รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สู้ไม่ได้งั้นหรอ งั้นชั้นจะรื้อฟื้นละกันว่ารสชาติของผัวคนแรกของเธอเป็นยังไง”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“นะ นายพูดอะไรของนายน่ะชั้นไม่เข้าใจ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้โยนเธอลงไปที่เตียงอย่างแรง

 

 

 

 

“ฟางลืมพี่ไปแล้วจริงๆงั้นหรอ ฟางรักไอ้ไทม์จริงๆงั้นหรอ”ป๊อปปี้ที่เดือดจัดกับคำพูดฟางเริ่มควบคุม

อารมณ์โกรธตัวเองไม่อยู่ ตาสีทองเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเงินก่อนผิวเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีเทาเข้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรักไทม์ แต่นี่นายเป็นอะไรของนายน่ะ”ฟางตกใจกับอาการของป๊อปปี้ นี่เขากำลงเป็นตัวอะไร

มนุษย์หมาป่างั้นหรอ แต่เค้าเป็นแวมไพร์นิจะเป็นได้ยังไง แต่แววตานี้มันใช่แบบมนุษย์หมาป่าแบบ

กั้งเพื่อนไทม์นิ

 

 

 

 

 

 

“ฟางเริ่มทำให้พี่คุมตัวเองไม่อยู่”ป๊อปปี้ที่เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองจะกลายร่าง แม้ไม่ได้กลายร่างจากพรัน

ทร์เต็มดวงแบบมนุษย์หมาป่าเช่นเควิน แต่เพราะเขามีเลือดแวมไพร์ทำให้คุมอารมณ์นี้ได้ แวมไพร์

ที่ถูกมนุษย์หมาป่าทำร้ายและติดเชื้อจนเชื้อเพาะเลี้ยงในตัวมานานย่อมมีการกลายพันธุ์เป็นเลือด

ผสมระหว่างแวมไพร์และมนุษย์หมาป่า ป๊อปปี้รู้ตัวว่าเขาต้องทำร้ายฟางแน่ๆ ก็หันไปพังข้างของเพื่อ

ดับอารมณ์โกรธ

 

 

 

 

 

 

“นี่นายจะพังข้าวของห้องเมียนายไม่ได้นะอย่าทำแบบนี้”ฟางพยายามเรียกสติป๊อปปี้เพราะเธอเองก็

กลัวลูกหลงนี้ จะหนีไปแล้วถ้าหมอนี่กลายร่างแล้วทำร้ายใครข้างนอกล่ะ สามัญสำนึกส่วนดีของฟาง

กำลังตีกับส่วนร้ายที่กลายเป็นแวมไพร์กระหายเลือดแล้ว

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

 

กรอบรูปของฟางและป๊อปปี้ที่ติดผนังแตกเรียกสติฟาง ฟางนิ่งคิดบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

“ในฐานะที่ชั้นหน้าเหมือนเมียนาย ชั้นยอมแค่ครั้งเดียวนะ”ฟางพูดจบก็ดึงป๊อปปี้ไปจูบทันที สติของ

ป๊อปปี้ที่กำลังจะกลายร่างก็ชะงัก มองคนตัวเล็กที่เขารักมากที่สุดมาจูบตัวเองก็หยุดการกระทำ

เหมือนเรียกสติกลับมาไม่ให้ทำลายไปมากกว่านี้ ป๊อปปี้เลื่อนมือหนามาโอบเอวฟางไว้ก่อนจะดัน

ฟางชิดกำแพงห้องแล้วจูตอบฟางอย่างร้อนแรง ทั้งคู่จูบกันเนิ่นนานเหมือนมีพลังบางอย่างที่อยู่ใน

จิตใต้สำนึกของหัวใจกันและกันนั้นกระตุ้นออกมา ให้ต้องการกันมากกว่านี้ ด้ายแดงที่เคยหายไป

เริ่มเด่นชัดอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“ฟาง พี่รักฟางมากนะ”ป๊อปปี้ที่เริ่มกลับเป็นร่างเดิมก็พูดอีกครั้งง

 

 

 

 

 

“บ้า ชะ ชั้นไม่ใช่ฟาง อื้ออ”ฟางพยายามพูดแต่ก็ถูกป๊อปปี้บดจูบทันที เพราะไม่ต้องการให้ฟางปฎิ

เสธตัวเองและสิ่งที่ซ่อนในหัวอีก ก่อนที่ทั้งคู่จะยอมกันและกันในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถามจริงเถอะแก้ว อยู่ๆก็มาสนใจหนังสือพวกสัตว์ประหลาดอะไรนี่แล้วหรอ”แบงค์ที่มาดูแลแก้ว

แทนเฟย์ก็พูดเมื่อแก้วขอให้แบงค์หาหนังสือพวกสัตว์ประหลาดในตำนานมาให้

 

 

 

 

 

“อ๋อ อยากวาดรูปน่ะ เบื่อวาดรูปวิวเยอะแล้ว”แก้วพูด แบงค์ส่ายหน้ายิ้มนิดนึงก่อนจะเดินออกไป

แก้วที่ได้หนังสือมาแล้วก็หลับตาคิดถึงร่างกายโทโมะที่เธอสัมผัสได้วันนั้นแล้วลงมือวาดรูปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แกเรียกชั้นมาทำไม”โทโมะเดินไปหาแพนและไทม์ที่ปลุกชายหนุ่มให้ตื่นในตอนกลางวัน

 

 

 

 

“ชั้นจะมาบอกว่าสงครามของพวกเรากับพวกแวมไพร์เลือดบริสุทธ์กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ชั้นอยาก

ให้นายเตรียมตัวให้ดีๆ”ไทม์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดขึ้นอีกครั้ง นี่อย่าบอกว่าพวกนายส่งไส้สึกอย่างครั้งที่แล้วที่ให้ยัยแจมนั่นไปที่ปราสาทพวก

แวมไพร์เลือดบริสุทธ์”โทโมะพูดแล้วเหล่มองแจมที่เดินเข้ามาในห้องแล้วคล้องแขนไทม์แสดง

ความเป็นเจ้าของ

 

 

 

 

 

“เปล่า แต่เรามีอีกวิธีนึง ตามพวกชั้นมานี่สิ”ไทม์พูดแล้วยิ้มกับแจมแล้วเดินนำโทโมะมาที่ห้อง

ชั้น1ที่มีเถาวัลย์พันล้อมรอบประตู ก่อนะดันเข้าไปด้านใน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันน้องโบว์นี่ พวกนายเล่นตลกอะไรกัน”โทโมะมองร่างไม่ได้สติของโบว์ที่ถูกเถาวัลย์มัดมือและ

เท้าอยู่บนเตียง โดยมีกั้งนั่งอยู่ข้างๆมองดูร่างบางที่นอนหลับอยู่

 

 

 

 

 

 

“แม้ว่ากั้งจับตัวมาผิดแต่อย่างน้อย ก็ทำให้พวกนั้นเดือดได้เหมือนกัน”แจมพูดยิ้มๆ แม้ตอนแรกเธอ

จะโกรธที่กั้งทำอะไรไม่คิดแต่มาลองนึกดีๆว่ามันก็คุ้มยิ่งกว่าเพราะว์เป็นแม่มดสายขาวที่อยู่รับใช้

ดูแลพวกแวมไพร์เลือดบริสุทธ์มานาน ถ้าเทียบกับแบมที่เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาและเป็นแฟนของเค

วินแค่นั้น

 

 

 

 

 

“เหอะ อยากะทำอะไรก็ทำแต่โบว์เป็นคนดีหวังว่าพวกนายคงไม่ทำอะไรเลวๆนะ ถ้ายังมีสามัญสำ

นึกน่ะ”โทโมะแอบกัดด้วยคำพูดเล็กน้อยแล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อไปนอน

 

 

 

 

“เชอะ เพราะว่ายุ่งกับมนุษย์นั่นไม่ได้หรอกน่า แล้วจะยืนในห้องชั้นอีกนานมั้ยออกไปสิ”กั้งแขวะถึง

เรื่องแก้วเพราะได้ยินมากแพนว่าแก้วคือคนที่โทโมะหวงมากที่สุดก่อนจะไล่ไทม์และแจม

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ ไม่กวนแล้วก็ได้ แต่อย่าลืมเรื่องที่ตกลงกันล่ะ”แจมมองหน้ากั้งก็รู้ดีก่อนจะเตือนกั้งอีกครั้งเมื่อ

ไทม์ออกไปจากห้องแล้ว ค่อยเดินตามออกไป

 

 

 

 

 

“ก่อนจะฆ่าใครก็ขอมีความสุขก่อนละกัน”กั้งพูดจบก็ดึงเถาวัลย์ที่มัดขาและแขนโบว์ออกแล้วค่อยๆ

ปลดกระดุมของโบว์ออกทีละเม็ด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

ระหว่างที่กำลงะกลับห้องโทโมะได้ยินเสียงของหล่นในห้องแก้วก็ตกใจก่อนจะรีบอ้อมเข้าไปในห้อง

เมื่อแอบดูแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว”โทโมะตกใจเมื่อเห็นว่าแก้วเป็นลมในห้องก็ดันกระจกที่กั้นไปประคองแก้ว

 

 

 

 

 

 

“อื้อ โทโมะ”แก้วที่พยายามจะปรือตาลืมตาหาโทโมะ ชายหนุ่มตกใจรู้ทันทีว่าแก้วแกล้งเป็นลมกลัว

แก้วจะเห็นร่างกายตัวเองก็รีบเอามือปิดตาก่อนะสั่งให้ม่านและโคมไฟทุกอย่างในห้องปิดหมด

 

 

 

 

 

“นายจะปิดทำไมโทโมะ รึว่านายยังโกรธชั้นเรื่องที่ชั้นไล่นายไป นายเลยไม่อยากเห็นหน้าชั้น”แก้ว

พูด

 

 

 

 

 

“บ้า อยากเห็นหน้าสิอยากกอดทุกคืนด้วย”โทโมะพูดออกมาจากความรู้สึกตัวเอง

 

 

 

 

“งั้นเรากลับมาอยู่ด้วยกันได้มั้ยโทโมะ ชั้นเหงา”แก้วพูดแล้วกุมมือที่เย็นเฉียบของเขา

 

 

 

 

 

“ชั้นก็อยู่ใกล้ๆเธอนี่ล่ะ แต่เพียงแค่ว่าเธออย่าเจอหน้าชั้นเลย ชั้นน่ะไม่หล่อเหมือนเดิมแล้วนะ”โท

โมะพูดเพรากลัวแก้วเห็นร่างกายที่เป็นปีศาจไปแล้วของตัวเอง กลัวแก้วจะไม่รักเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้รักใครจากหน้าตานะยะ ตาบ้า”แก้วพูดแล้วสวมกอดแล้วสัมผัสได้ว่าโทโมะไม่ได้สวมเสื้อ

และรู้สึกถึงรอยบางอย่างบนอกกว้างเธอไม่รู้ว่าคืออะไร แต่เธอรู้สึกว่าโทโมะดูแข็งแรงกว่าเก่า

 

 

 

 

 

 

“คิดถึงนะ คิดถึงมากๆเลย”โทโมะกอดแก้วแน่นแล้วหอมที่กระหม่อมร่างบาง

 

 

 

 

 

“ไม่ให้เห็นหน้าไม่เป็นไร แต่อย่าไปจากชั้นอีกนะ”แก้วพูดแล้วซุกตัวในอ้อมกอดก่อนจะหลับตาลง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดเควินจะไปไหน แบมจับเควินไว้”จินนี่ที่กลับมาดูอาการเควินแล้วสั่งให้แบมจับเควินที่ฟื้นมา

แล้วจะออกไปข้างนอกโดยไม่ดูแผลตัวเอง

 

 

 

 

 

“เป็นเพราะผมที่พาโบว์ไปที่นั่น ทำให้พี่กั้งเอาตัวโบว์ไป ผมจะไปตามโบว์”เควินพูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่านายห่วงโบว์นะ แต่ถ้านายออกไปแล้วนายเจ็บตัวอีกน่ะชั้นก็ไม่ยอมเหมือนกัน พักก่อนเถอะ

นะตอนนี้พี่เขื่อนเค้าก็ตามรอยของกั้งอยู่ได้เรื่องยังไงเค้าจะส่งข่าวมาบอกเราอีกที”แบมพูด

 

 

 

 

 

 

“ใช่เควิน ถ้าอยากช่วยโบว์นายต้องรักษาตัวก่อน ไม่งั้นชั้นจะหาแฟนใหม่ให้แบมเข้าใจมั้ย”จินนี่พูด

ปนขู่เควินทำให้ชายหนุ่มเลิกดื้อแล้วให้แบมดูแลต่อ

 

 

 

 

 

“แหม ทำเป็นพูดดีจะหาแฟนใหม่ให้คู่อื่น แล้วเรื่องของเราล่ะ”กวินที่แอบฟังอยู่ก็พูดขึ้นเมื่อจินนี่

ออกมา

 

 

 

 

 

“ไปดูเกรซดีกว่า เกรซอยู่ไหนคะลูก”จินนี่เปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเดินตามหาลูก

 

 

 

 

 

“ให้พี่เลี้ยงเก็บเสื้อผ้าอยู่ แครอลบ่นอยากเห็นหน้าหลานแล้วเลยว่ะพาขึ้นเครื่องคืนนี้”กวินพูด

 

 

 

 

“ไม่นะ ชั้นไม่ยอมหรอกนายจะเอาลูกชั้นไปไม่ได้”จินนี่รีบว่ากวินทันที

 

 

 

 

 

“จำไม่ได้หรอว่าเราตกลงอะไรกันไว้เธอไม่อยากได้ลูกชั้นอยากมีลูกเราตกลงกันว่าถ้าคลอดเธอจะ

ให้ลูกชั้นไปอยู่ที่อังกฤษ ดังนั้นอย่ามาร้องขอเพราะคืนนั้นชั้นก็สนองให้เธอแล้วนะ มันหมดเวลารั้ง

แล้วล่ะจินนี่”กวินพูดจบก็เดินไปแม้ว่าใจจะไม่อยากไปแต่เขาต้องตัดใจเพราะจินนี่ไม่ได้รักเขา ไม่

ได้สนใจอะไรเขานอกจากแค่อยากรั้งลูกไว้ รักก็บอกว่ารักสิ เขาไม่ได้อยากเป็นแค่คนชั่วคราวของ

ใคร ไม่รักกันเขาก็ควรจะไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปไหนน่ะฟาง”ป๊อปปี้รั้งแขนฟางที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่

 

 

 

 

 

“อย่ามาจับตัวชั้น”ฟางพูดนิ่งๆแล้วสะบัดมือหนาออกจากแขนแล้วสวมเสื้อผ้าจนเสร็จ

 

 

 

 

“พี่ไม่ให้ฟางไปไหนอีกแล้ว ฟางพี่ขอร้อง”ป๊อปปี้รีบสวมกางเกงแล้วมากอดรั้งฟาง

 

 

 

 

“ชั้นไม่ใช่ฟาง ชั้นชื่อโรส เรื่องเมื่อกี้ชั้นจะถือว่าชั้นช่วยนาย แต่ถ้าคิดะเอาเรื่องนี้มาผูกพันชั้นแล้วรั้ง

ชั้นไว้ล่ะก็ ชั้นบอกเลยว่าไม่มีวัน ชั้นคือเจ้าสาวของไทม์เรื่องเมื่อกี้มันก็แค่ผิดพลาด”ฟางพูดห้วนๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ผิดพลาดแต่ฟางก็สมยอมพี่นะ เรามีความสุขด้วยกันนะ”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่มีความสุข จำไว้นายคือศัตรูของไทม์ยอมให้ครั้งนี้ก็มากพอแล้ว เจอกันครั้งหน้าเราจะสู้กัน

อ้อ อย่าได้เอาเรื่องนี้ไปบอกไทม์ไม่งั้นชั้นจะฆ่านายให้ตายคามือชั้นเอง”ฟางผลักป๊อปปี้กระแทกใส่

ตู้เสื้อผ้าในห้องอย่างแรงก่อนจะพูดขู่ไว้แล้วกระโจนออกไปที่หน้าต่างทันที

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลกวินอย่าพึ่งกลับ ไอ้ของที่แกบอกชั้นน่ะ ชั้นเปลี่ยนใจแล้วชั้นอยากได้มัน”ป๊อปปี้โทรหาก

วินทันที

 

 

 

 

ตอนหน้าบอกเลยได้สู้กันละ55555

 

 

 

แต่เม้นน้อยเศร้าจังงง