Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องของฟางพร้อมดอกไม้ที่เขามักจะนำมาให้ฟางแบบนี้ทุกวันๆ เธอชอบ

ดอกไม้ เขาอยากให้เธอตื่นมาแล้วพบว่ารอบๆตัวของเธอมีแต่ดอกไม้ที่เธอชอบ และเขาจะทำมัน

จนกว่าเธอจะฟื้น

 

 

 

 

 

“2เดือนแล้วนะ นี่จะนอนแบบนี้อีกนานแค่ไหนครับ เนี่ยฟางรู้มั้ยว่าตอนนี้เราน่ะจะบวมเพราะน้ำเกลือ

โรงบาลแล้วนะ เดี๋ยวอีกหน่อยพี่คงจะเปลี่ยนจากทำไร่องุ่นไปเปิดฟาร์มหมูแน่ๆเพราะว่ามีแม่หมูอยู่นี่

เนี่ย”ป๊อปปี้พูดแล้วจูบลงที่หน้าผากคนตัวเล็กที่ยังหลับอยู่ แก้วที่คลอดลูกแล้วอุ้มลูกเดินเข้ามากับ

โทโมะได้ยินถึงกับขำ

 

 

 

 

 

“นี่คือคำพูดอ้อนให้ฟางฟื้นขึ้นมาหรอครับพ่อเลี้ยง ทำไมโหดจัง”โทโมะพูดแล้วผลัดแก้วมาอุ้มลูก

ตัวเองไว้

 

 

 

 

 

“คอยดูนะถ้าฟางฟื้นขึ้นมาแล้วชั้นจะฟ้องฟางว่านายว่าฟางอ้วน”แก้วพูด สักพักเฟย์และเขื่อนก็เข้า

มาพร้อมกับน้องเขมลูกขายวัย3เดือน

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โหป๊อป ชั้นเข้ามาในนี้ก็นึกว่าอยู่ที่ร้านขายดอกไม้ซะอีก นี่นายทำแบบนี้พยาบาลไม่ว่าหรอ”เฟย์

มองรอบๆห้องที่มีแต่ดอกกุหลาบแดง ขาวสลับกันทั่วห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ว่าหรอก เพราะพ่อเลี้ยงเค้าเอามาทุกวัน ทำแบบนี้มาตลอด2เดือน แถมยังจ่ายค่าทำความ

สะอาดให้แม่บ้านโรงบาลพิเศษเพื่อชดเชยค่าดอกไม้อีกนะ”โทโมะพูดถึงป๊อปปี้ที่ทำแบบนี้ทุกวันจน

พยาบาลเอาไปเล่ากันจนทั่ว

 

 

 

 

 

 

“พ่อบุญทุ่มแบบนี้นี่สงสัยพอฟางฟื้นมาฟางต้องให้รางวัลป๊อปแล้วล่ะมั้ง”เฟย์พูดยิ้มๆ สักพัก

พยาบาลก็เข็นเฟิร์สและฟ้าลูกฝาแฝดชายหญิงของป๊อปปี้และฟางเข้ามาในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วหลานน้าน่ารักน่าชังจังเลย”เฟย์ที่ให้เขื่อนอุ้มลูกแล้วก็รีบอุ้มฟ้าฝาแฝดหญิงขึ้นมา ส่วน

ป๊อปปี้ก็อุ้มเฟิร์สฝาแฝดชายขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“ลูกเราออกจากตู้อบแล้วนะครับ และพี่น่ะก็ไปเรียนอาบน้ำลูกกับพยาบาล ไหนจะให้นมลูกเป็นแล้ว

ฟางน่ะต้องรีบมาช่วยพี่เลี้ยงลูกด้วยนะ”ป๊อปปี้อุ้มลูกแล้วพูดกับฟางที่หลับอยู่

 

 

 

 

 

 

“แหม น่ารักจังเลยนะป๊อปที่ทำทุกอย่างเพื่อฟางขนาดนี้ ไม่เหมือนคนแถวนี้ บอกให้เปลี่ยนผ้าอ้อม

