แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย

     พอป๊อปปี้ยอมปล่อยฟางออกมา เธอก็รีบมาซักผ้าและผ้าปูที่นอนในขณะที่กำลังทำงานอยู่เธอก็คิดถึงแม่และพี่สาวของเธอ
"คุณแม่ พี่ฟาอยู่ไหนกันช่วยฟางที"ฟางพึมพำและหยดน้ำตาก็ค่อยไหลออกมาจากดวงตา
 
บ้านนีระสิงห์
 
"ฟาน้องหายไปเป็นอาทิตย์แล้วนะลูก"คุณหญิงพูดกับลูกสาวคนโต
"ฟาแจ้งตำรวจแล้วค่ะคุณแม่"ฟาบอกผู้เป็นแม่
"โถ่ กรรมอะไรของยัยฟางนะพึ่งกับมาจากต่างประเทศแท้ๆก็มาโดนลักพาตัวไปแล้ว"คุณหญิงพูดออกมาทั้งน้ำตาเพราะคิดถึงลูกสาว
"คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ฟาจะจ้างนักสืบให้ตามหาน้องอีกแรง"ฟาบอก
"จ้ะ ฟาต้องหาน้องให้เจอนะ"คุณหญิงบอกแล้วสวมกอดลูกสาวคนโต
 
บ้านพักป๊อปปี้
 
ฟางที่ซักผ้าและทำงานบ้านเสร็จแล้วก็ขึ้นมาอยู่บนห้องส่วนป๊อปปี้อยู่ชั้นล่าง
"จะทำยังไงดีนะ ถึงจะออกไปจากที่นี่ได้"ฟางเดินไปมาคิดหาวิธีหนี"
เป๊าะ
ฟางดีดนิ้วทันทีที่นึกออก
"จริงสิ วิธีนี้แหละเคยเห็นในละคร"ฟางพึมพำแล้วลื้อผ้าปูที่นอนออกจากเตียงและผูกเป็นปมไว้กับผ้าห่ม และรีบไปหาผ้าปูที่นอนในตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการผูกเป็นปมพอผูกเสร็จเธอก็เอาไปมัดกับขอบระเบียงอย่างแน่นหนา ฟางค่อยๆไต่ผ้าลงมาโดยใช้เท้าเหยียบปมที่มัดไว้
"อึบ"ในที่สุดฟางก็ลงมาจนถึงพื้นหญ้าหน้าบ้าน แล้วค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังเพื่อมองประตูหน้าบ้าน
 
ปึก
 
ฟางเดินถอยหลังจนชนเข้ากับอะไรซักอย่างแข็งๆ พอเธอหันไปมองก็เจอกับ...
"ปะ...ป๊อปปี้!"ฟางร้องออกมาด้วยความตกใจแล้วเตรียมจะวิ่งหนีแต่ก็ไวไม่เท่ามือหนาของป๊อปปี้เขาจับข้อมือเธอไว้แน่นและออกแรงบีบอย่างทารุณ
"ฉันเจ็บนะ!"ฟางตะโกนบอกแต่ร่างสูงไม่สนใจพร้อมกับออกแรงบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นอีก
"เธอจะไปไหน!!"ป๊อปปี้ตะคอกถาม ทำเอาร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง
"คะ...คือฉันจะ...จะ...จะ"ฟางพูดอึกอัก
"จะอไร!!"ป๊อปปี้ตะคอกอีกครั้งทำร่างเล็กกลัวจนหัวหด
"ฉันจะเดินเล่นที่สนามม"ฟางตอบ
"โกหก! ถ้าเธอจะไปเดินเล่นที่สนามเธอปีนลงทางระเบียงทำซากอะไร!!"ป๊อปปี้ตะคอกอย่างโกรธจัด
"นายรู้ได้ไงว่าฉันปีนลงมา!"ฟางแผดเสียงใส่ป๊อปปี้บ้าง
"หึ 1 ผ้าที่เธอผูกลงมามันก็เป็นหลักฐานพออยู่แล้ว 2"ป๊อปปี้พูดแล้วลากฟางมาบริเวณใกล้กับที่เธอผูกผ้าลงมา
"นี่ไงห้องนั่งเล่นมันเป็นกระจก! ฉันเดินเข้ามาพอดีเลยเห็นเธอหย่อนผ้าลงมาไง!!"ป๊อปปี้ตะคอกอีกครั้ง
"ก็ฉันอยากกลับบ้าน!"ฟางตะคอกกลับ
"ฉันไม่ให้กลับ!!"ป๊อปปี้บอก
"ก็ฉันไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการตายของพี่นาย!!"ฟางบอกอย่างเหลืออด
"โกหก! ได้เธออยากอยู่ข้างนอกบ้านใช่มั้ย! เดี๋ยวฉันจัดให้!"ป๊อปปี้บอกแล้วลากฟางมาที่สวนหลังบ้าน แล้วเอาเชือกมัดฟางไว้กับเสาท่ามกลางแดดจ้า
"นี่นาย! ฉันร้อน!"ฟางบอก
"ก็อยากอยู่ข้างนอกนักนี่"ป๊อปปี้พูดแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้าน
"นายจะไปไหน"ฟางตะโกนถาม
"เรื่องของฉัน!"ป๊อปปี้หันหลังบอกแล้วเดินเข้าไปในบ้านหยิบกุญแจรถแล้วขับออกไป
"ไอ้บ้าป๊อปปี้! นายทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ! มันร้อน!"ฟางตะโกนแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับเธอเลยเงียบไป
 
1 ชั่วโมงผ่านไป
 
"ทำไมหน้ามืดอย่างนี้เนี่ย"ฟางพูดกับตัวเองเสียงแผ่วใบหน้าซีดเซียว แล้วร่างบางก็ค่อยๆหมดสติไปท่ามกลางแสงแดดจ้า
 
3 ชั่วโมงผ่านไป
 
     ท้องฟ้ามืดครึ้มเมฆก็ตัวกันเป็นกลุ่มๆ ก่อเคล้ารางฝนจะตก
 
แปะๆ
 
"อืมมมม"ร่างบางครางออกมาเพราะรู้สึกเหมือนมีน้ำหยดใส่เปลือกตา
"ทะ...ทำไมมึนหัวอย่างนี้เนี่ย"ร่างบางพึมพำพร้อมกับเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้า
"ฝนพรำเหรอเนี่ย"
 
แปะๆๆ
 
ซ่าาาาาาาาาา
 
ไม่นานฝนก็ตกลงมาอย่างแรก
"ว้าย ตายแล้วฝนตก"ฟางร้องออกมาสภาพเปียกปอย เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีครีมที่ป๊อปปี้ให้เธอใส่ก็เปียกไปหมด
"ไอ้บ้าป๊อปปี้นายอยู่ไหนเนี่ย!"ฟางตะโกนเรียกหาป๊อปปี้แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเพราะเขายังไม่กลับเข้าบ้าน
"แค่กๆ ฝนตกหนักแล้วนะ ฉันเปียกหมดแล้ว!"ฟางยังคงตะโกนสู้กับเสียงฝน
"ไอ้บ้า! จะปล่อยฉันไว้แบบนี้จริงๆเหรอ!!"ฟางตะโกนพร้อมกับพยายามบิดข้อมือออกจากเชือกแต่ยิ่งบิดก็ยิ่งแน่น
 
เปรี๊ยงงงงงงงง!!
 
"กรี๊ดดดดดดดดดด!!"ฟางตกใจเสียงฟ้าผ่าก็สลบหมดสติไป
 
ฟางจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ยยยยยย
 
เม้น+โหวตกันด้วยนะคะ