แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย

 

 

 

 

 

     แล้วทั้งสามคนก็พากันมาที่โรงพยาบาลที่ฟางอยู่ 

 

 

 

แอด

 

 

 

"ฟาง!"ป๊อปปี้ที่เปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นฟางฟื้นแล้วและดูทีวีอยู่ก็โผเข้าไปกอดด้วยความดีใจ

 

 

 

"โอ๊ย อีตาบ้า ฉันเจ็บนะนายโดนแผลฉัน"ฟางโวยทันทีเพราะป๊อปปี้กอดเธอแรงเกินไป

 

 

 

"ก็ฉันดีใจหนิ เธอฟื้นแล้ว"ป๊อปปี้ที่คลายอ้อมกอดออกก็พูดด้วยความดีใจ

 

 

 

"ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวลูกเจ็บ"ฟางว่าแล้วย่นจมูก

 

 

 

"คุณหมอบอกเธอแล้วหรอ"ป๊อปปี้ถามยิ้มๆ

 

 

 

"อืม แล้วนายไปไหนมา"ฟางถาม

 

 

 

"ฉันพาพี่สาวเธอไปหาพี่ปอนด์"ป๊อปปี้ตอบ

 

 

 

"ฮะ"ฟางร้องอย่างตกใจ ป๊อปปี้แค่ยิ้มแล้วเดินไปประตู

 

 

 

"เข้ามาเลยครับ"ป๊อปปี้บอกฟาและปอนด์ที่รออยู่ข้างนอก และเมื่อฟางเห็นปอนด์

 

 

 

"นะ นี่มัน"ฟางชี้ไปที่ปอนด์อย่างอึ้งๆ

 

 

 

"อย่าพึ่งช็อคนะ พี่ปอนด์ยังไม่ตาย"ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟางแล้วนั่งลงที่เตียงข้างๆฟางก็บอก

 

 

 

"หมะ หมายความว่าไง"ฟางถามอย่างอึ้งๆ

 

 

 

"พี่ปอนด์ยังไม่ตาย พวกเราแค่กุเรื่องขึ้นมาเท่านั้น"ป๊อปปี้บอก

 

 

 

"เพื่ออะไร"ฟางที่จะหายช็อคบ้างก็ถาม

 

 

 

"ก็เพื่อหาสาเหตุว่าทำไมพี่สาวเธอถึงทิ้งพี่ชายฉันไง"ป๊อปปี้บอก

 

 

 

"ป๊อป พี่ว่าเรื่องนี้พี่ขออธิบายเองดีกว่า"ปอนด์พูดขึ้น ป๊อปปี้พยักหน้ารับ

 

 

 

"คือ วันที่ฟาบอกเลิกผม ผมคิดจะฆ่าตัวตายจริงๆและได้เขียนจดหมายลาตายไว้ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ฆ่าตัวตาย ก็มีคนมาลอบยิงซะก่อน"ปอนด์อธิบาย

 

 

 

"และตอนนั้นฉันก็กลับมาจากเมืองนอกพอดีฉันก็ได้ยินเสียงปืนเลยขึ้นไปดูก็เห็นพี่ปอนด์นอนจมกองเลือดอยู่และในมือยังมีปืนกับจดหมายลาตาย ซึ่งในจดหมายลาตายมีชื่อขอเธอ"ป๊อปปี้เสริม ก่อนที่ปอนด์จะอธิบายต่อ

 

 

 

"ที่ผมคิดว่าฟาเป็นคุณก็เพราะโดนบังคับ และโดนข่มขืน"ปอนด์พูดแล้วหันไปมองฟาแล้วโอบไหล่แน่น

 

 

 

"ข่มขืน"ฟางทวนคำอย่างอึ้งๆ

 

 

 

"ใช่ และมันก็ยังถ่ายคลิปไว้อีก และบังคับให้ฟาทำทุกอย่างแล้วสิ่งที่มันให้ฟาทำคือ บอกเลิกผม ให้ผมเจ็บปวดที่สุด และยังให้ฟาโกหกชื่ออีกต่างหากมันอยากคิดว่าโดนฟาหลอกแม้กระทั่งชื่อของเธอ"ปอนด์บอก

 

 

 

"แล้วพวกมันเป็นใคร"ฟางถาม

 

 

 

"พิม พิชชี่"ปอนด์บอกชื่อของคนร้าย"สองพี่น้อง พวกมันมีความแค้นกับผมเพราะ จินนี่ น้องสาวคนเล็กของพวกมัน มารักผม แต่ผมไม่ได้รักจินนี่ ผมรักฟา จนทำให้จินนี่คิดสั้นกินยานอนหลับเกินขนาดต้องเข้าโรงพยาบาล จนกลายเป็นโรคประสาท"ปอนด์อธิบาย

 

 

 

"แล้วจริงๆ"ฟางพูดกัดฟัน"แล้วทำไมถึงมีข่าวว่าคุณเสียชีวิต"

 

 

 

"ก็ปล่อยข่าวไงจ้ะ"ป๊อปปี้พูด"ตามจริงพี่ปอนด์โดนยิงที่หัวไหล่ข้างขวาจนหมดสติไป แค่นั้น"ป๊อปปี้ทำหน้าเฉยๆ

 

 

 

"แล้ว วันนั้นวันที่นายแกล้งพี่ฟาจนล้มในห้องน้ำ แล้วฉันกลับมาก็เห็นนายอยู่ในห้องคุณปอนด์แล้วนายดก็ร้องไห้ แล้วพูดว่าพี่ฟาเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่ชายนายต้องตาย"ฟางหันมาถามป๊อปปี้ ร่างสูงถึงกับยิ้มขำๆ

 

 

 

"หึ เล่นละครไงฉันรู้ว่าเธอแอบดูฉันอยู่ เธอน่ะกลับมาบ้านก็พูดเสียงดังใครไม่ได้ก็หูหนวกแล้ว"ป๊อปปี้พูดขำๆ

 

 

 

"ใช่ แล้ววันนั้นป๊อปปี้ก็ยังโดนผมต่อยด้วย โทษฐานทำร้ายฟาเกินเหตุ"ปอนด์พูดเสริม

 

 

 

"จริงหรอคะ"ฟางหันไปถามปอนด์ แต่ป๊อปปี้เป็นคนตอบ

 

 

 

"ก็จริงน่ะสิ ฉันถึงได้มานอนห้องพี่ปอนด์ไงไม่งั้นเธอก็เห็นรอยแผลน่ะสิ"ป๊อปปี้บอก

 

 

 

"ช่วยไม่ได้น่าหว่า ก็แกอยากมาทำร้ายฟาของฉันทำไม"ปอนด์พูดเย้ยๆ ฟาฟังปอนด์พูดก็รู้สึกหมั่นไส้เลยบิดหูข้างขวาของปอนด์แรงๆ

 

 

 

"นายก็เหมือนกันนั่นแหละ ที่แกล้งตายแล้วให้น้องชายนายมาหาความจริงจนเขาทำฉัน"ฟาพูด

 

 

 

"โอ๊ยๆ ฟาจ๋าผมเจ็บ"ปอนด์พูดแล้วเอามือฟาออก

 

 

 

"โห พี่ปอนด์อย่าเล่นกันแบบนั้นดิ เดี๋ยวลูกผมได้ยินมันจะไม่ดี"ป๊อปปี้ที่ดูทั้งสองคนหยอกกันก็พูดขำๆ

 

 

 

"ลูกจะจำได้ไง เขายังไม่รู้เรื่อง"ฟางว่า

 

 

 

"นั่นสิ แต่แบบนี้ฉันว่าเขารู้เรื่อง ฟอดดดด"ป๊อปปี้พูดแล้วหอมแก้มฟางฟอดใหญ่ ทำเอาฟางเขิน

 

 

 

"นายบ้า ไม่อายคนอื่นรึไง"ฟางผลักอกป๊อปปี้ออกก็พูดสีหน้าแดงระเรื่อ

 

 

 

"คนอื่นที่ไหน นี่ก็พี่ฉัน นี่ก็พี่เธอ แล้วฉันหอมลูกไม่ได้หอมเธอ"ป๊อปปี้บอก

 

 

 

"อีตาบ้า"ฟางตีอกแกร่งของป๊อปปี้อีกที จนตอนนี้ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

 

 

 

 

อัพแล้วนะคะ เมื่อวานไข้ขึ้นเลยไม่ได้อัพ

 

เจอกันตอนหน้านะคะ

 

เม้น+โหวต