พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาค่ะเดี๋ยวป้าทำให้ เอ่อ.."ป้าเเม่บ้านพูดก่อนจะมองโทโมะที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวชั้นทำเองมีอะไรจะไปทำก็ไปทำ"โทโมะพูดเเล้วรับยาจากมือป้าเเม่บ้าน

 

 

 

 

 

"ค่ะ"ป้าเเม่บ้านพูดเเล้วมองแก้วยิ้มๆเดินออกไป โทโมะใช่สำลีจุ่มแอลกอล์ฮอ

 

 

 

 

 

"ชั้นว่าชั้นทำเองดีกว่านะ"แก้วพูดเเล้วเเย่งไม้สำลีจากมือโทโมะเเต่โทโมะดึงหนี

 

 

 

 

 

"เธอจะทำเองได้ยังไง มันไม่ถนัดหรอก"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"เเล้วนายทำเป็นหรือไง"แก้วพูดโทโมะชะงักเล็กน้อย

 

 

 

 

 

"เป็นสิ ชั้นน่ะทำทั้งเเผลที่ข้อเท้าเธอเเล้วก็แผลที่แขนเธอมาเเล้วกะอีเเค่แผลมุมปากทำไมชั้นจะทำไม่ได้"โทโมะพูดแก้วนึกถาพตอนที่เขาดูเเลเธอก่อนจะเเดงทันที

 

 

 

 

 

"งะ งั้นก็รีบๆทำสิ"แก้วพูดเเล้วก้มหน้างุด

 

 

 

 

 

"ก้มหน้าแบบนี้ชั้นจะทำถนัดมั้ยละ"โทโมะพูดก่อนจะเชยคางแก้วให้เงยหน้าขึ้นเเละเห็นใบหน้าที่แดงซ่านของแก้วก็อมยิ้มนิดๆก่อนจะเเตะสำลีที่ชุบแอลกอล์ฮอลงไปเบาๆ

 

 

 

 

 

"อ๊ะ เเสบนะเบาๆสิ"แก้วบ่นเเล้วขยับหน้าออกห่างทันที

 

 

 

 

 

"ก็นี่มันแอลกอล์ฮอทนๆหน่อยที่ตอบโดนตบยังไม่ร้องซักแอะ"โทโมะพูดเเล้วโอบคอแก้วเเล้วดึงเข้าหาทันที

 

 

 

 

 

"อ๊ะ โอ้ย ไม่เอาเเล้วไม่ต้องทำเเล้วปล่อยไว้งี้แหละ"แก้วร้องเมื่อโทโมะเเตะมาที่มุมปากก่อนจะลุกขึ้นเเต่ก็โนโทโมะฉุดให้นั่งลงเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

"ไม่ได้เดี๋ยวอักเสบ เนี่ยต้องกินยาอีกเข้าใจมั้ย"โทโมะพูดเชิงออกคำสั่ง

 

 

 

 

 

"ไม่เข้าใจ"แก้วพูดเเล้วหน้ามุ่ยพร้อมกอดออก เเล้วมองไปทองอื่น

 

 

 

 

 

"หรืออยากจะให้ชั้นป้อน"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"เออ"แก้วกระเเทกเสียงเเล้วลุกขึ้นก่อนจะฮึดฮัดเเล้วจะเดินออกจากห้องรับเเขกเเต่โทโมะรั้งไว้

 

 

 

 

 

"นี่จะไปไหนของเธอน่ะ"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"ไปกินยา"แก้วพูดเเล้วเดินฮึดฮัดเข้าไปในครัวเพื่อไปขอยาจากป้าเเม่บ้าน โทโมะมองก่อนจะเผลอยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยอะไรเนี่ย รอบที่10เเล้วนะถ้ารอบนี้คีบไม่ขึ้นชั้นจะพังตู้จริงๆนะเข้าใจมั้ย"ฟางพูดเเล้วทุบตู้กระจกที่มีตุ๊กตาอยู่ข้างในเต็มไปหมด

 

 

 

 

 

"นี่เธอจะมาพังตู้เค้าทำไมกัน-_-"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองฟางที่พูดกับตู้คีบตุ๊กตา

 

 

 

 

 

"ก็ชั้นอยากได้นี่นา เนี่ยก็เหรียญสุดท้ายของชั้นเเล้วตังค์ก็เอามาน้อยเฮ้อ"ฟางพูดเเล้วหน้ามุ่ยทันที

 

 

 

 

 

"เเทนที่จะมานั่งคีบแบบนี้เอาเงินที่เธอเสียไปซื้อเลยมันจะง่ายกว่า"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"แบบนั้นมันง่ายเเละได้ก็จริงเเต่ชั้นอยากได้แบบนี้มากกว่า มันดูมีคุณค่ามากกว่าเยอะ"ฟางะูดเเล้วมองตุ๊กตาในตู้

 

 

 

 

 

"มันมีคุณค่ากว่ายังไง"ป๊อปปี้ถามอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

