The Gardian Of Romance

CHAPTER  2

     ร่างบางๆของแบคฮยอนเดินเข้ามาในห้องนอนด้วยความง่วง แล้วล้มตัวลงนอนทันทีที่อาบน้ำเสร็จ

     กริ๊งงง

     "ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย"ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะรับสายอีกฝ่าย"มีอะไรอ่ะคีย์ออมม่า"

     "ฉันจะบอกแกว่าชานยอลเขามาหาแกที่บ้านอ่ะ"ปลายสายพูด ร่างเล็กทำหน้างง"แบคฉันพูดจริงๆนะเฮ้ย"

     "บ้าหรอเขาจะมาได้ไงเล่า"ร่างเล็กพูด ก่อนจะเดินลงมาดูชั้นล่างของบ้านด้วยความงุนงงก็เจอกับร่างสูงๆของเด็กใหม่สติไม่ดี"นะ นายมาได้ไง คีย์ขอบใจที่โทรบอก"ติ้ด

     "คริสฮยองบินมาส่ง"ร่างสูงพูด"ไม่เชื่อหรอ"

     "ไม่อ่ะ ฉันว่านายกลับไปเถอะ"ร่างเล็กพูดก่อนจะเดินกลับห้องไป แต่ร่างสูงก็ยังยื้อไว้"อย่ามาเล่าอะไรที่เหนือธรรมชาติให้ฉันฟังอีกนะ ฉันไม่มีทางเชื่อหรอก ปล่อยได้แล้วจะนอน"

     "ไม่ปล่อยหรอก คนอะไรดื้อเหมือนเด็กจริงๆ"ร่างสูงพูดก่อนจะกอดจากข้างหลังร่างเล็กที่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอด

     "ปล่อยพรุ่งนี้มีเรียนนะ ฉันจะนอน"ร่างเล็กพูดก่อนจะกระทุ้งไปที่ท้องของร่างสูงแล้ววิ่งหนีขึ้นห้องไป"บอกแล้วนะว่าฉันไม่เชื่อเรื่องที่นายพูดหรอกไอ้โรคจิต"

     "เอะอะอะไรกันเสียงดังเชียวอ้าวชานยอลมาหาแบคหรอ"ร่างบางของลู่ฮานลงมาข้างล่างเนื่องจากได้ยินเสียงดังมาจากข้างล่าง

     "คือคุยกันเสร็จแล้วน่ะครับผมไปนะ"แล้วร่างสูงของชานยอลก็เดินออกไปที่หน้าบ้านแล้วหายตัวไปที่คฤหาสน์ทันทีก็เจอกับคริสที่นั่งอ่านหนังสืออยู่

     "ไม่ยอมฟังเลยหรอ"พี่ชายต่างสายเลือดถามร่างสูงที่เดินไปเอาน้ำมาดื่มแล้วพยักหน้าให้พี่ชายร่างสูง"ค่อยพามาที่นี่พรุ่งนี้ก็ได้จะได้พิสูจน์ให้เขาเห็นไง แล้วก็อย่าลืมชวนเขามาดีๆล่ะ"

     "ครับๆฮยองผมจะพยายาม"ร่างสูงพูดก่อนจะเดินเข้าห้องไป

     ร่างบางทั้งสองที่กำลังเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับเจอแทมินเพื่อนรักยืนอยู่กับซูโฮรุ่นพี่ที่ชมรมยืนรออยู่ด้วย

     "อ้าวพี่ครับทำไมวันนี้มายืนอยู่กับแทมินล่ะ"แบคฮยอนถามพี่ชายร่างบางที่มีผิวขางอย่างกับสำลีที่กำลังยืนยิ้มอยู่

     "วันนี้น้องลูกพี่ลูกน้องแล้วก็ญาติห่างๆพี่จะกลับจากจีนเห็นบอกว่าที่นั่นหยุดเทศกาลอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ  กะว่าจะมาบอกว่าวันนี้ไปเพื่อนพี่รับสองคนนั้นหน่อยสิพี่ไม่มีคนไปด้วยอ่ะ"ซูโฮพูดกับร่างเล็กที่ทำหน้ามึนใส่

