Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ตกลงว่าไม่ต้องพาพี่ป๊อปไปหาหมอที่โรงพยาบาลหรอ”ฟางที่ยืนอยู่หน้าห้องพักของป๊อปปี้ก็รีบ

ถามกั้งทันทีที่กั้งออกมา

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องครับ คุณป๊อปเป็นลมเพราะว่าพักผ่อนน้อยแล้วก็มีไข้หน่อยๆ ถ้าได้นอนพักเดี๋ยวก็หายแล้ว

ล่ะครับ”กั้งตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“หมีบ้า ไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดีๆ”ฟางบ่นอุบอิบกับตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

“ถ้าป๊อปปี้ดูแลตัวเองไม่ได้ ทำไมแม่เลี้ยงไม่ไปดูแลล่ะจ้ะฟาง”เขื่อนแซวฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟาง ที่ป๊อปปี้ไม่ยอมพักเพราะว่า ป๊อปปี้เค้าพร้อมจะรับโทษจากฟางไงล่ะ ไม่ไปดูจริงๆหรอ”โท

โมะพูดบ้าง

 

 

 

 

 

“เห้อ เช้าๆแบบนี้ทุกคนคงจะหิวข้าวกัน ไปทานข้าวเช้ากันเถอะทุกคน”ฟางรีบดันกั้ง เขื่อนและโท

โมะกลับบ้านทันที 3หนุ่มมองหน้ากันก่อนจะแอบถอนหายใจที่ฟางทำเป็นไม่สนใจป๊อปปี้อีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

“กินข้าวอิ่มแล้วจะเอาข้าวต้มไปไหนหรอคะพี่ฟาง”โบว์ทักเมื่อเห็นฟางแอบตักข้าวต้มกุ้งในครัวใส่

ชาม

 

 

 

 

 

“ก็เห็นว่า พ่อเลี้ยงป่วย คนป่วยต้องกินอะไรร้อนๆสิ จะได้หาย นี่ยังแกล้งไม่ถึงไหนเลยนะ”ฟางรีบ

พูด

 

 

 

 

“แกล้งเค้าบ่อยๆระวังเค้าน้อยใจหนีไปนะจ้ะ”แก้วแซวเมื่อผ่านมาได้ยินเข้า

 

 

 

 

“ก็ลองหนีดูสิ ฟางเองก็เอาลูกๆหนีกลับกรุงเทพไปเหมือนกัน เช้อะ เป็นซิงเกิ้ลมัม เลี้ยงลูกคนเดียว

สวยๆก็ได้”ฟางย่นจมูกงอนๆก่อนจะรีบเอายาแก้ไข้ในตู้ยาแล้วยกชามข้าวต้มไปที่บ้านพักของป๊อปปี้

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

ฟางเปิดประตูห้องมาแล้ววางชามข้าวต้มและยาไว้ที่โต้ะเล็กๆ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเตียงมองคนตัว

สูงที่หลับไปเพราะพิษไข้ ฟางมองหน้าป๊อปปี้ที่มีเคราขึ้นมา และผมที่เริ่มยาวแล้ว ฟางลูบผมป๊อปปี้

อย่างอ่อนโยนก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากป๊อปปี้แผ่วเบา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป่วยง่ายเกินไปแล้วนะหมีอ้วน เจ็บออดแอดๆแบบนี้จะดูแลลูกเมียได้จริงๆเร้อ”ฟางพูดแล้วมองหน้า

ป๊อปปี้อีกครั้งก่อนจะเดินไปหยิบกะละมังชุบน้ำและผ้าเช็ดตัวออกมาจากในห้องน้ำแล้วค่อยๆเช็ดตัว

ให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ป๊อปปี้ดิ้นแล้วจะพลิกตัวหนีผ้าเย็นๆที่มาสัมผัสโดนตัว ฟางมองอย่างขัดใจก่อนจะขึ้นคร่อม

ป๊อปปี้แล้วเช็ดตัวให้ชายหนุ่ม แล้วค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนออกมาเพื่อเช็ดตัว

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางจะปล้ำพี่หรอ ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมนะ”ป๊อปปี้ปรือตามามองฟางก่อนจะพูดขึ้น ฟางตกใจที่