"ไม่รู้สิ เเต่ชั้นมองว่าแบบนี้มันมีคุณค่ามากกว่า ถ้าชั้นได้มาคงจะรักมันมากกว่าเดินๆซื้อๆ แบบนี้มันดูลุ้นๆกว่าด้วย"ฟางพูดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

"หึ เหรียญสุดท้ายละนะเจ้าต่ายน้อยแกต้องเป็นของชั้น"ฟางพูดเหรียญขึ้นมาก่อนจะหยอดเหริยญเเล้วใจจดใจจ่อตั้งใจจะคีบให้ได้

 

 

 

 

 

"อะได้เเล้ว"ฟางพูดดีใจเเล้วคีบมันขึ้นมาก่อนจะค่อยๆเลื่อนไปตรงจุดที่จะปล่อยลงเเต่ยังไม่ทันถึงตุ๊กตาก็หล่อนซะก่อน

 

 

 

 

 

"ฮื่ออออ น้องต่ายจ๋าT^Tพี่ฟางขอโทษ"ฟางควรครางเเล้วกอดตู้คีบตุ๊กตาอย่างอาลัยอาวร

 

 

 

 

 

"นาย"ฟางพูดเเล้วเดินมาสะกิดเเขนเสื้อของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"อะไร"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองฟาง

 

 

 

 

 

"ยืมตังค์10บาทดิ"ฟางพูดเเล้วเงยหน้าขึ้นมามองป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"น้ะๆๆๆๆๆ"ฟางอ้อนป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"อยากได้ขนาดนั้นเลยหรือไงไอ้น้องต่ายของเธอเนี่ย"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองฟางที่ทำหน้าอ้อนวอนเเละสายตาอ้อนวอน

 

 

 

 

 

"นายไม่รู้อะไรชั้นน่ะชอบกระต่ายที่สุด เเต่ตัวเป็นๆไมชอบนะ"ฟางพูดเเล้วกอดอก

 

 

 

 

 

"อะไรของเธอชอบตุ๊กกระต่าย เเต่ไม่ชอบประตายตัวเป็นๆ"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"ชั้นมีคงามหลังกับมันน่ะสิ ตอนเด็กๆนะชั้นเคยถูกขังไว้กลับกระต่าย ตามันแดงน่ากลัวมากๆเเล้วมันก็มาลุมกัดชั้นอ่ะ"ฟางเล่าเเล้วทำท่าทางผวา ป๊อปปี้ฟังเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรยื่นเเบงค์50ให้ฟาง

 

 

 

 

 

"ให้หมดเลยหรอ"ฟางพูดเเล้วทไสายตาเป็นประกาย

 

 

 

 

 

"เมื่อกี้เธอขอ10บาทก็เอาไปสิบบาทสิที่เหลือเอามาคืน"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"งกชะมัด"ฟางพูดเบาๆ

 

 

 

 

 

"ชั้นได้ยิน"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองหน้าฟาง

 

 

 

 

 

"พูดเล่น"ฟางพูดก่อนจะวิ่งไปแลกเหรียญเเล้วเอาเงินมาคืนป๊อปปี้ ก่อนจะใจจดใจจ่อคีบตุ๊กตาต่อ

 

 

 

 

 

"ไม่ได้อีกละ โอ้ย อยากร้องไห้ชะมัด"ฟางพูดเเล้วทุบตู้เบาๆ

 

 

 

 

 

"เห้ยนายไปแลกเหริยญมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ เเล้วนายทำอะไรน่ะ"ฟางพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้หยอดเหรียญเเล้วกำที่ความคุม

 

 

 

 

 

"เเลกเมื่อกี้นี้ ไม่น่าถามชั้นก็จะคีบตุ๊กตาน่ะสิถามแปลกๆ"ป๊อปปี้ตอบก่อนจะคีบตุ๊กตากระต่ายตัวที่ฟางทั้งใจคีบมาเป็น10ๆครั้งเเต่ก็ไม่ได้ เเต่เขากลับคีบเเค่ครั้งเดียวก็ได้เเล้ว ป๊อปปี้หยิบตุ๊กตากระตายออกมาจากช่องเเล้วยื่นให้ฟาง

 

 

 

 

 

"เอาไป"ป๊อปปี้พูดเเล้วยื่นให้ฟาง

 

 

 

 

 

"นะ นายให้ชั้นหรอ"ฟางพูดเเล้วเหวอมองป๊อปปี้ ป๊อปปี้พยักหน้าฟางจึงรีบรับตุ๊กตาจากมือป๊อปปี้เเล้วเอามากอดทันที

 

 

 

 

 

"ขอคุณมากน้า ชั้นจะเก็บมันไว้จนกว่าชั้นจะตายเลยตัวเนี่ยอะ รักที่สุดเลย"ฟางพูดเเล้วเอาหน้าซุกตุ๊กตาป๊อปปี้มองก่อนจะเผลอยิ้มกับคำว่ารักเเละจะเก็บไว้จนตายของเธอ

 

 

 

 

 

