องค์ชายหน้านิ่งกับเจ้าหญิงจอมจุ้น 당 신 을 사 랑 합 니 다.

     
“แทยอนๆๆ”
ฉันหันไปทางแม่ที่ตอนนี้ลงไปยื่นอยู่ข้างล่างตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ลงมาเร็วเดียวเราต้องเดินเข้าไป...แย่จังแต่ก็มาเถอะ พ่อๆๆรีบเอารถไปเก็บนะแล้วโทรหาแม่ด้วย”
“เอ่อ...งั้นเดียวแทยอนเอารถไปเก็บเป็นเพื่อนพ่อดีกว่าค่ะ”
“ไม่ แทยอนต้องไปกับแม่และน้อง นี่อย่าช้าสิ”
เอ่อ...ต้องการอยากจะขัดใจแม่ละนะแต่ว่า สายตาอย่างนั้นเห็นตอนล่าสุดก็ตอนที่โดนเข่กหัวกลางตลาด
ฉันเลยยอมกระโดดลงจากรถแต่โดยดี
“เราต้องเดินเร็วๆนะเดียวที่จะเต็มหมด อะนี่”
ฉันมองมือของแม่ที่ยื่นมาเป็นรูปของเจ้าชายและคำว่า’ยินดีต้อนรับเพค่ะเจ้าชาย’ เอ่อ แม่เป็นซาแซงของเจ้าชายตั้งแต่เมื่อไหรกัน ฉันยิบมันโดยไม่มองป้ายนั่นอีก
แล้วฉันก็เดินตามแม่เข้างานไปโดยปริยาย ฉันสำรวจดูผู้คนที่เดินเข้างานทุกคนต่างสวมใส่เสื้อสีชมพูเต็มไปหมด จะว่าไปก็มีแต่ฉันที่ใส่เสื้อสีเหลืองเข้มอยู่คนเดียวแม่และทงแฮก็ใส่เสื้อสีชมพูไม่สิพ่อก็ด้วย
“อะๆๆตรงนี้แหละดูสิทงแฮมองเห็นไหม”
“เห็นครับ”
“แล้วกล้องละมุมนี้ชัดไหม แทยอน...”
“คะ ค่ะ ชัดมากค่ะ”
เหอะจะว่าไปแล้วใส่เสื้อสีเหลืองเข้มปี๊ท่ามกลางฝูงชนชมพูนี่ก็เด่นไม่น้อยเลยนะ
“คุณคะทางนี้คะ”
แม่ตะโกนเรียกพ่อที่กำลังเดินมาทางนี้
“โอ่โห ชัดมากเลยแม่อย่างนี้เจ้าชายต้องเห็นเราแน่ๆ”
“นั่นสินะ ^0^”
พวกเรากำลังยืนอยู่ตรงฝั่งซ้ายของพรมแดงที่ตลอดถนนนั้นมีเชือกกั้นเอาไว้พวกเราได้หน้าสุดติดพรมแดงเลยก็ว่าได้ มันง่ายที่จะโดนสังเกต
แปร๋นนนนนนนนนนนนนนนนนน แปร๋นนนนนนนนนนนนนนนนนน
เสียงแตรดังมาแต่ไกล ตามมาด้วยเสียงสั่งทำโน่นทำนี่ของเหล่าทหาร จนในที่สุดรถประจำพระราชตำแหน่งหยุดลงอย่างนิ่มนวลที่พรมแดงปรากฏชายคนหนึ่งก้าวเท้าลงมาจากรถคันนั้น ด้วยท่าทางสง่างามราวกับเทพบุตรผิวขาวนวลดุจปุยฝ้าย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา สูงสง่า ดวงตาเฉียบคมราวเหยี่ยวราตรี คิ้วเข้มรับกับใบหน้าดูรวมกันแล้วเขาไม่ได้เป็นแค่เจ้าชายแต่เขาเป็นมากกว่าเทพบุตรที่มาจุติบนโลกเสียอีก....
