เพราะ...รัก

                               5
"ฟางวันนี้กลับไปก่อนเลยนะ ฉันมีนัด"
ป๊อปปี้เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของฟาง แล้วพูดกับเธอที่กำลังนั่งเคลียร์เอกสารที่ได้รับมอบหมายมาจากบอส ทำเอาเธอเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย
"นัด? นัดกับใครอะ"
"คนที่คุยเมื่อคืนไงฟาง เมื่อคืนนน"
"เมื่อคืน?"
ฟางพึมพำเบาๆ พลางนึกย้อนกลับไปเมื่อคืนที่พึ่งผ่านมา เท่าที่เธอจำได้เขาก็คุยแค่กับเธอและ...
...น้องพิม
'หึ'
"แหน่...ตื่นเต้นจังนะนายอะ"
ฟางแซวป๊อปปี้ทันทีที่นึกออกพลางยิ้มให้ราวกับมีความสุข แต่ถึงแม้เธอจะยิ้มแบบนี้ แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่...
หัวใจเธอกำลังร้องไห้อยู่ต่างหากล่ะ!
"เปล่าสักหน่อย อะไรของเธอล่ะ"
"มีหน้าดงหน้าแดงด้วยอะ ฮ่าๆๆ"
เสียงหัวเราะดังขึ้นพฃางแซวใบหน้าที่เริ่มแดงจัดของป๊อปปี้ ทำเอาเขารีบปฏิเสธทันที
"ไม่ได้เขินสักหน่อย!"
"ยังไม่พูดสักคำว่าเขิน โด่วว"
"เงียบเลยยัยเตี้ย ยังไงก็อย่าลืมพอกลับไปแล้วล็อกประตูให้เรียบร้อยด้วยล่ะ"
ป๊อปปี้พูดด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกห่วงเธอด้วยเวลาต้องปล่อยให้เธออยู่คนเดียว...
...แค่ห่วงแบบเพื่อนล่ะมั้ง
"เออน่า อย่าเขินจนพูดไม่ออกล่ะ"
ฟางยืนขึ้นตะโกนไล่หลังเขา เมื่อเขาเดินห่างไปได้สักพัก เขาเพียงแค่หันกลับมาแยกเขี้ยวใส่แล้วเดินหน้าต่อไปเหมือนเดิม
เมื่อเขาเดินออกไปจากห้องแล้วจริงๆ เธอก็ทิ้งตัวลงนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน พลางถอนหายใจออกมาหนักๆ
เธอเหนื่อย...
เหนื่อยที่ต้องคอยทำเป็นร่าเริงตลอดเวลา
เหนื่อยที่ต้องคอยทำตัวเป็นคนเข้มแข็ง
ทั้งๆ ที่ลับหลังเขากลับอ่อนแอจนหน้าสมเพช...
 
 
 