ลูกล่ะกว่าจะลูกจากทีวีมาช่วยล่ะนานมาก”เฟย์พูดแล้วเหล่ไปที่เขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ เฟย์จ๋า ก็เมื่อวานน่ะมันมีบอล นานทีคู่นี้เค้าจะมาเจอกันนี่จ้ะ”เขื่อนรีบพูด

 

 

 

 

 

“งั้นนานทีเฟย์กับลูกจะกลับไทยมาหาเขื่อนบ้างมั้ย เอ จะว่าไปแล้วก็คิดถึงป้ที่อยู่เกาหลีจัง”เฟย์พูด

ขู่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาจ้ะๆ ไม่ไปนะเฟย์ ลูกยังเล็กอยู่ต้องอยู่พร้อมหน้าทั้งพ่อ แม่ลูกสิจ้ะ”เขื่อนรีบพูดทำให้ทุกคน

ขำกับเขื่อนและเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณกั้งคะ เกิดเรื่องอีกแล้วค่ะ”คนงานหญิงวิ่งมาบอกกั้งที่ทำงานในไร่ กั้งตกใจ เพราะคงจะเป็น

เรื่องของโบวือีกแล้วสินะ ตลอดเวลา2เดือนที่ผ่านมาโบว์เอาแต่ซึมเศร้าไม่พูดไม่จา บางครั้งก็ชอบ

หนีไปไหนมาไหนคนเดียวจนเขาและป๊อปปี้ต้องคอยเป็นห่วงตลอดเพราะกลัวว่าเธอคิดอยากจะฆ่า

ตัวตาย แล้วนี่ก็เป็นอีกวันที่โบว์หายไปจากบ้าน กั้งรีบทิ้งงานที่ไร่แล้วออกตามหาโบว์นทั่ว สุดท้าย

เขาก็ไปที่ท้ายไร่แล้วพบว่าโบวือยู่ที่น้ำตกเล็กๆที่ท้ายไร่

 

 

 

 

 

 

“คุณโบว์กลับบ้านเถอะนะครับ ตรงนี้มันอันตราย”กั้งรีบเข้าไปหาโบว์ แต่โบวืเดินหนีกั้งไปเรื่อย

 

 

 

 

 

“พี่กั้งไม่ต้องมายุ่งกับโบว์ ปล่อยโบวืไปซะเถอะ ส่วนพี่ก็กลับไปทำงานเถอะค่ะ”โบว์พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะครับ คุณโบว์ต้องกลับกับผม ถ้าคุณโบว์เป็นอะไรขึ้นมาคนที่เสียใจก็คือพ่อ แม่และก็คุณ

ป๊อปนะครับ”กั้งพูด

 

 

 

 

 

 

 

“โบว์มันไม่ดีพอให้พวกเค้าต้องเป็นห่วง ผู้หญิงสกปรกๆแบบโบว์ควรจะตายๆไปซะ”โบว์พูดอย่าง

ขมขื่น กั้งเงียบทันที

 

 

 

 

 

“พี่กั้งกลับไปเถอะค่ะ ไม่ต้องมาเสียเวลากับผู้หญิงสกปรกๆอย่างโบว์อีก อ๊ะ”โบว์พูดก่อนจะร้องเมื่อ

ถูกกั้งกอดจากด้านหลัง โบวืตกใจและพยายามขืนตัวหนี

 

 

 

 

 

 

“คุณโบว์ครับ ผมขอร้องกลับบ้านเถอะนะครับ คุณป๊อปรักคุณโบว์มากนะครับ ผมเข้าใจความรู้สึกคุณ

ป๊อปดีเพราะผมเองก็เคยเจ็บปวดมาก่อนกับเรื่องของแบม”กั้งพูดทำให้โบว์นึกย้อนถึงการลักพาตัว

เธอครั้งแรกที่แบมถูกลูกน้องของแบงค์รุมข่มขืน จนกั้งต้องส่งแบมไปอยู่ที่ญี่ปุ่นกับครอบครัว

 

 

 

 

 

 

“ถ้าคุณโบว์เป็นอะไรไป ผมก็คง”กั้งอึกอักไม่กล้าพูดความรู้สึกตัวเอง จังหวะนั้นโบว์ที่พลิกตัวจะหัน

