The Gardian Of Romance

CHAPTER  5

   วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ใครๆต่างก็ตั้งตารอก็มาถึง  พวกเขาทั้งหมดนัดกันไปเที่ยวห้างสรรพสินค้า เพื่อช็อปเสื้อผ้าแล้วก็ทำอะไรไปเรื่อยๆ

     "แทมๆนี่ๆๆแกต้องใส่ตัวนี้นะ/นี่ด้วยแทมนายด้วยคยองซูเอาไปเปลี่ยนเร็วๆ"เสียงของร่างเล็กกับเพื่อนหน้าสวยกำลังเลือกชุดให้เพื่อนรักอีกสองคนใส่ด้วยความที่ไม่เต็มใจเท่าไหร่

     "นี่ตัวเล็กแทมินจะถือไม่ไหวแล้วนะ"เสียงของร่างสูงดังขึ้นข้างหลังคนตัวเล็กที่ทำหน้ายู่ใส่

     "น้องพี่ไม่ใช่ตุ๊กตาบาร์บี้นะแบค ดูแทมมันก่อนเหอะจะถือไม่ไหวแล้วน่ะ"อนยูพูดขึ้นมาก่อนจะเดินมาข้างๆร่างสูงของชานยอล

     "อ่ะนี่อนนายเองก็ควรลองด้วยนะเทาบอกว่าเหมาะกับนายดี"ซิ่วหมินโยนชุดมาให้อนยูที่ทำหน้างง"ไม่ต้องทำหน้างงไปเปลี่ยนชุด"

     "ตะ แต่เฮ้!!!!/เปลี่ยนชุดแล้วเอามาให้ดูได้แล้ว"ร่างอวบของซิ่วหมินดันร่างสูงของอนยูเข้าห้องลองชุดไป

     "นายด้วยมินโฮนายควรจะลองใส่ตัวนี้ดูนะ"เทาพูดกับเพื่อนตัวสูงที่หันมามองงงๆก่อนจะยัดชุดไปให้แล้วดันเข้าห้องลองชุดไป"อย่าทำหน้างงเดี๋ยวพ่อเสยให้ไปเปลี่ยนชุดมาให้ดูได้แล้ว"

     "นี่ชานยอลนายเองก็น่าจะซื้อสักชุดนะฉันเลือกให้แล้วเนี่ย"คริสพูดกับน้องชายร่างสูงที่หันมามองชุดก่อนจะส่ายหัวยกใหญ่

     "ไม่เอาอ่ะผมไม่อยากใส่สไตล์คนขายโอ่งแบบพี่หรอก ผมเลือกเองดีกว่า"ร่างสูงพูดก่อนจะเดินดูไปเรื่อยๆ

     "นี่มานี่ฉันเลือกให้"ร่างเล็กที่เห็นร่างสูงเดินดูไปมาพูดขึ้นแล้วยัดชุดให้สองชุดแล้วดันร่างสูงไปลองชุดซึ่งร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มกริ่มกับท่าทีของร่างเล็ก

     "ครับๆๆๆจะแต่งออกมาให้ดูนะครับตัวเล็ก"ร่างสูงพูดก่อนจะเข้าห้องลองชุดไป  ส่วนร่างเล็กเลยได้แต่ยืนหน้าแดงอยู่กับที่ แล้วก็ไปทานอาหารที่ร้านอาหารจีนที่ร่างเล็กบอกว่าอร่อย แถมราคาไม่แพงด้วย

     ระหว่างที่เดินเที่ยวไปเรื่อยๆหลังจากซื้อของจนหนำใจแล้ว ก็ซื้อของกินเล่นระหว่างทางก่อนจะมาหยุดพักที่สวนสาธารณะ เพื่อพักเหนื่อย

     "อ่ะ ใครแอบเอามันฝรั่งทอดเสียบไม้ฉันไปอันนึงอ่ะ"ร่างเล็กพูดขึ้นมาเขาจำได้ว่าซื้อมาสองไม้นะ

     "ฉันเองมีอะไรหรอ"ร่างสูงพูดขึ้นมาพร้อมกับกินมันฝรั่งทอดอย่างสงสัย

     "นั่นมันของฉันนะไอ่เสาไฟฟ้าหูกาง"ร่างเล็กพูดพร้อมกับวิ่งไล่กันไปมาเหมือนกับเด็กๆ

     "ว่าแต่เหมือนฝนจะตกเลยแฮะ"เฉินพูดพร้อมชี้ไปที่กลุ่มเมฆตรงหน้าที่จับตัวเป็นกลุ่มเมฆขนาดใหญ่

