พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ้าว ทำไมแม่กับพ่อกลับมาตอนนี้ละครับ"ป๊อปปี้เดินผ่านห้องรับเเขกก็เข้าไปทักพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่ก่อนเเล้ว

 

 

 

 

 

"เอ่อ..สวัสดีค่ะ"ฟางดึงมือออกจากการกุมมือกับป๊อปปี้มือไหว้พ่อเเละเเม่พ่อป๊อปปี้เเละโทโมะ

 

 

 

 

 

"ไหว้พระเถอะ"พ่อพูดเเล้วรับไหว้เช่นเดียวกับเเม่รับไหว้เเต่ไม่ได้พูดอะไร

 

 

 

 

 

"เเล้วหนูจินนี่ล่ะ"แม่แกล้งถาม

 

 

 

 

 

"เอ่อ.."ฟางอึกอักเเล้วมองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"เลิกเเล้วครับ"ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบแม่ที่ได้ยินก็อมยิ้มมาทันที

 

 

 

 

 

"เเล้วไปเลิกกันยังไงล่ะ"แม่ถามต่อ ฟางรีบมองหน้าป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

"ผมไม่ชอบนิสัยเค้า"ป๊อปปี้พูดเเล้วจับมือฟางแม่รีบมองไปที่มือนั้นทันที

 

 

 

 

 

"เพื่อนเธอไปไหน"แม่หันมาถามฟาง

 

 

 

 

 

"เอ่อ เดี๋ยวคงกลับมาน่ะค่ะ"ฟางตอบเเล้วยิ้มๆ

 

 

 

 

 

"อ้าว ทำไมพ่อกับเเม่กลับมาเร็วล่ะครับ กำหนดมันไม่ใช่วันนี้นิครับ"โทโมะที่เดินจับมือแก้วมาก็ต้องชะงักเพราะเห็นพ่อแม่เเละป๊อปปี้กับฟางยืนอยู่ครบก่อนจะเดินมาพร้อมแก้ว แก้วมองหน้าแม่ก่อนจะสลัดมืออกจากโทโมะทันที โทโมะมองนิดๆเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเดินไปหาพ่อเเละเเม่

 

 

 

 

 

"พ่อหวัดดีครับ เเม่หวัดดีครับ"โทโมะพูดเเล้วไหว้พ่อเเละแม่

 

 

 

 

 

"แม่เองก็กลับมาเเล้ว หมดหน้าที่ของพวกเธอเเล้ว จะกลับตอนนี้หรือจะกลับพรุ่งนี้ก็ได้ชั้นไม่ว่า"แม่พูด

 

 

 

 

 

"เอ่อ..ค่ะ"แก้วเเละฟหางตอบก่อนจะเหล่มองป๊อปปี้เเละโทโมะ

 

 

 

 

 

"ผมจะจ้างเธอให้อยู่เป็นผู้ติดตามผมต่อ"โทโมะพุดขึ้น แก้วรีบหันหน้าไปมองโทโมะทันที โทโมะก็ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ เเต่มันทำให้เธอรู้สึกผิด

 

 

 

 

 

"ผมเองก็จะให้ยัยนี่อยู่ ในฐานะเเฟน"ป๊อปปี้พูดเเล้วจับมือฟางขึ้นมาฟางเเละแก้วถึงกับตาโต

 

 

 

 

 

"อะไรนะ!"แม่พูดพร้อมลุกขึ้นก่อนจะมองหน้าฟางเเละแก้ว

 

 

 

 

 

"คุณนั่งลงก่อน"พ่อพุดเเล้วลุกขึ้นมาดันแม่ให้นั่งลงเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

"ชั้นขอคุณอะไรกับเธอสองคนหน่อย ตามชั้นมา"แม่พูดก่อนจะเดินนำออกไปนอกบ้าน แก้วเเละฟางมองหน้าโทโมะเเละป๊อปปี้ก่อนจะเดินตามแม่ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พวกเธอทำอะไรกัน!"แม่ตะคอกใส่

 

 

 

 

 

"คือ.."

