พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ้าวทำไมกลับมาเร็วกันจังล่ะลูก"แม่ที่เห็นป๊อปปี้เเละโทโมะเดินเข้ามาก็ทักทันที
 
 
 
 
 
 
"ผมขอโทษนะครับ ผมยังไม่อยากไปลอง"โทโมะพูดเเล้วเดินขึ้นห้องไป
 
 
 
 
 
 
"ป๊อปลูก ว๊าย ตายเเล้วไปโดนอะไรมาเนี่ยลูก"แม่ที่เดินมาหาป๊อปปี้ก็ต้องตกใจเพราะมุมปากของป๊อปปี้เป็นสีม่วงน่ากลัว
 
 
 
 
 
 
"หมัดครับ"ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
 
 
"หมัดใคร แม่จะให้คนไปเก็บ!"แม่พูดอย่างเดือด
 
 
 
 
 
 
"ชั่่งเถอะครับผมของตัว"ป๊อปปี้พูดเเล้วเดินขึ้นชั้นบนไป
 
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อป แฮกๆ"แบมที่รีบเดินมาก็พูดปนหอบ
 
 
 
 
 
 
"พี่โทโมะ ไม่รอเกลเลย"เกลที่เดินมาก็พูด
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรกันรึเปล่าลูก"แม่ถาม
 
 
 
 
 
 
"มีนิดหน่อยค่ะ อยู่พี่ป๊อปกับพี่โทโมะก็ไม่ลองชุดซะดื้อๆเเล้วก็ขึ้นรุถกลับมาก่อนแบบนี้ค่ะ"เเบมพูด
 
 
 
 
 
 
"นี่ยังไม่ได้ลองชุดหรอลูก"แม่ถาม
 
 
 
 
 
 
"ค่ะ"เกลเเละเเบมตอบพร้อมกัน
 
 
 
 
 
 
"งั้นไว้วันหลังเเล้วกันนะลูก วันนี้พี่เค้าคงไม่พร้อม"แม่พูดเเล้วยิ้มให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตกดึก..
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่อยู่ในห้องก็เดินไปเดินมาที่ระเบียงก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าเเล้จับปากตัวเอง ก่อนจะรู้สึกผิดเเล้วเดินออกมาจากห้องเเล้วเดินเข้าไปห้องๆตัวเองคือห้องของฟาง
 
 
 
 
 
 
แปะ
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่เปิดไฟภายในห้องฟางก่อนจะค่อยเเตะไปที่กำเเพงเเล้วนึกถึงวันวานที่อยู่กับฟาง คอยทำอะไรให้ฟาง ป๊อปปี้ใช่มือเเตะกำเเพงเเล้วเดินไปทั้งที่มือจะเเตะกำแพงอยู่พร้อมมองรอบห้อง ยังเหมือนเดิมเสอม ป๊อปปี้เดินเเตะกำแพงไปเรื่องๆจนถึงที่เตียง
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่กำลังจะนั่งลงที่ปลายเตียงเเต่ต้องชะงักเพราะเจอสมุดสีชมพูอ่อนเล่มไม่ใหญ่มากวางอยู่เเล้วที่มุมขวาถูกสลักด้วยคำว่า FANG เเละดูเหมือน & POPPY จะถูกสลักเพิ่มขึ้นมาใหม่ป๊อปปี้แปลกใจก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอ่านหน้าเเรก
 
 
 
 
 
 
'คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ขี้เก๊กชะมัด เเต่เกือบไม่รอบเเนะเมื่อเช้า เกือบตายเพราะปืนที่จ่อหัวซะเเล้ว TT'
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่นั่งอ่านก็ถึงกับอมยิ้มออกมาเเล้วนึกถึงวะนเเรกที่ฟางเเละแก้วเข้ามาในบ้านของเขา
 
 
 
 
 
 
'ทำมาเป็นออกคำสั่ง โธ่ ใครสั่งรถก็ออกเหมือนกันแหละ ฮิฮิ เเต่สุดท้ายชั้นก็ชนะ อยากจะหัวเราะดังๆ'
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้อ่านข้อความหน้าถัดไปก่อนจะนึกถึงตอนที่เขาเเละฟางเถียงให้รถหยุด ให้รถไป
 
