Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรวะ โทรเรียกซะดึกเลย นี่กะจะให้มาเก็บศพพวกที่เมาอีกแล้วอ่ะดิ”เขื่อนในเสื้อยืดสีขาวและ

กางเกงนอนขายาวเดินมาที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งตามที่เจฟโทรตามเขา

 

 

 

 

“เอาน่าอย่าบ่น ก็เฟย์เค้าให้ชั้นโทรหานายนี่นา เห้อ อิจฉานายจริงๆที่ได้ดูแลเฟย์แบบนี้”เจฟพูด

แล้วพาเขื่อนมาหาเฟย์ที่นอนเมาหลับบนโซฟาแบบไม่ค่อยระวังจนกระโปรงที่ใส่เลิกเห็นขาขาว

 

 

 

 

“ก็แค่คนดูแลตัวเท่านั้นล่ะน่า ไม่มีอะไรชั้นไปก่อนนะ”เขื่อนพูดก่อนจะอุ้มเฟย์กลับมาที่คอนโด แล้ว

จัดการเช็ดหน้าเช็ดตาให้เฟย์ก่อนจะหาชุดนอนให้กับเฟย์

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ปล่อยก่อนเฟย์ วันนี้ชั้นต้องกลับไปนอนบ้านนะนอนที่นี่ไม่ได้”เขื่อนพูดเมื่อเฟย์ลุกมากอดจาก

ด้านหลัง

 

 

 

 

 

“เป็นทาสกล้าขัดคำสั่งชั้นรึไง”เฟย์พูดอู้อี้ๆตามแบบคนเมา เขื่อนถอนหายใจนิดนึงก่อนจะพลิกตัว

กลับไปแล้วหน้าแดงพบว่าเฟย์ถอดเสื้อผ้าเหลือแต่ชุดชั้นใน เขื่อนรีบสวมชุดนอนให้เฟย์ทันที

 

 

 

 

 

“อืม เฟย์ อย่า”เขื่อนร้องเมื่อเฟย์ดึงเขาไปจูบก่อนจะเอามือเลิกเสื้อยืดของเขาออก แต่ห้ามไม่ทัน

เมื่อเฟย์ถอดเสื้อยืดเขาออก ก่อนจะดันตัวเขานอนกับเตียงแทนเธอ เขื่อนหน้าแดงเบือนหน้าหนีเฟย์

ทันที

 

 

 

 

 

“เขินหรอจ้ะ”เฟย์เห็นเขื่อนไม่สบตาตัวเองก็กระซิบใกล้ๆแววเขา

 

 

 

 

“นี่เห็นเขื่อนเป็นแค่คนสนองความต้องการของเฟย์แค่นั้น งั้นเฟย์ก็ทำซะสิ แต่คืนนี้เขื่อนต้องกลับ

บ้านจริงๆ ไม่อยากทิ้งคุณป้านอนคนเดียว”เขื่อนพูดด้วยเหตุผล เฟย์มองเขื่อนนิ่งๆยากจะเดาก่อนจะ

หายไปล้างหน้าในห้องน้ำแล้วออกมาก่อนจะหนุนลงที่แขนข้างหนึ่งของเขื่อน

 

 

 

 

 

“สวยจัง”เฟย์เอามือลูบไปที่รอยสักของเขื่อนที่สักที่แขน เขื่อนหันมามองเฟย์ที่สนใจรอบสักตัวเอง

ก็หน้าแดง โดยที่หัวเฟยืเลื่อนขึ้นไปหนุนอกเขื่อนไว้ เขาเลยใช้อีกมือที่เฟย์หยุยเมื่อกี้โอบเอวเฟย์

ไว้

 

 

 

 

 

 

“หาว ง่วงจัง”เฟย์พูดก่อนจะหลับตาลง เขื่อนเหวอเมื่อสุดท้าย แม้คืนนี้จะไม่มีอะไรกัน แต่เขาก็ไม่

สามารถไปจากเฟย์ได้เลย ก่อนจะโทรหาละม่อมให้ปิดบ้านเลยไม่ต้องรอเขา

 

 

 

 

 

“เธอนี่มันยัยแม่มดจริงเลย”เขื่อนส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหลับตาลง โดยไม่รู้ว่า เฟย์แอบยิ้มขณะที่

หลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ม๊า ไม่เอา เอาของๆแก้วคืนมาเลยนะ”แก้วโวยวายเมื่อพบว่าแม่ของเธอเก็บเสื้อผ้าทุกอย่างแล้วขับ

