แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย

"เฮ้ย ทำไมผ้าปูที่นอนสีขาวของฉันมาถึงเป็นสีขี้ดินเนี่ย!"ชายหนุ่มร่างสูงโวยลั่น เมื่อเขามาตรวจงานที่ให้หญิงสาวทำ แต่ผ้าปูที่นอนสีข้าวกลับมีแต่คราบดินเคลอะไปหมด
"ก็พอดี ฉันกำลังจะเอาพาดลาวตากผ้า มันก็ร่วงหล่นมากองกับดินฉันไม่อยากล้างใหม่เลยตากๆไปงั้นแหละ"หญิงสาวยิ้มแห้งๆบอก
"แล้วนี่อะไร ล้างฟองผงซักฟอกก็ไม่สะอาด"
"คือ พอดีฉันล้างตั้ง3ครั้งแล้วอ่ะฉันก็เลยคิดว่ามันสะอาดแล้ว"
"เธอนี่มันจริงๆเลยนะ"
"ก็ฉันบอกแล้วนี่ว่า ฉันซักผ้าไม่เป็น"ร่างบางเถียง
"เธอเถียงฉันเหรอ"ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวตาเขม็ง
"ก็มันจริงๆนี่"
"ไปเลยเธอไปเตรียมอาหารซะ"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงผ้าปูที่นอนลงมาจากลาวตากผ้า และเอาแช่น้ำ
"นี่นาย ทำอะไรเนี่ยฉันอุตส่าห์ซักเสร็จแล้ว"หญิงสาวโวย
"สภาพแบบนี้บ้านเธอเรียกว่าเสร็จเหรอ"ฉันหนุ่มถาม"ไปเลย ไปเตรียมอาหาร"
"อืม"หญิงสาวกำลังจะเดินออกไปแต่ชายหนุ่มก็เรียกไว้ก่อน
"ฟาง"
"หะ...หืม"
"เธอทำอาหารเป็นมั้ยเนี่ย"
"ปะ...เป็น"
"อืมดี งั้นไปซะ"ชายหนุ่มบอกแต่หญิงสาวยังไม่ทันไป"มองอะไร ทำไมไม่ไปเตรียมอาหารหรืออยากล้างผ้า
"เปล่า แต่ฉันแค่สงสัยว่าทำไมนายถึงรู้จักชื่อฉัน"หญิงสาวถาม
"หึ ก็รู้ได้จาก'จดหมายลาตาย'ของพี่ชายฉันไงแล้วมันก็มีรูปเธอด้วย"ชายหนุ่มไขข้องใจ
"นี่ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จักพี่ชายของนะ...."
"ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันจะไม่ฟังคำแก้ตัวของเธอ"ชายหนุ่มพูดขัดขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ
"ก็ได้ แล้วนายชื่ออะไร"หญิงสาวไม่อยากจะพูดเรื่องนั้นอีกแล้วเพราะพูดไปเขาก็ไม่เชื่อ เธอจึงถามชื่อเขากลับ
"ป๊อปปี้"ชายหนุ่มตอบ
"ป๊อปปี้ ชื่อน่ารักจัง"ฟางพูดทำให้ป๊อปปี้ที่ล้างผ้าอยู่ถึงกับชะงัก
"อย่ามาพูดอ่อนฉัน ฉันไม่หลงกลเธอหลอก"ป๊อปปี้บอก
"ฉันไม่ได้พูดอ่อยนะ"ฟางรีบเถียง
"หึ เธอไปทำอาหารซะหรืออยากขึ้นห้องนอน"ป๊อปปี้พูดยิ้มเจ้าเล่ห์
"กะ...ก็ได้"ฟางรีบเดินออกาทันที
อย่าลืมเม้น+โหวตกันด้วยนะค้าาาาา