ป๊อปปี้ตื่นก็รีบลงจากตัวชายหนุ่มแล้วออกจากเตียงไปทันที

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า คิดอะไรอกกุศลแบบนี้ ฟางก็แค่จะเช็ดตัวให้พี่อีกรอบหรอกน่า เห็นว่าตัวร้อนไข้ยังไม่ลดเลย

ต่างหาก”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“หรอ เอ แล้วเมื่อกี้ใครน้า แอบมาจุ๊บหน้าผากพี่เนี่ย”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ ฟางหน้าแดงก่อนจะปาผ้าขนหนู

ใส่หน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า นี่แกล้งหลับงั้นหรอ ดี เช็ดตัวเองละกัน”ฟางโมโหจะเดินออกจากห้องไปทันที

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนฟาง”โครม ป๊อปปี้ที่รีบลุกขึ้นจะไปห้ามฟางก็ล้มลงไปทันที ฟางตกใจรีบวิ่งมาหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป่วยแล้วจะลงมาจากเตียงทำไมกัน”ฟางพูดแล้วประคองป๊อปปี้ให้ลุกขึ้นก่อนจะให้ป๊อปปี้นั่งพิง

หมอนบนเตียง

 

 

 

 

 

 

“ก็พี่ไม่อยากให้ฟางไปนี่นา ฟาง วันนี้พี่ป่วย พี่ขอวันนึงนะ ฟางอยู่กับพี่ แล้วถ้าพรุ่งนี้พี่หายนะ พี่จะ

ยอมรับโทษจากฟางต่อแน่นอน อยู่กับพี่วันนึงนะฟาง”ป๊อปปี้รีบอ้อนฟาง ฟางมองป๊อปปี้ที่หน้าแดง

เพราะพิษไข้บวกสายตาเว้าวอนของป๊อปปี้ก็ถอนหายใจก่อนจะเอามืออังหน้าผากชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“ฟางเอาข้าวต้มกุ้งมาให้ งั้นพี่ทานก่อนละกันเดี๋ยวมันจะเย็น แล้วค่อยเช็ดตัวต่อ”ฟางไม่ตอบอะไร

แต่ยกชามข้ามต้มมาให้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป้อนพี่ด้วยสิ แค่กๆ พี่ป่วย ไม่ค่อยมีแรง”ป๊อปปี้พูดแล้วกระพริบตาปริบๆให้กับฟาง ฟางย่นจมูกใส่

ทีนึงก่อนจะยอมป้อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากกินกุ้งอ่ะ ฟางกินนะ”ฟางพูดเมื่อป้อนป๊อปปี้ไปคำนึงแล้วเจอกุ้งตัวโต ก็รีบกินทันที ป๊อปปี้อ้า

ปากค้าง

 

 

 

 

 

“ฟาง กินข้าวคนป่วยแบบนี้เดี๋ยวก็ป่วยหรอก”ป๊อปปี้พูด เมื่อเห็นฟางตักกุ้งในชามข้าวต้มตัวเองกิน

จนหมด เหลือแค่ข้าวกับน้ำในถ้วย

 

 

 

 

 

 

“พูดมากน่า กุ้งแค่3-4ตัวเอง ไม่ป่วยหรอก นี่ดีออก เหลือข้าวกับน้ำ ป่วยน่ะไม่ต้องกินอะไรยุ่งยาก

กินแค่นี้พอ”ฟางพูดแล้วยักคิ้วกวนๆใส่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้แอบมองหางกุ้งข้างๆถ้วยด้วยความเสียดายแต่ก็

ยอมกินข้าวต้มต่อจนหมดเพราะฟางป้อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อันนี้ยาหลังอาหาร ส่วนนี่ยาแก้ไข้ อันนี้ยาลดน้ำมูก แม้จะไม่มีน้ำมูกแต่เราต้องกินดักไว้ก่อน”ฟาง

นั่งแกะยาแต่ละตัวที่เอามาให้ป๊อปปี้แล้วสั่งชายหนุ่มทันที ป๊อปปี้ยิ้มแล้วส่ายหน้าขำกับฟางก่อนจะ