 
'นี่ตั้งนานแล้วนะ หมอนั่นยังไม่กลับอีกหรอ'
ฟางได้แต่หันไปมองที่ประตูเป็นระยะๆ ตลอดตั้งแต่กลับมาที่ห้อง รอให้ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามา
ครืดดดด...
อยู่ดีๆ เสียงท้องร้องของเธอก็ดังขึ้นทำเอาเธอรีบกุมท้องของตนเองทันที ก่อนที่จะนึกอะไรได้
'ลืมไปเมื่อเย็นยังไม่กินข้าวที'
นึกำด้อย่างนั้นเธอจึงเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาของกินนิดๆ หน่อยๆ ที่เธอเคยซื้อมาตุนเอาไว้ แต่กลับต้องอาปากเหวอเมื่อเปิดออกมาดู
ว่างเปล่า..!!
ทั้งๆ ที่เธอยังไม่กินเลยสักอย่าง...
"หา? หมดแล้ว ต้องลงไปซื้ออีกแล้วหรอเนี่ย ซื้อมาตั้งเยอะ ไอบ้าป๊อปกินหมดแล้วก็ไม่บอกกันเลย"
ฟางได้แต่บ่นออกมาอย่างเซ็งๆ มันจะเป็นแบบนี้ทุกที เธอเป็นคนซื้อส่วนเขาจะเป็นคนกิน แถมยังกินแบบไม่มีขอกันก่อนเลย -_ _-
เธอได้ส่ายหัวอย่างเซ็งๆ ก่อนที่จะคว้ากระเป๋าเงินของตนเองไปเพียงอย่างเดียว
แล้วเธอก็ไปเปิดประตูเดินออกไปเข้าลิฟต์ไปโดยไม่ได้ล็อกประตูให้เรียบร้อยเสียก่อน ด้วยความคิดที่ว่า
'ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแป๊ปเดียวเธอก็จะกลับมาแล้ว...'
เมื่อถึงยังชั้นหนึ่งของคอนโด เธอก็รีบเดินไปยังมินิมาร์ทใกล้ๆ นี่ทันที ก่อนที่จะรีบหาซื้อของกลับไปทันที
แต่ขากลับเธอดันเดินไปชนกับผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง จนของในมือตกซะงั้น
ปั่ก!
"เอ่อ ขอโทษนะคะ"
ฟางรีบขอโทษทันทีก่อนจะเก็บของที่ตนเองพึ่งจะซื้อมาบนพื้น แล้วพยายามลุกขึ้น แต่กลับรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้าทันที
"โอ๊ยย.."
เธอเกือบจะล้มลงไปอีกรอบ แต่ผู้ชายที่เธอเดินไปชนกลับเกี่ยวเอวเธอไว้ไม่ให้ล้ม ก่อนที่จะประคองร่างของเธอให้ไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ
"ขอบคุณมากๆ นะคะ"
ฟางพูดพลางส่งยิ้มบางๆ ให้ก่อนที่จะก้มลงไปสนใจกับข้อเท้าของตนเอง โดยที่ผู้ชายแปลกหน้าได้แต่ยิ้มกับท่าทางของเธอแล้วพูดออกมา
"แค่ข้อเท้าแพลงน่ะ อย่านวด"
"อ๋อค่ะ"
"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่เดินชนคุณ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันก็ผิดที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ คุณชื่ออะไรหรอคะ"
ฟางรีบปฏิเสธไปทันที ก่อนที่จะถามชื่อของชายนิรนามตรงหน้าที่ช่วยเธอไว้
"ผมกวิน คุณล่ะ"
"ฉันฟางค่ะ ยินดีที่รู้จักนะคะคุณกวิน"
เธอตอบพลางยิ้มกว้างให้กับผู้ชายตรงหน้า อยู่ดีๆ เธอกลับได้พบมิตรภาพใหม่ไป เพียงเพราะความซุ่มซ่ามของเธอซะงั้น
"ยินดีที่รู้จักเช่นกันครับคุณฟาง"
กวินพูดพลางส่งยิ้มให้เช่นกัน แต่เธอจะรู้บ้างรึเปล่าว่าเพียงแค่ยิ้มแค่นั้น ก็ทำให้ผู้ชายคนนี้แทบจะละลายอยู่แล้ว
"ว่าแต่คุณฟางนี่ จะกลับอะไรยังไงล่ะครับ น่าจะลำบากหน่อยเพราะขาแพลงด้วยเนี่ย"
"เดินแหละค่ะ แหะๆ"
"หา? ผมว่าเดี๋ยวผมไปส่งดีกว่า คุณฟางเดินลำบากแบบนี้ เดี๋ยวล้มอีก"
กวินพูดด้วยความเป็นห่วง แถมตอนนี้ก็มืดค่ำแล้วด้วย มันอันตรายสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอ
"ใกล้ๆ นี้เองค่ะ ไม่ต้องหรอกมั้ง"
"ไม่ได้นะครับ มันอันตรายให้ผมไปส่งดีกว่า"
"เอ่อ...ก็ได้ ขอบคุณค่ะ"
ฟางกล่าวขอบคุณอีกครั้งกับความช่วยเหลือที่เพื่อนคนใหม่ของเธอหยิบยื่นมาให้ ก่อนที่เขาจะประคองพาเธอลุกขึ้นแล้วเดินไปตามทางที่เธอบอก
โดยที่เธอก็แอบอมยิ้มกับน้ำใจของเขา...


อ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ ฟางเนื้อหอมดีเหมือนกันนะเนี่ย เจอกันตอนหน้า รับลองมีคนหึงแน่ ฮ่าๆๆ