เพราะ...รัก

                             6
ก็อก ก็อก
ป๊อปปี้เคาะประตูห้องของตัวเอง รอให้เพื่อนรักของเขามาเปิดประตูให้ ทว่าเขาต้องยืนรอเป็นเวลานานกลับไม่มีใครมาเปิดสักที
เขาจึงลองบิดลูกบิดประตูเข้าไป ปรากฎว่าประตูไม่ได้ล็อค ทั้งๆ ที่ไฟก็เปิดอยู่
'ไม่ล็อคประตูอีกแล้วหรอเนี่ย ยัยบ๊อง'
เขาคิดในใจแล้วเผลออมยิ้มออกมา ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูล็อคเอาไว้เรียบร้อย แล้วล้มตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างสบาย แล้วตะโกนเรียกใครอีกคน
"ฟางงง!!!"
เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ...
"ฟางงง!!!"
เขาจึงลองตะโกนเรียกใหม่อีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิม เงียบ ราวกับเขาอยู่คนเดียวในห้อง
ความเงียบที่ถูกส่งกลับมา ทำเอาเขาเดินหาเธอรอบทั้งห้อง เดินเข้าครัวบ้าง ระเบียงบ้าง ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของเธอ แล้วถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปดู
แต่กลับไม่เจอเช่นเดียวกับห้องอื่นๆ เขาจึงตั้งใจจะลองโทรไป แต่กลับเห็นโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่ที่โซฟากลางห้อง
"หายไปไหนของเค้านะ"
บ่นพึมพำอย่างหัวเสียที่หาร่างเล็กของเธอไม่เจอ ก่อนที่จะกดโทรหาเพื่อนของตัวเองทันที
(ว่าไงว่ะ)
"ไอ้โมะ มึงอยู่กับฟางรึเปล่าว่ะ"
(ก็ไม่หนิ ทำไมว่ะ)
ปลายสายตอบ ก่อนที่จะถามเขากลับอย่างสงสัย
"แล้วแก้วล่ะว่ะอยู่กับฟางรึเปล่า"
ป๊อปปี้ไม่ตอบ แต่ถามต่อถึงเพื่อนสนิทคนหนึ่งของฟางหรือแฟนของเพื่อนของเขาที่คุยด้วยในตอนนี้ เผื่อพวกเธอจะไปเที่ยวกัน เขาจะได้สบายใจ
(แก้วอยู่กับกู มึงตอบกูได้แล้ว มึงถามถึงฟางทำไม)
เขาไม่ยอมตอบอีกครั้ง แต่กลับวางสายไปทันที ก่อนที่จะกดโทรไปหาเพื่อนอีกคน
(ว่าไงคร้าบบบบ คุณเพื่อนป๊อปปี้สุดหล่ออออ)
ประโยคแรกที่ปลายสายพูดออกมาทำเอาเขาต้องเลื่อนโทรศัพท์ให้ออกห่างจากหูของตัวเอง ก่อนที่จะหูหนวกไปซะก่อน - -
"เบาๆ ก็ได้นะเว่ยไอเชี่ยเขื่อน"
(ฮ่าๆๆ ไม่เห็นต้องดุเลย ว่าแต่มีไรว่ะ)
"ฟางอยู่กับมึงรึเปล่าว่ะ"
(เปล่าหนิ ทำไมว่ะ)
ปลายสายเริ่มจะถามอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ตอบเหมือนเดิม และถามต่ออย่างรวดเร็ว
"แล้วอยู่กับเฟย์มั้ยว่ะ"
(ไม่รู้สิ วันนี้เฟย์ไปปาร์ตี้กับเพื่อนน่ะ)
"อ้าว แล้วมึงไม่ตามแล้วหรอว่ะ เห็นทุกทีตามคุมจัง ฮ่าๆๆ"
(ก็เฟย์ดันบอกน่ะสิว่า ถ้าตามไปคืนนี้จะไปนอนกับแม่ กูไม่ยอมนะโว๊ยยยย!!)
ป๊อปปี้หัวเราะออกเสียงดังทันทีที่ได้ยินคำตอบของปลายสาย ทำเอาปลายสายโวยวายออกมา
(ไม่ต้องหัวเราะเลยนะเว้ย! ว่าแต่มึงจะหาฟางไปทำไมว่ะ)
เขากดตัดสายทันทีที่ได้ยินประโยคสุดท้าย แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาเหมือนเดิม
'สงสัยยัยนั่นจะไปเที่ยวกับเฟย์ล่ะมั้ง'
เขาตอบตัวเองในใจ ก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ แต่ก็ต้องรีบลืมตาขึ้นมาทันทีที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
"กลับมาแล้วแน่ๆ เลย"
ป๊อปปี้พึมพำออกมา แล้วรีบเดินไปเปิดประตูให้ทันที
แต่ต้องรู้สึกโมโหขึ้นมาแบบแปลกๆ เมื่อเห็นผู้ชายแปลกหน้าประคองฟางมาส่งถึงห้อง ก่อนที่เขาจะกระชากร่างของเธอให้ไปอยู่ในอ้อมแขนทันที
"เจ็บนะป๊อป!!"
"นี่คุณฟางเค้าขาแพลงอยู่นะครับ คุณอย่ารุนแรงกับเธอสิ!"
ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างฉุนๆ เมื่อเห็นร่างบอบบางตรงหน้าถูกกระชากไปเต็มแรง
"ผู้หญิงคนนี้ผมดูแลเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง!"
ป๊อปปี้ตอบสวนกลับไปแล้วปิดประตูลงอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่กำลังฉุนเฉียวอยู่ในตอนนี้
เขาจึงช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ทำเอาฟางรีบโอบรอบคอของเขาไว้ด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกวางลงบนโซฟา
แล้วเขาก็เดินหายเข้าไปในครัว...
'ทำอย่างกับหึง เฮอะ'
ฟางบ่นหับตัวเองในใจ พลางเบ้ปากให้กับความคิดของตัวเอง มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ไง ไม่มีทาง
อยู่ดีๆ เขาก็เดินออกมาจากห้องครัว พร้อมกับถือกะละมังมาวางไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ ก่อนที่จะนั่งลงบนพื้นยกขาข้างที่เจ็บของเธอขึ้นมาวางบนโซฟา โดยที่มีสายตาคู่หนึ่งคอยมองการกระทำของเขา
แล้วหยิบผ้าที่หุ้มน้ำแข็งออกมาแตะที่ข้อเท้าของเธอเบาๆ เธอรีบชักขากลับทันที
"ไม่เอา เย็นนน"
"ทนหน่อยสิ อยากหายปะเนี่ย"
เขาพูดพลางทำแบบเดิมอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขายึดข้อเท้าของเธอเอาไว้ เธอจึงต้องเม้มปากแน่นทนกับความเย็นที่ข้อเท้าของตนเอง
"อะ ประคบเอาไว้ก่อน"
ป๊อปปี้พูดแล้วลุกขึ้น จะไปหยิบผ้ายืด แต่ก็ต้องชะงักเพราะประโยคของฟาง
"เมื่อกี้อะ หึงหรือไง"
"...ปะ เปล่าสักหน่อย!!"
เขาปฏิเสธเสียงสั่นๆ อย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
'นั่นสิทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้ ไม่ใช่หึงหรอกมั้ง แค่หวงแบบเพื่อนเท่านั้นเอง...'
 

ทุกคนรอตอนนี้กันสินะ ตอนพระเอกกระวนกระวายและหึง เจอกันตอนหน้าจ้า #เม้นๆโหวตๆ