เอามาไว้ที่บ้านโทโมะก็รีบตามมาทันที

 

 

 

 

 

“เอ้า ก่อนจะแต่งงานกันก็ต้องเรียนรู้ศึกษากันไง เดี๋ยวแกจะได้ไม่บ่นอีกว่าม๊าบังคับ”แม่ของแก้วพูด

แก้วถึงกับหงุดหงิดเพราะทีเจเองก็ดันไปไต้หวันกับเพื่อน เลยไม่สามารถช่วยเธอได้

 

 

 

 

“อ้าว มากันพอดีเลย มานี่สิหนูแก้วน้าจัดห้องให้แล้วนะ”แม่โทโมะเดินลงมา แล้วให้คนใช้ยก

กระเป๋าขึ้นไปไว้บนห้อง

 

 

 

 

 

“นี่ถ้ายังไม่ชินต้องนอนกับโทโมะ น้าก็จัดห้องข้างๆให้แล้วนะ แต่ถ้าอยากไปนอนก็ไปเลย น้าไม่

ว่า”แม่โทโมะพูดแล้วขำกับแม่แก้ว แก้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

“อะไรกันครับเนี่ย แล้วนี่เธอมาทำไมที่บ้านชั้น”โทโมะเปิดประตูออกมาในชุดนอนก็รีบถามเมื่อเห็น

แก้ว

 

 

 

 

 

“ต่อจากนี้จนกว่าจะถึงฤกษ์แต่งงาน หนูแก้วเค้าจะมาอยู่ที่นี่เพื่อปรับนิสัยเข้าอยู่กับโทโมะนะลูก ยัง

ไงแม่ก็ฝากเราดูแลน้องเค้าด้วยนะ”แม่โทโมะพูดแล้วยิ้มเล่นเอาชายหนุ่มแทบตื่น

 

 

 

“อะไรนะแม่ มันไม่เร็วไปหน่อยหรอครับ”โทโมะรีบพูด

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็เร็วๆน่ะสิ เผื่อเราทำหนูแก้วเค้าป่องขึ้นมาจริงๆก็จะได้แต่งไวๆ”แม่โทโมะพูดยิ้มๆก่อนจะดัน

แก้วไปข้างๆโทโมะ

 

 

 

 

“แต่แก้วว่าทีเดียวไม่ติดหรอกค่ะน้า เอ่อ แก้วว่า แก้วยังไม่พร้อมจะแต่งงาน”แก้วพยายามพูด

 

 

 

 

 

“พร้อมไม่พร้อมก็ต้องแต่ง เอาน่าอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง เอ้าเพื่อความเคยชินแม่ฝากแก้วหน่อย

นะ”แม่แก้วรีบพูดก่อนจะรีบลงไปแล้วออกจากบ้าน ทิ้งให้โทโมะและแก้วอยู่กัน2คน แก้วรีบเดินหนี

กลับเข้าห้องที่แม่ของโทโมะเตรียมไว้ให้ทันที ส่วนโทโมะมองแก้วนิดนึงก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่ง

ตัวแล้วลงมาทำอาหารกลางวันโดยที่ทำเผื่อแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ยัยนั่นทำไมไม่ลงมาอีกนะ รถก็อยู่นี่นา”โทโมะพึมพำก่อนจะเดินมาที่ห้องแก้วแล้วไขกุญแจเข้าไป

ด้านในพบว่าแก้วกำลังนอนหลับอยู่ โทโมะถือวิสาสะเข้าไปในห้อง ยัยนี่ก็จัดห้องไวเหมือนกันแฮะ

 

 

 

 

 

 

“ไม่คิดเลย ห้าวขนาดนี้ครีมบำรุงจะเยอะเหมือนกันนะเนี่ย”โทโมะพูดยิ้มๆเมื่อมองพวกขวดครีมที่

โต๊ะเครื่องแป้งก่องจะหันกลับไปมองแก้วที่หลับอยู่ข้างๆตัวมีตุ๊กตามิ้กกี้เม้าส์ตัวใหญ่อยู่ โทโมะมอง

ก็ส่ายหน้ายิ้มนิดนึงแล้วนั่งลงข้างๆแก้ว

 

 

 

 

 

“นี่เธอ ชั้นทำกับข้าวเผื่อน่ะ ไปกินข้าวกัน”โทโมะกริซิบบอกแก้ว แก้วงัวเงียขยับตัวแล้วค่อยๆลืมตา