     "จริงด้วยพี่เหมือนฝนจะตกเลยอ่ะ"เซฮุนพูดขึ้นมา"ถ้าผมพัดมันไปได้ผมอยากให้มันไปตกที่อื่นอ่ะ"หลังจากที่น้องชายร่างสูงพูดจบกลุ่มเมฆตรงหน้าก็เหมือนลมพัดไปที่อื่นตามที่เขาสั่ง

     "นายทำได้ไงอ่ะ"ไคถามขึ้นมา

     "ไม่รู้อ่ะแต่อยากให้ลมมันพัดไปตกที่อื่นเฉยๆเองนะ"เซฮุนพูด

     "นายมีพลังควบคุมลมหรอเซฮุน"คริสถามขึ้นมา

     "ห้ะ?ผมพึ่งรู้เมื่อกี้นี้เองนะพี่ ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีพลังอ่ะ"เซฮุนพูด

     "เอ่อขอโทษนะ ฉันรู้สึกว่าวันนี้มันจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอ่ะ"มินโฮพูดแทรกขึ้นมา ท่ามกลางความตกใจของคริสและชานยอล

     "ไม่ดียังไง"ทั้งสองถามอย่างสงสัย

     "ก็แบบฉันสังหรณ์ใจว่าวันนี้จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอ่ะ แบบว่ามันเป็นภาพเหมือนอยู่กลางฝนที่ตกหนัก แล้วมีเงาดำๆเป็นสิบโผล่มาแล้วอะไรสักอย่างเนี่ยแหละแล้วเงาดำพวกนั้นก็หายไปดูเหมือนคนๆนั้นจะตกใจกลัวมาก แล้วคนอีกคนก็เข้ามาปลอบเขาอ่ะ"มินโฮอธิบายให้ฟัง ทั้งสองคนพยักหน้าเหมือนสื่ออะไรสักอย่าง

     "นายมีพลังมองเห็นอนาคต ที่จริงนายก็ไม่ต้องกังวลว่าเป็นภาระหรอกนะนายเองก็สู้ได้ แต่ว่ามันต้องมีสร้อยเสริมพลัง พวกนายทุกคนต้องฝึกควบคุมมันก่อนที่มันจะควบคุมไม่ได้"ชานยอลอธิบายให้ฟัง"ที่บ้านนายมีพวกกล่องเก่าๆบ้างป่ะอ่ะมีป่ะ"

     "มีพี่ตอนนั้นผมไปบ้านไอ่ฮุนครั้งแรกมันอยู่ในห้องเก็บของอ่ะตอนนั้นมันบอกว่าจะไปเอาน้ำมาให้ดื่ม แล้วผมก็เดินสำรวจไปเรื่อยๆจนเจอกล่องเก่าๆเนี่ยแหละ"ไคพูดขึ้นมา ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่บ้านสองพี่น้องแล้วเริ่มรื้อห้องเก็บของ โดยมีฝุ่นจำนวนมากเป็นอุปสรรค

     "ไม่มีอ่ะพี่"เซฮุนพูดก่อนจะเริ่มหาต่อไป ส่วนมินโฮก็เจอกับกล่องสีดำก่อนจะเปิดมันออกมาก็พบกับสร้อยจี้สีฟ้าสว่าง เซฮุนหันไปเห็นพอดี"พี่เจอแล้ว"

     "ไหนๆ"คริสที่เดินมาก่อนถามขึ้นมา"ใส่มันซะสิมันเป็นของนาย"

     "อันนี้เนี่ยนะ"มินโฮหันมาถามคริสอีกครั้งที่พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะใส่มันแล้วก็มีแสงออกมาจากสร้อยแล้วหายไป

     "สร้อยมันตอบรับแล้วว่านายคือเจ้าของมัน"ชานยอลพูด

     "นี่ๆนายเสาไฟฟ้า แล้วจะฝึกพลังอีกเมื่อไหร่อ่ะ"ร่างเล็กของแบคฮญอนถามร่างสูง

     "สัปดาห์หน้าหลังเลิกเรียนที่บ้านฉันเข้าใจนะตัวเล็ก"ร่างสูงพูดก่อนจะหยิกแก้มร่างเล็กเบาๆ