     "งั้นวันนี้ฉันไปกับแบคด้วยดีกว่านะ"ลู่ฮานพูดซึ่งเถียงกันไปมาระหว่างเดินไปอาคารเรียน แล้วก็ตกลงกันว่าไปกันหมดยกแก๊งรวมถึงพวกพี่อนยูด้วย และแยกย้ายกันไปเพื่อเข้าเรียน

     ระหว่างที่นั่งเรียนร่างเล็กก็ได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแต่ก็คอยฟังอาจารย์ไปด้วยเช่นกัน  อยู่ๆร่างบางก็รู้สึกเหมือนถูกมองพอหันไปข้างหลังก็พบกับร่างสูงที่ส่งยิ้มยิงฟันมาให้  

     ร่างเล็กไม่สนใจก่อนจะหันไปข้างหน้าต่อแล้วก็ฟังอาจารย์ต่อไป  ก่อนจะมองไปนอกหน้าต่างก็เจอกับชายชุดดำคนหนึ่งที่ยืนจ้องมาที่ร่างเล็กแต่มองไม่เห็นใบหน้า เนื่องจากคนๆนั้นใส่ฮูทปิดอยู่ก่อนจะหันไปฟังอาจารย์พูดอีกครั้ง  แล้วก็หันไปนอกหน้าต่างอีกครั้งคนๆนั้นก็ได้หายไปแล้วจนถึงเวลาพัก

     ร่างบางทั้งสองก็เดินลงอาคารเพื่อซื้อข้าวมาเผื่ออีก5คนส่วนคีย์รายนี้ทำข้าวกล่องมากินเอง  ตามที่ข้อความของพี่ชายของแทมินว่าจะไปที่สนามบินด้วยทั้งสองเดินเข้าไปในโรงอาหารเพื่อซื้อข้าวกล่องกับน้ำแล้วเดินไปรอที่เดิมก็เจอร่างสูงสองคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

     "นะ นายไปซื้อมาตอนไหนเนี่ยฉันจำได้ว่านายลงมาคนสุดท้ายของห้องนะ"ร่างเล็กพูดร่างสูงก็ยิ้มอยู่อย่างนั้นแหละ

     "คริสฮยองไปซื้อมานั่งทานข้าวด้วยกันนะ"ร่างสูงพูดร่างเล็กทำท่าอึกอัก

     "แต่ว่าพวกเสี่ยวลู่จะมานั่งด้วยน่ะ  นายไปนั่งที่อื่นก่อนได้มั้ยวันนี้วันเดียว"ร่างเล็กพูดกับร่างสูง สักพักพวกลู่ฮานก็มาหา

     "อ้าวคริสนายนั่งทานข้าวกับสามคนนี้หรอนั่งด้วยกันสิ"เลย์ที่เดินมาด้วยกันพูดกับคริสที่พยักหน้าหน่อยๆแล้วนั่งข้างๆเลย์

     "แทมนี่หรอเพื่อนใหม่ที่บอกว่าสติไม่ปกติ"อนยูพูดกับน้องชายของตนเองจนชานยอลที่ดื่มน้ำอยู่เกือบพุ่งใส่เขาแต่ก็กลืนจนหมดแล้วจนสำลัก

     "แค่กๆๆ"ร่างสูงสำลักน้ำที่พึ่งกลืนเข้าไปจนคริสต้องตบหลังแรงๆ1ทีก็หาย"เอ่อ ผมไม่ใช่คนสติไม่ดีนะครับผมพูดเรื่องจริง100เปอร์เซ็นต์ เสียดายถ้าใครสักคนมีพลังหยุดเวลาได้คงจะดีมากเลยจะได้พิสูจน์ให้เห็นกันไปเลย"

     "งั้นหรอฉันว่าฉันเห็นนายกับคริสฮยองบินมาส่งนายที่บ้านแบคเมื่อคืนนะ"คีย์ผู้เห็นเหตุการณ์พูด เพราะเมื่อคืนเขากำลังอ่านหนังสืออยู่ก็ได้ยินใครเคาะกระจกก็  เปิดไปดูก็เจอกับร่างสูงเนี่ยแหละมาถามทางเขาเลยบอกไป

     "นี่นายไปถามเพื่อนฉันมางั้นหรอ  แสดงว่าแอบตามมาตลอดเลยว่างั้นสิ"ร่างเล็กพูดก่อนจะค้อนร่างสูงวงใหญ่