 
 
 
 
 
'พระเจ้าช่วย กล้วยทอด!! ไม่อยากเจอเชื่อว่าไอ้หมีนี่มันกล้ามาจูบกับผู้หญิงในห่้องทำงาน พระเจ้าฟางจะเป็นลม ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไงนะ'
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้อ่านหน้านี้ก่อนจะเปิดอ่านหน้าต่อๆไป
 
 
 
 
 
 
'จะสะใจที่ได้ต่อยป้านั่น หรือจะสมน้ำหน้าตัวเองที่โดนตบจนเป็นรอบมือเลยเนี่ย-_- ป้านั่นมือหนักใช่ได้เเเต่โทษทีเถอะ หมัดชั้นย่อมหนักกว่าอยู่เเล้ว กำเดาไหลซะขนาดนั้น นึกเเล้วซะใจเป็นบ้า ฮ่าๆ'
 
 
 
 
 
 
'พวกนั้นมันกล้ามาก ทำอะไรไม่แกล้งใจคนข้างห้องเลย อย่ากจะตะโกนเข้าไปในห้องมันดังๆ ให้เก็บเสียงหน่อย ฝันร้ายเลยเรา'
 
 
 
 
 
 
'ไอ้นี่มันชีกอจริงๆ หึ้ยยย!! หมั่นไส้มันนัก ถ้าหลบไม่ทันโดนจูบแหงๆ ต้องเก็บไว้จูบแรกของช้านนนน'
 
 
 
 
 
 
"หึ"ป๊อปปถึงกับอมยิ้มออกมาเเล้วนึกถึงตอนที่เขาเเค่แกล้งเธอเล่่นๆ ก่อนจะเปิดหน้าต่อไปอ่าน
 
 
 
 
 
 
'ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตนี้ชั้นจะมีคนมารอบยิง ดีนะที่รอดมาได้ เเต่นายนั่นนี่มันบ้ารึมันลืมตัวก็ไม่รู้ มาถอดรองเท้าให้ เเต่ชั้นรู้สึกดีจัง'
 
 
 
 
 
 
'ไม่อยาจะเชื่อหูตัวเองเลยคำว่า ขึ้นหลังชั้น จากปากไอ้ขี้เก๊กนั่น -_- เเต่ อิอิ ชอบนะ ไม่ต้องเดินเอง'
 
 
 
 
 
 
'บางทีลูกคุณหนูอย่างหมอนั่นก็ทำอะไรไม่เป็นเลยเนาะ เเค่เเกะปลายังทำไม่เป็น ต้องให้ป้อน -//////- '
 
 
 
 
 
 
'ชั้นจะดีใจดีมั้ยเนี่ย ที่ได้ขึ้นหลังหมอนี่นอีกรอบนึง เเต่ก็ไม่รู้เป็นอะไรใจเต้นรัวๆที่หมอนั่นบอกว่าแฟนหมอนั่นยังไม่ได้ขึ้นเลย คิดไปเองมั้ง เเต่หมอนั่นก็เป็นเจ้าม้าที่ดีนะ เเต่ปากเสียไปนิด-3-'
 
 
 
 
'โชคดีเเฮะวันนั้นที่เจอไร่่สตอเบอรี่อยู่ เเต่ก็ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย ห้องดันเหลือห้องเดียวซะนี่ เเต่นายนั่นมันต้องบ้าเเน่ๆ คนจะนอนจะหิ้วไปห้องน้ำซะนี่ ชอบใช้กำลังกับผู้หญิง คอยดูเหอะสักวันชั้นจะหิ้วนายบ้าง(ถ้าชั้นหิวไหวนะ--)'
 
 
 
 
 
 
'วันนั้นชั้นหลับกลางอากาศเลยหรือไง ไม่น่าใช่นะ ชั้นเห็นนายมาเฟียนั่นยิ้มอ่ะ หรือว่าจะหลังกลางอาหาศอย่างทีหมอนั่นบอก ไม่น่าใช่น่า ช่างเถอะๆ'
 
 
 
 
 
