รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ชั้นร้องไห้ทำไมเนี่ย”ฟางวิ่งร้องไห้ออกมาข้างนอก โชคดีที่วันนี้ฟ้าครึ้มไม่มีแดด ฟางวิ่ง

ร้องไห้ออกมาเรื่อยๆจนถึงเรือนกระจกของเควิน

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ฟาง มาที่เรือนกระจกแบบนี้ จำชั้นได้แล้วหรอ”เควินและแบมที่ช่วยกันรดน้ำกระถางต้นไม้ก็

ทักขึ้น

 

 

 

 

 

 

“พวกนายเป็นใคร นี่ชั้นถามหน่อยเถอะ เรียกชั้นว่าฟางๆๆๆ ชั้นชื่อโรสนะ หรือต้องให้บอกอีก

รอบ”ฟางค้อนวงใหญ่ใส่แบมและเควินที่เรียกเธอว่าฟาง หึ ยัยฟางนั่นก็อีกคน คงจะสำคัญมากสินะ

แค่หน้าเหมือนชั้นยังไม่พอแล้วนี่ยังคิดจะมาแย่งหัวใจของป๊อปปี้ไปจากชั้นอีกหรอ

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ โรสก็โรสจ้า แล้วนี่ร้องไห้มามีอะไรหรอ”แบมพูด

 

 

 

 

 

“เรื่องของชั้นหรอกน่ามนุษย์กระจอกๆอย่างเธออย่ามายุ่ง”ฟางพูดเชิดๆใส่แบมทันที

 

 

 

 

 

“นี่ฟาง เอ้ย โรส นี่เธอจำพวกเรา แล้วก็ทุกคนไม่ได้รึไง นี่น่ะเพื่อนเธอนะฟาง”เควินหงุดหงิดเมื่อ

ฟางว่าแบม

 

 

 

 

 

“จำไม่ได้ และก็ไม่อยากจะจำ ชั้นฟื้นมาก็มีแค่เฟย์ โทโมะและก็ไทม์เท่านั้นล่ะ”ฟางพูดถึงไทม์

ทำให้ป๊อปปี้ที่วิ่งมาตามฟางที่เรือนกระจก แล้วได้ยินฟางพูดถึงไทม์ก็หน้าตึง

 

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางมีแต่ไทม์ในความทรงจำพี่ก็ขอโทษด้วยแล้วกันที่ทำเรื่องไม่น่าให้อภัยเมื่อคืนนี้”ป๊อปปี้รู้ว่า

สร้อยอาบยาเสน่ห์นั้นไม่มีทางทำให้ฟางหนีไปแน่นอน จึงอยากลองเชิงว่าฟางจะทำยังไงเลยพูดจบ

แล้วทำทีเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ จะไปไหนน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ฟางตกใจที่ป๊อปปี้เดินหนีก็รีบตามไปทันที

 

 

 

“พี่น่ะคงไม่มีความหมายในสายตาฟาง ฟางถึงไม่มีพี่ในสายตา”ป๊อปปี้แกล้งเศร้า

 

 

 

 

 

“กล้ามากนะที่ไม่สนใจชั้นน่ะ ชั้นเมียนายนะ ไอ้พี่ป๊อปปี้”ฟางโวยวายเสียงดังจนองค์รักษ์ที่เดินไป

เดินมามองกันอย่างตกใจ ป๊อปปี้หน้าแดงเมื่อเห็นฟางประกาศแบบนั้นก่อนจะหันมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ย๊ากกก”เมื่อฟางเห็นป๊อปปี้หยุดเดินแล้วหันมาหาก็กระโดดพุ่งเข้ามาไปกอดป๊อปปี้ทันท็ทำให้ทั้งคู่

กลิ้งหลุนๆลงเนินที่ใช้ฝึกองค์รักษ์ลงมานอนตรงพื้นหญ้า

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อื้อออ”ป๊อปปี้ที่อยู่ใต้ร่างฟางกำลังจะพูดแต่ถูกฟางดึงมาจูบทันที ป๊อปปี้ตกใจในตอนแรกก่อน