     "โอ้ย อั๋นเอ็บอ้ะ(ฉันเจ็บนะ)"ร่างเล็กพูดออกมาไม่เป็นภาษาจนร่างสูงหัวเราะ"นี่ๆๆๆๆๆไม่ต้องมาหัวเราะเลย"ร่างเล็กไล่ตีร่างสูงทั่วบ้านอีกครั้ง  ท่ามกลางรอยยิ้มของเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่มองทั้งสองอย่างสนุกสนาน  ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านไป

     "นี่พี่เลย์ผมว่าเหมือนมีใครตามเลยอ่ะ"คีย์พูดกับเลย์ที่กลับบ้านทางเดียวกัน ในเส้นทางที่เปลี่ยวและไม่มีรถเลยสักคันที่ขับผ่าน

     "พี่ก็เหมือนกัน"เลย์พูด"คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง"ร่างบางทั้งสองเดินไปเรื่อยๆจนเจอกลุ่มควันสีดำอยู่ข้างหน้าร่างบางทั้งสองที่หยุดเดิน จนมันหายไปก็กลายเป็นชายชุดดำรูปร่างสูงโปร่งหลายสิบคน

     "ในที่สุดก็เจอ2ในการ์เดียน"หนึ่งในนั้นพูด"ถ้าพวกเราฆ่าสองในการ์เดียนได้นายท่านคงปลื้มไม่น้อย"

     "พวกนายเป็นใคร"คีย์ถามอย่างสั่นๆซึ่งเลย์ได้แต่บีบหัวไหล่แรงๆให้ผ่อนคลายลง

     "เป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่พวกฉันมาเพื่อฆ่าพวกนายสองคน"หนึ่งในนั้นพูดก่อนจะเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นเงาหายตัวมาอยู่ข้างหลังร่างบางทั้งสองที่หลบทันแบบฉิวเฉียด"ทำไมไม่แสดงพลังออกมาล่ะ"

     "ฉันสองคนเป็นแค่คนปกติไม่ได้มีพลังอะไรทั้งนั้นแหละ"เลย์พูดก่อนจะหลบไปอยู่ริมถนนแล้วเงาสีดำก็มาอยู่หลังเขาก่อนจะหลบไปอีกทาง

     ฉัวะ

     "โอ้ย!!/พี่เลย์!!!"คีย์มองพี่ชายข้างบ้านที่โดนเงาดำตัดผ่านที่ต้นแขนเป็นแผลลึกเลือดสีสดค่อยๆไหลลงมาจากต้นแขนจนมาถึงปลายนิ้ว ที่หยดลงพื้นและมีทีท่าว่าเลือดจะไม่หยุดไหล ร่างบางวิ่งมาดูอาการของพี่ชายที่เลือดไหลไม่หยุด

     "ต่อไปก็นายแล้ว"เงาดำตรงมาที่คีย์ทันทีที่ร่างบางยังอยู่นิ่งๆแล้วหันไปมองเงาดำพวกนั้นจนเกิดรอยตัดหลายที่ของเงาดำหลายสิบเงาจนสลายไป

     "นะ นะ นี่มันอะไรกันฉันทำอะไรลงไป"ร่างบางพูดอย่างสั่นๆ

     "คีย์"เลย์เรียกอีกคนที่หันมามอง"แผลพี่หายแล้วล่ะดูสิ"

     "จริงด้วยพี่หายแล้วแผลพี่หายแล้ว!!!!"ร่างบางของน้องชายข้างบางร้องอย่างดีใจพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างดีใจ"แต่ผมๆฆ่าพวกนั้นผมๆไม่อยากทำมันอีกผม..."

     "ใจเย็นๆคีย์ไม่มีอะไรมันไม่มีอะไรแล้วนะ  นายแค่ตกใจกลัวใจเย็นๆนายเกิดอารมณ์ชั่ววูบ  นายคงตกใจที่ทำร้ายพี่นั่นแหละ แต่ตอนนี้พี่ไม่เป็นไรแล้วนะ"เลย์กอดปลอบคีย์ที่ตัวสั่นอย่างแรงให้หายกลัวจนกลับมาปกติ  แล้วก็ไปนอนค้างกับน้องชายช้างบ้านเพื่อดูอาการน้องชายข้างบ้าน จนดีขึ้นจากเมื่อวานที่ร้องไห้จนตัวสั่นจากความตกใจกลัว