รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”เขื่อนลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่ห้องนอนตัวเองเฟย์ล่ะเพราะภาพสุดท้ายเขาและเฟย์
ถูกแรงระเบิดจากพลังเฮือกสุดท้ายของเฟย์ที่ต้องการทำลายแจมให้ตายจนกระเด็นไปคนละทาง
 
 
 
 
 
“พี่เขื่อน ฟื้นแล้วค่อยๆลุกสิ”เควินและแบมที่เข้ามาดูแลเขื่อนก็รีบประคองกันคนละข้าง
 
 
 
 
“บอกชั้นหน่อยได้มั้ยเควิน แบม เฟย์ เฟย์อยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง”เขื่อนรีบถามรัว
 
 
 
 
 
“เอ่อ พวกเราขอโทษพี่เขื่น พวกเราตามหาจนทั่วแล้ว พวกเราไม่เจอเฟย์เลย”เควินพูดออกมา
 
 
 
 
 
“ไม่ พวกนายอาจจะลืมหาตรงไหนรึเปล่า ปล่อยชั้น ชั้นจะไปหาเฟย์”เขื่อนแทบคลั่งแล้วพยายามจะ
ลุกจากเตียงแต่ต้องล้มลงไปเพราะร่างกายยังไม่แข็งแรงพอทำให้ล้มลงไปกองกับพื้นเควินและแบ
มตกใจรีบประคองเขื่อนแต่เขื่อนดื้อจะลงไปทำให้ทุกคนต้องพาเขื่อนลงมาดูสภาพด้านล่างที่องค์
รักษ์ที่กำลังทำความสะอาดและซ่อมแซมส่วนที่พังของปราสาทป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“พี่น่ะหลับไปตั้ง3วันเต็มๆ นี่สภาพที่นี่ยังดีกว่าวันแรกๆอีกนะคะ พวกเราทำการตามหาเฟย์แล้ว ตาม
หาจนทั่วทั้งปราสาททั้งใน และด้านนอกตั้ง3วันเรายังไม่เจอเลย”แบมช่วยเควินพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ เธอไปอยู่ที่ไหน บอกกับชั้นได้มั้ยว่าเธอยังไม่เป็นอะไร”เขื่อนพูดออกมาอย่างอ่อนล้าคิดถึง
เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายจะไปไหนน่ะ”โบว์ที่ว่างจากดูแลคนเจ็บในปราสาทก็รีบเรียกกั้งที่เดินออกไปที่ประตู
 
 
 
 
“ก็กลับบ้านไง ไม่มีอะไรแล้วนิ”กั้งยักไหล่ไม่แคร์เพราะเห็นโบว์ที่กลับมากับเขาและมาช่วยทุกคน
และจัดการพวกแวมไพร์กระหายเลือดให้ตายหมด รวมถึงแจมที่มีจุดจบตายเพราะโดนไฟของเฟย์ที่
โถมใส่เพื่อปกป้องทุกคนในปราสาท โดยเหลือแค่หวายและกวังที่รับเคราะห์ถูกไฟคลอกจนเสียโฉ
มกวังเลยพาหวายกลับไปที่อิตาลีเพื่อทำการรักษาและอยู่ที่นั่นอย่างถาวรไม่กลับมาเมืองไทยอีก
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ทั้งๆที่นายมาช่วยพวกเรา ช่วยเควิน นายไม่คิดจะเปิดใจอยู่ที่นี่กับน้องชายนายหรอ”โบว์พูด
 
 
 
 
 
“ชั้นเป็นหัวหน้าของมนุษย์หมาป่า มีลูกน้องตั้งมากมายจำเป็นด้วยหรอต้องมารับใช้พวกแวมไพร์
เธอก็ได้กลับบ้านแล้วนิ ชั้นคืนเธอแล้ว ถือว่าหายกัน บาย”กั้งพูดแล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
“อีตาบ้า เดี๋ยวเดี๋ยวร้าย มาๆไปๆอะไรของเค้าเนี่ย”โบว์พูดแล้วรู้สึกใจหวิวๆเมื่อเห็นกั้งเดินจากไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปดูฟางหรอจินนี่”กวินทักเมื่อเห็นจินนี่ถือถุงเลือดสัตว์ไปให้ฟาง
 
 
 
 
“อื้อ แวมไพร์กระหายเลือดไม่รู้ว่าจะดื่มเลือดสัตว์ได้รเปล่า”จินนี่ตอบกวินจึงเดินเข้าไปในห้องฟาง
ด้วย เมื่อเข้ามาในห้องก็พบว่าฟางนั่งเฝ้าป๊อปปี้ที่สลบอยู่ยังไม่ฟื้นไม่ยอมพัก
 
