แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย

8.9

เขียนโดย มารุกะ

วันที่ 20 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.32 น.

  43 session
  130 วิจารณ์
  77.36K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน พ.ศ. 2557 21.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

24) ความจำเสื่อม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
 
 
 
ป๊อปปี้เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเพราะโรงพยาบาลโทรไปบอกเขาว่าฟางได้รับอุบัติเหตุ
 
 
"พ่อป๊อปฟางเป็นไงบ้างลูก"แม่ฟางตรงเข้ามาหาป๊อปปี้แล้วถามถึงอาการลูกสาว เพราะป๊อปปี้โทรไปบอก
 
 
"ยังไม่ทราบเลยครับ คุณหมอยังไม่ออกมา"ป๊อปปี้ตอบสีหน้ากังวลแม่ฟางเมื่อได้ยินก็เป็นลมจะล้มแต่ป๊อปปี้รับทัน
 
 
"คุณแม่ คุณแม่ครับ"ป๊อปปี้เรียกแม่ของฟาง
 
 
"คุณพยาบาลครับ ช่วยหน่อยครับ"ป๊อปปี้เรียกพยาบาลแถวนั้นพยาบาล2คนกันมาพาแม่ของฟางไปห้องพัก ส่วนป๊อปปี้ก็ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินแล้วทันทีที่หมอออกมาป๊อปปี้ก็ตรงไปหาคุณหมอทันที
 
 
"คุณหมอครับภรรยาผมเป็ยังไงบ้าง หมอภรรยาผมเป็นอะไรมากรึเปล่า"ป๊อปปี้ตรงไปเขย่าตัวคุณหมอแล้วยิงคำถามไม่ยั้งจนคุณหมอต้องห้าม
 
 
"ใจเย็นก่อนนะครับภรรยาของคุณปลอดภัยแล้วครับ แต่..."คุณหมอบอกอาการของฟางแล้วหยุดชะงักและทำหน้าเศร้า
 
 
"แต่อะไรครับหมอ"ป๊อปปี้รีบถาม
 
 
"เราไม่สามารถรักษาเด็กในท้องได้ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"คุณหมอบอก ทำป๊อปปี้ช็อค
 
 
"เด็กในท้อง"ป๊อปปี้ทวนคำ
 
 
"ครับ เราพยายามถึงที่สุดแล้วแต่ก็ไม่สามารถรักษาลูกของคุณไว้ได้ ขอแสดงความเสียใจจริงๆครับ"คุณหมอบอกสีหน้าสำนึกผิดแล้วแล้วเดินเข้าห้องฉุกเฉินไป ป๊อปปี้ยืนอึ้งอยู่กับที่กลืนน้ำลายลงคอน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาทันที
 
 
 
ฟุ่บ
 
 
 
"ลูกพ่อ"ร่างสูงทรุดลงกับพื้นน้ำตาไหลอาบ เขารู้สึกจุกที่เสียลูกไป
 
 
 
แล้วฟางก็ถูกย้ายมาที่ห้องพักคนไข้โดยที่ป๊อปปี้นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงคนไข้ของฟาง ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
ประตูห้องถูกเปิดออกแม่ฟางเดินเข้าแล้วเดินมาที่ป๊อปปี้ที่นั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่
 
 
"พ่อป๊อป ฟางเป็นยังไงแล้วร้องไห้ทำไมลูก"แม่ฟางถามพอเห็นว่าป๊อปปี้นั่งตัวสั่นร้องไห้
 
 
"ฮึก ฮึก คุณแม่ครับ ล ลูกผม"ป๊อปปี้พูดสั่นๆ
 
 
"ลูก หมายความว่าไงพ่อป๊อป นี่แม่กำลังจะมีหลานงั้นเหรอ"แม่ฟางยิ้มดีใจแต่ต้องชะงักพอป๊อปปี้ช่ายหัว
 
 
"ฮึก ลูกผมจากไปแล้ว"ป๊อปปี้พูดแล้วเงยหน้าขึ้นมาจับมือของร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้
 
 
"ฮะ ฮึก โถ่ หละ หลานยายทำไมบุญน้อยแบบนี้ ฮึก ฮึก"แม่ฟางไปนั่งตรงโซฟาปล้วปล่อยโฮออกมา
 
 
"คุณแม่ครับ ผมขออะไรหน่อยได้มั้ยครับ"ป๊อปปี้หันไปหาแม่ฟางแล้วพูด
 
 
"อะไรเหรอ พ่อป๊อป"แม่ฟางเงยหน้าถาม
 
 
"ผมว่าฟางเขาคงยังไม่รู้ว่าตัวเองท้อง ผมว่าเราอย่าพึ่งบอกฟางเลยนะครับว่าฟางแท้งลูกเดี๋ยวฟางจะอาการทรุดหนัก"ป๊อปปี้บอกแม่ฟางพยักหน้ายอมรับ
 
 
"อืมมมม"ฟางครางออกมาทำให้ป๊อปปี้กับแม่ฟางรีบลุกดูอาการฟาง
 
 
"ฟางฟื้นแล้ว"แม่ฟางเข้ามาจับมือลูกสาว"เดี๋ยวแม่ไปตามหมอก่อนนะ"แม่ฟางบอกแล้วออกไปตามหมอ พอหมอดูอาการฟางเรียบร้อยก็ออกไป
 
 
"ฟางเป็นบ้างลูก"แม่ฟางถาม
 
 
"คุณ คุณเป็นใครคะ"ฟางถามแม่ตัวเองสีหน้างุนงง แม่ฟางกับป๊อปปี้มองหน้ากันอย่างตกใจ
 
 
"ฟางเธอจำฉันได้มั้ย"ป๊อปปี้ลองถามบ้างแต่ฟางกลับทำสีหน้างุนงง
 
 
"คุณ พวกคุณเป็นใคร"ฟางถาม
 
 
"คุณหมอบอกว่าฟางปกติดี แล้วทำไมจำพวกเราไม่ได้"ป๊อปปี้พูด
 
 
"เดี๋ยวแม่ไปตามคุณหมอมาอีกที"แม่ฟางบอกแล้วออกไปตามหมออีกครั้ง ไม่นานหมอก็เข้ามาตรวจอาการอีกครั้ง
 
 
"ทุกอย่างปกติดีนะครับ สมองอาจจะได้รับการกระทบกระเทือนเลยเกิดอาการความจำเสื่อมชั่วคราวนะครับ"คุณหมออธิบาย แล้วออกไปจากห้อง
 
 
"โถ่ ฟางลูกแม่"แม่ฟางสวมกอดลูกสาว แต่ฟางกลับทำสีหน้างุนงงแล้วสายตาก็เหลือบไปที่ป๊อปปี้
 
 
 
กรรมของนางเอกเราจริงๆเสียลูกไม่พอยังเสียความทรงจำอีก
 
 
แล้วอย่างนี้ป๊อปปี้จะทำยังไงดีล่ะ ติดตามตอนหน้านะคะ
 
 
เม้น+โหวตด้วยนะคะ
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา