Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ”ฟางถอนหายใจมองหิมะที่ตกที่อยู่ข้างนอกหน้าต่างแล้วมองเหม่อเมื่อเห็นแหวนที่นิ้วนางข้าง
ซ้ายตัวเอง
 
 
 
 
 
“และวันนี้นางก็ถอนหายใจเป็นครั้งที่10ของวัน”เสียงของเพื่อนสาวคนหนึ่งพูดขึ้นทำให้ฟางหันกลับ
ไปมอง
 
 
 
 
 
 
“บ่นมากน่าพ้อย ว่าแต่เขียนแบบเสร็จแล้วหรอ”ฟางเดินมานั่งข้างๆพ้อยที่นั่งเขียนแพทเทิร์นเสื้อผ้า
ตั้งแต่เช้ายังไม่เสร็จ
 
 
 
 
 
“ใครจะไปสบายอย่างเธอล่ะ ตอนแรกตกลงว่าจะเรียนด้านแฟชั่นด้วยกัน แต่ทำไมถึงอยู่ดีๆอยาก
เปลี่ยนแนวมาเรียนด้านบริหารได้ล่ะ”พ้อยพูดแล้วเหล่อมองฟางที่ไม่ตอบแต่มองดูแหวนที่นิ้วนางตัว
เองก็ยิ้มทันที
 
 
 
 
 
 
“ฮัลโหล เพื่อนสาว”เสียงแหลมของเพื่อนชายใจสาวของฟางและพ้อยทักขึ้นก่อนจะเดินเข้ามา
พร้อมกับขนมมากมาย
 
 
 
 
 
“ทักแบบนี้แบบเสื้อน่ะเสร็จแล้วหรอยะนังซิน”พ้อยแขวะใส่เพื่อนชายในสาวลูกครึ่งอิตาลีอย่างซิ
นทันที
 
 
 
 
“Shut upเรียกใหม่ ซิลวี่ย่ะ”ซินพูดพลางนั่งไขว่ห้องเชิดใส่2สาวจนฟางและพ้อยหัวเราะออกมา
 
 
 
 
 
“เมื่อกี้ผ่านmail boxด้านล่างเลยเอาจดหมายมาให้ นี่ของหล่อน และนี่ของเธอฟาง”ซินยื่น
จดหมายให้ฟางและพ้อย ฟางรีบเปิดจดหมายทางไกลแล้วอมยิ้มทันทีเมื่อพบว่าแม่ของเธอส่งรูป
ลูกชายฝาแฝดชายหญิงที่จะอายุครบ1ปีไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว
 
 
 
 
 
 
“เห็นแต่รูปลูก ตอบแต่เมล์ลูก แล้วเมล์ของพ่อทำไมไม่ตอบล่ะยะ”พ้อยทักทำให้ฟางหันขวับไป
มองพ้อยทันที
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอแอบเปิดโน้ตบุคชั้นหรอพ้อย”ฟางตกใจทันทีก่อนจะรีบหันไปดูโน้ตบุคตัวเองแล้วเช็คเมล์
เพราะกลัวว่าพ้อยจะเล่นพิเรนท์ส่งอะไรกลับไปให้คนที่เธอคิดจะตอบเมล์เค้าเลย
 
 
 
 
“เปล่าแอบเปิด แต่พอดีวันนั้นโน้คยุ้คชั้นแบตหมดเลยว่าจะยืมเช็คเฟสบุค แต่เจอเมล์เด้งมาเลย
เผลอเปิดดู”พ้อยพูดยิ้มๆกับ ซิน ฟางถอนหายใจก่อนจะนั่งเปิดเมล์ที่ป๊อปปี้ส่งมาให้ แต่เธอไม่เคย
จะตอบกลับเลย
 
 
 
 
 
 
“นี่ ถ้ารักเค้าแล้วคิดถึงเค้าทำไมไม่ตอบเมล์กลับไปให้เค้าชื่นใจล่ะ รึว่าไม่สนใจแล้ว ชั้นขอนะ”ซินรี
บพูด
 
 
 
 
“หยุดเลยซิลวี่ พี่ป๊อปเป็นผู้ชายนะ เธอน่ะกลับไปหาพวกหนุ่มน้อยของเธอดีกว่า”ฟางรีบพูด
 
 
 
