เพราะ...รัก

                               27

"น้องฟางๆ ไปส่งเอกสารแทนพี่หน่อยได้มั้ยนะๆ"

น้ำเสียงร้อนรนดังขึ้นหน้าโต๊ะทำงานของเธอ มือทั้งสองยกแฟ้มใหญ่ๆ หลายเล่ม ท่าทางของพนักงานรุ่นพี่คนสนิทอย่าง 'โฟร์' ดูจะรีบแบบแปลกๆ

"คะ พี่โฟร์เป็นอะไรเนี่ยทำไมดูรีบๆจัง"

"คือ...พี่ เอ่อ พี่ปวดท้องน่ะ นะๆ ไม่ไหวแล้ว นะน้องฟางงง"

โฟร์วางแฟ้มลงบนโต๊ของฟาง แล้วกุมท้องของตัวเองไว้ ก่อนที่จะของร้องอีกครั้ง ฟางก็ได้แต่ยิ้มให้ แล้วตอบตกลง

"เอ่อ ได้ค่ะ พี่ไปเข้าห้องน้ำเถอะ"

"ขอบคุณมากนะน้องฟาง พี่ไปก่อนนะ"

'สวรรค์จะมาถึงแล้ว ห้องน้ำาาา TOT'

โฟร์ขอบคุณแล้วรีบวิ่งหายไปทันที ทำเอาฟางได้แต่มองตามอย่างงงๆ เลยส่ายหัวให้อย่างนึกขำๆ

"สงสัยจะปวดจริงแฮะ"

'ว่าแต่ไปส่งที่ไหนนะ'

ฟางถามตัวเองในใจก่อนที่จะชะเง้อคอไปอ่านตัวอักษรบนกระดาษโน๊ตที่ถูกแปะเอาไว้บนแฟ้มบนสุด

'กรุณานำไปส่งที่ห้องเอกสาร'

แล้วเธอจึงลุกขึ้น มือทั้งสองจัดการยกกองเอกสสารขึ้น แล้วไปยังห้องเอกสารที่ถูกเขียนอยู่ในกระดาษโน๊ต และถูกแปะไว้บนแฟ้มแรกอย่างทุลักทุเล

"ตัวเตี้ยๆ อย่างเธอน่ะ จะยกไหวเรอะนั่น"

ประโยคที่ดังออกมาจากบุคคลใหม่ที่เข้ามาในห้อง ทำเอาเธอหันขวับไปมองร่างนั้นที่ยืนพิงขอบประตูมองมสอย่างสบายใจ ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่เขา

ป๊อปปี้ถึงกับหัวเราะออกมากับท่าทางของเธอ แล้วค่อยเดินเข้าไปช่วยยกแฟ้มที่สูงจนแทบจะบังเธอไปได้ทั้งตัว

"มาให้ฉันช่วยดีกว่า โห แฟ้มยังสูงกว่าเธออีกหรอยัยเตี้ย"

"นี่อะไรของนาย ฉันยกเองได้นะ เห้ยย บอกว่ายกเองได้"

ฟางหันไปแว้ดใส่คนที่แย่งแฟ้มไปยกเองทั้งหมด แล้วทำหน้ามู่ใส่กับคำว่า 'เตี้ย' ซึ่งมันเป็นจุดเด่น (มาก) ของเธอ

ช่างกล้าพูดมากนะไอบ้าป๊อป!!

"ไม่ให้ยก ถ้าเธอยกมันคงทับใส่เธอตั้งแต่ยังไม่พ้นประตูไปแน่ๆ เพราะเธอเตี้ยไงล่ะ ฮ่าๆๆ"

"หนอยย ไอบ้าป๊อป เออ!! เตี้ยแล้วไง มันไปหนักส่วนไหนของนายห้ะ ไปส่งเองเลยไปชิ่วๆ"

ฟางที่เริ่มชักจะน้อยใจกับประโยคล้อเลียนจุดด้อยของตัวเธอเอง จึงตวาดใส่ป๊อปปี้แล้วดันหลังเขาออกไปนอกห้องก่อนที่จะปิดประตูใส่เขา ราวกับต้องการไล่ให้ไปไกลๆ

เสียงกระแทกประตูดังไปทั่วห้องทำงาน ทำเอาเพื่อนพนักงานด้วยกันถึงกลับหันมามองเธออย่างหวาดๆ

แต่เธอก็ไม่สนใจ จึงกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนเอง โดยที่ใบหน้ายังคงมู่อยู่เหมือนเดิม

เออ อยากจะล้อนักก็เอาเลย ไม่ทนมันแล้ว โดนงอนบ้างจะได้รู้สึก!!