ตื่นเหมือนเด็ก

 

 

 

 

จุ๊บ

 

 

 

“อ๊ะ โทษๆ”โทโมะไม่คิดว่าแก้วจะหันหน้ามาทำให้ทั้งคู่เผลอจูบกัน ก่อนจะรีบเด้งกันไปคนละทิศ

คนละทาง

 

 

 

 

“เอ่อ หิวแล้วแฮะ นายทำอะไรบ้างล่ะ”แก้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเดินลงไปชั้นล่างพบว่า โทโมะทำ

กับข้าวไว้มากมายรวมถึงหมูทอดซึ่งเป็นของโปรดของเธอ แก้วรีบไปตักข้าวแล้วรีบนั่งลงทันที

 

 

 

 

 

“เอ้า ค่อยๆกินก็ได้ๆ มีอีกเยอะเดี๋ยวก็ติดคอหรอก”โทโมะขำเมื่อเห็นแก้วกินเอาๆ ปกติเวลาแก้วกิน

มูมมามแบบนี้เขามักจะชอบบ่น สงสัยเพราะว่าเป็นกับข้าวฝีมือตัวเองล่ะมั้ง เขาเลยไม่ว่าอะไร

 

 

 

 

 

“ขอบใจนะ ว่าแต่นายทำกับข้าวอร่อยเหมือนกันแฮะ”แก้วยิ้มมีความสุขกับการกินเหมือนกับเด็กๆ

ทำให้โทโมะเผลอหน้าแดงเมื่อมองแก้วก่อนจะนั่งกินข้าวของตัวเองบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นึกยังไงถึงได้พาชั้นมาที่รีสอร์ทอ่ะ”ฟางถามเมื่อป๊อปปี้พาเธอมาที่รีสอร์ท

 

 

 

 

“ก็อยากให้น้องฟางมาพักผ่อนบ้างนี่ เห็นว่ามีร้านเค้กเปิดใหม่ในรีสอร์ทพี่ พี่เลยอยากชวนน้องฟาง

มาชิม”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพาฟางเข้ามาในร้านเค้ก ทันทีที่ฟางเห็นขนมหวานฟางก็รีบวิ่งไปที่ตู้โชว์เค้ก

 

 

 

 

 

“เอาอย่างละชิ้นหมดนี่เลยค่ะ”ฟางยิ้มเมื่อเห็นขนมจนป๊อปปี้แอบยิ้มตามฟางไปด้วย

 

 

 

 

 

“น้องฟางทานเยอะแบบนี้ไหงน้องฟางไม่ยักจะอ้วนเลย”ป๊อปปี้พูดพลางมองฟางที่เริ่มทานเค้กไป

ชิ้นแรกไป

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าทานแล้วก็ช้อปปิ้งไงล่ะ เดินๆเผาผลาญแคลอรี่เดี๋ยวก็ลดแล้ว”ฟางพูดแล้วนั่งจิ้มเค้กไป

เรื่อยๆ สักพักแบมและกั้งก็เดินเข้ามาในร้าน

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ ป๊อปขา โต๊ะมันเต็ม แบมกับพี่กั้งขอนั่งตรงนี้ด้วยนะคะ”แยมพูดแล้วนั่งลงข้างป๊อปปี้ทันที

ทำให้กั้งต้องนั่งข้างฟาง

 

 

 

 

 

 

“โห คุณฟางครับทานเยอะแบบนี้ไหวหรอครับ”กั้งทักฟางเมื่อเห็นจานเค้กเต็มโต๊ะ

 

 

 

 

 

“เชอะ กินเยอะแบบนี้ไม่ดูแลตัวเองเดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอก”แบมแขวะทำให้ฟางหันขวับไปมองไม่

พอใจ

 

 

 

 

 

“นี่เธอถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครเค้าหาว่าเธอเป็นใบ้หรอกน่ะ”ฟางว่าก่อนจะนั่งจิ้มเค้กชิ้นที่2และ3

 

 

 

 

 

“ป๊อปขา เดี๋ยวงานเก็บองุ่นประจำปีนี้เนี่ย แบมขอไปด้วยน้าป๊อป จะได้ไปเก็บองุ่นพร้อมป๊อปอีก