 
“โอ๊ะ มีหึงด้วยๆ นี่ฟางชั้นถามจริงเถอะทำไมถึงไม่คุยกับเค้า เท่าที่เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ชั้นฟัง
นะ ชั้นว่าตอนนี้เค้ารักเธอมากนะฟาง ตอนแรกเค้าอาจจะทำไปเพราะรู้สึกผิด แต่เธอลองนึกดู ถ้า
ผู้ชายคนไหนไม่รักเรา เค้าจะยอมอดทนเธอทุกอย่างและก็มีลูกกับเธอหรอ นี่งอนกันไปมาแบบนี้
ถ้าลูกเริ่มรู้อะไรมากกว่านี้ไม่กลายเป็นเด็กมีปัญหาหรอยะ พ่อไปทางแม่ไปทางน่ะ”พ้อยบ่นยาว
เหยียดใส่ฟาง
 
 
 
 
 
“รู้ๆ ว่าชั้นน่ะมีลูกแล้ว จะทำอะไรก็ต้องคิดถึงลูก แต่เรื่องพี่ป๊อป”ฟางพูดก่อนจะหยุดที่เรื่องป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“เอางี้ เธอน่ะอยู่กับสามีเธอแล้วมีความสุขรึเปล่า”พ้อยถามแล้วฟางพยักหน้า
 
 
 
 
“รู้สึกดีทุกครั้งที่เค้าทำดีให้”พ้อยพูดต่อฟางก็พยักหน้า
 
 
 
“ห่วงทุกครั้งเวลาที่เค้าโหมงานมากเกินไป”ซินถามบ้างฟางก็พยักหน้า
 
 
 
 
“หึงหวงทุกครั้งที่เวลาเค้าอยู่กับผู้หญิงคนอื่น”ซินถามต่อ ฟางยิ่งรีบพยักหน้า
 
 
 
 
“โอ้ย หล่อน นี่หล่อนก็รักเค้า เค้าก็รักหล่อน ทำไมไม่กลับไปคืนดีกันยะ”ซินรีบบ่นฟาง
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่าชั้นรักเค้าเหมือนกับที่เค้าก็รักชั้น แต่ขอเวลาชั้นหน่อยได้มั้ย ชั้นทำใจไม่ได้จริงๆ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“รอตั้งแต่ลูก2เดือนจนลูกจะขวบนึงแล้วนี่เธอจะทำใจนานไปมั้ยยะ”ซินพูด
 
 
 
 
“เห้อ ฟาง ถ้าชั้นเจอสามีที่ดีๆ รักชั้นจริง และยอมทำทุกอย่างเพื่อชั้นแบบนี้นะ แต่ต้องมาเจอว่าเค้า
คือคนทำลายเราชั้นก็โกรธล่ะ แต่มาลองคิดดู ความดีที่เค้าทำให้เราน่ะมันยังไม่พออีกหรอ สามี
ภรรยาก็เหมือนลิ้นกับฟันที่กระทบกันบ้าง รักกันก็ต้องอดต้องทนกัน ยอมกันให้อภัยกันสิ ไม่ใช่แค่
เธอ2คนนะ แต่เพื่ลูกๆที่เกิดจากความรักของพวกเธออีก เธอน่ะจะใจร้ายไม่ยอมกลับไปหาเค้าเลย
หรอ เนี่ยอาทิตย์หน้าก็จะจบครอสที่เรามาเรียนกันแล้วนะ”พ้อยพูด ฟางไม่ตอบได้แต่นิ่งเงียบ
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ก็คงจะมีแต่เรื่องนี้ล่ะมั้งที่ยัยกระต่ายน้อยของเราใจแข็งยิ่งกว่าอะไร”ซินพูดแล้วเหล่มองฟาง
ที่กลับไปนั่งเหม่อที่ริมหน้าต่างมองดูหิมะด้านนอกอีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
ตึง
 
 
 
 
 
เสียงสไกป์ดังขึ้นฟางรีบวิ่งไปที่จอคอมพบว่าโบว์ทักมา ที่โน่นคงจะเป็นตอนกลางคืนสินะถ้าที่นี่เป็น
ตอนกลางวัน
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟาง โบว์คิดถึงพั่งเลย เห้อ กว่าโบว์จะขอสไกป์พี่จากพี่แก้วได้”โบว์ที่เห็นหน้าฟางก็รีบพูดทันที
 