 
 
 
 
“ถึงกับกินไม่ได้เลยหรอฟาง โทษทีนะพอดีเลือดถุงมนุษย์จากธนาคารเลือดมันหมดน่ะ”กวินตอบ
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ เหมือนกับตอนเป็นมนุษย์ที่แก้วชอบบังคับให้ทานแครอทกับหัวหอมเลย”ฟางยิ้มตอบ
แล้วกลั้นใจดื่มเลือดสัตว์ที่จินนี่เอามาให้จนหมดถ้วยชา แล้วถอนหายใจเพื่ออยู่กับทุกคนที่นี่ให้ได้
เธอต้องทน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทานอะไรหน่อยเถอะแก้ว ลุกออกไปเดินสูดอากาศด้านนอกก็ได้”ฟ้า ธามไทและเคนตะที่อาสา
ดูแลสภาพจิตใจแก้วที่ปราสาทขาวก็เดินมาถามด้วยความเป็นห่วงเพราะตั้งแต่พาแก้วกลับมา ตั้งแต่
โทโมะจากไป แก้วต้องนอนร้องไห้ทุกคืน ทานข้าวก็ทานนิดเดียว วนๆเอาแต่นั่งหมกอยู่ในห้องสมุด
เอาแต่สเก็ตวาดภาพของโทโมะจากความทรงจำจนร่างกายซูบเซียวลงไปเยอะมาก
 
 
 
 
 
“แก้วไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณมากนะฟ้าที่มาดูแลแก้วตลอดเลย”แก้วหันไปยิ้มตอบฟ้า
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรบ้าอะไรล่ะ ไม่ยอมกินอะไร หมกตัวตัวแต่ในห้องนี่นี่คิดว่าตัวเองเป็นแวมไพร์รึยังไง”เคน
ตะว่า
 
 
 
 
 
“ก็ชั้นไม่อยากออกไปไหนจริงๆนิ ฮึก ฮือๆชั้นคิดถึงโทโมะ”แก้วพูดออกมาก่อนน้ำตาจะไหลออกมา
แล้วร้องไห้อีกครั้งจนฟ้าและธามไทต้องรีบปลอบทันที
 
 
 
 
 
 
“อ่ะๆ ชั้นขอโทษๆ แต่เธอน่ะจะมาหมกตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะ นี่ก็ปาเป็นอาทิตย์แล้วออกไปข้างนอก
บ้างเถอะ”เคนตะพูด แก้วจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะออกมานอกห้องนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ดูสิแก้ว มีน้ำพุด้วย”ฟ้าพาแก้วออกมาเดินที่สวนของปราสาทขาวในตอนกลางวันพร้อมกับธามไท
ส่วนเคนตะที่เป็นแวมไพร์ออกมาไม่ได้ แก้วเมื่อเห็นน้ำพุในสวนก็คิดถึงวันที่โทโมะเคยพาเธอไป
ทานข้าวที่โรงแรมหรูและลงมาเล่นน้ำพุด้วยกันอย่างสนุกสนาน
 
 
 
 
 
“อ๊ะ”แก้วร้องเมื่อสปริงเตอร์ในสวนเด้งมาโดนแก้วฟ้ารีบไปเอาผ้าขนหนูให้แก้วทันที
 
 
 
 
 
 
“เออ จริงสิ เห็นฟ้าบอกว่าเธอน่ะชอบกินสเต็กนิ เอางี้มั้ยชั้นเป็นครึ่งแวมไพร์ครึ่งมนุษย์เรามากินแข่ง
กันมั้ย ชั้นน่ะชอบกินสเต็กเหมือนกันนะ”ธามไทรีบหาเรื่องชวนแก้วคุย
 
 
 
 
 
“สเต็ก โทโมะเคยพาชั้นไปทานสเต็กที่ร้านอาหารแล้วลงก็ลงมาเล่นน้ำพุด้วยกันด้านล่าง
โรงแรม”แก้วคิดถึงวันเก่าๆของเธอกับโทโมะก็เพ้อออกมาก่อนจะทรุดลงนั่งไม่กลัวเปียกจากปริง
เกอร์ในสวนเลย
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว โอเคนะ”ธามไทแตะไหล่ของแก้วแล้วถาม แก้วเมื่อรู้สึกว่ามีคนมาแตะไหล่ก็ปล่อยโฮออกมา
ทันที
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไร ชั้นไม่เป็นอะไร ฮือๆ แต่ทำไมมันเจ็บเหลือเกิน ฮือๆ”แก้วร้องไห้คิดถึงโทโมะอีกแล้วทำ
ให้ธามไทต้องกอดปลอบแก้วซะยกใหญ่ก่อนจะพามาอาบน้ำแล้วทานยาคลายเครียดที่ฟ้าจัดให้
แล้วหลับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาไงดีฮะ ผมว่างานนี้ได้ตรอมใจตายแน่ๆ”ธามไทที่บอกเรื่องนี้กับผู้อาวุโสก็พูดเมื่อพาผู้อาวุโสมา
ดูอาการ
 
