แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย

"อีตาหมีอยู่ไหนนะ"ฟางพึมพำกับตังเองเมื่อลงมาด้านล่างแต่ไม่เจอป๊อปปี้ที่ชอบมานั่งอยู่ห้องนั่งเล่นแต่นี่เธอเดินหาจนรอบบ้านก็ไม่เจอ
 
"หรือจะอยู่บนห้อง"ฟางคิดได้ก็กลับขึ้นไปชั้น 2ของบ้าน
 
ก๊อกๆๆ
 
"นายหมี"ฟางเรียก
 
"...."แต่ไร้การตอบรับของคนในห้อง
 
"นี่ นายหมี"ฟางลองเรียกอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบ
 
"...."เงียบ
 
"ป๊อปปี้"และครั้งนี้เธอก็เรียกชื่อจริงๆของเขา
 
"...."เงีบย
 
ก๊อกๆๆๆ
 
"ป๊อปปปปปปปปปี้"คราวนี้ฟางทั้งเคาะประตูแล้วก็เรียกเขาเสียงยาว
 
"....."และก็ยังไร้การตอบรับเช่นเดิม
 
"นี่ฉันเข้าไปนะ"ฟางบอกแล้วเปิดประตูห้องป๊อปปี้
 
แอ๊ดดดด
 
พอเข้ามาเธอก็พบกับความว่างเปล่าที่เตียงก็ไม่มีใครเธอเดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ
 
"หายไปไหนของเขานะ"ฟางพึมพำคิ้วขมวดแล้วเธอก็ออกมาจากห้องของป๊อปปี้แล้วเดินมาด้านล่างลงมาที่ครัว ฟางเจอกระดาษโน๊ตสีเหลืองติดอยู่ที่ตู้เย็นในในนั้นเขียนว่า
 
'ฉันจะออกไปข้างนอกเย็นๆคงกลับอาหารอยู่ในตู้เย็น แล้วเธอก็ห้ามหนีด้วยไม่งั้นฉันจับตัวพี่เธอมาแน่
             ป๊อปปี้'
 
"ไม่หนีหรอกย่ะ ฉันไม่ยอมให้นายจับตัวพี่ฉันมาแน่"ฟางพูดกับตัวเอง
 
"อาหารอยู่ในตู้เย็น"ฟางเปิดหาอาหารอาหารในตู้เย็น
 
"โถ่ ไอหมีบ้าทำเป็นแต่สปาเก็ตตี้รึไง ทำอาหารทีไรทำแต่สปาเก็ตตี้"ฟางบ่นทันทีที่เห็นอาหารที่ป๊อปปี้ทำไว้ให้เธอเอาสปาเก็ตตี้มาเวฟแล้วกิน
 
 
 
"นี่มัน 5ทุ่มแล้วนะฝนตกด้วยทำไมตานั่นยังไม่มาอีกนะ"ฟางเดินไปเดินมาอยู่ห้องนั่งเล่นสายตาก็คอยชเง้อดูที่ประตูหน้าบ้านเพราะป๊อปปี้ที่ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้ายังไม่กลับมา
 
"อีตาบ้าเบอร์ก็ไม่ทิ้งไว้จะได้โทรหา ปล่อยให้คนอื่นมารอแบบนี้รู้บ้างมั้ยว่าคนเขาเป็นห่วง"ฟางบ่นอุบอิบ
 
เปรี้ยง!
 
"ว้าย!"ฟางร้องอย่างตกใจรีบไปนั่งหดตัวปิดหูอยู่ที่โซฟาเพราะเพราะเสียงฟ้าผ่า
 
"อีตาบ้า! เมื่อไหร่จะกลับมาเนี่ยฉันกลัวนะ"ฟางพูดตัวสั่นเพราะกลัวฟ้าผ่า
 
"ฝนก็ตก หรือจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ"ฟางพูดอย่างรนๆ
 
"น่าจะมีเบอร์ติดต่อของเพื่อนหมอนั่นบ้างสิ"ฟางพูดแล้วลุกขึ้นไปด้านบนเข้าไปที่ห้องของป๊อปปี้แล้วค้นหาเบอร์เพื่อนของป๊อปปี้ แล้วเธอก็เจอ
 