จะยอมจูบเพราะบริเวณนั้นเป็นสวนริมกำแพงปราสาทเลยไม่ค่อยมีคนมา ทั้งคู่จูบกันอยู่เนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

 

“มีชั้นเป็นเมียแล้ว อย่ามองสาวอื่น อย่านอกใจชั้น อย่ายิ้มแบบนี้ ให้สาวอื่นเข้าใจมั้ยไอ้พี่ป๊อป”ฟาง

สั่ง

 

 

 

 

 

 

 

“เข้าใจครับ พี่ไม่มีวันนอกในแน่นอนครับ”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าฟางหึงก่อนจะตบปากรับคำ

 

 

 

 

 

 

 

“ดีมาก”ฟางพูดก่อนจะเอาหัวซบลงที่อกกว้างป๊อปปี้กอดกันกลมไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ขณะที่เฟย์เดินกลับมากน้ำตกที่กระท่อมกลางป่า เขื่อนก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ดักเฟย์อย่าง

คล่องแคล่ว เฟย์ยิ้มนิดนึง ก่อนเขื่อนจะช่วยเฟย์ถือตะกร้าที่ใช้อาบน้ำให้

 

 

 

 

 

 

“เก่งจังเลยนะ ตั้งแต่แบ่งลมหายใจกันใช้เนี่ย”เฟย์พูดยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

“ถูกให้ลมหายใจให้ใช้ร่วมกันแล้ว ก็ต้องฝึกปรือหน่อย จะได้ดูแลปกป้องคนแถวนี้ได้”เขื่อนพูดแล้ว

เหล่มองเฟย์ทำให้เฟย์ยิ้มด้วยความเขินก่อนจะมาถึงกระท่อมที่เดิมเป็นที่พักของพวกชาวบ้านมาหา

ของป่าทิ้งไว้ เขื่อนและเฟย์บังเอิญมาเจอเข้าเลยใช้ที่นี่พักอาศัยชั่วคราว

 

 

 

 

 

 

“แล้วตกลงนายจะกลับปราสาทของนายมั้ย”เฟย์ถามเขื่อน

 

 

 

 

 

“กลับสิ”เขื่อนตอบทำให้เฟย์ซึมลงไป

 

 

 

 

 

“นายกลับข้าไปใช้ชีวิตตามปกติ ส่วนชั้น พวกนั้นแยกหายกันไปชั้นคงต้องอยู่ที่นี่เพราะชั้นเป็นผู้

ดูแลของศัตรูพวกนาย ไม่ควรเข้าไปในที่ที่ดีๆแบบบนั้น”เฟย์พูดเศร้าๆ

 

 

 

 

 

“ไม่นะเฟย์ เธอเป็นเมียชั้นแล้ว แล้วอีกอย่าง เรา2คนมีลมหายเดียวกัน ชั้นจะไม่ทิ้งเธอ”เขื่อนรีบ

พูดทันทีแล้วกุมมือเฟย์อย่างอ่อนโยนเพื่อยืนยันว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอ

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะ ขอบคุณมากที่ไม่ทิ้งกัน”เฟย์น้ำตาซึมโผเข้ากอดเขื่อนทันที อย่างน้อยโลกนี้ก็ไม่โหด

ร้ายกับเธอเสมอไปจริงๆด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ รู้ทั้งรู้ว่าโดนแดดไม่ได้ยังจะเล่นอีกนะ”แก้วที่เห็นโทโมะไม่ยอมนอนตอนกลางวันกลับเอามือไป

ที่หน้าต่างที่มีแดดส่อง เล่นให้แดดเผามือเล่น พอควันขึ้นก็จุ่มน้ำก็ตีมือทันที

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็เบื่ออ่ะ อยากทดสอบตัวเองด้วยว่า ร่างกายของช้นต้านทานแสงแดดนานกี่นาทีถึงจะ

ตาย”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“แน่ะ ยังจะพูดเรื่องตายอีกหรอ นี่นายจะตายจากชั้นรึไงโทโมะ”แก้วหน้างอทำให้โทโมะต้องกอด

ปลอบ

 

