แผนรักร้ายพิชิตใจนายซุปตาร์

รถตู้ศิลปิน

 

“เธอ!!!” โทโมะชี้หน้าฉันอย่างตกใจ “ขึ้นมาได้ยังไงเนี่ย”

 

 

“ฉะ..ฉันอยากรู้เหมือนกัน”

 

 

“แล้วเธอเป็นใคร” คราวนี้ทุกคนใน  K-otic สนใจฉันกันใหญ่ทำอย่างกับฉันเป็นตัวประหลาดที่บังเอิญตกลงมาบนพื้นโลกอย่างนั้นแหละ

 

 

“เอ่อ..” พูดไม่ออก

 

 

“ยัยนี่ไม่ใช่แฟนคลับของพวกเรา!!!”

 

อยู่ดีๆอีตาโทโมะก็มาตะโกนใส่หน้าฉัน ฉันอุตส่าห์ลงทุนทำแผ่นป้ายอันใหญ่มหึมาขนาดสามตารางวาคูณสองร้อยตารางเมตรเป็นหน้าเขาเชียวนะ (เว่อร์)   แล้วทำไมเขามาพูดจาทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ล่ะ TT^TT

 

 

“นายพูดแบบนี้ได้ยังไง! ฉันอุตส่าห์ทำป้ายนั่นมาเพื่อนายเลยนะ คนไม่เป็นแฟนคลับไม่ทำให้ขนาดนี้หรอกจะบอกให้ แล้วยังจะมาว่ากันได้ลงคออีก เชอะ!”

 

 

“งั้นหรอ...หึๆ ป้ายที่ว่านั่นคือป้ายนี้หรือเปล่าล่ะ หาาา!!!”

 

อีตาโทโมะยื่นแผ่นป้ายแฟนคลับที่ฉันสั่งทำคืนมาให้

 

 

พรืดดดด~~~

 

 

ฉันค่อยๆดึงแผ่นป้ายนั่นให้เลื่อนออกมาทีละนิด  ตะ..แต่ว่านี่มันอะไรกันล่ะO_O ตาฉันลายหรือว่าแผ่นป้ายมันทรยศ ทะ..ทำไมข้อความและรูปภาพที่สกรีนอยู่บนนั้นมันถึง..

 

 

                ‘I Love Pichy รักนะ จุ๊บๆ ตลอดกาล Forever’

 

 

เฮือก ={}=;;;

 

 

กรี๊ดดด อีตาบ้านี่ใคร มายืนยิ้มแฉ่งอยู่บนแผ่นป้ายของฉันทำไมกันเนี่ย

 

 

♫♫ ฉันไม่ได้อกหัก เธอแค่รักคนอื่น ♫♫

 

 

“ฮัลโหล” ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องคุยโทรศัพท์ในขณะที่มีสายตาอีกห้าคู่จ้องมองด้วยเนี่ย TOT

 

 

(นั่นคุณแก้วใช่มั้ยค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ ทางร้านเพิ่งมาเช็กป้ายดูน่ะค่ะ คุณหยิบสลับกับอีกคนไปแล้ว คนละแฟนคลับกันเลยค่ะ รีบเอามาคืนด่วนเลยนะคะ)  ยะ..หยิบสลับป้ายงั้นหรอ O_o

 

 

“ขอบใจ ไม่คืน แต่ขอให้ร้านแกเจ๊ง สวัสดี!!!”

 

ฉันรีบวางสายอย่างด่วน แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหนุ่มๆกลุ่ม K-otic กันอีกรอบ พวกเขาขมวดคิ้วมองอย่างกับว่าฉันไปขโมยทองของอาม่าพวกเขามาใส่เล่นกันอย่างนั้นแหละ

        ใครก็ได้พาฉันลงจากรถตู้คันนี้ที รถตู้คันนี้จะวิ่งไปถึงไหนกันเนี่ย TOT

 

 

“คะ..คือว่า”

 

 

“บอกมานะว่าเธอเป็นใคร! คนของ X.I.S ใช่มั้ย!!!”