     "เดี๋ยวนะแบค ถ้าเขาตามเรามาเราน่าจะรู้ตัวนะว่ามีใครตามมา"แทมินพูดขึ้นมานั่นสิทำไมพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย

     "นี่ไง น้ำยาล่องหนชนิดพิเศษ"คริสชูให้ดูจนเลย์ถึงขำหน่อยๆ  แค่บอกว่าเป็นผู้มีพลังวิเศษก็บ้าพอแล้วยังมีน้ำยาล่องหนอีกหรอ

     "เดี๋ยวนะ  น้ำสีเหมือนน้ำยาล้างห้องน้ำเนี่ยนะน้ำยาล่องหน"ซิ่วหมินพูดคีย์ขำพรืดทันทีน้ำเหมือนน้ำยาล้างห้องน้ำ  

     "งั้นหลังจากที่พวกนายไปรับลูกพี่ลูกน้องกับญาติห่างๆของซูโฮเสร็จก็มาที่บ้านของพวกฉันก็ได้"คริสพูดจบ  สร้างความประหลาดใจอย่างมากใครไปบอกเขาตอนไหนกัน"แค่หูมันไปได้ยินเองตอนเดินเข้าโรงเรียนอ่ะ"

    "งั้นพวกนายสองคนก็ไปด้วยสิจะได้พิสูจน์ว่าที่นายสองคนเล่ามันจริงหรือไม่จริง"อนยูพูด ทำให้ร่างเล็กตกใจตาโต

    "เอาจริงหรอพี่"ร่างเล็กถามพี่ชายเพื่อนสนิทที่พยักหน้าให้

    "จะได้รู้ไงว่าจริงไม่จริง"พี่ชายของเพื่อนรักพูด ก่อนจะเริ่มคุยอะไรกันไปเรื่อยจนถึงเวลาเรียนภาคบ่าย แล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงเวลาเลิกชมรม

     ทั้ง10คนขึ้นรถของพี่น้องแทมินกับอนยูไปสนามบินเพราะรถตู้ที่บ้านมารับเลยบอกให้ไปที่สนามบินก่อน แล้วค่อยไปส่งที่บ้านพี่น้องสติไม่ดีที่ร่างเล็กได้กล่าวเอาไว้  ตอนนี้ทั้ง10คนต่างก็ยืนรอประมาน10นาทีก็เจอชายหนุ่มร่างสูงสองคนเข็นรถออกมาซูโฮเลยโบกมือให้แล้วทั้งคู่ก็เข็นรถมาทางนี้

     "หนีห่าวฮยองเป็นไงมั่งสบายดีเปล่า"ชายหนุ่มร่างสูงผมสีบลอนด์พูดกับซูโฮโดยการทักทายภาษาจีน ส่วนชายหนุ่มร่างสูงผมเทาก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ"แล้วนี่เพื่อนฮยองหรอหวัดดีเราจื่อเทานี่มินโฮ  เราสองคนเป็นญาติกันน่ะ"

     "หวัดดีเราเลย์เพื่อนซูโฮส่วนนั่นก็ซิ่วหมินฮยองอนยูฮยองลู่ฮานแทมินคีย์แบคฮยอนชานยอลแล้วก็คริส"เลย์พูดทั้งสองก็ทักทายเล

     "เออนี่มินโฮเซฮุนบ่นคิดถึงทุกวันเลยนะ ทุกครั้งที่ฮยองไปหาก็บ่นอยู่นั่นแหละเมื่อไหร่จะกลับๆ"ซูโฮพูดกับมินโฮที่หัวเราะกับท่าทางของน้องชาย ก่อนจะขนของขึ้นรถแล้วก็มุ่งหน้าไปที่บ้านชานยอลกับคริสต่อ  ส่วนซูโฮก็เล่าเรื่องให้ทั้งสองที่มาใหม่ฟังซึ่งทั้งสองก็คอยดูว่ามันจะจริงหรือไม่จริง