ไง”แบมพูดเสียงหวานออดอ้อนป๊อปปี้ถึงงานเก็บองุ่นแต่ละปีที่เธอชอบไปเก็บองุ่นกับป๊อปปี้ตลอด

ฟางเหล่มองแบมนิดนึงแล้วแอบเบ้ปาก

 

 

 

 

 

 

“อ่ะกั้ง จ้องแบบนี้ทานอะไรรึยังเนี่ย แบ่งขนมชั้นไปก็ได้นะ”ฟางพูดแล้วดันพายบลูเบอรี่ไปทางกั้ง

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่ดีหรอกครับคุณฟาง เดี๋ยวผมไปหาอะไรกินด้านนอกก็ได้ครับ”กั้งพูด

 

 

 

 

 

“เอาน่าถือว่าช่วยชั้นกินด้วยไง ไม่ต้องเปลืองเงินด้วย”ฟางพูดแล้วแบ่งขนมให้กั้งกิน ทำให้ป๊อปปี้

มองแล้วแอบหงุดหงิดเล็กน้อยที่เห็นฟางยิ้มหวานให้ผู้ชายคนอื่น

 

 

 

 

 

 

“พี่จ่ายตังนะฟาง ฟางไม่คิดจะแบ่งขนมพี่เหมือนกับแบ่งให้กั้งเลยหรอ”ป๊อปปี้พูดแบบแอบเคืองฟาง

 

 

 

 

“อ๋อ จะกินหรอก็กินสิ ไม่ได้ห้ามอะไรนิ”ฟางพูดก่อนจะหันไปนั่งกินขนมต่อ

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปขา ช้อคโกแลตลาวานี่ แบมรู้ว่าป๊อปชอบช้อคโกแลตเดี๋ยวแบมป้อนให้นะคะ”แบมพูดแล้วตัก

ช้อคโกแลตลาวาป้อนให้ป๊อปปี้ ฟางหันขวับไปมองทันทีเมื่อเห็นป๊อปปี้ไม่ปฎิเสธอะไร

 

 

 

 

 

 

“อิ่มแล้ว กั้ง ไปส่งชั้นซื้อของด้านนอกหน่อยสิ ไม่อยากจะขัดจังหวะพ่อเลี้ยงเค้ากินขนม”ฟางเชิด

แล้วเดินปึงปังลากกั้งออกไปข้างนอกร้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ผมต้องขอโทษคุณฟางนะครับที่พาแบมมาป่วนเวลาสวีทของคุณฟางกับพ่อเลี้ยงแบบนี้”กั้ง

พูดแล้วรู้สึกผิด เขาไม่น่าตามใจน้องสาวยอมให้เข้ามาขวางฟางกับป๊อปปี้วันนี้เลย

 

 

 

“ช่างเถอะกั้ง เพราะดูท่าพ่อเลี้ยงของกับกับน้องกั้งเค้าก็ไม่ได้ขัดขืนหรือปฏิเสธอะไรนิที่จะอยู่ด้วย

กัน เราก็ไม่ต้องไปเป็นก้างขวางคอเค้าสิ ออกมานี่ล่ะ สบายใจกว่าเยอะ”แม้ฟางจะบอกว่าสบายใจ

แต่กั้งสังเกตหน้าของฟางที่หน้าหงิกอยู่ก็ยิ้มขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

“คุณฟางคงจะรักรักพ่อเลี้ยงมากสิครับเลยหึงพ่อเลี้ยงแบบนี้”กั้งพูดทำให้ฟางที่เลือกเสื้ออยู่ชะงัก

 

 

 

 

 

“หึง ใครหึง ไม่มีสักหน่อยกั้งอย่ามาพูดมั่วๆ ไปเลย ช่วยชั้นถือของเลยนะ”ฟางพูดก่อนจะทำเป็น

ซื้อเสื้อผ้ามาตั้งหลาย10ชุดแล้วเดินไปไม่สนใจพูดเรื่องป๊อปปี้อีก

 

 

 

 

 

 

 

 

ตกเย็น ป๊อปปี้เดินไปเดินมาที่ชั้นล่างบ้านพลางมองนาฬิกา ฟางเล่นโทรมาหาเขาว่าจะกลับบ้านให้

กลับมาก่อน แต่นี่ยังไม่กลับมาอีกมันหมายความว่ายังไงนะ

 

 

 

 

 

"อะไรเนี่ยทำไมยังไม่กลับบ้านอีกนะ นี่จะเถลไถลไปถึงไหนเนี่ย"ป๊อปปี้บ่น

 