"อ๊า นี่ไง โทโมะ09xxxxxxxx เขื่อน08xxxxxxxx แก้วใจ09xxxxxxxx เฟย์08xxxxxxxx"ฟางอ่านรายชื่อเบอร์เพื่อนของป๊อปปี้
 
"โทรหาใครดีน้าา แก้วใจละกัน"ฟางคิดได้ก็ใช้โทรศัพท์บ้านโทรหาคนชื่อแก้วใจทันที
 
'สวัสดีค่ะ'ไม่นานปลายสายก็รับ
 
"สวัสดีค่ะ คุณแก้วใจรึเปล่าคะ"ฟางถามอย่างดีใจ
 
'ค่ะ นั่นใครคะ'ปลายตอบแล้วถามกลับ
 
"เอ่อคือ ดิฉันเป็น...."ฟางอึกอักเพราะไม่รู้จะตอบยังไง
 
'จะโทรมาประกันรึไง งั้นแค่นี้นะ'ปลายสายกำลังจะวางแต่ฟางร้องห้ามไว้ก่อน
 
"ด...เดี๋ยวค่ะ พอดีฉันชื่อฟางค่ะเป็นแม่บ้านของคุณป๊อปปี้ค่ะ"
 
'อ้าวเหรอ แล้วมีอะไรคะ'ปลายสายถาม
 
"คือไม่ทราบว่าเห็นคุณป๊อปปี้รึเปล่าเพราะดึกป่านนี้เขายังไม่กลับบ้านเลยค่ะ"ฟางถาม
 
'อ๋อ พอดีป๊อปเป็นเพื่อนกับแฟนฉันน่ะค่ะ พอดีมันไปเข้าห้องน้ำอยู่'ปลายสายบอก
 
"เหรอคะ...."
 
เปลี้ยงงงงงงงงงง!!"
 
"ว้ายยยยยย!"ฟางร้องลั่นแล้วปล่อยโทรศัพท์พร้อมกับล้มตัวนอนกับพื้นแล้วสลบไปเพราะตกใจเสียงฟ้าผ่า
 
"เฮ้ยคุณแม่บ้าน! เป็นอะไรไปน่ะคุณแม่บ้านๆๆ"ปลายสายตกใจที่อยู่ฟางก็ร้องออกมา
 
 
 
ปัง!
 
"ฟาง"
 
ร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามาอย่างแรงก็ตกใจเมื่อร่างบางตัวเล็กนอสลบไม่ได้สติอยู่กับพื้นสายโทรศัพท์บ้านก็ห้อยโตงเตงอยู่กับพื้น เขาช้อนตัวเธอขึ้นแล้ววางไว้บนเตียงนอน
 
"ฟาง"ป๊อปปี้เรียกชื่อร่างบางอีกครั้งแต่เธอก็นิ่ง เขาออกไปทำธุระข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วแวะหาเพื่อนจนลืมดูเวลาพอเขาไปเข้าห้องน้ำแล้วออกมาแก้วใจแฟนของโทโมะเพื่อนเขาก็บอกว่าแม่บ้านที่ชื่อฟางมาหาซักพักมีเสียงฟ้าผ่าก็ร้องดังลั่นแล้วก็เงียบไปเลย เขารีบขับรถฝ่าฝนกลับบ้านทันที และตอนนี้ตัวของป๊อปปี้ก็เปียกปอนไม่ทั้งตัว
 
"เธอนี่จริงๆเลยกลัวเสียงฟ้าฝ่าแล้วไม่รีบนอน"ป๊อปปี้เอ็ดคนตัวเล็กทีนอนสลบอยู่แล้วเขาก็อุ้มร่างบางไปห้องของเธอแล้ววางไว้บนเตียง พร้อมกับจูนที่หน้าผากของร่างบาง แล้วเขาก็เดินกลับมาที่ห้องของตัวเองจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกไปหมด
 
ป๊อปปี้ปล่อยให้ฟางจนเกิดเรื่องเลย
 
เม้น+โหวตด้วยนะคะ