The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

 

หวงก้าง

 

“ไอ้ป๊อป... ไอ้ป๊อป! ไอ้ป๊อปเว้ย!!!” เสียงที่ดังขึ้นข้างๆหูทำเอาร่างสูงถึงกับสะดุ้ง

 

 

 

“จะตะโกนทำไมวะไอ้เขื่อน ตกใจหมด” ป๊อปปี้โวยใส่ทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่ตะโกนใส่หูเขาเป็นใคร

 

 

 

“เออ ไอ้คนขวัญอ่อน นี่กูเรียกมึงอยู่ตั้งนานแล้วนะไอ้คุณเพื่อนที่เคารพ นั่งเหม่ออะไรอยู่วะ” เขื่อนว่า

 

 

 

“กูไม่ได้เหม่อสักหน่อย แค่... นั่งคิดอะไรเพลินๆ” ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“มึงจะเพลินไปรึเปล่าวะไอ้ป๊อป ขนาดไอ้เขื่อนนั่งเรียกอยู่เป็นชั่วโมงก็ไม่ได้ยิน” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

 

 

“มั่วแล้วมึงไอ้โมะ กูเพิ่งมาถึงไม่ทันครึ่งชั่วโมง” ป๊อปปี้พูด “แล้วมึงเรียกกูทำไมเนี่ยไอ้เขื่อน”

 

 

 

“เปล่า ก็กูเห็นมึงนั่งเหม่อแล้วยิ้ม... เหมือนคนบ้าเลยว่ะ กูก็เลยเป็นห่วง ถ้ามึงอาการหนักกูจะได้พาส่งโรงบาลทัน” เขื่อนตอบด้วยประโยคที่กวนอวัยวะเบื้องล่างเป็นอย่างมาก ป๊อปปี้ยกเท้าขึ้นทันที เขื่อนรีบชิ่งไปยืนอยู่ข้างหลังโทโมะ แต่ก็ไม่วายโผล่หน้ากวนๆมาให้ป๊อปปี้ดูจนได้

 

 

 

“นี่มึงว่ากูบ้าเหรอไอ้เขื่อน อยากตายเหรอไง” ป๊อปปี้ทำตาขวางใส่เพื่อน จนโทโมะต้องห้ามทัพ

 

 

 

“มึงจะไปแกล้งมันทำไมวะไอ้เขื่อน ไปนั่งเลย” โทโมะพูด ก่อนจะหันมาทางป๊อปปี้

 

 

 

“ไอ้ป๊อปกูถามไรหน่อย มึงกับพิมกลับมาดีกันแล้วเหรอ” คำถามนั้นทำเอาป๊อปปี้ชะงัก นิ่งไปทันที

 

 

 

“เปล่า ถามทำไม???”

 

 

 

“โห่ไม่น่าถาม วันที่พิมบอกเลิกมึงก็เห็นมึงเศร้าซะ ได้ข่าวว่าเมาเป็นลูกหมาเลยไม่ใช่เหรอ” เขื่อนพูดแทน

 

 

 

“แล้วไง?” ป๊อปปี้ถามต่อ

 

 

 

“กูก็แค่สงสัย ว่ามึงทำใจเรื่องพิมได้แล้วเหรอ” โทโมะพูด

 

 

 

“ยัง คนพึ่งเลิกกันไม่ถึงอาทิตย์นะเว้ย จะทำใจได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอไง” ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“แต่กูก็เห็นมึงแฮปปี้ดีนี่หว่า ไม่เห็นจะมีท่าทางเหมือนคนอกหักเลยสักนิด” เขื่อนพูด

 

 

 

“ก็ที่กูเมาเหมือนหมาวันนั้นมันไม่ใช่คนอกหักเหรอวะ” ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“แต่ก็แค่วันนั้นวันเดียวไม่ใช่เหรอ พอมึงมามหาลัย กูก็เห็นว่ามึงปกติ” โทโมะพูด

 

 

 

“ใช่ แถมแฮปปี้กว่าเดิมด้วยซ้ำ มีอะไรพิเศษรึเปล่าวะ” เขื่อนเสริม

 

 

 

“หรือว่า... แอบควงสาวที่ไหนไม่บอกกูวะ” โทโมะพูดต่อ

 

 

 

“หรือว่า... ไม่ใช่สาวแต่เป็นเด็กวะ” เขื่อนพูด โทโมะทำท่าจะพูดต่อ แต่ป๊อปปี้รีบเบรก