ไปมองหน้ากั้งลื่นหินในน้ำทำให้ตกลงไปพร้อมกับกั้ง

 

 

 

 

 

 

“เสื้อเปียกหมดแล้ว สงสัยโบว์คงต้องยอมกลับกับพี่กั้งแล้วล่ะ”โบวืส่ายหน้าขำก่อนที่จะยอมกลับ

บ้านมากับกั้งแล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโบว์ครับ นี่เสื้อผ้าแม่บ้านเอามาให้นะครับ”กั้งพูดแล้วเอาเสื้อผ้ามาให้แทนก่อนะแปลกใจที่โบว์

เข้าไปในห้องน้ำนานมากก่อนจะลองเดินไปที่ห้องน้ำพบว่าประตูไม่ได้ล๊อคจึงเปิดเข้าไปก็ตกใจที่

เห็นโบว์ในชุดเดิมกอดเข่าร้องไห้แล้วเปิดฝักบัวให้น้ำไหลรดทั่วตัว

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโบว์ พอเถอะครับ เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”กั้งดึงโบว์ออกมาจากห้องน้ำ

ก่อนจะเช็ดผมให้โบว์

 

 

 

 

 

“พี่ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น ชั้นมันสกปรก ชั้นมันเป็นคนมีตำหนีไปแล้ว”โบว์พูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

“คุณโบว์อย่าคิดมากสิครับ เช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ เดี๋ยวผมรอด้านนอก”กั้งพูดแล้วเดิน

ออกไปแต่โบว์รั้งมือไว้

 

 

 

 

 

 

“แม้แต่พี่ยังไม่อยากจะยุ่งกับชั้น ที่พี่ทำเพราะมันเป็นหน้าที่ พี่ไม่ต้องทำอีกแล้วล่ะถ้ามันฝืนตัวเอง

อย่าเอาเวลามาสนใจดูแลผู้หญิงไม่มีค่าอย่างชั้นเลย”โบว์พูดเศร้าๆ กั้งหันมาแล้วกอดโบว์แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดแบบนี้สิครับ คุณโบว์น่ะมีค่ามากที่สุด อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่าแบบนี้ คุณโบว์เป็นเหมือน

นางฟ้าของผม ถ้าคุณเศร้าแบบนี้แล้วผมคงต้องเศร้าตามแน่ๆ กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมได้มั้ยครับ

กลับมาเป็นคุณโบว์ที่น่ารักเหมือนเดิมนะครับ”กั้งพูดทำให้โบว์กอดกั้งแน่นแล้วร้องไห้ซบลงที่ไหล่

ของเขาอยู่พักใหญ่

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะที่พี่อยู่ข้างชั้นเสมอมา พี่ไม่ใช่พี่แท้ๆของชั้นพี่ก็ยังจะดูแลชั้นดีแบบนี้มาตลอด”โบว์พูด

 

 

 

 

 

“คุณโบว์เป็นผู้หญิงที่สำคัญที่สุดของผม อะไรที่ผมทำให้คุณโบวืได้ผมยินดีท่ะทำโดยไม่ลังเลเลย

ครับ”กั้งพูดก่นจะถอนกอดโบว์ออกมา โบว์นิ่งสักพักก่อนจะช้อนใบหน้าของชายหนุ่มไปจูบอย่าง

อ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วพี่ช่วยชั้นได้มั้ย ช่วยทำให้สิ่งเลวๆที่มันทำกับชั้นหายไป ได้มั้ย”โบว์พูดแล้วสบตากั้ง กั้งนิ่งสัก

พักก่อนที่โบว์จะจูบกั้งอีกครั้ง แล้วกั้งก็ค่อยๆดันโบว์ลงไปนอนกับเตียงแล้วจัดการลบรอยร้ายๆที่

แบงค์ทำไว้กับโบวืด้วยตัวเขาเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“2เดือนกัย14วัน เมื่อไหร่จะฟื้นเนี่ยเจ้าหญิงของพี่ ชุดเดรสที่พี่เอามาให้เรานะ พี่ว่าจะฝากเฟยืไป