"ดูเเลมันดีๆด้วยละ"ป๊อปปี้พูดฟางเงยหน้าขึ้นมาจากตุ๊กตาก่อนจะรีบพยักหน้าหลายๆครั้ง

 

 

 

 

 

"ว่าเเต่ทำไมนายคีบเก่งจังเนี่ย คีบให้สาวๆบ่อยๆสิ๊"ฟางพูดเเล้วมองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"ชั้นหิว"ป๊อปปี้พูดเเล้วเดินนำไปที่ร้านอาหาร

 

 

 

 

 

"ทำเป็นหยิ่งอะโด่ว"ฟางพูดเเล้วเเลบลิ้นใส่หลังป๊อปปี้

 

 

 

 

 

"เเต่ก็ขอบคุณนะสำหรับตุ๊กตา ชั้นจะเก็บมันนวันที่ออกจากบ้านนายเลยล่ะ"ฟางพูดเเล้วยิ้มดีใจก่อนจะเปลื่ยนเป็นรอยยิ้มที่เศร้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"หนูแก้วมาทำอะไรตรงนี้คนเดียวค่ะเนี่ย"ป้าเเม่บ้านถามเมื่อเห็นฟางมานั่งชิงช้าที่ใต้ต้นไม้บริเวณสวนหย่อมของบ้าน

 

 

 

 

 

"นั่งเล่นค่ะป้า เอ่อว่าเเต่ป้ายังเจ็บอยู่มั้ยค่ะ แก้วลืมถามป้าเลย"แก้วพูดเเล้วลุกมาดูมุมปากของป้าที่โดนพิมตบ มันช้ำๆเล็กน้อย

 

 

 

 

 

"ป้าไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ป้าขอบคุณหนูแก้วมากนะค่ะ"ป้าพูดเเล้วจับมือแก้วก่อนจะยิ้มให้อย่างขอบคุณ

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แก้วก็ไม่ค่อยชอบคนที่มาดูถูกผู้ใหญ่"แก้วพูดเเล้วยิ้มตอบป้าเเม่บ้าน ก่อนที่ป้าเเม่บ้านจะขอตัวไปทำความสะอาดที่อื่นแก้วจึงมานั่งชิงช้าเหมือนเดิม ก่อนจะเเกว่งช้าๆเเล้วนึกถึงภาพตอนที่โทโมะทำดีกับเธอ ก่อนจะยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

"อ๊ะ"แก้วต้องร้องตกใจเพราะตัวเองหยุดไกวชิงช้าไปเเล้วเเต่อยู่ๆมันกลับขยับอย่างช้าๆแก้วจึงรีบหันขวับไปมองทันที

 

 

 

 

 

"นะ นาย"แก้วพูดเมื่อเห็นว่าคนคนนั้นเป็นใคร

 

 

 

 

 

"ทำไมไกวเเค่นี้ไม่ได้หรือไง"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"ปะ เปล่าชั้นเเค่ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะมาไกวให้ชั้น"แก้วพูดโทโมะชะงักนิดนึง ป้าเเม่บ้านที่เดินผ่านหน้าต่างก่อนจะมองออกมาที่ส่วนหย่อมเห็นโทโมะยืนไกวชิงช้าให้แก้วอยู่ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินไปทำความสะอาดต่อ

 

 

 

 

 

"มันแปลกมากนักหรือไง"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

"เอาตรงๆเลยนะ ที่สุดของที่สุดเลย ชั้นว่านายมานั่งดีกว่าถ้านายยังไกวๆให้ชั้นแบบนี้ลูกน้องนายมาเห็นก็เอาปืนมาจ่อหัวชั้นกันพอดี"แก้วพูดเเล้วลุกออกจากชิงช้าทันที ก่อนจะดันโทโมะให้ไปนั่งชิงช้า

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวชั้นจะไกวให้เองดีกว่า ชั้นปลอดภัย เเละนายก็สบาย"แก้วพูดเเล้วยิ้มก่อนจะไกวชิงช้าให้โทโมะ

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

โทโมะจับแขนแก้วเเล้วดึงให้มานั่งตักเขา

 

 

 

 

 

"ทำอะไรเนี่ย"แก้วพูดเเล้วหน้าแดงทันที

 

 

 

 

 

"นั่งด้วยกันนี่แหละ"โทโมะพูดเเล้วใช่เท้ายันพื้นหญ่าเพื่อให้มันเเกว่งช้าๆ แก้วได้เเต่ก้มหน้างุดเพราะความเขิน

 

 

 

 

 

"ชะ ชั้นว่าชั้นไปหาอะไรกินในครัวดีกว่าชักหิวเเล้วตอนเช้าก็ได้กินเเค่นิดเดียว"แก้วพูดเเล้วลุกจากตักโทโมะ ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าไปในบ้านทันที โทโมะมองก่อนจะส่ายหัวเบาๆเเล้วเดินตามเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

__________________________________________________________________________

 

 

งี้แหละรักกันเดี๋ยวค่อยมาแยกทีหลัง อิอิ 555555

 

 

เม้นเยอะๆน้าาาาา จุ๊บๆ 555555