แรงแค้น พยาบาดไฟร้าย

"อีตาหมีอยู่ไหนนะ"ฟางพึมพำกับตังเองเมื่อลงมาด้านล่างแต่ไม่เจอป๊อปปี้ที่ชอบมานั่งอยู่ห้องนั่งเล่นแต่นี่เธอเดินหาจนรอบบ้านก็ไม่เจอ

 

"หรือจะอยู่บนห้อง"ฟางคิดได้ก็กลับขึ้นไปชั้น 2ของบ้าน

 

ก๊อกๆๆ

 

"นายหมี"ฟางเรียก

 

"...."แต่ไร้การตอบรับของคนในห้อง

 

"นี่ นายหมี"ฟางลองเรียกอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบ

 

"...."เงียบ

 

"ป๊อปปี้"และครั้งนี้เธอก็เรียกชื่อจริงๆของเขา

 

"...."เงีบย

 

ก๊อกๆๆๆ

 

"ป๊อปปปปปปปปปี้"คราวนี้ฟางทั้งเคาะประตูแล้วก็เรียกเขาเสียงยาว

 

"....."และก็ยังไร้การตอบรับเช่นเดิม

 

"นี่ฉันเข้าไปนะ"ฟางบอกแล้วเปิดประตูห้องป๊อปปี้

 

แอ๊ดดดด

 

พอเข้ามาเธอก็พบกับความว่างเปล่าที่เตียงก็ไม่มีใครเธอเดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ

 

"หายไปไหนของเขานะ"ฟางพึมพำคิ้วขมวดแล้วเธอก็ออกมาจากห้องของป๊อปปี้แล้วเดินมาด้านล่างลงมาที่ครัว ฟางเจอกระดาษโน๊ตสีเหลืองติดอยู่ที่ตู้เย็นในในนั้นเขียนว่า

 

'ฉันจะออกไปข้างนอกเย็นๆคงกลับอาหารอยู่ในตู้เย็น แล้วเธอก็ห้ามหนีด้วยไม่งั้นฉันจับตัวพี่เธอมาแน่

             ป๊อปปี้'

 

"ไม่หนีหรอกย่ะ ฉันไม่ยอมให้นายจับตัวพี่ฉันมาแน่"ฟางพูดกับตัวเอง

 

"อาหารอยู่ในตู้เย็น"ฟางเปิดหาอาหารอาหารในตู้เย็น

 

"โถ่ ไอหมีบ้าทำเป็นแต่สปาเก็ตตี้รึไง ทำอาหารทีไรทำแต่สปาเก็ตตี้"ฟางบ่นทันทีที่เห็นอาหารที่ป๊อปปี้ทำไว้ให้เธอเอาสปาเก็ตตี้มาเวฟแล้วกิน

 

 

 

"นี่มัน 5ทุ่มแล้วนะฝนตกด้วยทำไมตานั่นยังไม่มาอีกนะ"ฟางเดินไปเดินมาอยู่ห้องนั่งเล่นสายตาก็คอยชเง้อดูที่ประตูหน้าบ้านเพราะป๊อปปี้ที่ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้ายังไม่กลับมา

 

"อีตาบ้าเบอร์ก็ไม่ทิ้งไว้จะได้โทรหา ปล่อยให้คนอื่นมารอแบบนี้รู้บ้างมั้ยว่าคนเขาเป็นห่วง"ฟางบ่นอุบอิบ

 

เปรี้ยง!

 

"ว้าย!"ฟางร้องอย่างตกใจรีบไปนั่งหดตัวปิดหูอยู่ที่โซฟาเพราะเพราะเสียงฟ้าผ่า

 

"อีตาบ้า! เมื่อไหร่จะกลับมาเนี่ยฉันกลัวนะ"ฟางพูดตัวสั่นเพราะกลัวฟ้าผ่า

 

"ฝนก็ตก หรือจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ"ฟางพูดอย่างรนๆ

 

"น่าจะมีเบอร์ติดต่อของเพื่อนหมอนั่นบ้างสิ"ฟางพูดแล้วลุกขึ้นไปด้านบนเข้าไปที่ห้องของป๊อปปี้แล้วค้นหาเบอร์เพื่อนของป๊อปปี้ แล้วเธอก็เจอ