 
 
 
“จ้า แล้วเป็นไงมั่งเรา ที่ไร่เป็นยังไงบ้างตอนนี้”ฟางยิ้มแล้วถามถึงไร่ที่เขาใหญ่
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้นะคะ กิจการเราก็แอบตกนิดนึงเพราะพ่อเลี้ยงของเราเลิกเหล้าแล้วหันกลับมาดูแลไร่
แล้ว”โบว์ให้ฟางฟัง ฟางพยักหน้ารับฟังเพราะเธอเองก็รู้จากแก้วว่าตอนที่เธอพาลูกกลับกรุงเทพ
แล้วไปสมัครเรียนต่ที่เมืองนอก ป๊อปปี้ก็เอาแต่ดื่มเหล้าเมามายจนทำให้เธอเปลี่ยนจากเรียนต่อด้าน
แฟชั่นมาเป็นด้านบริหารและการจัดการแทน
 
 
 
 
“ทำไมไม่สนใจไร่ของตัวเองแท้ๆ ผู้ชายอะไร”ฟางบ่นอุบ
 
 
 
 
“ก็เพราะเค้าคิดถึงพี่ฟางไงล่ะคะ พี่ฟางกลับมาเถอะนะคะ รู้มั้ยว่าพี่ป๊อปอ่ะ โทรมมากเลยนะตอนนี้
ตวก็อ้วนขึ้น แถมต้องตากแดดโหมงานหนักจนผิวขาวๆนี่จะดำหมดแล้ว”โบว์พูด
 
 
 
 
 
“ตัวเองยังไม่รักไม่ดูแลตัวเองเลยแล้วจะมารักพี่ด้ไง ว่าแต่ฟ้ากับเฟิร์สล่ะ ยายเค้าเอามาเล่นที่ไร่รึ
เปล่า”ฟางถามถึงลูกๆ เพราะตอนที่เธอจะไปเรียนต่ แม่ของเธอกำชับเลยว่าจะไม่ยอมให้หลานแฝด
ไปอังกฤษด้วยกับเธอเด็ดขาด เพราะลูกยังเล็ก และเธอจะยอมเลี้ยงหลานๆเอง โดยมีเขื่อนและเฟย์
ที่ว่างจากการเลี้ยงน้องเขมมาช่วยดู
 
 
 
 
 
“คุณป้าเอาฟ้ากับเฟิร์สมาอยู่ที่นี่กับพี่ป๊อปแล้วค่ะ พอพี่ป๊อปเห็นลูกนะคะ พี่ป๊อปก็รีบกลับมาเป็นคน
เดิม ไม่บ้ากินเหล้าแบบเดิม แถมว่างๆยังนั่งเปียผมให้น้องฟ้าอีกนะคะ”โบว์เล่าทำให้ฟางเองก็ยิ้มขำ
เมื่อนึกตาม ผู้ชายบ้างานอย่างป๊อปปี้น่ะหรอจะมาว่างนั่งเปียผมให้ลูกสาว
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพี่ก็จบหลกสูตรที่นี่แล้วล่ะจ้าโบว์”ฟางพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
“จริงอ่ะพี่ฟาง พอดีเลย โบว์ก็ว่าจะบอกพี่เหมือนกัน อาทิตย์หน้าโบว์จะแต่งงานกับพี่กั้งแล้วนะคะ พี่
ฟางต้องมาให้ได้นะคะ กลับมาเถอะ โบว์อ่ะคิดถึ้งคิดถึงพี่ฟางมากเลย”โบว์พูด เพราะก่อนไป ฟาง
เองไม่ได้หย่าขาดจากป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“จ้า เดี๋ยวจัดการเรื่องที่นี่เสร็จแล้วจะรีบไปให้ทันงานแต่งเลยนะจ้ะ อ้อ มาคุยกับพี่แบบนี้อน่าลืมล่ะ
ว่าห้ามบอกพี่ป๊อปนะ”ฟางพูดแล้วรีบกำชับโบว์
 
 
 
 
“ค่า รายนั้นนะคะ กล่อมเจ้าแฝดนอนหลับไปพร้อมลูกแล้วล่ะค่า”โบว์ยิ้มก่อนจะปิดสไกป์กับฟาง
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“แหม สามีน่ารักจงเลย เลี้ยงลูกแทนภรรยาหนีเที่ยวด้วย”ซินแซวฟางเมื่อฟางเลิกคุยสไกป์กับโบว์
แล้ว
 
 
 
 
“ใครหนีเที่ยว เค้ามาเรียนต่อต่างหากย่ะ”ฟางหันขวับไปตอบเพื่อนชายใจสาวของเธอ
 
 
 
 
 
“เรียนต่อด้านบริหารที่ตัวเองไม่ถนัดเพียงอยากจะกลับไปช่วยใครบริหารไร่รึเปล่าน้า”พ้อยรีบแซว
บ้าง
 
 
 
 
“โอ้ย พวกเธอนี่พูดมาก ชั้นลงไปซุปเปอร์ด้านล่างดีกว่า หิว”ฟางพูดแล้วรีบลุกไปใส่โค้ทยาวเตรียม
ตัวออกไปข้างนอก พ้อยและซินมองกันขำเพราะพวกเขาซื้อของมาไว้แล้วแต่ฟางกลับออกไปอีก
สงสัยคงจะเขินที่ถูกจับได้ชัวร์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยังไม่นอนอีกหรอโบว์”ป๊อปปี้เปิดประตูห้องน้องสาวเข้ามาแล้วเห็นโบว์กำลังปิดสไกป์ โบว์หันมา
มองพี่ชายแล้วตกใจ
 
 
 
 
 
“นี่พี่ป๊อปยังไม่นอนอีกหรอคะ ไหนว่าจะพาเจ้าแฝดไปนอนแล้วก็เลยหลับเลยไง”โบว์รีบถาม ป๊อปปี้
ไม่ตอบแล้วมานั่งข้างๆ
 
 
 
 
“ฟางได้ตอบเมล์ของโบว์บ้างมั้ย”ป๊อปปี้ถามโบว์ทันที
 
 
 
 
“ก็ตอบนี่คะ เห็นบ่นใหญ่เลยว่าที่โน่นหิมะตกแล้ว”โบว์พูดทำให้ป๊อปปี้หงอยลงไปทันที
 
 
 
 
“เค้าคุยกับทุกคนคงจะมีแต่พี่สินะที่เค้าไม่ยอมตอบเมลกลับมาเลย”ป๊อปปี้พูดเศร้า ทำให้โบว์มองพี่
ชายแล้วอดสงสารไม่ได้ สภาพพี่ชายตัวเองตอนนี้เริ่มมีหนวดเคราขึ้น ผมเริ่มยาวชายหนุ่มไม่ได้
สนใจดูแลตัวเองเลยตั้งแต่ฟางไป
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะพี่ป๊อป พี่ฟางน่ะใจแข็งไม่นานหรอกค่ะ ยังไงแม่ก็ต้องกลับมาดูลูกนะ”โบว์บีบมือพี่ชาย
ไว้
 
 
 
 
 
“เผลอๆพอฟ้ากับเฟิร์สรู้เรื่องคงจะหย่ากับพี่สินะ ฟางคงไม่อยากอยู่กับคนเลวๆที่ทำลายฟาง
หรอก”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆ ตลอดเวลาเกือบปี ฟางไม่ตอบเมลไม่ติดต่อเขาเลยนั่นเป็นเครื่องแสดงชัด
แล้วว่าฟางไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้ว ผู้ชายที่ทำลายฟางในอดีตแถมยังโกหกหลอกลวงฟาง ไม่
แปลกที่ฟางจะเกลียดเขาจนหนีไปเรียนต่อแบบนี้
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปอ่ะ อย่าพูดแบบนี้สิ พี่ป๊อปรักพี่ฟางไม่ใช่หรอคะ ถ้ารักก็ต้องอดทนรอสิ อีกไม่นานพี่ฟางก็
กลับมาแล้ว กลับมาหาฟ้ากับเฟิร์ส มาหาพี่ป๊อปไง มาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ไงคะ”โบว์พูด
 
 
 
 
 
 
“ช่างเถอะ โบว์เอาล่ะ พี่กวนเรามามากแล้ว พี่ไปก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนแววตาจะเศร้าลงไปอีก โบว์
มองป๊อปปี้ก็อดสงสารไม่ได้ที่พี่ชายของเธอไม่มีรอยยิ้มและแววตาที่สดใสอีกเลยหลังจากที่ฟางไป
 