O_O! เจ้าชายคริส อี้ ฟาน
“เจ้าชายเพค่ะ เจ้าชายยยยยย”
เสียงประชาชนท่วมท้นพากันร้องด้วยความตื่นเต้นในความสง่างามขององค์ชายคริส
รวมถึงฉันที่เห็นแต่ในทีวีไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้เห็นตัวเป็นๆของเจ้าชาย เจ้าชายหล่อกว่าในทีวีในหนังสือพิมพ์เสียอีกทำเอาฉันไม่กล้าละสายตา
เจ้าชายเดินนำผู้ติดตามมา ตลอดพรมแดงวิเศษที่ฉันไม่อาจกล้าละสายตาจากเจ้าชายไปได้แม้แต่วินาทีเดียว เจ้าชายทรงเสด็จเข้ามาใกล้พวกเรามาก....#0#
ยะๆหยุดเจ้าชายหยุดตรงหน้าฉะฉันพะพอดีเลย....ทรงมองมาทางนี้ด้วย
... “ฮึ....”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“พ่อๆๆได้ยินไหมเจ้าชายทรงเสียง’ฮึ’มาหาเราด้วย พ่อๆๆๆ ขอพระองทรงพระเจริญ”
ชะใช่เจ้าชายทรงเสียง ฮึ มาหาเราด้วยฉันคิดว่าเจ้าชายมองฉันนะพร้อมกับสายตาที่ทรงมองฉันเพียงหางตากับเสียง ฮึ เบาแล้วก็ทรงเดินจากไป
ตุ้บๆๆๆองครักษ์วิ่งมา
“ป้าๆๆ ป้าไม่รู้เหรอว่าลูกของป้านะทำอะไรดูสีเสื้อซิทำไหมปล่อยให้เขาใส่สีซูดซาดขนาดนี้มา”
“วะว่าไรนะ”
“ไม่ทรงเห็นเจ้าชายเมื้อตะกี้รึงัยพระองค์ทรงไม่พอพระทัยคนที่จะเข้าเฝ้าได้ตรงแต่งกายด้วยเสื้อสีชมพูเท่านั้น แต่ดูลูกป้าสิใส่เสื้อสีเหลืองอ๋อยขนาดนี้มาเจ้าชายเลยไม่พอพระทัย”
“อะอะไรนะห้ามใส่เสื้อสีเหลืองเหรอ”
ฉันพูดด้วยความตกใจ...แต่ก็จิงนะตั้งแต่เดินมายังไม่เห็นใครใส่เสื้อสีอื่นเลยนอกจากสีชมพู
“ก็ใช่นะสิเราต้องขอเชิญนางหนูคนนี้ออกจากพระราชพิธีกรณีแต่งกายไม่เหมาะสม!”
“อะไรนะลุง”
“ลามปรามฉันคือหัวหน้าองครักษ์...ทหารเอาออกไป”
ตุ้บๆๆๆๆ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก บ้ามาลากฉันได้ไง
พวกทหารมหาดเล็กลากฉันออกจากงานโดยที่พ่อกับแม่พูดอะไรแทบไม่ทันพวกนั้นฉุดฉันออกมายังกะลูกเป็ดลูกไก่
“ปล่อยนะๆๆ”
ฉันดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อที่จะได้หลุดจากทหาร2คนที่ลากฉันออกมา
“ปล่อยนะ...”
ตุ๊บ!
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บๆๆๆ”
แล้วเขาก็เดินเข้างาน
“อะเฮ้ย ดะเดียวสิ”
โอ้ยเจ็บก้นจัง ชิ ทิ้งกันลงอย่างไม่ใยดีก้นจ้ำเบ้ากับปูนแข็งๆ
ฮึ...ฉันลุกขึ้นปัดกางเกงแขนขา คิดจะกลับเข้าไปแต่ก็คงโดนโยนกลับออกมาอีกนั้นแหละ อะไรกันแค่ใส่เสื้อสีประหลาดหน่อยก็โดนเจ้าชายจับโยนออกมาซะงั้นเจ้าชายนี่โหดร้ายกับประชาชนจัง เมื่อกี้ที่ชมไปลืมๆมันซะเถอะผู้อ่านคิดซะว่าฉันเมาแดดแล้วเผลอพูดไป เจ้าชายดิบมาก!
ปี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กึก
“ว๊ายยยยยยยยยยย!”
อะไรกันนี่ โอ้ยเจ็บหัว
“เป็นอะไรไหม”
“โอ้ย”
ฉันโดน...ขอรีเฟรชก่อนแป๊บนึง เมือกี้ฉันเดินมาแล้วก็คิดเรื่องเจ้าชายฉันกำลังเดินข้ามถนนก็โดนรถชน!