 

 

 

 

“เปล่าๆ บอกแล้วว่าทดสอบเฉยๆ ชั้นน่ะอยากแข็งแกร่งนะ จะได้ปกป้องเธอได้”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“เห้อ ไม่เปลี่ยนชั้นเป็นแวมไพร์แล้วถ้าเกิดชั้นแก่ขึ้นมาวันนั้นนายจะรักชั้นมั้ย”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“รักสิ รักเหมือนเดิม เดี๋ยวจะป้อนแอนมัมให้ยายคนนี้เลย”โทโมะพูดก็หอมแก้วฟอดใหญ่

 

 

 

 

“บ้า นี่ถ้าแก้วแก่จริงๆ แล้วโทโมะหน้าเด็กแบบนี้ตลอดมีหวังแก้วถูกล้อแน่ๆว่าควงเด็ก”แก้วบ่น

 

 

 

 

“ดีออก คบเด็ก แฟชั่นมนุษย์สาวสมัยนี้กำลังฮิต มามาๆเดี๋ยวนวดให้นะยายแก่ของชั้น วันนี้เห็น

ทำความสะอาดหอคอยทั้งวัน คงเมื่อยล่ะสิ”โทโมะพูดจบก็อุ้มแก้วไปที่เตียงทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีค่ะ”ฟางวางกระเป๋าลงที่โถงของปราสาทขาวแล้วยกมือไหว้ผู้อาวุโสที่ดินลงมากับธามไทและ

ฟ้า เมื่อป๊อปปี้พาเธอมานอนค้างที่นี่คืนนี้

 

 

 

 

 

“ไม่เจอกันนานเลยนะ สวยขึ้นนะเนี่ย”ผู้อาวุโสทักฟางแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

“สวย เอ่อ โรสพึ่งเจอคุณตาวันนี้เองนะคะ”ฟางรีบพูดพลางไม่เข้าใจ เพราะความรู้สึกเหมือนคุ้นเคย

อย่างประหลาดกับผู้อาวุโส แต่เธอพึ่งเจอหน้าวันนี้เอง

 

 

 

 

 

 

 

“อ่อ ฟ้า ธามไท พาโรสเค้าไปพักที่ห้องที่จัดไว้หน่อยสิ ส่วนป๊อปตามตามานี่”ผู้อาวุโสพูดแล้วเดิน

นำมาที่ห้องหนังสือที่เป็นห้องทำงานของผู้อาวุโส ฟางมองตามนิดนึงก่อนจะรีบเอาของไปเก็ยแล้ว

เดินลัดเลาะมาตามหาป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วผมต้องทำยังไงต่อล่ะครับตา ผมไม่อยากใช้ยากับเธอเลย”ป๊อปปี้พูดกับผู้อาวุโส

 

 

 

 

 

“ไม่อยากใช้ก็ไม่ต้องใช้สิป๊อป”ผู้อาวุโสพูดจบเป็นจังหวะเดียวที่ฟางเดินมาถึงหน้าห้องหนังสือและ

แอบฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ผมกลัวฟางจะหนีไปครับตา เค้าเป็นเมียผมแล้วก็จริง แต่เค้าบอกกับตัวเองตลอดว่าเค้าชื่อโรส

ไม่ใช่ฟาง ทั้งๆที่ทุกอย่างในตัวเค้าคือฟาง”ป๊อปปี้พูดเพราะไม่รู้จะแก้ไขสิ่งที่ไทม์ล้างสมองฟางยัง

ไงแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีทางเดียวคือการรื้อฟื้นความจำของฟาง เพราะก่อนฟางจะเปลี่ยนเป็นพวกนั้น ฟางเองก็อยาก

แต่งงานไม่ใช่รึไง เห็นเตรียมขุดแต่งงานซะยกใหญ่เลย”ผู้อาวุโสพูด

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ เรื่องแต่งงาน ขอบคุณมากนะครับตา ผมจะลองดู”ป๊อปปี้ยิ้มออกเมื่อนึกถึงฟางที่เคยเย็บชุด