     รถตู้คันงามเคลื่อมาที่หน้าป่าทึบที่คนแถวนี้ว่ามีผีสิงอยู่ในคฤหาสน์  แต่ทั้งสองก็บอกว่าไม่มีอะไรน่ากลัวเป็นพลังเขาสองคนเฉยๆที่ใช้ปิดกั้นคนจากภายนอก  ก่อนจะเดินเข้าไปในป่าด้วยใจที่เต้นตึกๆๆๆตลอดเวลาก็เจอกับคฤหาสน์สีขาวหลังหนึ่งที่ยังดูสะอาดไร้คนอยู่ก่อนจะเข้าไปข้างใน  ซึ่งมีใครคนหนึ่งยืนอยู่กลางห้องแบคฮยอนตกใจมากเขาคือคนๆนั้นชายชุดดำ

     "มากันแล้วหรอเหล่าการ์เดียน"คนๆนั้นพูดน้ำเสียงเรียบนิ่งบรรยากาศรอบตัวดูเงียบสงบจนน่ากลัว ส่วนคริสกับชานยอลได้แต่มายืนกันร่างเล็กกับคนอื่นๆที่สับสนกับพวกเขาเพิ่มขึ้นไปอีก

     "แกมาที่นี่ทำไม พวกเขาไม่รู้เรื่อง"คริสพูดกับคนๆนั้นที่ร่างเล็กเห็นในเวลาเรียน ก่อนจะบอกให้คนอื่นๆถอยไป

     "ไม่รู้เรื่องหรือแกล้งไม่รู้เรื่องกันแน่"คนๆนั้นพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์  ก่อนจะหายตัวมาหาร่างเล็กที่ยืนอยู่หลังสุด"คนรักของนายสินะชานยอล เมื่อหลายร้อยปีก่อน"

     "อย่ายุ่งกับเขา เขาไม่รู้เรื่อง"ชานยอลพูดน้ำเสียงเรียบนิ่ง

     "ห่วงกันจังนะไหนดูซิว่านายจะมีพลังมากแค่ไหนกันเชียว"คนๆนั้นพูดกับร่างเล็กที่ถอยไปเรื่อยๆ  พร้อมกับร่างสูงของชานยอลยืนมากันไว้พร้อมกับมีเปลวไฟสีแดงที่มือทั้งสองข้าง

     "ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งกับเขาไง"ร่างสูงพูดสั่นๆจนร่างเล็กสัมผัสได้ถึงมัน"แบคฮยอนไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้"

     "ได้งั้นฉันก็จะ.."คนๆนั้นพูดก่อนยื่นมืออกมาเล็กน้อย แทมินก็อยู่ในอ้อมแขนของคนๆนั้น จนร่างสูงทำอะไรไม่ได้เพื่อนของร่างเล็กต้องโดนลูกหลงด้วยแน่"อยากช่วยมั้ยล่ะเพื่อนของนาย ถ้าอยากช่วยก็แสดงพลังออกมาซะสิแสดงพลังการ์เดียนของนายออกมา"

     "แทมินฉันขอโทษ ฮึก ฉันขอโทษ"ร่างเล็กพูดได้แค่นั้นแทมินเองก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่อยู่ๆรอบตัวร่างเล็กก็มีแสงสว่างสีขาวขึ้นมาก่อนจะกระจายออกไปหายคนๆนั้นโดยไม่โดนแทมอนสักครั้ง"นี่มันอะไรกัน"

     "พลังนายตื่นขึ้นมาแล้ว"คริสที่คยดูอยู่เงียบๆพูดขึ้นมาท่ามกลางความสงสัยของคนอื่นๆส่วนคนๆนั้นก็หายไปแล้วแทมินปลอดภัย"นายคือการ์เดียนคนที่สามแล้วอีกอย่างชานยอลมันเล่าให้ฉันฟังหมดแล้วล่ะ นายคือคนรักของมันจริงๆเมื่อหลายร้อยปีก่อน แถมรู้ด้วยว่าหุ่นนายมันเซ็กซี่ขนาดไหน"

     "นี่นายไอ้โรคจิตนี่ฉันเป็นคนรักนายถึงขั้นว่าหุ่นฉันเป็นแบบไหนอีกหรอ"ร่างเล็กพูดก่อนจะเดินไปหาร่างสูงด้วยความโมโหปนเขินโดยการใช้พลังที่ตื่นขึ้นไล่ยิงไปทั่วคฤหาสน์ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน