สาวน้อยวุ่นวาย กับ นายหมาป่า
Namsaisai_loveu
6) ปกป้อง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“โฮ้ยยยย ทำไมมันเหนื่อยแบบเน๊!!” เฟย์ทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างอ่อนล้า
“แต่จะว่าไป อยู่กับพวกหมาป่านี่ก็ดีนะ รู้สึกปลอดภัย” แก้วว่า
“นั่นสิ แถมแต่ละคน หล่อๆทั้งนั้น นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องหนีพวกบ้าบอนั่น ชั้นจะเอาไปมหาลัยแล้วโม้พวก
ปากหอยปากปูนั่นว่าชั้นมีแฟนหล่อ ฮ่ะๆๆๆ” เฟย์พูดติดตลก
“แฟนบ้าแฟนบออะไรกัน ยัยเฟย์เอ๊ยยยย” แก้วผลักหัวเฟย์
“ว่าแต่แกเหอะฟาง เป็นไรมากป่ะ วันนี้ดูเงียบๆนะ” แก้วหันไปหาฟางที่นั่งมองดอกกุหลาบในมือ
“......”
“ยัยฟาง”
“ฟาง!!!!!”
“ห๋าๆๆ มีไร” ฟางตกใจ
“แกเป็นไร แล้วนั่นใครให้มาอ่ะ” แก้วดึงดอกกุหลาบมาดู
“อ๋อ....ชั้นซื้อมา มันสวยดี” ฟางตอบ
“สวย??? ...แล้วไหนแกเคยบอกว่าจะไม่ซื้อเองไง ดอกไม้แห่งความรักเนี่ย” เฟย์ถาม
“ก็มันสวยไง สงสัยอะไรมาก เอามานี่!” ฟางแย่งดอกกุหลาบจากแก้วแล้วเดินเข้าห้องไป
“อะไรวะ?” แก้วเกาหัว
“ช่างเหอะๆ ป่ะ ทำกับข้าวกัน” เฟย์ดึงแก้วเข้าห้องครัวเพื่อทำอาหารเย็น
“ป๊อปปี้ นายเป็นอะไร?” โทโมะแตะไหล่เพื่อนหนุ่มที่ตอนนี้นั่งอมทุกข์คนเดียว
“ชั้น....คิดถึงธามไท”
“ทำไมแกต้องเป็นเดือดเป็นร้อนกับเด็กคนนี้นักหนาวะ” เขื่อนหงุดหงิด
“แล้วมันทำไมวะ?” ป๊อปปี้มองหน้าเขื่อน
“อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้ตอนที่นายไปดราม่าใส่ฟางนะ ชั้นได้ยิน”
“ชั้นไปดราม่งดราม่าตอนไหน”
“ตอนที่กินข้าวกับฟางในห้าง แกไม่ต้องเถียง ชั้นได้ยินเต็ม 2 รูหู”
“เรื่องนั้น...”
“แกอย่าคิดว่าการมาปกป้อง 3 สาวนั่นป็นเรื่องไร้สาระดิวะ มันสำคัญต่อเมืองเรามากนะเว้ย” โทโมะพูดขึ้นบ้าง
“ใช่ แถมสาวๆก็เป็นมิตรกับเรามาก แกไปพูดงั้นถ้าฟางเค้าคิดมากขึ้นมาหล่ะ”
“ชั้นขอโทษไปแล้ว”
“ห้ะ!!!!” โทโมะและเขื่อนแทบสำลักน้ำลาย ป๊อปปี้หน่ะเหรอพูดคำว่าขอโทษ
“อย่าเซ้าซี้! ชั้นจัดการเรื่องที่ชั้นทตัวไม่ดีหมดแล้ว ฟางเค้าไม่โกรธด้วย” ป๊อปปี้พูดแล้วลุกขึ้นเดินจาก 2 หนุ่มไป
“กูว่ามีลุ้น ฮ่าๆๆๆ” เขื่อนหัวเราะ
โต๊ะทานข้าวเย็น
“ว้าว น่าทานจังครับ” โทโมะมองอาหารบนโต๊ะ
“แน่นอน ฝีมือ 3 สาวซะอย่าง” เฟย์ตักข้าวให้ทุกคน
“แล้วฟางหล่ะ??” เขื่อนถามถึงฟาง เพราะที่นั่งฟางว่างอยู่
“ทานแล้วล่ะ มันไม่สบายเลยต้องทานก่อนจะได้ทานยา” แก้วตอบยิ้มๆ
.....แล้วทุกคนก็ทานข้าวกันอย่างสนุกสนาน โดยมีเขื่อนและเฟย์คอยชวนพูดคุยโน่นนี่นั่นตลอกเวลา จะได้ไม่เงียบเกินไป....
ตอนดึก
ป๊อปปี้นอนไม่ค่อยหลับ เขาจึงเดินออกมานอกระเบียงเพื่อคิดอะไรซักพัก
“ความรู้สึกนี้มัน...” ป๊อปปี้ทบทวนเรื่องราวตอนได้รู้ว่าฟางไม่สบาย
แกรก!
ขวับ!
ป๊อปปี้รีบหันไปตามเสียง ตาของเขาเปลี่ยนสีไปหลังจากรู้ว่าอันตรายกำลังมา
“ห้องนั้น...” เสียงแหบพร่าของปีศาจครึ่งคนครึ่งคิงคองชี้ไปที่.
“ห้องฟาง!” ป๊อปปี้ถึงกับเครียดเมื่อปีศาจตัวนั้นกำลังหาทางเข้าห้องฟาง “เอาไงดีวะ?” ป๊อปปี้เริ่มคิด
หนัก เพราะเค้าใช้พลังได้ไม่มาก “ใช่สิ ไปกับดอกกุหลาบ” ป๊อปปี้คิดได้ดังนั้นจึงตั้งจิตไปที่ดอก
กุหลาบที่เค้าให้ฟาง
แวบบ
“สำเร็จ” ป๊อปปี้ยิ้มนิดๆ ก่อนจะมองฟางที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม
แกรก
“ไอ้บ้านั่น...”
“ฮือๆๆๆ” เสียงร้องไห้ของฟางเล็ดลอดออกมาจากผ้าห่ม ป๊อปปี้จึงเปิดมันออก
“ฟาง...ชั้นอยู่ตรงนี้แล้วนะ เธอเป็นอะไร”
“ป๊อปปี้...” ฟางกอดป๊อปปี้แน่น “มันอยู่ข้างนอกนั่น ฮืออออ ชั้นคิดว่านายจะไม่มาแล้ว” ฟางร้องไห้หนัก
“ชู่วว ชั้นขอจัดการกับเจ้านี่เงียบๆนะ” ป๊อปปี้ลูบหัวฟางแล้วเดินไปที่หน้าต่าง
แกรก ตึงงง
ปีศาจตัวนั้นเข้ามาในห้องฟาง แต่ก้าวแรกที่เข้ามากลับหงายท้องตึงเพราะโดนเรียวขาป๊อปปี้ฟาด
“อึกกกก” มันดิ้นพล่านเหมือนคนใกล้ตาย
“กลับไปซะ!” ป๊อปปี้พูดเบาๆ จากนั้นร่างอันน่ากลัวนั่นก็จางหายไป
“นายเก่งจัง ฮึก” ฟางยิ้มทั้งน้ำตา
“ชั้นไปละนะ”
“เดี๋ยวๆๆ!!” ฟางยื้อแขนป๊อปปี้
“...”
“ชั้น...ไม่อยากนอนคนเดียวแล้ว มันน่ากลัว”
“........”
“นะ”
“งั้นชั้นจะนั่งเฝ้าเธอตรงนี้ละกัน” ป๊อปปี้นั่งลงที่เก้าอี้
“นายไม่หลับเหรอ”
“ชั้นไม่จำเป็นต้องหลับก็ได้ เธอนอนเถอะ ไม่สบายไม่ใช่เหรอ”
“อื้ม อย่าหนีไปไหนนะ”
“อื้ม”
“งื้อ ไม่เอา เดี๋ยวนายกลับไปอีก” ฟางทำตาโต “งั้นนายมานี่เลยยยยยย” ฟางลากป๊อปปี้มานั่งบนเตียง
“นายนั่งไป ชั้นจะนอนไปด้วยและจับแขนนายไปด้วย เค๊?” ฟางล้มตัวลงนอน
“ (- -) ( _ _)”
“ฝันดีค่ะ หมาป่าไม่พูดมาก” ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้แล้วนอนกอดแขนป๊อปปี้
แฮลโล่ววว ยู้ฮู้ รีดเดอร์อยู่ไหนหมดคะะ คิดถึงนะเนี่ย งื้อๆๆ
X
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