 

 

 

 

 

"ชั้นให้พวกเธอมาทำให้ลูกชายของชั้นเลิกกับเเฟน เเต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้พวกเธอมาเเทนที่!"

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

"การที่ทำให้ลูกชายชั้นหลงรักเพื่อจะเลิกกับเด็กสองคนนั้นชั้นก็พอจะเข้าใจ เเต่นี่อะไร ชั้นไม่ให้พวกเธอมาเป็นลูกสะใภ้เเน่ๆ!"

 

 

 

 

 

".."แก้วเเละฟางต่างก้มหน้าเเละพายายามเก็บเสียงสะอื้นอย่างถึงที่สุด

 

 

 

 

 

"ฟังนะ ชั้นเตรียมคนที่จะมารักษาแผลใจลุกชายของชั้นไว้เเล้ว ไม่ใช่พวกเธอ!"แม่พูดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

"...ฮึก..."ฟางเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับคาบน้ำตาอาบเเก้มไปเต็มไปหมด

 

 

 

 

 

"ร้องทำไมเล่า"แก้วพูดพร้อมเดินมาปาดน้ำตาให้ฟาง

 

 

 

 

 

"..ฮึก..ทั้งที่รู้ว่ามันจะเป็นแบนี้..ฮึก..เเต่ก็ยังอยากเสี่ยง"ฟางพูดเเล้วโผลเข้ากอดแก้วอย่างอ่อนล้า

 

 

 

 

 

"ไม่เอาสิ ไหนบอกว่าทนได้ไง"แก้วพุดเเต่ตาคู่สวยของเธอก็มีน้ำใสๆไหลออกไม่เป็นสายไม่ต่างจากฟาง

 

 

 

 

 

"ฟางไม่คิดว่ามันจะเร็วเเบบนี้...ฮึก...ฟางยังไม่ได้ทำใจเลยนะ...ฮึก..."

 

 

 

 

 

"เข้าบ้านกันเถอะ"หลังจากที่เงียบอยู่นานแก้วรู้สึกได้ว่าฟางเริ่มเผาๆลงเเล้วก่อนจะผละออกจากฟางเเล้วปาดคาบน้ำตาที่แห้ง

 

 

 

 

 

"อื้อ"ฟางตอบสั้นก่อนจะเดินเข้าบ้านไปพร้อมแก้ว

 

 

 

 

 

"แ่ม่ไม่ให้พวกแกคบ!"เสียงดังขึ้นจากห้องรับเเขกฟางเเละแก้วที่ได้ยินก็รีบวิ่งกรูเข้าไปดูทันที

 

 

 

 

 

"มาก็ดีเเล้ว บอกลูกชายชั้นไปสิ ว่าเธอเข้ามาในนี้เพื่ออะไร!"แม่ที่หันไปเห็นแก้วเเละฟางก่อนจะหันไปพุดใส่

 

 

 

 

 

"O_O!!"ฟางเเละแก้วได้เเต่อึ้งตาโต เพราะวันที่เธอไม่อยากจะเจอไม่อยากจะเผชิญมามันถึงเเล้ว

 

 

 

 

 

".."ป๊อปปี้กับโทโมะเองก็งงกับพี่แม่พูดมองไปที่แก้วกับฟางเป็นตาเดียว

 

 

 

 

 

"คือ.."

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาคือๆ ไม่บอกชั้นจะบอกเองก็ได้ สองคนนี้เป็นคนที่เม่จ้างมาทำให้แฟนเลิกกับเเฟนแก หึ!"ทันทีที่แม่พูดจบป๊อปปี้เเละโทโมะมองแก้วละฟางอย่างโกรธจัด

 

 

 

 

 

"เเละผู้หญิงสองคนนี้ ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน รู้แบบนี้แกยังจะอยากคบอยากรักอีกมั้ย!"