 

 

 

“หยุด! หยุดเลยพวกมึงทั้งสองคน พูดเรื่องไรกันวะ”

 

 

 

“อ้าว! ก็เรื่องสาวคนใหม่ของมึงไง เสน่ห์แรงจริงนะมึง เลิกกับคนเก่าไม่ทันถึงอาทิตย์มีสาวคนใหม่มาควงซะแล้ว” เขื่อนแซว

 

 

 

“สาวคนใหม่? มึงหมายถึงใครวะไอ้เขื่อน” ป๊อปปี้ถามอย่างสงสัย เขื่อนยิ้ม

 

 

 

“ก็สาวม.ปลาย ที่เกาะติดแกเป็นตังเมไง” โทโมะตอบแทน ป๊อปปี้ถึงกับบางอ๋อ

 

 

 

“ยัยแสบเนี่ยนะ นี่พวกแกคิดเข้าไปได้ยังไงเนี่ย” ป๊อปปี้ว่าพร้อมกับหัวเราะ แต่ก็ต้องหัวเราะค้างเมื่อโทโมะแทรกขึ้น

 

 

 

“กูก็ไม่รู้หรอกว่ากูคิดเข้าไปได้ยังไง แต่ที่แน่ๆคือ กูเห็นมึงอยู่กับน้องคนนั้นแล้วมีความสุข แค่นั้นจบ!”

 

 

 

“กูดู... มีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอ?” ป๊อปปี้ถามอย่างสงสัย ทำไมเขาถึงไม่รู้ตัวมาก่อนเลยนะ

 

 

 

“มาก!” เขื่อนตอบอย่างมั่นใจ

 

 

 

“แล้ว มึงล่ะ คิดอะไรกับน้องเขารึเปล่า” โทโมะถาม ป๊อปปี้ชะงักทันที นั่นสิ นี่เขาคิดอะไรกับยัยแสบรึเปล่าวะ ไม่หรอกนา ก็แค่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก มันก็ต้องเป็นห่วงกันบ้างเป็นธรรมดา มันคงไม่ใช่แบบนั้นหรอก

 

 

 

“บ้าเหรอ พี่น้องกันเว้ย” ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“โอ เค ถ้ามึงไม่จีบ เดี๋ยวกูจีบเองก็ได้ น่ารักๆอย่างน้องฟางเนี่ยนะ ใครได้ไปเป็นแฟนคงจะมีความสุขไปทั้งชาติ” เขื่อนพูดพร้อมกับทำหน้าเคลิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานของอีกฝ่าย ป๊อปปี้หน้าบึ้งทันที

 

 

 

“หยุดเลยนะมึงไอ้เขื่อน มึงหยุดคิดไปได้เลย” ป๊อปปี้มองเพื่อนตาขวาง

 

 

 

“แค่น้องสาว แถมไม่ใช่น้องสาวแท้ๆอีกต่างหาก แกจะหวงทำไมวะ” เขื่อนพูด ป๊อปปี้ชะงัก

 

 

 

“ก็มึงเจ้าชู้ไง ถ้าฟางคบกับมึงนะ มีหวังฟางต้องเสียใจเพราะมึงไปตลอดชาติแน่” ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“แล้วถ้าเป็นกูล่ะ” โทโมะแทรกขึ้น ป๊อปปี้หันมามองทันที

 

 

 

“ใช่ๆ ถ้าเกิดไอ้โมะมันจะจีบน้องฟางล่ะ” เขื่อนเสริม “ไอ้โมะมันเรียนเก่ง ไม่เจ้าชู้ แล้วก็รักใครรักจริง แกมีอะไรจะแย้งมั้ย”

 

 

 

“ยังไงก็ไม่ได้เว้ย ยัยนั่นเป็นน้องสาวฉันพวกแกห้ามยุ่ง!!!” ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินหนีขึ้นตึกเรียนไปทันที ขืนอยู่ต่อไอ้เพื่อนตัวแสบทั้งสองคนต้องต้อนเขาจนจนมุมแน่

 

 

 

“โธ่เอ้ย! ไอ้หมาหวงก้าง” เขื่อนว่า ก่อนจะหันมายิ้มกับโทโมะอย่างรู้กัน

 

 

 

“ไปเหอะ แกล้งมันพอล่ะ” โทโมะเอ่ยชวน ก่อนที่ทั้งสองจะเดินกอดคอขึ้นตึกเรียนตามป๊อปปี้ไป

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.