ขยายไซส์ซะแล้วล่ะ ไม่ก็ต้องใส่ยางยืดแทน”ป๊อปปี้โอบกอดฟางที่หลับแล้วพูด เขื่อนและเฟย์ที่

เล่นกับลูกตัวเองและลูกของป๊อปปี้ก็มองชายหนุ่มที่นอนกอดฟางบนเตียงคนไข้ เวลาที่พยาบาลไม่

มาเฝ้า ป๊อปปี้มักจะชอบขึ้นไปนอนกอดฟางแบบนี้เสมอๆ

 

 

 

 

 

 

“บ่นว่าเค้าอ้วนๆ แล้วก็ขึ้นไปนอนเบียดฟางเค้าแบบนั้น เหอะ พ่อเลี้ยงเดี๋ยวถ้าฟางตกเตียงไปนะน่า

ดู”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

“เออ เราลองให้ฟางตกเตียงมั้ยเผื่อะตื่น”ป๊อปปี้เริ่มคล้อยตามกับคำพูดเฟย์ทำให้แก้วที่นั่งกินองุ่น

กับโทโมะอยู่ปาองุ่ใส่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“ความคิดนายแต่ละอย่างนี่มันน่ามั้ยล่ะ”แก้วบ่นก่อนจะผลัดอุ้มลูกกับโทโมะโดยชายหนุ่มต้องป้อน

องุ่นให้แก้วแทน

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฟางเริ่มขยับตัวไปมาเหมือนบิดขี้เกียจ ป๊อปปี้รับชะโงกหน้าดูภรรยาที่เขากอดอยู่ทันที

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางขยับตัวแล้ว ไปตามหมอเร็วเขื่อน”เฟย์พูดก่อนะรีบสั่งให้เขื่อนไปตามพยาบาล

 

 

 

 

 

“ฟาง พี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยฟาง ฟางฟื้นแล้วจริงๆ”ป๊อปปี้กอดฟางแน่นด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

 

“พะ พี่ป๊อป ฟางอึดอัด”ฟางปรือตามองป๊อปปี้ก่อนจะพูด ป๊อปปี้รีบลงจากเตียงเพื่อให้ฟางนอน

สบายๆ สักพักหมอก็เข้ามาตรวจร่างกายของฟางเมื่อฟางฟื้น

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวคนไข้ลองลุกนะครับ เพราะหมอไม่แน่ว่าคนไข้หลับไป2เดือนสภาพร่างกายจะเป็นยังไง

บ้าง”หมอพูดก่อนจะให้นางพยาบาลค่อยๆให้ฟางลงจากเตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

ฟางล้มลงไปกองกับพื้นทันที ป๊อปปี้รีบมาประคองฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอย่างที่คิดจริงๆ คนไข้ไม่ได้เคลื่อนไหวร่างกายมานาน ทำให้คนไข้ชาตามร่างกาย เดี๋ยวหมอ

จะให้คนไข้ทำกายภาพบำบัดนะครับ และต้องนวดบริเวณตั้งแต่ต้นชาลงไปเสมอเพื่อกระตุ้นเลือดไป

เลี้ยงนะครับ”หมอพูดก่อนจะให้พยาบาลเอารถเข็นวีลแชร์มาให้ฟาง ฟางนั่งลงที่รถเข็นแล้วอุ้มลูก

แฝดหญิงมาจากเฟย์

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงพี่ตั้งชื่อว่าฟ้านะ ส่วนผู้ชายชื่อว่าเฟิร์ส และลูกทั้ง2ชื่อจะได้คล้องกับแม่ด้วย”ป๊อปปี้พูดขณะ

อุ้มเฟิร์สให้ฟางดู

 

 

 

 

 

 

 

“ฟ้า เฟิร์ส เราเจอกันแล้วนะ แม่ฟางฟื้นแล้ว แม่ฟางจะดูแลแล้วก็เลี้ยงหนูอย่างดีเองนะคะ”ฟางพูด

ก่อนจะจูบที่หน้าฝากฟ้าและเฟิร์ส

 

 

 

 

 

 

“ไม่หอมพ่อบ้างหรอครับ พ่อของฟ้ากับเฟิร์สมาเฝ้าแม่กับลูกทุกวันเลยนะ”ป๊อปปี้รีบอ้อน