“เป็นอะไรรึเปล่า”
คนตรงหน้าฉันคือใคร
“มะไม่ โอ้ย”
ฉันกำลังจะลุกขึ้นแต่หัวข้าวของฉันบาดเขาซะแล้วลุกไม่ได้
“เธอเข่าถลอกนิ ไหน”
เขาผลิกขาฉันดูไปมาแล้วอยู่ๆก็มีคนวิ่งมาทางนี้อีกคนเป็นผู้ชายผมสีบรอนทองๆใส่สูตกำลังวิ่งมา
“เกิดอะไรขึ้นนะชานยอล”
“คนขับรถฉันเชี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เขานะ”
“จริงเหรอ แล้วเป็นไงบ้าง”
“เขาบาดเจ็บนิดหน่อยนะ”
ฉันเอามือไปปัดหัวไหล่ที่มีฝุ่นเกาะอยู่พร้อมจะลุกขึ้น
“แล้วจะเอาไงเดียวก็ไม่ทันนะชานยอล”
“เอาอย่างนี้นายไปก่อนแล้วฉันจะตามไปเดี๋ยวพ่อนายไม่เห็นจะเกิดเรื่อง”
“อะเอางั้นเหรอเดียวฉันไปก่อนละกัน”
“อืมไปเหอะ”
เขาคนนั้นหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนที่เคยเจออยู่บ่อยๆ แต่กับคิดไม่ออกเหรอว่าคนหน้าคล้ายกับคนที่เรารู้จักกันนะ
“เธอเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณคะ”
ฉันลุกขึ้นยืนแล้วผู้ชายตรงหน้าก็ยืนมือเข้ามาจะช่วยพยุงแต่ฉันก็ไม่ได้คว้าอย่างที่มันควรจะเป็น เพราะผู้ชายตรงหน้านี้ดูมีบารมี น่าตาดูน่าเลื่อมใส ผิวพรรณขาวนวลเป่งประกายออร่า ตัวสูงริ่วคล้ายเจ้าชายดิบ ความร่ำรวยของเขาประกายออกจากหูที่กางเขายืนยิ้มอย่างระเกรงกลัวว่าฉันจะเป็นอะไร
“เธอไม่ได้เป็นอะไรแน่นะ”
“คะค่ะฉันไม่ได้เป็นไร”
เขามองหัวเข่าที่เลือดไหลซิบๆ
“รอสักครู่”
แล้วเขาก็เดินเข้าไปในรถกลับมาพร้อมกับผลาสเตอร์ เขาก้มลงจะติดให้ฉัน
“ทะทำอะไรนะ”
“ฉันจะติดนี่ให้เธอ”
ฉันขยับหัวเข้าหนีโดยไม่ต้องรอใครสั่ง
“ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่ฉันติดเองก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรอยู่นิ่งก็พอ”
เขาพยายามจะติดแต่ฉันยิ่งขยับสายตาของเขายังคงมองหัวเข่าทำทีจะติดท่าเดียวฉันเลยยอมให้เขาติดให้
“ขอบคุณนะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกฉันตังหากที่ต้องขอโทษเธอ ที่คนขับรถของฉันไม่ดูทางถ้าเธอจะแจ้งตำรวจก็ได้นะ”
ฉันเหลือบไปมองคนขับที่ยังคงยืนอยู่หน้ารถไม่ยอมเข้ามาหลังจากโดนต่อว่าอย่างหนัก
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...เหมือนคุณจะรีบเชิญเถอะค่ะเดียวช้าเพราะฉัน”
“งั้นเหรอ....ถ้าเธอไม่เป็นไรฉันไปนะ”
“ค่ะ”
แล้วเขาก็เดินไปขึ้นรถ รถก็ค่อยเคลื่อนตัวออกไปเขานั่งนิ่งอยู่ข้างในรถไม่ได้มองฉัน
ฉันเหลือบมองตามรถคันนั้นไปสงสัยรถพวกนี้จะเข้างานพิธีขององค์ชายดิบนั้นแน่ๆรถแต่ละคันดูหรูหราไม่ใช่น้อย
ฉันสงสัยว่าพ่อแม่และทงแฮคงอีกนานกว่าจะกลับ ฉันเลยตัดสินใจขึ้นรถไฟกลับบ้านก่อนดีกว่า
 
 
 ตอนนนน 3 ลงกันให้คอมมันพังกันไปข้างเลย
 อ่านกันให้ตายลา=ตาลาย
 ช่วย writer ด้วยนะ
 ^________________^