 
"ยับบ้า"ป๊อปปี้ถึงกับยิ้มเเล้วพูดออกมา เเล้วนึกถึงตอนที่ฟางเห็นเขายิ้มเเล้วเขาบอกว่าเธอฝัน เเละก็ไม่เชื่อว่าเธอจะเชื่อเขาจริงๆ ป๊อปปี้อ่านไปในไดอาร์รี่ของฟางไม่ได้เขียนในตอนนั้นเเต่กลับมาเขียนย้อนหลัง
 
 
 
 
 
 
'ถ้าวันนั้นนายป๊อปปี้ไม่ได้ช่วยชั้นไว้นะ มีหวังไม่ซิงแหงๆ อยากจะกราบขอบพระคุณจริงๆให้ตายเถอะ เเต่ชั้นดีใจนะที่นายนั่นมาช่วยชั้น ดีใจมากๆเลย'
 
 
 
 
 
 
'บางทีชั้นก็ไม่รู้ว่าหมอนั่นเป็นอะไร อารมณืแปรปรวนชะมัด ไม่ต้องสั่งชั้นก็ไม่ไปไหนกับผู้ชายคนไหนสองต่อสองอีกเเล้วล่ะ เเต่คงยกเว้นนายคนนึงล่ะมั้ง'
 
 
 
 
 
 
'ตอนแรกเราก็คิดว่าจะไม่พาไปเที่ยวซะล่ะ เเต่เสื้อหมอนั่นอุ่นชะมัดเเต่มีกลิ่นตัวนิด เเต่ก็ใช้น้ำหอมอะไรนะ หอมดี เอีะ ชั้นจะไปสั่งเกตุทำไมเนี่ย บางทีหมอนั่นก็ซาดิสท์นะเนี่ย เรีกดีๆก็ไม่เรียกมาดึงผม คอยดูนะชั้นจะดึกกลับบ้างเลย ชิ'
 
 
 
 
 
 
'ชั้นควรจะดีใจดีมั้ยเนี่ย ที่นายนั่นอุ้มชั้นออกมาแบบนั้น ไม่แคร์แฟนเล้ย เเต่ดีงานจะได้สบายๆ'
 
 
 
 
 
 
'ไม่รู้ว่านายนี่มันมาไม้ไหน เเต่อบอุ่นจัง ทำไมไม่รู้รู้สึกดีมากที่นายนั้นมาป้อน มาเอาใจใส่เเบบนี้ ชั้นรู้สึกอยากยิ้มตลอดเวลาเลย :)'
 
 
 
 
 
 
'วันนี้นายนั่นหอมเราด้วยแหละ -//////- ชั้นเขินนะอยู่มาหอมแก้มชั้นเเบบเนี่ยอ่ะ ขี้ตู่อยากหอมกลับบ้างนะเเต่เขินอ่ะบ้า ชั้นเป็นผู้หญิงไม่คิดแบบนี้สิ-3- คิดเองเขินเองให้ตายเถอะ เเต่สะใจชะมัด ดนไล่ออกจากบ้านเลยยัยป้าจินนี่ แบร่ๆ นายนั่นไม่ชอบไปห้างงั้นหรอ รู้สึกดีชะมัดที่นายนั่นยังไม่เคยไปห้างกับใคร เเต่ไปกับชั้น คิดเเล้วใจเต้นเเรงแหะ โอ้ยยย ชั้นเขินโว้ยยยย'
 
 
 
 
 
 
"ยัยติ๊งต๊อง"ป๊อปปี้ถึงกับอมยิ้มออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลมาพร้อมๆกัน ทั้งรู้สึกดีเเละรู้สึกไม่ดีปนกันไป นี่เขาทำร้ายเธอมากไปหรอเปล่า ป๊อปปี้ค่อยๆเช็ดน้ำตาก่อนจะเปิดหน้าต่อไป
 
 
 
 
 

 
 
'วันนี้ชั้นมีความสุขจัง ได้ตุ๊กตามาด้วย ชั้นจะเก็บมันจนออกจากบ้านหลังนี้เลยล่ะ คอยดูสิ จะเก็บมันจริงๆนะ'
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ถึงกับยิ้มออกมาโยไม่รู้ตัว หน้านี้มีรูปของฟางที่ถ่ายคู่กับกระต่ายที่เขาคีบให้จากตูคีบนั่น มันทำให้เขายิ่มคิดถึงฟางมากขึ้น เเต่ไม่คิดว่าเธอจะใส่ใจเเละเขียนทุกอย่างลงบนสมุดเล่มนี้
 
