องค์ชายหน้านิ่งกับเจ้าหญิงจอมจุ้น 당 신 을 사 랑 합 니 다.

    
บทที่ 1
“กลับมาแล้วค่ะ”
“พี่กลับมาแล้วเหรอ..ทำไหมหัวฟูอย่างนั้นละหิวเหรอ”
ทงแฮวิ่งเข้ามาหาด้วยสภาพมอมแมมจากทางหลังบ้าน ที่เห็นพ่อกำลังทำสวนปลูกต้นไม้ในที่อันน้อยนิดนั้น
“กลับมาแล้วหรอไปเปลี่ยนชุดแล้วมากินข้าวกันเถอะ ไปทงแฮไปบอกพ่อมากินข้าว”
“อืม...”
ฉันเดินเข้าห้องเพื่อเปลี่ยนชุดแล้วเดินออกมาทานอาหารค่ำที่แม่ได้เตรียมเอาไว้แล้ว ทุกคนกำลังจดจอที่หน้าจอโทรทัศน์ในตอนนั้น
“ว้าว แม่ๆๆเจ้าชายหล่อจัง”
“นั่นสิ ฉันพึ่งเคยเห็นเจ้าชายเกาหลีครั้งแรกเลยนะเนี้ยคุณ”
“ดูสง่างามเหมือนพระบิดาเลยเนอะ”
ฉันนั่งลงข้างๆทงแฮที่เอาแต่จ้องโทรทัศน์ไม่สิทุกคนเลยที่เอาแต่จ้องโทรทัศน์โดยไม่มีใครสังเกตการณ์มานั่งกินข้าวของฉัน
[“ณ ตอนนี้นะค่ะเวลาประมาณ 6โมงเย็นที่ผ่านมาเจ้าชายคริสได้เสด็จกลับจากอเมริกามาถึงประเทศเกาหลีได้สักครู่แล้วค่ะ โดยการเสด็จมาครั้งนี้ทราบมาว่าเป็นการเสด็จมาอยู่โดยถาวรเลยค่ะเพื่อรับหน้าที่สืบทอดพระราชวงศ์หลังจากทรงไปศึกษาที่อเมริกาเป็นเวลา15ปี พร้อมกับการต้อนรับที่สมพระเกียรติในวันพรุ่งนี้ที่พระราชวังเก่าแก่ของราชวงศ์อย่างวัง ทอนบุกค่ะ.....”]
“ว๊าวววววคุณๆๆพรุ่งนี้เราไปร่วมฉลองกับเจ้าชายกันไหม”
เพรี๊ยง!!!
“อะไรนะแม่ ไหนบอกว่าพรุ่งนี้วันอาทิตย์ลูกค้าเยอะไม่ใช่เหรอ”
“นี่แทยอนไม่เห็นเหรอว่าใครมาเจ้าชายเสด็จกลับมาเกาหลีพรุ่งนี้ถึงเป็นวันหยุดผู้คนเขาก็ไปรับเสด็จกันหมด”
“แม่ๆๆๆคร้าบบบบพรุ่งนี้เราไปดูเจ้าชายกันนะครับแม่”
“ได้ๆๆๆเดียวแม่จัดให้”
“พ่อดูสิ”
“ก็ดีเหมือนกันนะถือซ่ะว่าเป็นการเที่ยวช่วงปิดเทอมไปเลย”
“ฮึๆๆๆ”
ฉันหยิบช้อนที่ทำมันล่วงก่อนการสนทนาก่อนนี้ ไงเป็นงั้นไปรับเจ้าชายนี่นะดูสินี่มันอะไรกัน แม่เองก็เป็นแฟนคลับของเจ้าชายโอโม่นั่นด้วยเหรอ
“แล้วแทยอนพรุ่งนี้เราต้องไปกับครอบครัวด้วยเข้าใจไหม อย่าทำให้แม่ผิดหวังนะฮ่าๆๆๆๆ”
ได้โปรดซูมเข้ามาในหัวฉันว่าตอนนี้ฉันคิดอะไรอยู๋ ให้เราไปรับเสด็จทั้งๆที่ไม่ใช่แฟนคลับนี้นะ หว่า...ไม่ค่อยเป็นการบังคับกันเท่าไหร่เลย พ่อก็อีกคนรวมกันแล้วทั้งบ้านเป็นแฟนคลับเจ้าชายแน่ๆๆ
