แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย

     พอป๊อปปี้ยอมปล่อยฟางออกมา เธอก็รีบมาซักผ้าและผ้าปูที่นอนในขณะที่กำลังทำงานอยู่เธอก็คิดถึงแม่และพี่สาวของเธอ

"คุณแม่ พี่ฟาอยู่ไหนกันช่วยฟางที"ฟางพึมพำและหยดน้ำตาก็ค่อยไหลออกมาจากดวงตา

บ้านนีระสิงห์

"ฟาน้องหายไปเป็นอาทิตย์แล้วนะลูก"คุณหญิงพูดกับลูกสาวคนโต

"ฟาแจ้งตำรวจแล้วค่ะคุณแม่"ฟาบอกผู้เป็นแม่

"โถ่ กรรมอะไรของยัยฟางนะพึ่งกับมาจากต่างประเทศแท้ๆก็มาโดนลักพาตัวไปแล้ว"คุณหญิงพูดออกมาทั้งน้ำตาเพราะคิดถึงลูกสาว

"คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ฟาจะจ้างนักสืบให้ตามหาน้องอีกแรง"ฟาบอก

"จ้ะ ฟาต้องหาน้องให้เจอนะ"คุณหญิงบอกแล้วสวมกอดลูกสาวคนโต

บ้านพักป๊อปปี้

ฟางที่ซักผ้าและทำงานบ้านเสร็จแล้วก็ขึ้นมาอยู่บนห้องส่วนป๊อปปี้อยู่ชั้นล่าง

"จะทำยังไงดีนะ ถึงจะออกไปจากที่นี่ได้"ฟางเดินไปมาคิดหาวิธีหนี"

เป๊าะ

ฟางดีดนิ้วทันทีที่นึกออก

"จริงสิ วิธีนี้แหละเคยเห็นในละคร"ฟางพึมพำแล้วลื้อผ้าปูที่นอนออกจากเตียงและผูกเป็นปมไว้กับผ้าห่ม และรีบไปหาผ้าปูที่นอนในตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการผูกเป็นปมพอผูกเสร็จเธอก็เอาไปมัดกับขอบระเบียงอย่างแน่นหนา ฟางค่อยๆไต่ผ้าลงมาโดยใช้เท้าเหยียบปมที่มัดไว้

"อึบ"ในที่สุดฟางก็ลงมาจนถึงพื้นหญ้าหน้าบ้าน แล้วค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังเพื่อมองประตูหน้าบ้าน

ปึก

ฟางเดินถอยหลังจนชนเข้ากับอะไรซักอย่างแข็งๆ พอเธอหันไปมองก็เจอกับ...

"ปะ...ป๊อปปี้!"ฟางร้องออกมาด้วยความตกใจแล้วเตรียมจะวิ่งหนีแต่ก็ไวไม่เท่ามือหนาของป๊อปปี้เขาจับข้อมือเธอไว้แน่นและออกแรงบีบอย่างทารุณ

"ฉันเจ็บนะ!"ฟางตะโกนบอกแต่ร่างสูงไม่สนใจพร้อมกับออกแรงบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นอีก

"เธอจะไปไหน!!"ป๊อปปี้ตะคอกถาม ทำเอาร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง

"คะ...คือฉันจะ...จะ...จะ"ฟางพูดอึกอัก

"จะอไร!!"ป๊อปปี้ตะคอกอีกครั้งทำร่างเล็กกลัวจนหัวหด

"ฉันจะเดินเล่นที่สนามม"ฟางตอบ

"โกหก! ถ้าเธอจะไปเดินเล่นที่สนามเธอปีนลงทางระเบียงทำซากอะไร!!"ป๊อปปี้ตะคอกอย่างโกรธจัด

"นายรู้ได้ไงว่าฉันปีนลงมา!"ฟางแผดเสียงใส่ป๊อปปี้บ้าง

"หึ 1 ผ้าที่เธอผูกลงมามันก็เป็นหลักฐานพออยู่แล้ว 2"ป๊อปปี้พูดแล้วลากฟางมาบริเวณใกล้กับที่เธอผูกผ้าลงมา

"นี่ไงห้องนั่งเล่นมันเป็นกระจก! ฉันเดินเข้ามาพอดีเลยเห็นเธอหย่อนผ้าลงมาไง!!"ป๊อปปี้ตะคอกอีกครั้ง

"ก็ฉันอยากกลับบ้าน!"ฟางตะคอกกลับ

"ฉันไม่ให้กลับ!!"ป๊อปปี้บอก

"ก็ฉันไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการตายของพี่นาย!!"ฟางบอกอย่างเหลืออด

"โกหก! ได้เธออยากอยู่ข้างนอกบ้านใช่มั้ย! เดี๋ยวฉันจัดให้!"ป๊อปปี้บอกแล้วลากฟางมาที่สวนหลังบ้าน แล้วเอาเชือกมัดฟางไว้กับเสาท่ามกลางแดดจ้า

"นี่นาย! ฉันร้อน!"ฟางบอก

"ก็อยากอยู่ข้างนอกนักนี่"ป๊อปปี้พูดแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้าน

"นายจะไปไหน"ฟางตะโกนถาม

"เรื่องของฉัน!"ป๊อปปี้หันหลังบอกแล้วเดินเข้าไปในบ้านหยิบกุญแจรถแล้วขับออกไป

"ไอ้บ้าป๊อปปี้! นายทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ! มันร้อน!"ฟางตะโกนแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับเธอเลยเงียบไป

1 ชั่วโมงผ่านไป

"ทำไมหน้ามืดอย่างนี้เนี่ย"ฟางพูดกับตัวเองเสียงแผ่วใบหน้าซีดเซียว แล้วร่างบางก็ค่อยๆหมดสติไปท่ามกลางแสงแดดจ้า

3 ชั่วโมงผ่านไป

     ท้องฟ้ามืดครึ้มเมฆก็ตัวกันเป็นกลุ่มๆ ก่อเคล้ารางฝนจะตก

แปะๆ

"อืมมมม"ร่างบางครางออกมาเพราะรู้สึกเหมือนมีน้ำหยดใส่เปลือกตา

"ทะ...ทำไมมึนหัวอย่างนี้เนี่ย"ร่างบางพึมพำพร้อมกับเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้า

"ฝนพรำเหรอเนี่ย"

แปะๆๆ

ซ่าาาาาาาาาา

ไม่นานฝนก็ตกลงมาอย่างแรก

"ว้าย ตายแล้วฝนตก"ฟางร้องออกมาสภาพเปียกปอย เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีครีมที่ป๊อปปี้ให้เธอใส่ก็เปียกไปหมด

"ไอ้บ้าป๊อปปี้นายอยู่ไหนเนี่ย!"ฟางตะโกนเรียกหาป๊อปปี้แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเพราะเขายังไม่กลับเข้าบ้าน

"แค่กๆ ฝนตกหนักแล้วนะ ฉันเปียกหมดแล้ว!"ฟางยังคงตะโกนสู้กับเสียงฝน

"ไอ้บ้า! จะปล่อยฉันไว้แบบนี้จริงๆเหรอ!!"ฟางตะโกนพร้อมกับพยายามบิดข้อมือออกจากเชือกแต่ยิ่งบิดก็ยิ่งแน่น

เปรี๊ยงงงงงงงง!!

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!"ฟางตกใจเสียงฟ้าผ่าก็สลบหมดสติไป

ฟางจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ยยยยยย

เม้น+โหวตกันด้วยนะคะ