กินยาที่ฟางให้ แล้วฟางก็เช็ดตัวให้เขา

 

 

 

 

 

 

“ถ้ารู้ว่าป่วยแล้วเมียดูแลดีแบบนี้ พี่นะจะป่วยตั้งแต่วันแรกที่ทำงานเลย”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆเมื่อฟางเช็ด

อกกว้างของเขาอยู่

 

 

 

 

 

 

“หึๆ เป็นคนดีๆไม่ชอบ อยากจะป่วยหรอ ได้”ฟางพูดก่อนจะหยิบตุ๊กตาหมีพูห์ของป๊อปปี้มากดลงที่

หน้าป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ ฟาง พี่หายใจไม่ออก อ๊ะ อย่าบีบน้องหมีแรง เดี๋ยวขาด”ป๊อปปี้ดิ้นไปมาบนเตียงเมื่อถูกฟาง

ทำร้าย

 

 

 

 

“อ๋อ นี่เป็นห่วงกลัวน้องหมีจะขาดงั้นหรอ ได้ อย่าอยู่เลย”ฟางได้ยินยิ่งกดหมีพูห์ทับหน้าป๊อปปี้แรง

กว่าเดิม

 

 

 

 

 

“ฟางไม่เอาอ่ะ อย่าหึงน้องหมีสิ ไม่เอา”ป๊อปปี้ดิ้นก่อนมือจะควานไปทั่วแล้วเจอกับเอวบางของฟาง

ก็รีบคว้าหมับก่อนจะล๊อคไว้แล้วดึงฟางมานอนแนบลำตัวก่อนจะพลิกตัวไปอยู่บนร่างบางของฟาง

ทันที

 

 

 

 

“แฮ่กๆ เหนื่อยนะเนี่ย”ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนเหมือนกับวิ่งรอบ

สนาม10รอบ

 

 

 

 

 

 

“แต่ก็ดีแล้วนิ ดูสิเหงื่อออกแล้วเนี่ย”ฟางพูดก่อนจะเอา2มือจับที่แก้วของป๊อปปี้แล้วเลื่อนไปเช็ด

เหงื่อให้ชายหนุ่ม ทั้งคู่สบตากันนิ่งก่อนที่ป๊อปปี้จะโน้มหน้าลงไปใกล้ๆฟาง

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น ป๊อปปี้ก็ฟุบลงไปทันทีโดยที่ร่างสูงทับร่างบางของฟาง ฟางจึงรีบดันให้ป๊อปปี้

หันหน้ามานอนดีๆแล้วรีบจัดการติดกระดุมเสื้อให้ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เวียนหัวอ่ะ เหมือนโลกมันหมุนเคว้งไปหมดเลย”ป๊อปปี้พูดอย่างเบลอๆ ฟางจึงจัดหมอนแล้วดัน

ป๊อปปี้ล้มลงนอนแต่ป๊อปปี้กลับดึงฟางลงมานอนด้วย

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ มาดึงฟางลงมานอนทำไมเนี่ย”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้ดึงลงมานอนก่อนจะกอดฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“วันนี้แม่เลี้ยงยอมเป็นนางพยาบาลให้พี่วันนึงเลย พี่ขอกอดฟางหน่อยได้มั้ย จะได้เติมพลังแล้วจะ

ได้หายป่วยไวๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะกอดฟางแบบหลวมๆ ฟางนิ่งสักพักก่อนจะสวมกอดตอบป๊อปปี้แล้ว

เอาหน้าซุกลงที่อกกว้าง

 

 

 

 

 

 

 

“คอยดูนะ ถ้าฟางติดไข้พี่ ฟางจะสั่งให้พี่ลงแปลงองุ่นใหม่ แล้วก็ไปขัดห้องน้ำที่รีสอร์ทเลย”ฟางขู่

ก่อนจะหนุนลงที่อกกว้าง

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าต้องลงแปลงองุ่นใหม่อีก10ต้น ขัดห้องน้ำเป็น10ห้องแล้วมีฟางให้พี่กอดแบบนี้ทุกวัน พี่ยอม