 

 

อยู่ๆดี โทโมะก็กระโจนเข้ามาจับแขนฉันแล้วดันตัวอย่างแรงจนฉันถอยกรูด แผ่นหลังไปแปะติดอยู่กับหน้าต่างรถ มือทั้งสองข้างของเขาเลื่อนขึ้นมากดบ่าฉันเอาไว้ พร้อมกับจ้องมองอย่างเดือดดาล

 

 

“ไม่ ไม่ใช่นะ!”

 

 

“ยังไงก็ไม่เชื่อหรอก แม้แต่เสียงเรียกเข้าในมือถือยังเป็นเพลงของหมอนั่นเลย จะมาบอกว่าไม่ใช่ได้ยังไง”

 

เฮ้ย! จริงหรอ ไม่ได้ตั้งใจนะ ก็เห็นในเว็บบอกว่าเป็นเพลงฮิตยอดนิยมตอนนี้ก็เลยลองดาวน์โหลดมาใช้อินเทรนด์เล่น ใครจะไปคิดล่ะว่าจะเป็นเพลงของอีตาพิชชี่นั่น TT^TT

 

 

“คือว่าเพลงนั่น...”

 

 

♫♫ ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ ถ้าไม่รักก็ปล่อยเขาไปปป  ปล่อยเขาไปปป♫♫

 

 

“ชิ! ใครโทรมาวะ”

 

 

ฟึ่บ!

 

 

โทโมะปล่อยมือจากไหล่ฉันแล้วล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับ

 

 

“ว่าไงครับพี่โฟร์! อ้อ โอเคครับ ได้ๆ อืม เดี๋ยวจัดการให้ ไม่ต้องห่วงหรอก อยู่กับพวกผมนี่แหละ ไม่มีทางหนีไปไหนแน่ๆ” ชัดเลย! พูดถึงฉันนี่หว่า -O-

 

 

ติ๊ด~

 

 

ขวับ~  เอาแล้วไง พอวางสายปุ๊ป โทโมะก็หันมาจ้องฉันต่อ

 

 

“ผู้จัดการของฉันโทรมา! เธอทำให้งานเปิดตัวอัลบั้มเพลงใหม่ของพวกเราล่ม ต้องเลื่อนไปอาทิตย์หน้า ตอนนี้เราก็เลยต้องเดินทางกลับไปที่บริษัท และเธอต้องกลับไปกับพวกเราด้วย!!!”

 

 

“ปล่อยฉันลงตรงนี้ก็ได้นะ จะเอาฉันไปด้วยทำไมอ่ะ ฉันก็แค่แฟนคลับตัวเล็กๆคนหนึ่ง ไม่ได้มีความสำคัญอะไรขนาดนั้นซักหน่อย”

 

 

“ปล่อยงั้นหรอ หึๆเสียใจด้วยนะคนสวย เธอจะต้องถูกสอบสวนและดำเนินคดีตามกฎหมายที่เป็นส่วนหนึ่งของความเสียหายในครั้งนี้ และโดนข้อหาทำร้ายร่างกายฉันโดยเจตนาด้วย!!!!”

 

 

“ดะ..เดี๋ยวก่อน นายพูอะไรน่ากลัวเกินไปแล้ว ฉันไม่ได้ทำไรสักหน่อย แค่ชูป้ายแฟนคลับแล้วตกตุ้บลงมาเท่านั้นเอง มันเป็นอุบัติเหตุนะ ที่สำคัญนายก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรด้วย!!”

 

 

“ใครบอกเธอว่าฉันไม่บาดเจ็บ!”

 

 

แควกกกก~

 

 

โทโมะกระชากเสื้อเชิ้ตของเขาออกจนขาดกระจุย กระดุมกระเดิมหลุดลุ่ยกระจาย แล้วก็ชี้ไปที่รอยแดงปื้นใหญ่คล้ายรอยแมวข่วนตรงหน้าอกซ้ายของเขา ยาวลงมาถึงสะดือ

 

 

“นี่ไงละ!รอยเล็บของเธอที่จิกอย่างแรงตอนตกลงมากระแทกฉันน่ะมะรืนนี้ฉันต้องไปถ่ายแบบโชว์แผงอกขึ้นปกนิตยสาร Hot! Hot! ด้วยนะแล้วต้องมาเป็นแผลแบบนี้เพราะเธอ! ยังจะกล้าบอกอีหรอว่าไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ”

 

 

