ดื้อนักเดี๋ยวรักซะเลย

"ทำไมอ่ะ!พี่เทศ! ทำไมผมต้องเป็นอ่ะพี่!ผมเพิ่งอยู่ปีสามเองนะ!" เสียงห้าวโวยวายดังขึ้นเป็นลำดับตามอารมณ์

"ป๊อปปี้ใจเย็นก่อนนะ" ชายหนุ่มผอมสูงบอกชายหนุ่มที่โวยวายเมื่อครู่เบาๆ

"ไม่เย็นแล้วพี่!" ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าป๊อปปี้สวนกลับมาทันที

"เห้ย มึงก็ใจเย็นก่อนดิ" เพื่อนที่นั่งข้างป๊อปปี้บอกเบาๆ

"เป็นมึง มึงจะโมโหป่ะไอ้โมะ ไอ้เขื่อน ใช่สิ พวกมึงไม่ต้องทำหน้าที่ที่หนักแบบนี้นี่หว่า" ป๊อปปี้บอกพาลๆ

"อ้าว พวกกรุก็เป็นพี่ว้ากไง เออ พี่เทศ ผมก็ไม่เข้าใจอ่ะว่าทำไมพี่ไม่เป็นประธานเชียร์เองอ่ะ" เขื่อนถามพี่เทศงงๆ

"คือ..." พี่เทศอ้ำอึ้ง จนมีเสียงนึงดังขึ้นมา

"พวกพี่ส่งชื่อประธานเชียร์ไปหลายคนนะ จนอาจารย์สรุปเหลือมาสองคนคือป๊อปปี้กับเทศ แต่ว่าเทศเขาไม่สบายต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลเพราะพี่เขาเป็นลูคีเมียน่ะ ตอนแรกพวกพี่ก็คัดค้านนะเพราะพอบอกว่าเทศทำหน้าที่นี้ไม่ได้ อาจารย์เขาก็จะให้ป๊อปเป็น แต่พวกพี่ก็คัดค้านอีกว่าป๊อปเพิ่งอยู่ปีสามเอง แต่อาจารย์เขาบอกว่าครที่มีความรับผิดชอบรองจากเทศก็คือป๊อปอ่ะ ป๊อปก็รู้หนิ ว่าคณะเรานักศึกษาน้อยจะตาย สุดท้ายพวกพี่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องให้ป๊อปเป็น" น้ำตาล รุ่นพี่ผู้หญิงตัวเล็กพูดแทนพี่เทศ เพราะน้ำตาลเป็นรองประธานเชียร์ พอป๊อปปี้เจอเหตุและผลแบบนี้จึงทำให้เขาเลี่ยงไม่ได้ที่จะเป็นประธานเชียร์

"ก็ได้ๆ ไม่ต้องส่งสายตาอ้อนวอนผมขนาดนั้นหรอก แล้วผมต้องทำไรมั้งอ่ะ" ป๊อปปี้ถามด้วยน้ำเสียงปรกติ

"ไม่มีไรแล้วพวกกูขอกลับคณะพวกกูกันก่อนละกัน ไปละพี่เทศ ดูแลตัวเองดีๆอ่ะ ไปละพี่น้ำตาล" โทโมะบอกก่อนจะลากแขนของเขื่อนออกมาเพื่อแยกกันกลับคณะ พวกเขาอยู่กันคนละคณะหมดเลย แต่ความเป็นเพื่อนกันก็ยังแนบแน่นเหมือนเดิม โดยป๊อปปี้อยู่คณะสัตวแพทย์ปีสาม ส่วนโทโมะอยู่คณะดุริยางคปีสาม และสุดท้ายเขื่อนอยู่คณะการบริหารการโรงแรมปีสามเช่นกัน

"ป๊อปเอาประวัติน้องๆที่มาสมัครไปอ่านก่อนนะ" น้ำตาลบอกก่อนจะยื่นแฟ้มให้ป๊อปปี้

"มีกี่คนอ่ะพี่" ป๊อปปี้ถามเบาๆก่อนจะเปิดแฟ้ม

"ประมาณสองร้อย" น้ำบอกเบาๆ

"ห่ะ สองร้อย จบออกมาจะเหลือกี่คนเนี้ย" ป๊อปปี้ร้องเบาๆเพราะคณะเขามันจบยากซะเหลือเกิน