 

 

 

 

 

"คุณ!"พ่อพุดเพื่อเตือนสติเเม่

 

 

 

 

 

"คืออะไร!"โทโมะเริ่มขึ้นเสียงเเล้วเดินมาตะคอกใส่แก้วจนแก้วเเละฟางสะดุ้งทันที

 

 

 

 

 

"..ฮึก..ชั้นขอโทษ"แก้วร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เเต่น้ำตาเเละคำขอโทษของเธอไม่ได้ทำให้โทโมะหายโกรธหรือโกรธน้อยลงไปเลย

 

 

 

 

 

"ที่เธอบอกว่ารักชั้นเพราะโกหกสินะ อยากจะให้ชั้นเลิกขาดกับจินนี่นักสินะ"ป๊อปปี้เดินมาพูดกับฟางอย่างปวดร้าว

 

 

 

 

 

"..ชั้นไม่ได้ โกหก.."

 

 

 

 

 

"ชั้นเคยบอกเธอเเล้วไม่ใช่หรือไง ว่าชั้นไม่ชอบคนโกหก! แม่ชั้นคงจ้างเธอเยอะสินะ ถึงได้ทำทุกอย่างเพื่อเงินเเบบนี้!"ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟาง

 

 

 

 

 

"นายรักชั้นไม่ใช่หรอ..ฮึก..ชั้นรักนาย ชั้นไม่ได้โกหก..ฮึก.."ฟางร้องไห้ออกมาอย่างหนักน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้หยุด พร้อมมองป๊อปปี้อย่างอ้อนวอน

 

 

 

 

 

"เลิกสักที เลิกพุดว่ารักชั้น! เลิกสักทีผู้หญิงโกหก!"ป๊อปปี้พูดทั้งน้ำตาก่อนจะหยิบรูปที่ถ่ายคู่กับฟางที่สวนสนุดขึ้นมาชูต่อหน้าฟาง

 

 

 

 

 

แควก!! แควก!!

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ฉีกรูปเป็นสี่ส่วนก่อนจะปาใส่หน้าฟางทั้งน้ำตาเเล้วเดินหนีฟางทันที

 

 

 

 

 

"ป๊อปปี้..ฮึก..ป๊อป.."ฟางทรุกลงร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง

 

 

 

 

 

"เพื่อเงิน เพื่อเงินสินะ!"โทโมะพุดเเล้วมองหน้าแก้วอย่างสมเพช

 

 

 

 

 

"...ฮึก..."แก้วได้เเต่ร้องไห้มองหน้าโทโมะอย่างอ้อนวอน

 

 

 

 

 

"ชอบนักใช่มั้ย เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นเเบบนี้น่ะ!"

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

"ชั้นเคยบอกว่าชั้นเกลียด! เกลียดคนโกหก!"

 

 

 

 

 

"ชั้น..ฮึก..ชั้นขอโทษ"

 

 

 

 

 

"ขอโทษงั้นหรอ หึ ขอโทโทษเเล้วมันทำให้ความรู้สึกเดิมกลับมาได้มั้ย!!"

 

 

 

 

 

"..ฮึก...โทโมะ.."

 

 

 

 

"อย่ามาเรียกชื่อชั้น.."

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

"ชั้น เกลียด เธอ!"โทโมะพุดทุกถ้อยคำชัดๆ ดังๆก่อนจะกระชากสร้อยเเล้วปาใส่แก้วก่อนจะเดินชนไหนแก้วไป ก้าวเเรกที่เดินผ่านแก้วมาน้ำตาของลูกผู้ชายที่กลั้นไว้นาน ทนมานานก็ไหลออกมาอย่างทรมาน

 

 

 

 

 

"ได้ยินเเล้วสินะ"แม่เดินมาพูดก่อนจะมองแก้วเเละฟางสลับกัน

 

 

 

 

 

"งั้นก็ออกจากที่นี่ไปซะ!"แม่ไล่เสียงดัง

 

 

 

 

 

"คุณใจเย็นๆสิ ทำแบบนี้ไม่สงสารลูกบ้างหรือไง!"พ่อพุด

 

 

 

 

 

"สงสารอะไรล่ะค่ะคุณ เลิกเข้าข้างเด็กสองคนนี่สักที"แม่พูดก่อนจะเดินหนีขึ้นชั้นบนไป

 

 

 

 

 

"ชั้นรู้ว่าหนูสองคนรักลุกชายของชั้น เเละชั้นเองก็รู้ว่าลูกายของชั้นก็รักพสกเธอไม่น้อยไปกว่าพวกเธอ"พ่อพุดหลังจากที่แม่เดินลับตาไปแล้ว

 

 

 

 

 

"..ฮึก.."