“อิ่มแล้วค่ะ เดียวหนูล้างนะคะเรียกด้วย”
“อ้าว...อิ่มไวจัง”
ฉันเดินเข้าห้องไป ใครบอกล่ะว่าอิ่มหนูพึ่งกินได้3คำเท่านั้น ที่ต้องอิ่มนี่ก็เพราะอิ่มใบหน้าของพ่อและแม่ต่างหาก
ฉันเปิดกระเป๋านักเรียนหยิบผลไม้อบแห้งกับขนมปังที่ซื้อเก็บไว้ตั้งแต่เที่ยงออกมากิน
“ชิ ท่ารู้ว่าพรุ่งต้องหยุดแล้วไม่ได้ไปรับเสด็จนะจะอยู่บ้านรอดูซีรี่ย์ยุนอายังดีกว่าเสียอีก”
ฉันกัดขนมปังแล้วเคี้ยวมันดัง กรอบๆ ฟังดูอาจน่ากลัวแต่เชื่อเหอะอันที่จริงอยากทุบมันแทนการเคี้ยวซะอีกแต่ก็ไม่รู้ว่าจะกินอะไรแทนนะสิ
แอดดด
“แทยอน”
“อุ๊บ!!! ตกใจหมดเลยแม่อ่า”
“พรุ่งนี้ช่วยตื่นแต่เช้าหน่อยนะเดียวจะไปไม่ทัน”
“แม่...”
“ไม่งั้นเดียวแม่เข้ามาปลุก”
“แม่...”
“เอาหน่า....พรุ่งนี้เราจะได้เห็นเจ้าชายตัวเป็นๆแล้ว คงจะหล่อมากๆเลยเนอะ”
“-_-;”
“รีบนอนล่ะ...อ้อจานนะแม่ล้างเสร็จแล้วนะนอนเหอะ ราตรีสวัสดิ์นะ”
ชิ พรุ่งนี้จะไปรับเสด็จเจ้าชายน่ะ โธ่ววววแม่จ๋าก็แค่เจ้าชายทำไมต้องตื่นเต้นกันด้วย เฮอะ เราคงต้องไปใช่ไหมฮ่าๆๆๆมันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วใครจะไปกล้าแหยมกับแม่ละถึงจะไม่อยากไปก็เหอะ
....
เวลา 4.00 น.
“แทยอนๆๆตื่นรึยัง”
แอดดดด
“เน่ทำไมยังไม่ตื่นอีก”
แม่เข้ามาผลักและทุบหลังดังป๊าบๆๆ
“โอ้ยแม่”
“ตื่นสิ ตื่นเลยนะช้าจังแทยอนนิแม่ให้เวลา 15 น. แล้วออกไปเจอกันข้างนอกเร็วด้วย”
“อืม...15 น.”
ห๊า 15 น.จะบ้าหรออ๊าๆๆไม่ทันแล้วเวลาสั้นยังกะหางเต่า แล้วฉันก็ใช้เวลา 15 น.ในการแต่งตัวแบบ
สุรุ่ยสุร่ายแต่งยังไงก็ได้ให้ทันแม่
“มาแล้วๆๆ”
“เสร็จแล้วก็ขึ้นรถกัน”
ฉันกระโดดขึ้นรถทันที หลังจากนั้นพ่อก็เคลื่อนรถออกทันที สงสัยคงจะรีบกันมากจริงๆฉันเหลือบมองด้านหลังรถบรรทุกที่กลายเป็นรถครอบครัวไปแล้วมีอาหารเต็มไปหมด สงสัยวันนี้คงยาวแน่
พวกเราเดินทางมาเป็นเวลากว่า 2 ชั่วโมงกว่าจะถึงพระราชวังที่ทำการจัดงานต้อนรับการกลับมาของเจ้าชาย แต่ที่ไม่เข้าใจเลยถนนตรงนี้รถติดเป็นสายมีผู้คนลงไปเดินเพื่อเข้างาน โดยจากที่สังเกตคนที่มาต้อนรับโดยส่วนใหญ่มีแต่เด็กนักเรียน และผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ ไม่ต่างอัลไรกับการมาดูคอนเสิร์ตเลยสินะ