“เฮ้! แต่ฉันว่าทางนั้นเขาน่าจะใช้โฟโต้ช็อปลบรอยได้นะ แค่นี้ไม่มีปัญหาหรอก”

 

 

“หุบปากน่าป๊อปปี้! นายกำลังเข้าข้างคนผิดนะ”

 

 

“ยัยนี่ดูน่าสงสารออก ฉันว่าเขาคงไม่ได้ตั้งใจ”

 

“เพราะความใจดีของนายนั่นแหละ คราวที่แล้วพวกเราถึงซวย พวก X.I.S มันร้ายจะตาย นายก็เคยเห็นแล้วนี่”

 

 

“นี่เธอ! ชอบไอ้พิชชี่จริงๆน่ะเหรอ” อ๊ะ! ป๊อปปี้หันมาถามฉันแล้วอ่ะ “ว่าไง! บอกหน่อยสิ ฉันอยากรู้”

 

 

“ไม่นะ! ไม่พิศวาสสักนิด ฉันรักโทโมะ รัก K-otic แล้วไม่รู้จักอีตาพิชชี่อะไรนั่นเลยด้วยซ้ำ”

 

 

“ยัยนี่โกหก ฉันไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนเลย ไม่มีทางเป็นแฟนคลับฉันแน่ๆ” อีตานี่โทโมะตะโกนใส่หน้าฉัน

 

 

“ฉันไม่ได้โกหกนะ! แฟนคลับนายมีเป็นหมื่นๆแสนๆคน นายจำได้หมดทุกคนเลยหรือไง >:(”

 

 

“ถ้าเป็นแฟนคลับ K-otic ฉันจำได้ทุกคน” เก่งเกินไปแล้ววว =[]=

 

 

“แต่พวกนั้นก็ใช่ว่าจะรู้เรื่องทุกอย่างของพวกนายนี่นา ชื่อพ่อแม่นายเขารู้กันหรือเปล่าเหอะ!”

 

 

“รู้!”

 

 

จะ..จริงเหรอ O_O

 

 

“ชื่อปู่ย่าตายายก็รู้เหรอ”

 

 

“รู้!”

 

 

“ชื่อแมวชื่อหมาล่ะ”

 

 

“รู้!”

 

 

“แต่ไซส์กางเกงในคงไม่รู้เนอะ >_<”

 

 

“รู้! ตัวที่ใส่อยู่แฟนคลับก็ซื้อให้” แง้ TOT

 

 

“รู้ได้ไง นายโกหก!”

 

 

“ทำไมจะไม่รู้ ยัยนั่นเคยนอนกับฉัน!”

 

 

“แต่ฉันไม่เคยนอนกับนายนี่นา ฉันไม่จำเป็นต้องรู้”

 

 

“อยากรู้มั้ยล่ะ :) ”

 

 

“ม่ายยยยย”

 

 

“โทโมะ! ฉันว่าเราปล่อยยัยนี่ไปเถอะ น่ารำคาญจะตาย หนวกหู!!!”

 

 

เขื่อนที่ทนฟังอยู่นาน แต่ฉันเห็นด้วยกับเขานะ ปล่อยฉันไปเถอะ ปลดปล่อยช้านปายยยย

 

 

“ไม่ปล่อย!” อีตาโทโมะสวนทันที “พวกนายไม่ได้เจ็บตัวแบบฉันนี่นา อีกอย่างถ้าพี่โฟร์รู้ว่าเราปล่อยคนร้ายให้หนีรอดไปได้น่ะต้องโดนด่าหูชาแน่ๆ”

 

 

“ไม่นะ! ฉันไม่ใช่คนร้าย นายห้ามพาฉันไปส่งตำรวจนะ โทโมะขอร้องล่ะ จะให้ฉันทำอะไรก็ยอม ฉันชอบนายจริงๆ”

 

 

ฉันเปลี่ยนโหมดเป็นออดอ้อนสุดตัว แล้วเข้าไปเกาะแขนโทโมะพลางเอาแก้มแตะที่แขนเสื้อเขาเบาๆ เล่นเอาโทโมะชะงักกึก แถมทุกคนในวงก็ยังตกใจมองกันตาค้างอีกต่างหาก

 

 

“ถอยไปน่า! ฉันไม่พิศวาสแฟนคลับของไอ้พิชชี่อยู่แล้ว”

 

 

“ไม่ถอย! ฉันเป็นแฟนคลับนาย และไม่มีวันปันใจให้คนอื่นเด็ดขาด!”