 

"อ๊า นี่ไง โทโมะ09xxxxxxxx เขื่อน08xxxxxxxx แก้วใจ09xxxxxxxx เฟย์08xxxxxxxx"ฟางอ่านรายชื่อเบอร์เพื่อนของป๊อปปี้

 

"โทรหาใครดีน้าา แก้วใจละกัน"ฟางคิดได้ก็ใช้โทรศัพท์บ้านโทรหาคนชื่อแก้วใจทันที

 

'สวัสดีค่ะ'ไม่นานปลายสายก็รับ

 

"สวัสดีค่ะ คุณแก้วใจรึเปล่าคะ"ฟางถามอย่างดีใจ

 

'ค่ะ นั่นใครคะ'ปลายตอบแล้วถามกลับ

 

"เอ่อคือ ดิฉันเป็น...."ฟางอึกอักเพราะไม่รู้จะตอบยังไง

 

'จะโทรมาประกันรึไง งั้นแค่นี้นะ'ปลายสายกำลังจะวางแต่ฟางร้องห้ามไว้ก่อน

 

"ด...เดี๋ยวค่ะ พอดีฉันชื่อฟางค่ะเป็นแม่บ้านของคุณป๊อปปี้ค่ะ"

 

'อ้าวเหรอ แล้วมีอะไรคะ'ปลายสายถาม

 

"คือไม่ทราบว่าเห็นคุณป๊อปปี้รึเปล่าเพราะดึกป่านนี้เขายังไม่กลับบ้านเลยค่ะ"ฟางถาม

 

'อ๋อ พอดีป๊อปเป็นเพื่อนกับแฟนฉันน่ะค่ะ พอดีมันไปเข้าห้องน้ำอยู่'ปลายสายบอก

 

"เหรอคะ...."

 

เปลี้ยงงงงงงงงงง!!"

 

"ว้ายยยยยย!"ฟางร้องลั่นแล้วปล่อยโทรศัพท์พร้อมกับล้มตัวนอนกับพื้นแล้วสลบไปเพราะตกใจเสียงฟ้าผ่า

 

"เฮ้ยคุณแม่บ้าน! เป็นอะไรไปน่ะคุณแม่บ้านๆๆ"ปลายสายตกใจที่อยู่ฟางก็ร้องออกมา

 

 

 

ปัง!

 

"ฟาง"

 

ร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามาอย่างแรงก็ตกใจเมื่อร่างบางตัวเล็กนอสลบไม่ได้สติอยู่กับพื้นสายโทรศัพท์บ้านก็ห้อยโตงเตงอยู่กับพื้น เขาช้อนตัวเธอขึ้นแล้ววางไว้บนเตียงนอน

 

"ฟาง"ป๊อปปี้เรียกชื่อร่างบางอีกครั้งแต่เธอก็นิ่ง เขาออกไปทำธุระข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วแวะหาเพื่อนจนลืมดูเวลาพอเขาไปเข้าห้องน้ำแล้วออกมาแก้วใจแฟนของโทโมะเพื่อนเขาก็บอกว่าแม่บ้านที่ชื่อฟางมาหาซักพักมีเสียงฟ้าผ่าก็ร้องดังลั่นแล้วก็เงียบไปเลย เขารีบขับรถฝ่าฝนกลับบ้านทันที และตอนนี้ตัวของป๊อปปี้ก็เปียกปอนไม่ทั้งตัว

 

"เธอนี่จริงๆเลยกลัวเสียงฟ้าฝ่าแล้วไม่รีบนอน"ป๊อปปี้เอ็ดคนตัวเล็กทีนอนสลบอยู่แล้วเขาก็อุ้มร่างบางไปห้องของเธอแล้ววางไว้บนเตียง พร้อมกับจูนที่หน้าผากของร่างบาง แล้วเขาก็เดินกลับมาที่ห้องของตัวเองจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกไปหมด

 

ป๊อปปี้ปล่อยให้ฟางจนเกิดเรื่องเลย

 

เม้น+โหวตด้วยนะคะ