 
 
 
 
 
“ปากเสียนะธาม”ฟ้าตีธามไทแล้วรีบว่าชายหนุ่มทันที
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็ชั้นพุดความจริงนี่นา”ธามไทพูดกลับแล้วหน้างอแต่ก็หงอเมื่อเจอฟ้าง้างหมัดใส่ตัวเอง
 
 
 
 
 
“เห้อ ป๊อปปี้ก็ยังไม่ฟื้น รายนี้ก็ซึมเศร้าๆพอๆกับเจ้าเขื่อนที่ตามหาเมียไม่เจอ เห้อความรักของวัยรุ่น
นี่น่าปวดหัวจริงๆ”ผู้อาวุโสพูดแล้วเดินลงไปที่ชั้นใต้ดินของปราสาท
 
 
 
 
 
 
“นี่พวกนายว่าตาจะไม่ช่วยอะไรเลยจริงๆหรอ”เคนตะมองตามผู้อาวุโสที่เดินจากไปแล้วถามทุกคน
 
 
 
 
 
 
“นี่พวกนาย แต่ชั้นเคยอ่านเจอนะว่าปีศาจที่ต้องคำสาป สวรรค์จะไม่รับเพราะยังมีความดีไม่พอ นรก
จะไม่รับเพราะไม่ใช่ที่ จะต้องถูกสาปมาอีกชาติหนึ่งในรูปของมนุษย์”ฟ้าพูด
 
 
 
 
 
“แต่งานนี้ยากอ่ะเพราะโทโมะน่ะแวมไพร์นะเห้ย ก่อนจะเป็นปีศาจงานนี้น่ะมีแต่เวลาเท่านั้นล่ะที่จะ
เยียวยาทุกสิ่งได้ป่ะ หาไรกินกันเถอะ”ธามไทพูดก่อนจะเดินกอดคอฟ้าเดินลงไปทำให้ฟ้าหน้าแดง
ทันที ส่วนเคนตะเหล่มองการกระทำของธามไทและฟ้าก็ส่ายหน้ายิ้มๆกับท่าทีปากแข็งของธามไท
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้นะ เค้าน่ะกินเลือดสัตว์ได้โดยไม่ต้องปิดจมูกแล้วนะ ตัวรีบตื่นมาเร็วๆสิเค้านะถกผ้าพันคอให้ตัว
ด้วยนะ”ฟางที่มาเฝ้าป๊อปปี้ที่หลับอยู่ตามปกติที่ทำแล้วเล่าเรื่องราวต่างๆให้ป๊อปปี้อย่างที่ทำทุกวันๆ
ก่อนจะหยิบไม้นิตติ้งมาถักผ้าพันคอสีเทาเข้มให้ป๊อปปี้ พลางมองอากาศข้างนอกที่เริ่มเย็นลงแล้ว
 
 
 
 
 
 
“อ้อ ใช่ๆดอกกุหลาบบานแล้วน้านี่ไงเค้าเอาดอกไม้มาจัดให้ตัวด้วย”ฟางรีบอวดแจกันดอกไม้ที่ตัว
เองลงมือจัดดอกไม้ให้กับป๊อปปี้ทุกวันเพียงหวังให้ป๊อปปี้จะลืมตาตื่นมา
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป ตัวจะใจร้ายนอนฟังเค้าเล่าเรื่องราวต่างๆให้ตัวฟังคนเดียวเองจริงๆหรอ ตัวไม่อยากตื่นมา
เจอเค้าแล้วหรอพี่ป๊อป”ฟางพูดแกมงอนๆใส่ป๊อปปี้แล้วจิ้มที่ไหล่ของชายหนุ่มแต่แล้วก็ไม่มีปฏิกิริยา
ตอบสนอง
 
 
 
 
 
“เห้อ พี่ป๊อปพี่ไม่อยากกอดฟาง ไม่อยากจูบฟางหรอ ฟางจูบพี่จนเบื่อแล้วนะ”ฟางพูดก่อนจะก้มลง
จูบที่ปากหนาอย่างอ่อนโยนอย่างที่ทำทุกวัน
 