 

 

 

 

 

“ค่ะ แต่ว่า ดอกไม้เต็มห้องแบบนี้น่ะ พี่ป๊อปต้องช่วยแม่บ้านทำความสะอาดด้วยนะถ้าฟางหายแล้ว

ไม่งั้นนะ ฟางจะเอาเงินของพี่ป๊อปมาจ่ายเป็นค่าจ้างแม่บ้านที่นี่เลย”ฟางดุป๊อปปี้เหมือนเดิมทำให้

ทุกคนหัวเราะออกมา

 

 

 

 

 

 

“ฟางอ่ะ แล้วฟางไม่ชอบหรอ นี่พี่รู้ว่าฟางชอบนะ พี่ก็เอาดอกไม้มาที่นี่ทุกวันๆเลยนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“รู้ค่า ขอบคุณนะคะ แต่มันเปลืองไง ฟางเป็นห่วงนะเนี่ยเลยบอกไว้ก่อนน่ะ”ฟาพูดป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะ

หอมแก้มฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอย ฟื้นมาก็หวานอีกล่ะ เหนื่อยจริงๆเลย เขื่อน เอาน้องเขมไปนอนดีกว่าป่ะ ดูสิ งอแงละ”เฟย์พูด

ก่อนจะอุ้มน้องเขมเดินนำเขื่อนออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ฟางเดี๋ยวแก้วขอกลับก่อนนะ คือแต้งกิ้วจะได้นอนพัก พามาตากแดดตากลมแบบนี้เดี๋ยวจะ

ป่วยเอา”แก้วพูดแล้วก็อุ้มแต้งกิ้วเดินออกไปกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป รูดม่านหน่อยค่ะ ฟางจะให้นมลูก”ฟางพูดก่อนจะวางฟ้าไว้ที่เบาะแล้วให้ป๊อปปี้อุ้มเธอกลับ

ขึ้นเตียงเนื่องจากขาของเธอยังไม่มีแรง ก่อนป๊อปปี้จะรูดม่านแล้วมานั่งข้างๆ ฟางค่อยๆแกะกระดุม

เชือกชุดคนไข้ออกแล้วก็อุ้มฟ้ามาก่อนจะให้ลูกสาวดื่มนมจากเต้า น้ำนมแท้ๆของแม่ ป๊อปปี้แอบมอง

ฟางให้นมลูกก็หน้าแดงจนฟางเริ่มรู้สึกว่าถูกจ้องอยู่

 

 

 

 

 

 

“แน่ะ เค้าให้นมลูกมาจ้องอะไรล่ะเนี่ย ฟางเขินนะคะ”ฟางพูดยิ้มๆไม่มองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“รู้มั้ยว่าฟางเขินแบบนี้น่ะ ฟางน่ารักมากเลยนะ”ป๊อปปี้เขยิบเข้าใกล้ฟางแล้วพูดก่อนจะโน้มหน้า

เข้าไปจูบฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

“นั่นไง ว่าแล้วว่าต้องแอบจู๋จี๋กัน นี่ขนาดให้นมลูกนะเนี่ยยังไม่เว้น มีการรูดม่านซะด้วยรอบนี้”แก้ว

เดินนำโทโมะ เฟย์และเขื่อนเข้ามาในห้องอีกครั้งแล้วพูด ฟางรีบปิดเสื้อคนไข้ตัวเองแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

“อ๊าย ไหนว่ากลับไปแล้วไง นี่ฟางให้นมลูกอยู่จริงๆนะ”ฟางที่เขินจัดแล้วหน้าแดงรีบพูดส่วนป๊อปปี้ก็

เกาหัวตัวเองแก้เขินทันที

 

 

 

 

 

 

 

ช่วงนี้มัวแต่ยุ่งเรื่องลงทะเบียนซัมเมอร์อ่ะเลยไม่ได้มาอัพบ่อยโทษทีน้าาา

 

 

 

แต่หัลงจากนี้จะมีด่านสุดท้ายกับอุปสรรคความรักของป๊อปฟาง อยากรู้ต้องติดตามนะ