 
 
 
 
 
“พี่ขอโทษฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วมองของเหลวสีทองที่ตัวเองรินมาใส่แก้วก่อนจะกระดกดื่มมันจนหมด
แล้วฟุบลงที่บาร์น้ำ น้ำตาของเขาไหลออกมาอีกแล้ว
 
 
 
 
“นี่มันคือโทษของคนเลวคนนี้ใช่มั้ย”ป๊อปปี้มองแหวนแต่งงานที่นิ้วตัวเองก็น้ำตาไหลออกมา ชาย
หนุ่มปาดน้ำตาทิ้งแล้วดื่มเหล้าต่อก่อนจะฟุบหลับไป
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ กะแล้วว่าต้องลงมาดื่ม”โบว์และแม่ของป๊อปปี้ลงมาเจอป๊อปปี้ที่ฟุบลงที่บาร์น้ำชั้นล่าง ป๊อปปี้
เป็นแบบนี้อีกแล้ว ต่อหน้าลูกชายลูกสาวพยายามเป็นพ่อที่ยิ้มแย้มและดูแลลูกแต่ทุกคืนหลังจากส่ง
ลูกเข้านอน เขาต้องมานั่งดื่มและพูดโทษตัวเองแบบนี้ตลอด
 
 
 
 
“ฟาง พี่ขอโทษ”ป๊อปปี้ละเมอเรียกชื่อฟางออกมา โบวืถอนหายใจมองพี่ชาย เพ้อแบบนี้ทุกคืนอีก
แล้ว ก่อนจะช่วยกันกับแม่หามป๊อปปี้กลับขึ้นไปนอนอีกห้องเพราะขืนพาขึ้นไปนอนกับลูกมีหวังลูกๆ
ได้กลิ่นเหล้าแล้วเหม็นกันแน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ทางนี้ๆ”แก้วโบกมือให้ฟางที่เดินเข็นกระเป๋ามาหาแก้วและโทโมะ 2สาวโปเข้ากอดกันด้วย
ความคิดถึง
 
 
 
 
“เหมือนบรรยากาศเก่าๆเลยเนาะ แก้วที่แก้วมารับฟางแบบนี้น่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับแก้ว
 
 
 
 
“แต่จะไม่เหมือนเดิมเพราะมีคนนี้มาด้วย”แก้วชี้ไปที่โทโมะที่อุ้มลูกสาวแล้วเดินมาหาแก้วและฟาง
 
 
 
 
“เดี๋ยวกลับกันเลยมั้ยแก้ว แต้งกิ้วจะได้นอน นี่เริ่มงอแงแล้วนะ”โทโมะพูดแล้วโอ๋ลูกสาววัยขวบนึง
 
 
 
 
“เห้อ ว่าแล้วก็คิดถึงเจ้าแฝด นี่ฟางช้อปปิ้งก่อนกลับมาเนี่ยมีแต่ข้าวของเจ้าแฝดเลยนะเนี่ย”ฟางรีบ
พูด
 
 
 
 
“อยากไปหาลูกคงต้องไปที่เขาใหญ่แล้วล่ะ เพราะแม่ของฟางท่านเอาฟ้ากับเฟิร์สไปไว้ที่โน่น
แล้ว”แก้วพูด
 
 
 
 
“ก็ไม่แปลกนิที่คุณแม่จะทำอย่างนั้น ให้ลูกไปอยู่กับพ่อซะบ้างจะได้คุ้นเคย”ฟางพูดแล้วเข็นรถเข็น
ไปที่รถ
 
 
 
 
 
 
“ให้ลูกคุ้นกับพ่อ แล้วแม่ล่ะจะกลับไปหาพ่อมั้ยนะ”แก้วพูดแล้วมองตามฟางไปแล้วถอนหายใจ
เบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
ฟางจะให้อภัยพี่ป๊อปรึเปล่า ไม่บอกหรอก แต่ใบ้นะว่า สนุกแน่
 
 
 
ขอโทษจริงๆน้า ช่วงนี้มันไม่ว่างเลย เดี๋ยวคนโน้นคนนี้มาหาไหนจะพึ่งจัดการเรื่องเรียน
หมดอ่ะเลยไม่มีเวลาว่างมาอัพให้เลย รีดเดอร์อย่าพึ่งหายไปไหนนะ