 
 
 
 
“หาว อยากให้ตัวฟื้นไวๆจัง”ฟางที่เริ่มหาวแล้วซุกตัวเองนอนกอดป๊อปปี้แล้วกระซิบบอกก่อนจะ
หลับตาลง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ สงสารฟางจังเลยเนาะเควินนี่ก็จะ2อาทิตย์แล้วนะคุณป๊อปยังไม่ฟื้นอีกเนาะเควิน เควินไม่ฟัง
หรอ”แบมที่แอบดูฟางในห้องกับโบว์และเควินก็พูดก่อนจะบิดหูเควินเมื่อเควินไม่ฟังตัวเอง
 
 
 
 
 
“โอ๊ยๆ แบมพอก่อนๆอย่าบิดดิตอนนี้เรากำลังสงสัยอ่ะ ว่าฟางที่ดูมีน้ำมีนวลขึ้นรึเปล่า”เควินพูดอย่
างสังสัยจากที่สังเกตจากร่างกายของฟางที่ดูอวบอิ่มขึ้นมีน้ำมีนวลขึ้นมากว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ วันก่อนนะโบว์เลือดกวางไปให้ฟางนะ ฟางก็ดื่มเอาๆเกือบ20แถ้วยล่ะ แต่พอได้กลิ่นน้ำหอม
ที่ตัวเองชอบฉีดนะ ก็วิ่งไปอ้วกซะยกใหญ่”โบว์เล่าเรื่องของฟางให้เควินและโบว์ฟัง
 
 
 
 
 
 
 
“หรื่อว่าฟางจะท้อง”แบม เควินและโบวืพดออกมาพร้อมกันทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่สบายใจมีอะไรรึเปล่าจ้ะเขื่อน”แม่ของเฟย์ถามเมื่อเห็นช่วงหลังๆที่เขื่อนมาหาเธอก็เอาแต่เหม่อ
 
 
 
 
 
“เปล่าฮะ แม่ครับวันนี้ผมเอาช่อดอกกุหลาบขาวมาให้เฟย์ด้วยนะครับ”เขื่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
 
 
“ดอกเก่าที่อามาให้ยังไม่เหี่ยวเลยนะเขื่อน เห้อ ถ้าเฟย์ยังมีชีวิตอยู่นะ แม่น่ะจะยกเฟย์ให้เขื่อนเลย
ล่ะ แม่ชอบอยากมีลูกเขยแบบเขื่อน”แม่ของเฟย์พูดยิ้มๆ เขื่อนยิ้มรับก่อนจะเดินไปที่หลุมศพของ
เฟย์
 
 
 
 
 
 
“ดอกเก่ายังไม่เหี่ยวอย่างที่แม่บอกจริงๆด้วย”เขื่อนมองดอกกุหลาบดอกเก่าของเมื่อวานที่เขาเอา
มาให้และดอกกุหลายเมื่อวันก่อนและวันก่อนๆที่วางเรียงรายก่อนจะตัดสินใจเอาดอกกุหลาบที่เหี่ยว
ไปทิ้งและทำความสะอาดหลุมศพให้เฟย์
 
 
 
 
 
 
“เห้อ รู้ทั้งรู้ว่านี่คือหลุมศพปลอมๆของเธอ แต่ชั้นก็เล่นซะเหมือนกับเธออยู่ที่นี่จริงๆเนาะเฟย์”เขื่อน
นั่งลงข้างๆหลุมศพหลอกๆของเฟย์แล้วพูด พลางเอามือเอื้อมไปจับรูปเฟย์ตอนมัธยมที่หน้าหลุมศพ
 
 
 
 
 
 
 
“เธอหายไปไหนของเธอ ชั้นคิดถึงเธอมากนะเฟย์ ไหนบอกว่าเราใช่ลมหายใจเดียวกัน มีครึ่งชีวิต
กันและกันไง ถ้าเธอตายแล้วชั้นยังอยู่แบบนี้มันไม่ใช่นะเฟย์”เขื่อนบ่นกับหลุมศพของเฟย์ออกมา
 
 
 
 
 
 
“เธอน่ะใจร้าย หายไปไหนของเธอ ยัยแมวน้อย ชั้นคิดถึงเธอนะเฟย์”เขื่อนพูดแล้วถอนหายใจออกมา
 
 
 
 
 
 
เศร้าครั้งสุดท้ายก่อนจะจบ ขอโทษนะคะที่ดราม่า แต่คิดพล็อตเรื่องมาแล้วแบบนี้จริงๆ