ครับ”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางอมยิ้มอย่างพึงพอใจ

 

 

 

 

 

“พูดแล้วนะหมีอ้วน จะใช้งานให้หนักให้ผอมเลยคอยดู”ฟางพูดอีกครั้งก่อนจะหลับตาลง ป๊อปปี้ที่

เห็นฟางหลับตาลงก็ยิ้มก่อนจะลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวหมีอ้วนจะผอมแล้วกลับเป็นพี่หมีของฟางเหมือนเดิมแล้วนะครับ เจ้าหญิงของพี่”ป๊อปปี้พูด

ก่อนจะก้มลงหอมแก้มฟางไปฟอดนึงแล้วหลับตาลงบางเพราะยาเริ่มออกฤทธ์แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึๆ ปากบอกไม่ห่วงเค้าๆ แหมๆ ที่แท้พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงไร่หนีเค้าก็เปลี่ยนบรรยากาศมาสวีทกันที่

ห้องนี้นี่นา”เฟย์พูดเบาๆเมื่อเฟย์ เขื่อน โทโมะและแก้วแอบย่องเข้ามาในห้องของป๊อปปี้แล้วเจอ

ป๊อปปี้ที่นอนกอดกับฟางอยู่ก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“แล้วแบบนี้ฟางจะลงโทษป๊อปปี้ต่ออีกมั้ยเนี่ย”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“ลงโทษสิ แก้วรู้จักฟางดี งานนี้นะ ถ้าฟางเค้าไม่พอใจล่ะก็ เลิกแกล้งป๊อปปี้ยาก”แก้วพูดแล้วยิ้มๆ

เพราะอีกจุดประสงค์ในการแกล้งป๊อปปี้คราวนี้คือการทำให้ป๊อปปี้กลับมาดูดีเหมือนเดิมนี่เอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางลืมตาตื่นมาอีกครั้งแล้วเงยหน้าขึ้นมาต้องหน้าแดงจัดเมื่อพบว่าป๊อปปี้ที่กอดเธออยู่นั้น

กำลังนอนมองเธออยู่

 

 

 

 

“คนบ้า ตื่นนานแล้วทำไมไม่เรียก ไม่เมื่อยรึไง”ฟางเขินจัดก็รีบลุกขึ้นนั่ง ป๊อปปี้จึงลุกตา

 

 

 

 

 

“ก็ยอมให้คนแถวนี้นอนกอดทุกคืนมาแล้วนี่ครับ ไม่เห็นจะเมื่อยเลย”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆก่อนจะกอดฟาง

จากด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

“หึ ทำเป็นปากดี นี่แสดงว่าไข้ลดแล้วล่ะสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับไปทำงานเลยนะ จะใช้ให้ขนลังองุ่นไป

ส่งทั่วเมืองเลย”ฟางพูดขู่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“คร้าบ บอกแล้วว่าถ้ามีฟางนอนกอดแบบนี้พี่ยอมทั้งนั้นล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มออกมา ฟางจึงดัน

ป๊อปปี้ออกห่างก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

“เช็ดตัวมาทั้งวันแล้ว ฟางจ๋าอาบน้ำให้พี่หน่อยสิ”ป๊อปปี้รีบอ้อนฟางแล้วรั้งมือฟางไว้

 

 

 

 

“คนบ้า มาให้ฟางอาบน้ำอะไรล่ะ หมีอ้วน หมีลามก”ฟางหยอกป๊อปปี้ไปหลายที

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยๆ ฟางอ่ะ ตอนเราป่วยนะ ตอนเราใส่เฝือกนะพี่อ่ะ อาบน้ำให้เราตั้งหลายเดือน แต่นี่แค่วันเดียว

เอง น้าๆ อาบน้ำให้หน่อยน้า”ป๊อปปี้รีบอ้อนฟาง ฟางจึงผลักป๊อปปี้ไปก่อนจะเดินไปดูในห้องน้ำที่

เป็นฝักบัวกับอ่างเล็กๆ

 

 

 

 

 

 

“ไปถอดเสื้อผ้าแล้วลงมาแช่ในอ่างค่ะ เดี๋ยวฟางจะอาบให้”ฟางพูดทำให้ป๊อปปี้ยิ้มอย่างดีใจก่อนจะ