 

 

“แล้วนั่น...” โทโมะชี้ไปที่แผ่นป้ายขนาดใหญ่ของฉัน

 

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ดันหยิบป้ายที่สั่งไว้มาผิด แล้วที่ฉันร่วงลงมาก็เพราะอยากชูป้ายให้สูงกว่าคนอื่นๆ เลยวานให้พี่คนนึงยกตัวฉันเอาไว้ นายจะได้มองเห็นฉันชัดๆก็เท่านั้นเอง”

 

 

“งั้นหรอ..หึๆ”

 

 

โทโมะพยักหน้ายิ้มๆแล้วหันมาจ้องหน้าพลางดึงแขนฉันสุดแรงจนฉันถลาเข้าสู่อ้อมอกของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วพอฉันทำตาโตด้วยความตกใจเขาก็ก้มหน้าลงมาใกล้จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจกลิ่นมิ้นต์ที่รินรดลงมาเบาๆ

 

 

“แค่นี้ใกล้พอมั้ย...”

 

 

“หะ..หา?”

 

 

“อยากให้ฉันมองเห็นเธอชัดๆไม่ใช่หรือไง”

 

 

“กะ..ก็ใช่ แต่...แต่ว่า”

 

 

“อยากนอนกับฉันหรือไง” O_o!

 

 

“นายพูดเรื่องอะไรน่ะ”

 

 

“ก็เธออยากเป็นแฟนคลับฉัน เพราะเธออยากมีอะไรกับฉันไม่ใช่หรือไง”

 

 

“ไม่! ไม่ใช่นะ”

 

 

“งั้นจะมาเป็นแฟนคลับฉันทำไมถ้าไม่ได้ต้องการเรื่องนั้นน่ะ เธอก็น่าจะรู้ข่าวลือของฉันดีนี่”

 

 

“มันเป็นข่าวลือใช่มั้ยอ่ะ”

 

 

“ฮะๆ มีคนบอกว่าข่าวในวงการบันเทิงน่ะ เก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นเรื่องจริง J”

 

 

“นายเป็นสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือใช่มั้ย -O-“

 

 

“เก้าสิบต่างหาก”

 

 

“บอกมาสิว่าชอบฉัน ไม่ได้ชอบไอ้พิชชี่นั่น แล้วฉันจะปล่อยเธอไป”

 

 

“ฉะ...ฉันชอบนาย”

 

 

“ก็แค่นั้น”

 

 

พูดจบโทโมะก็ประทับริมฝีปากอุ่นๆลงมาบนริมฝีปากฉัน ฉันมัวแต่อึ้งอยู่ก็เลยไม่ทันได้ต่อต้าน เผลอตัวให้เขาขโมยลิ้มชิมรสริมฝีปากกลีบกุหลาบเนียนนุ่มอยู่ตั้งนานสองนาน ฉันได้แต่บีบแขนเขาแน่นด้วยความตกใจ จะพูดอะไรก็ไม่ได้เพราะริมฝีปากถูกปิดอยู่  แต่แล้วอยู่ดีๆเขาก็ถอนริมฝีปากออก แล้วเขี่ยปอยผมที่ปรกหน้าฉันเบาๆ

 

 

“แน่ใจนะ..ว่าไม่อยากนอนกับฉันน่ะ”

 

 

“หะ..หา?”

 

 

“เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็กลับมาแล้วกัน”

 

 

“หมายความว่ายังไง?” โทโมะไม่ตอบ เขาแค่ยิ้มบางๆแล้วอาศัยจังหวะที่รถจอดติดไฟแดงพอดีขยับตัวไปเลื่อเปิดประตูรถออกจนสุด

 

 

ครืดดดด~

 

 

“ลงไปซะ..ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”

 

 

“โอ๊ะ! นี่นายปล่อยฉันแล้วใช่มั้ย O_o”

 

 

“ลงไป...เดี๋ยวนี้!!!”

 

 

---

 

 

อาจจะยาวไปหน่อยนะคะ