 
 
 
 
 
'ชั้นไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยจริงๆ คำถามของแก้วชั้นพยักหน้าทุกคำถามเลยหรือง ไม่เห็นจะรูตัวเลย เเต่ชั้นรักนายนั่นเข้าเเล้วจริงๆใช่มั้ย ถ้าการที่ชั้นพยักหน้าทุกคำถามของแก้วมันเรียกว่าชั้นัก ชั้นก็คงรักเค้าจริงๆสินะ'
 
 
 
 
 
 
'ชั้นต้องขอบคุณจินนี่ใช่มั้ย ที่มาดังตบชั้นTT ให้ตายเถอะหน้าชั้นบวมเเหงๆ ตบไม่ยั้งเลย อย่าให้ชั้นหลุดจากไอ้ลุกที่ล็อกตัวชั้นไว้นะ ชั้นจะตบคืนTT เเต่ดีนะที่นายนั่นมาห้ามทันไม่งั้นหน้าไม่มีเค้าโครงเดิมเเน่ เเต่ละลูกตบมันเจ็บได้ใจจริงๆ เเต่มีซ็อตเเทบช็อค !! นายนั่่นกล้าผลักผู้หญิงคนนั้นด้วยสิ เเล้วยังจะมาบอกออีกว่า "อย่ายุ่งกันคนของชั้น" เอ่อชั้นคือแบบ ทำอะไรไม่ถูกต้อนนั้นเจ็บๆมันรู้สกหายเจ็บเป็นปริดทิ้งเลยเเฮะ'
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ได้เเต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะตั้งเเต่หน้าสองหน้าที่ผ่่านมา ทให้เขารู้ว่าเธอเองก็แอบชอบเขามานานเหมือนกันเมื่อดูจากวันที่ ที่เธอเขียน
 
 
 
 
 
 
'ไม่รู้ทำไมนายนั่นถึงทำให้ชั้นหวั่นไหวได้ตลอดเวลาแบบนี้นะ'
 
 
 
 
 
 
 
'ชั้นอยากจะรักนายได้ แบบเปิดเผย ทำไมนะนายต้องมาวนเวียนในหัวสมอง ต้องมาวิ่งในใจชั้น ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงกัน คนบ้า! บ้าที่สุด ชั้นน่ะ รักนายนะคนบ้า!'
 
 
 
 
 
 
 
'ไม่รู้ว่าอะไรทำให้นายนั่นพาชั้นมาทะเเลทั้งที่ชั้นไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เเละนายนั่่นบอกว่าอุ้มชั้นมางั้นหรอ เเต่พาชั้นมาทะเลทั้งทีหน้ายังบวมๆแบบนี้เนี่ยนะ เเสบหน้าพอดีตานี่นิ! เเต่ชั้นไม่คิดเลยนะว่านายนั่นน่ะ จำจำได้ด้วยว่าชั้นบ่นว่าอยากมาทะเล หึ นายนี่มันทำให้ชั้นรักมากขึ้นทุกวันเลยนะ เก่งจริงๆ'
 
 
 

 
 
 
 
'ชั้นนี่มีบุญใช่มั้ย ที่ได้กินอาหารฝีมือนายเนี่ย เเต่อร่อยชะมัด'
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ยิ้มออกมาเมื่อ่านไป ไม่รู้ว่าเธอแอบถ้านเขาตอนเผลอ
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
'จะยังไงดีล่ะ นายนั่่นยังจะจำได้อีกนะว่าชั้นของกระต่าย เเต่ก็ขำนายนั่นน่ะ อายที่จะซื้อเเต่ก็ซื้อมาให้แบบนี้ ไอ้หมวกติ๊งต๊อง ชื่อหมวกนายนี่มันติ๊งต๊องสมชื่อจริงๆ ความทรงจำแบบนี้ชั้นจะไม่มีวันลืมมันเลยจริงๆไม่ลืมเลย..'
 