เจ้าบ่าวเจ้าสาวเองกับมือเพื่อเตรียมใช้ในงานแต่งงานก็นึกได้แล้วรีบออกมา ฟางที่เห็นป๊อปปี้เดิน

ออกมา ก็รีบพุ่งกลับห้องไปทันทีก่อนจะทำทีว่าอาบน้ำอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นคือฟางงั้นหรอ หรือว่าทุกคนกำลังหลอกชั้น”ฟางพึมพำกับตัวเองขณะที่สายน้ำจากฝักบัวรด

ร่างกาย ก่อนจะมองตัวเองที่กระจกมองสร้อยรูปกุหลาบที่ป๊อปปี้ใส่ให้แล้วคิดถึงสัมผัสของป๊อปปี้ก็

ยิ้มออกมา สัมผัสที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น วูบวายที่หัวใจทุกครั้ง เหมือนกับใครสักคนที่เธอเคยฝันถึง

เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อาบน้ำนานจังเลยน้ะฟาง เอ่อ โรส พี่ก็นึกว่าจะต้องให้พี่ไปถูหลังซะแล้ว”ป๊อปปี้พูดแซวก่อนจะนึก

ได้ว่าฟางไม่ชอบให้ใครเรียกฟาง

 

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ไม่มาถูให้ต้องถูกทำโทษ”ฟางพูดยิ้มๆก่อนจะพุ่งขึ้นเตียงแล้วขึ้นคร่อมป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ จะเริ่มเลยหรอจ้ะ พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย”ป๊อปปี้หน้าแดงแล้วยกมือขึ้นยอมแพ้ ฟางถึงกลับ

หัวเราะออกมาแล้วก็พลิกตัวลงไปนอนกอดป๊อปปี้ แล้วหอมแก้มฟอดนึงทันที

 

 

 

 

 

“ก่อนจะเริ่ม โรสอยากจะคุยกับพี่ป๊อปค่ะ พี่ป๊อปคะเราเคยเจอกันก่อนหน้านี้จริงๆหรอ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ฟางน่ะหรอ ฟางคือนางฟ้าตัวน้อยๆของพี่ ที่มีรอยยิ้มที่สดใสเหมือนน้ำเย็นชโลมหัวใจพี่ทุกครั้ง เรา

เจอกันเพราะว่าพ่อแม่พี่ฝากพี่เลี้ยงกับครอบครัวฟาง เราเป็นคู่แท้กันและกัน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเราไม่รู้สึกหึงหวงฟางนะ”ฟางพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆแต่ป๊อปปี้ได้ยินก็ยิ้มออกมาก่อนจะบีบ

จมูกฟางเบาๆแล้วจูบลงที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

“ไม่ว่าฟางจะรับไม่รับว่าตัวเองชื่อฟางรึเปล่า แต่พี่คิดว่าฟางคือฟางของพี่และตลอดไปนะครับ พี่รัก

ฟางมากนะ”ป๊อปปี้กระชับกอดแล้วบอกรักฟางอีกครั้ง เขาจะบอกรักแบบนี้บอกมันทุกวัน ทดแทน

เวลาที่ขาดหาย ทดแทนเวลาที่ฟางดีแต่เป็นฝ่ายบอกเขาฝ่ายเดียวในเมื่อก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“รักแล้วทำไม ไม่จุ๊บหรอ จุ๊บกันเถอะพี่ป๊อป”ฟางที่เปลี่ยนเรื่องเพราะเขินเงยหน้ามาจะจูบป๊อปปี้

ป๊อปปี้ยิ้มออกมาก่อนจะบรรจงจูบฟางด้วยความรักและอ่อนหวาน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เราแต่งงานกันนะครับ”ป๊อปปี้พูด ฟางยิ้มไม่ตอบอะไรป๊อปปี้ตึงจูบฟางอีกครั้งก่อนที่ฟางจะ

พลิกตัวมาอยู่ด้านบนป๊อปปี้แล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าป๊อปปี้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

เงียบหายกันแบบนี้สงสัยคิดถึงไทม์กับพวก ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวตอนหน้าเจอกันน