไปทุกๆวัน.........
.
.
.
.
.
เอาไปอีกตอน ถือว่าส่งท้าย 555+ เม้นท์ย้อนให้ไรเตอร์ด้วยนะ ไม่งั้นไรเตอร์งอนแล้วไม่มาอัพต่อจริงๆด้วย
ใครคิดว่าจบแล้วบ้าง ยกมือ!!! ไม่รู้จะเป็นข่าวร้ายรึเปล่านะ แต่เราจะบอกว่า มันยังไม่จบจ้าาาาา มีฉากสวีทหวานๆไปแล้ว เอาเป็นดราม่าบ้างจะดีมั้ยน้าาาาา จำได้มั้ยไรเตอร์เคยถามไปแล้วว่าจะให้พี่พิมดีหรือร้าย ใครอยากรู้ต้องรออ่านตอนต่อไป เพราะว่าพี่พิมกำลังจะ Come back! อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ เจอกันตอนต่อไปนะคะ