 
 
 
 
 
'ไม่รู้อะไรชั้นถึงรักหมวกขนาดนี้ คนจะเป็นเพราะรักคนให้มากมั้ง -3- เขินจริง >< เเต่ชั้นโกหกเขาอีกเเล้วสินะวันนี้ ชั้นขอโทษ ชั้นไม่อยากโกหกนายนะ ชั้นรู้ว่านายไม่ชอบ ชั้นเกลียดตัวเองจัง'
 
 
 
 
 
 
'อยากกรี๊ด!!!!!!!!!!!! ชั้นเสียจูบแรกไปเเล้ว จูบสองก็ไผปเเล้ว จูบสามก็ไปเเล้ว จูสี่ก็ไปเเล้ว ทำไมทำกับชั้นเเบบนี้TT ใจร้ายยยยยย เเต่่นายนั่นบอกเสียงจูบแรกให้คนที่รัก เออ ชั้นไม่เสียใจล่ะ อร๊ายยยย >< ก็เสียให้นาย ไม่คาดโทษก็ได้ ><'
 
 
 
 
 
 
'เวลามันยิ่งเหลืออยู่น้อยๆ เเล้วคุณหญิงยังจะกลับมาก่อนกำหนดเเบบนี้ เอายังไงดีล่ะ ทำไมเวลาที่จะอยู่กับหมอนั่นมันถึงได้น้อยลงแบบนี้ เเต่วันนี้ชั้นไม่น่ากลับบ้านช้าเลย TT'
 
 
 
 
 
 
'ไม่อยากจะเชื่อว่าชั้นจะสารภาพรักหมอนั่นไปเเล้ว เเล้วยังได้คำตอบที่ต้องการอีก เห้ยยยย ชั้นน่ะรักนายจัง รัก รัก รัก รัก รักนะนายภาณุ ♥ รัก รัก รัก รัก นายที่สุด'
 
 
 
 
 
 
"ชั้นก็รักเธอเหมือนกัน ยัยบ้า!"ป๊อปปี้พูดเเล้วยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
'วันสุดท้ายเเล้วสินะ ชั้นจะทำให้นายมีความสุขที่สุด เเละชั้นจะไม่่ลืมวันนี้เลย ไม่ลืมมันเลยจริงๆ ชั้นรักนายมากนะ'
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ยิ้มที่เห็นรู้ที่เขาถ่ายกับฟางที่สวนสนุกก่่่อนจะกอดไดอาร์รี่สักพัก เเล้วเปิดอ่านหน้าต่อไป
 
 
 
 
 
 
'วันนี้มันเป็นเเค่ฝันร้ายฟาง มันเป็นฝันร้าย'
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้อ่านวันที่ก่อนจะนึกดกรธตัวเอง เขาเห็นคาบน้ำตาเเห้งที่หยดลงบนไดอาร์รี่ของฟางก่อนจะรู้สึกพผิดเเล้วกำมือเเน่น ก่อนจะเปิดอ่านหน้าต่อไป เเต่ก็ว่าปล่าจบลงที่หน้านั่น เเต่ยังมีมุมขวาล่างสุดเขียนว่า หน้าต่อไป.. ป๊อปปี้จึงรีบเปิดทันที
 
 
 
 
 
 
ฉันรักนายนะ ♥
 
 
 
 
 
 
นี่เป็นข้อความสุดท้ายในไดอาร์รี่ของฟางที่เขียนไว้ ป๊อปปี้ถึงกับน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นจะเกลียดเธอไม่ได้เลยใช่มั้ย..ฮึก.."ป๊อปปี้กอดไดอาร์รี่ก่อนจะสะอื้นออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ป๊อปปี้รีบเช็ดน้ำตาก่อนจะเดินกลับห้องโดยที่ไม่ลืมเอาไดอาร์รี่ไปด้วย ป๊อปปี้เข้ามาในห้องก่อนจะรีบวางไดอารี่ไว้ที่เตียงเเล้วรีบเปิดลิ้นชักที่เก็บรู้ที่เขาฉีกไว้ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา พร้อมเทบกาวใส่เเล้วเเปะให้มันเข้ากันโชคดีที่เขาฉีกไป สี่ส่วนจึงเเปะง่าย เมื่อแปะเสร็จป๊อปปี้ก็กอดรู้นั้นเเล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นขอโทษ.."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะที่ออกไปผับของเคนตะก็กลับมาเเต่ยังไม่เมามาก ยังพอไหว พอรู้อะไรเป็นอะไร ก่อนจะเข้าห้องไป เเล้วก่อนๆเกาะกำแพงเพื่อพยุงตัวเองให้ไปถึงเตียง เเต่ต้องตกใจเพราะเตียงมันอยู่ไกลกว่าเดินเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจึ้บรีบเดินไปที่เตียงทันที
 