ด้านของป๊อปปี้ที่โดนดันหลังไล่ออกมา หันไปมองประตูที่ถูกกระแทกปิดลง ได้แต่ยืนเกาหัวอย่างงงๆ

"เป็นอะไรของยัยนั่นว่ะ"

ทุกทีเขาล้อฟางยังไง เธอไม่เคยเป็นแบบนี้เลย น้ำเสียงกับแววตาเมื่อกี้มันเหมือนกับ...

...น้อยใจ?

ป๊อปปี้รีบส่ายหัวไล่สิ่งที่คิด เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดมากเกินไป มันคงไม่เป็นอย่างที่เขาคิดแหละมั้ง

ก่อนที่เขาจะเดินออกจากจุดที่เขายืนคิดอยู่นาน แล้วไปยังห้องที่ต้องส่งแฟ้มเอกสารทันที

"ว่าไงนะ กระต่ายเนี่ยนะ!!!"

(ครับคุณหนู เธอกลัวกระต่าย...กระต่ายแค่นั้นน่ะครับ เธอฝังใจกับเรื่องราวสมัยเด็กนะครับ)

แบมฟังข้อมูลที่ลูกน้องของเธอไปหามาตามที่เธอสั่ง อย่างอึ้งๆ ก็เธอไม่เคยเห็นใครกลัวสัตว์ตัวเล็กๆ ขนปุยๆ น่ารักๆ อย่างกระต่าย นี่คงเป็นคนแรก

'คนบ้าอะไรกลัวกระต่าย'

(แล้วตกลงคุณหนูจะเอาข้อมูลนี้ไปทำไมครับ)

"ฉันเป็นนายแก แกไม่จำเป็นต้องรู้!! อย่าปากโป้งให้คุณพ่อรู้ก็พอแล้ว!!"

แบมตะคอกใส่ปลายสายแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่เดิม แล้วมีเสียงของใครอีกคนทำเอาเธอสะดุ้งตกใจสุดขีด

"อะไรมีอะไรที่ห้ามให้พ่อรู้งั้นหรอ"

"เอ่อ...คะ คือ"

"หืม?"

"คือ..."

หน้าของแบมเริ่มเจื่อนลง จะให้ความแตกตั้งแต่วันแรกเลยหรือไง หากพูดไปพ่อคงโกรธมากและไม่มีวันให้เธอมาที่นี่อีกแน่...

"จะเซอไพรส์อะไรพ่อละสิ"

ประโยคที่ออกมาจากคนเป็นพ่อของเธอ ทำเอาเธอโล่งอก ค่อยหายใจทั่วท้อง ก่อนที่จะปั้นหน้าร่าเริงสดใสใส่ทันที คนเป็นพ่อได้แต่ยิ้ม

"อิอิ ถ้าพูดไปก็คงไม่เซอไพรส์สิคะ"

"พ่อว่าจะพาพนักงานไปเที่ยวคลายเครียดกันน่ะ ลูกแบมคิดว่าดีมั้ย"

เที่ยวงั้นหรอ...

เยี่ยมล่ะสิ จะได้จัดการได้ง่ายกว่าเดิม หึ

"ก็ดีนะคะ หนูก็อยากเที่ยวเหมือนกัน"

'อีกไม่นานแล้วล่ะนังฟาง แกจะได้ออกไปจากชีวิตป๊อปปี้ของฉันซะที!!!'

นางเอกงอนแล้วถ้าไม่เม้นเดี๋ยวแต่งให้นางเอกไม่ยอมหายงอนซะเลย ฮิฮิ
กลับมาหลังจากหายไป...เป็นเดือน อาจจะอัพช้านิสเพราะไม่ค่อยว่างจริงๆ ยังไงก็อย่าลืมเม้นลืมโหวตกันนะ เดี๋ยวก็หายไปนานกว่านี่อีกซะเลย