รีบถอดเสื้อผ้าแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำจนฟางรีบปิดตาแทบไม่ทัน แล้วฟางก็เดินเข้ามาในห้องน้ำ

 

 

 

 

“เดี๋ยวเงยหน้าด้วยนะคะ เดี๋ยวฟางสระผมให้ ผมเหนียวแล้วนะ”ฟางพูดป๊อปปี้รีบนอนหนุนชอบอ่าง

เพื่อให้ฟางสระผมให้

 

 

 

 

 

 

“สบายจัง”ป๊อปปี้หลับตาพริ้มเมื่อฟางค่อยๆนวดหัวให้เขา ฟางมองป๊อปปี้ที่ยิ้มแล้วหลับตาสบายก็

แอบขำ

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปรู้มั้ย พี่อ่ะเหมือนเฟิร์สตอนที่ฟางสระผมให้เมื่อคืนเลย”ฟางพูดขณะล้างแชมพูให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็พ่อลูกกันนี่ครับไม่เหมือนพ่อแล้วจะเหมือนใคร”ป๊อปปี้ลืมตามาแล้วยิ้มให้ฟางก่อนที่ฟางจะ

ฟอกสบู่ถูตัวให้ป๊อปปี้ ฟางลูบไล้ไปตามอกกว้างมาถึงต้นแขน ถึงแม้ป๊อปปี้จะอ้วนขึ้นกว่าเดิมมาก็

อ้วนมานิดหน่อย แต่ยังคงจะมีกล้ามที่แขนเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

“แอบคิดอะไรรึเปล่าเนี่ย ถูแขนพี่น้านนาน”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางชะงักก่อนจะรีบล้างตัวให้ป๊อปปี้แล้ว

นุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วพาป๊อปปี้มาเช็ดผมให้และใส่เสื้อผ้าให้

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าวเย็นวันนี้เห็นป่วยนะคะ เลยจะงดสลัด เดี๋ยวฟางจะโทรให้โบว์เอาข้าวมาให้ละกัน”ฟางพูดขณะ

เป่าผมให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“นั่งทานข้าวด้วยกันตรงนนี้นะฟาง ถ้าจะดีก็นอนที่นี่เลยนะครับ น้าๆเดี๋ยวเผื่อพี่อ่ะ ช้อคไข้ขึ้นสูง

กลางดึก”ป๊อปปี้อ้อน

 

 

 

 

“บ้าหรอพี่ป๊อป ทิ้งลูกนอน2คนในบ้านได้ไงล่ะ”ฟางรีบดุ

 

 

 

 

“โห ในบ้านมีพ่อแม่แล้วพวกโทโมะเยอะแยะฝากเค้าคืนเดียวไม่เป็นไรหรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“ได้คืบจะเอาศอกนะๆ”ฟางรีบดุป๊อปปี้จึงหัวเราะเบาๆ

 

 

 

 

 

 

“ฟางถึงพี่จะป่วยแต่ลูกเมียน่ะพี่ดูแลได้นะ ดูได้ทั้งชีวิตเลย”ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ฟางอมยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

พระเอกนางเรามาสายหวานสายแบ้วนะต้องเข้าใจ NCอะไรเลิกเขียนแล้วววว

 

 

 

แต่ต้องบอกก่อนเลยนะว่าไรเตอร์ไม่มาอีพเพราะมันไม่ว่างจริงๆ

 

 

อัพอ่ะอัพพแน่ค่ะ แต่รีดเดอร์ต้องคอมเม้น แสดงความคิดเห็นต่อฟิคของไรเตอร์ให้ไรเตอร์

ด้วยนะคะ แลกกัน ยังไงก็อัพอยู่แล้วค่ะ แต่บางทีไรเตอร์แค่รู้สึกว่าถ้าจะมาอ่านอย่างเดียว

ฟรีๆ ไรเตอร์ไม่รู้หรอกค่ะว่าฟิตไรเตอร์เป็นยังไง เพราะทั้งโพสมีแต่คำว่าอัพเท่านั้น