 
 
 
 
 
แปะ
 
 
 
 
 
 
โทโมะเอื้อมมือไปเปิดสวิตไปข้างประตูก่อนจะเดินคำๆกำแพงไปเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
 
ฟึ่บ
 
 
 
 
 
 
โทโมะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเเต่ต้องเด้งตัวขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
"อาบน้ำก่อนดีกว่า.."โทโมะพุดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
20 นาทีผ่านไป
 
 
 
 
 
 
โทโมะก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมอาบน้ำ เขาเริ่มรู้สึกว้าเริ่มสร่างเมานิดๆ เพราะถูกน้ำเช็ดไป
 
 
 
 
 
 
 
"!!"โทโมะที่กำลังเดินมานอนบนเตียงต้องยืนนิ่งตกใจกับสิ่งตรงหน้าที่เห็น
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
มันคือภาพที่ถูกสะเก็ตขึ้นมาเป็นภาพใหญ่เเต่ใหญ่ไม่มากแปะไว้เหนือหัวเตียง ถูกละบายด้วยสีน้ำมันให้เสหมือนจริงโทโมะถึงกับตกใจมาก เเต่เขารู้ทันทีส่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องเขาเเน่นอน ก่อนจะเดินปีนขึ้นไปบนเตียงเพื่อจะไปเอาภาะสะเก็ตนั้นลงมา
 
 
 
 
 
 
ฟึ่บ
 
 
 
 
 
 
อยู่ๆก็มีรู้รูปนึงปลิวล่อนลงมาตกที่ปลายเท้าของโทโมะ โทโมะจึงก้มเเล้วยิ้บมันขึ้นมาดูทันที
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
"..!!.."โทโมะมองรูปนั้นเเล้วถึงกับตาฌโตเพราะรูปนี้มันเป็นรูปที่เขาไปกระบี่ เเละเป็นตอนที่แก้วอ้อนขออยู่ต่อก่อน เขาแปลกใจมากไม่รู้ว่าเธอจะมาแอบถ่ายแบบนี้ โทโมะพลิกดูหลังรูป
 
 
 
 
 
 
'ฉันรักนาย..โทโมะ..♥'
 
 
 
 
 
 
".."โทโมะถึงกับอึ้งทันที ที่จรองเขาก็รู้ว่าเธอรักเขา เเละเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรต่างไปจากเธอเลย เเต่เขาเกลียด เกลียดคนโกหกที่สุด เเละคนที่เขารักกลับทำในสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุด เเบบนี้เขาควรจะโกรธเธอต่อมั้ย...
 
 
 
 
 
 
โทโมะมองภาพสะเก็ตก่อนจะกอดมัน
 
 
 
 
 
 
"ชั้นจะเกลียดเธอ ได้ยังไง"โทโมะพุดเเล้วกอดถาพนั้นเเน่น ก่อนจะนั่งลงที่เตียงเเล้วพิงหัวเตียงไว้ ก่อนจะยิ้ม เเล้วมองรูปนั้น เเละข้อความหลังรู้ เขามันมันจนรู้สึกง่วงเเล้วหลับไป...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
____________________________________________________________________________
 
 
 
 
ต้องมีอะไรทิ้งไว้บ้าง 5555555 ก็นะ 555 หายเคีองพระเอกกันบ้างนะจ้ะ 5555
 
 
 
ตอนนี้เริ่มมีอะไรดีล่ะนะ 5555555
 
 
 
 
เม้นกันเยอะๆน้าาาาาาา