 

 

 

 

“แต้งกิ้วมากนะกั้ง ไว้ชั้นทำขนมเสร็จแล้วเดี๋ยวเอาไปแบ่ง บายจ้า”เสียงใสๆของฟางพูดกับกั้งทำให้

ป๊อปปี้รีบเดินไปดูที่หน้าบ้านพบว่าฟางกำลังยืนคุยกับกั้งแล้วเดินเข้ามาในบ้านพร้อมข้าวของเต็มไม้

เต็มมือ

 

 

 

 

 

“ไปไหนกันมาน่ะ เย็นป่านนี้แล้วทำไมพึ่งกลับ”ป๊อปปี้ถามอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

“สนใจด้วยหรอคะ เห็นตอนกลางวันยังนั่งสวีทหวานกับแบมเค้าอยู่เลย เอ รึว่าพิมเค้าไปมาหาที่บ้าน

เลยทำหน้ามุ่ยแบบนี้”ฟางพูดจายียวนกวนประสาททำให้ป๊อปปี้ที่นั่งถึงกับลุกขึ้นจ้องหน้าฟาง

 

 

 

 

 

“แล้วทีเราล่ะ ไปไหนกับกั้งจนลืมไปรึเปล่าว่าฟางเป็นเมียพี่ไม่ใช่เมียไอ้กั้งมัน”ป๊อปปี้พูดด้วยความ

หึงหวง

 

 

 

 

 

"ถ้าเป็นเมียพี่แล้วมีแต่เรื่องปวดหัวฟางว่าเป็นเมียกั้งก็โอนะ"ฟางแกล้งยั่วโมโหป๊อปปี้อย่างทุกครั้งที่

ชอบทำ

 

 

 

 

 

"ฟาง ชอบนักรึไงห้ะเป็นผู้หญิงได้ชื่อว่าหลายผัว ไม่รู้จักพอ ง่าย"ป๊อปปี้ที่ได้ยินเรื่องฟางจะไปจาก

ตัวเองก็เผลอว่าฟางตามนิสัยปากร้ายตัวเองฟางได้ยินก็ไม่พอใจ เผลอตบหน้าป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

“อื้อ”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้ดึงตัวเธอมาบดจูบ

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

"ทุเรศ"ฟางว่าเมื่อถอนจูบแล้วตบป๊อปปี้ไปอย่างแรงอีกที

 

 

 

 

"อื้ออออ"ป๊อปปี้ดึงเธอมาบดจูบอีกครั้งอย่างแรงและเอามือบีบเคล้นสะโพกมนของฟางจนฟางตกใจ

กับการกระทำป่าเถื่อนของเขาแบบนี้ ฟางใช้เเรงทั้งหมดผลักออกจากตัวป๊อปปี้แล้วตบหน้าป๊อปปี้ซ้ำ

ซ้ายขวาแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า ไม่น่าหวังดีไปซื้อมาเลย”ฟางพูดแล้วเอามือถูปากตัวเองจนแดงก่อนน้ำตาจะไหลออกมา

เพราะเธอไม่ชอบเลยที่ป๊อปปี้ทำแบบนี้กับเธอ

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป ทะเลาะอะไรกับพี่ฟางอีกแล้วน่ะ”โบว์เดินลงมาจากชั้นบนสวนกับฟางก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่สั่งสอนเด็กดื้อที่ไม่ฟังพี่เฉยๆน่า วันนี้ไม่ต้องไปโอ๋ด้วยนะ”ป๊อปปี้แม้จะแอบห่วงฟางแต่ถ้าฟาง

ยังดื้อกับเขา เขาต้องเล่นวิธีโหดๆกับเธอซะบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ แล้วเด็กดื้อของพี่ป๊อปนี่เค้าซื้ออะไรมาเยอะเลยน้า โอ้โห นี่มันหนังสือทำขนมที่ทำจากช้อคโก

แลตทั้งนั้นเลยนินา เอๆ ถ้าจำไม่ผิดนี่ใครแถวนี้ชอบกินน้า”โบว์พูดพลางเปิดถุงหนังสือที่ฟางให้กั้ง

ไปช่วยเธอเลือกหนังสือเกี่ยวกับขนมที่ทำจากช้อคโกแลตทั้งนั้น

 

 

 

 

 

 

อ้าว นั่นไง ทะเลาะกันอีกละคู่นี้ 5555555