 

 

 

 

 

"เอาเป็นว่าชั้นเห็นใจเธอนะ"พ่อพูดเเล้วเเต่บ่าฟางที่ทรุดนั่งลงร้องไห้อยู่กับพื้นก่อนจะลุกขึ้นไปแตะไหล่แก้วที่ยื้นอยู่เเล้วเดินผ่านไป แก้วรีบทรุดลงเเล้วกวาดเศษสร้อยที่แตกกระจายฟางเองก็มือสั่นๆเก็นเศษรูปที่ป๊อปปี้ฉีกก่อนจะเอามากอดกดเเนบอก

 

 

 

 

 

"..ชั้นขอโทษ..ฮึก.."แก้วเเละฟางพูดพร้อมกันก่อนจะร้องไห้อย่างหนักหน่วง

 

 

 

 

 

"ไม่ร้องนะค่ะ"ป้าแม่บ้านพูดเเล้วซับน้ำตาให้แก้วเเละฟางที่ร้องไห้อยู่

 

 

 

 

 

"ฮึก..ป้าไม่เกลียดพวกเราหรอค่ะ"แก้วถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

 

 

 

 

"ป้ารู้มาก่อนเเล้ว"ป้าพูดเเล้วยิ้มให้

 

 

 

 

"ฮึก...พวกเรามันน่ารักเกียจ"ฟางพุดอย่างอ่อนล้า

 

 

 

 

 

"ไม่คิดแบบนี้นะค่ะ"ป้าแม่บ้านพูดเเล้วปลอมฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ถึงนายจะไม่ต้องการเเต่ชั้นก็อยากให้นายเก็บไว้ ถึงนายไม่จำว่าเราเคยรักกัน ก็ให้จำว่านายเคยเกลียดชั้น..ฮึก..ชั้นขออยู่ในความทรงจำของนาย ไม่ว่านายจะคิดยังไง ฮึก ชั้นรักนายนะ"ฟางพุดทั้งน้ำตาหน้าห้องป๊อปปี้ก่อนจะวางรูปที่ป๊อปปี้ฉีกไว้หน้าประตูก่อนจะเดินกลับห้องไปเก็บเสื้อผ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"..ฮึก..ชั้นมันใช้ไม่ได้เลยเนาะ รักนายได้ยังไง ฮึก รักได้ยังไง"แก้วพูดพร้อมมองรูปของตัวเองที่วาดรูปโทโมะแปะอยู่หัวเตียง

 

 

 

 

 

"นายคงกลียดชั้นมากใช่มั้ย..ฮึก..เเต่นายรู้มั้ย..ฮึก..ชั้นรักนาย"แก้วพุดก่อนจะมองรูปเป็นครั้งสุดท้ายเเล้วเดินออกมาจากห้องเจอฟางที่ยืนรออยู่ก่อนเเล้ว

 

 

 

 

 

"ลาก่อน.."แก้วเเละฟางพุดก่อนจะมองบ้านหลังโตที่คุ้นตาก่อนจะขึ้นรถเเท๊กซี่ออกไป...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

______________________________________________________________________________________

 

 

 

อื้อหือ 5555555 มันไม่เศร้าเลยเนาะ 55555

 

 

ยังไงก็ติดตามกันต่อไปด้วยนะว่าสอง๕ู่นี้จะเป็นยังไง

 

 

เม้นกันเยอะๆน้าาาาา ขอบคุณทุกคอมเม้น ♥