ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

     Bella Part

          เเละเเล้ว... ในที่สุดก็เช้าเเล้วจ้า ฉันอาบน้ำเตรียมตัวที่จะไปเที่ยว ส่วนพี่ว่านเหรอคะ พี่ว่านให้ฉันไปได้ค่ะ พี่ว่านไปไม่ไหวตอนนี้ก็นอนตัวงออยู่บนเตียง ฉันกะว่าถ้าฉันกลับมาจากเที่ยวเสร็จคงต้องพอพี่ไปหาหมอเเล้วละ ถ้าปล่อยไว้ลุงวิชาติต้องดุเเน่ๆ ตอนนี้พี่เขาอาการก็ดีขึ้นเเล้ว ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาเเล้ว ฉันเอากล้องถ่ายรูปสุดที่รักไปด้วย เเน่นอนละ... มาเที่ยวทั้งทีต้องมีการถ่ายรูปเยอะๆหน่อย เเต่ว่า... มันถึงเวลาที่พี่เจมส์ต้องมาเเล้วนะ ทำไมยังไม่มา

     สงสัย... ต้องไปตามเเล้วละ

     ฉันเดินออกจากห้องด้วยความช้า เพราะไม่อยากให้พี่ว่านตื่นขึ้นมา ฉันออกจากห้องได้ เอ...พี่เจมส์เขาบอกว่า ให้ไปทางไหนน่า ซ้ายหรือขวาจำไม่ได้เเล้วอ่าT-T

 'ห้องพี่ตรงไปเเล้วเลี้ยวขวานะ'

     เย้! ในที่สุดฉันก็จำได้ พี่บอกว่าจากห้องฉันก้ตรงไปเเล้วเลี้ยวขวา เก่งมากราณี!!

          ในที่สุดฉันก็มาถึงห้อง ซุป'ตาร์ นามว่า เจมส์ จิรายุ เเล้ว จะเคาะประตูดีไหม มือของฉันกำปั้นเตรียมจะเคาะ

"ไม่ดีกว่า รออีกสักพักก็ได้" ฉันคิดว่ารออีกสักพักน่าจะได้นะ เเล้วหัวสมองฉันก็สั่งการ... ให้ไปยืนชิดหน้าประตูมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เเล้วเเนบหูกับประตู เอ... เงียบจัง พี่เค้าคงลงไปเเล้วละ

     "ฟึ่ป"

     เเล้วประตูก็เปิดออก

   ฮึ่ป..ฉันเเทบจะล้มเเล้ว ประตูห้องเปิดมาได้งัยอ่า เออ... เเต่ว่าตัวของฉันยังไม่ได้ตกถึงพื้นเลย ฉันตั้งสติได้ฉันคิดจะหันไปสักทางหนึ่ง เเล้วก็หันไปทางขวา มีเเขนใครคนหนึ่งกอดฉันไว้ เเล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นก็พบว่า คนนั้นคือ...

พี่ เจมส์...

     เออ... สภาพแนในตอนนี้ก็ฉันถูกพี่เจมส์กอด เเล้วหน้าฉันใกล้เขามาก นี่ไม่มีผู้ชายคนไหนใกล้กับฉันมากถึงขนาดนี้นะ ถ้าเป็นคุณพ่อก็พอเข้าใจ

"เออ... "   ฉันพูดเชิงออกมาว่า 'พี่จะปล่อยหนูได้หรือยังคะ' อืม...มันอึดอัดนะ

"อ้อ "  เเล้วพี่เขาก็ปล่อยฉัน

"พี่ขอโทษนะ คือเห็นเบลเหมือนจะล้มพี่ก็เลยช่วยไว้งัย พี่ไม่ทำเเบบที่เบลคิดนะ เชื่อพี่ได้เลยพี่ไม่ทำอะไรเกินไปกว่านั้นเเน่นอน"

     พี่เค้าพูดเเบบนี้ก็น่าไว้ใจอยู่ หรอก นะ

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ" ฉันพูดเเล้วทำหน้าตาย

"งั้นไปกันเถอะ จะได้ไปเที่ยวให้สนุกไปเลย"

"ค่า^^"

-----------------------------------------------------------------------------

James Part

     ผมกับน้องเบลล่าออกจากโรงเเรมได้สักพักใหญ่เเล้ว จุดมุ่งหมายที่ผมจะพาไปคือ ตลาดนัมเเดมุน

          เราสองคนเดินซื้อของอย่างสนุกมากเลย ผมชอบรอยยิ้มน้องเค้า เวลาน้องเค้ายิ้มน่ารักมาก ดูเหมือนเบลล่าคงมีความสุขมากเลยที่ได้เที่ยวอย่างเต็มที่ ถ่ายรูปก็เยอะ กินก็เยอะ ไปอะไรที่สนุกสุดๆ

     จุดมุ่งหมายต่อไปคือ... พระราชวังเคียงบกกุง

               ที่นี้สวยมากเลยครับ ผมเห็นน้องเบลชอบบรรยากาศเเบบนี้มาก ตอนนี้ผมก็นั่งอยู่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ผมคิดอย่างเดียวว่ามีรูปไหนพอจะเอาไปใส่กรอบเก็บไว้บางน่า...

     คิดไม่ออก ผมเดินไปด้วยมองรูปอยู่ในกล้องเเล้วก็เลือก อันไหน... อันไหนดี

"โอ๊ย!!"

เสียงใครคนหนึ่งร้องออกมาด้วยความเจ็บ เสียงนั้นมันอยู่ใกล้ๆผมเอง

"เบลล่าเป้นอะไรหรือเปล่า พี่ขอโทษ" พอรู้ตัวอีกทีผมเดินจนเพลินมาก... เพลินจนไม่รู้เลยว่าเบลล่ายืนถ่ายรูปอยู่ ผมเหยียบเท้าน้องอย่างจัง

"เบลไม่เป็นไรค่ะ"

"เดินไหวไหมครับ?"

"น่าจะไหวนะค่ะ"

     เเล้วผมก็นั่งลงกับพื้น เตรียมจะให้เบลล่าขี่หลัง เอ... ผมคิดอะไรออกไป

"พี่จะทำอะไรหรือคะ"

"ขี่หลังพี่สิ"

"ขี่หลัง?" เบลล่าทำหน้างงๆ

"ใช่ พี่เหยียบเท้าเบลทำให้เบลเจ็บ เบลน่าจะเดินไม่ไหวเเน่"

"เเต่ว่า... ตัวเบลหนักนะคะ จะไหวเหรอ"

"ตัวเบลเล็กขนาดนี้ คงไม่หนักมากหรอก"

"เเน่นะคะ"

"ถ้าไม่รีบ... พี่จะเปลี่ยนเป้นอุ้มเเทนนะ"

     เเล้วผมทำท้าจะไปอุ้มเบลล่าเอาจริงๆ

"ก็...ได้ค่ะ"

 เเล้วน้องก็ขึ้นหลังผม เท่านั้นเเหละผมก็เตรียมวิ่ง

"พี่เจมส์วิ่งทำไมคะ"

"ไหนๆ ก็เล่นขี่ม้าส่งเมืองเลยชิ"

"เล่นเป้นเด็กๆไปได้นะพี่เจมส์"

"เเล้วชอบไหม"

"... ^^"

     เบลล่าไม่ตอบอะไร ยิ้มให้ผมอย่างเดียว ดูหน้าเบลคงสนุกนะ เเล้วเราก็เล่นกันอยู่อย่างนี้ ไม่อายคนหรอกนะ เขาคงมองว่ากระต่ายน้อยกำลังขี่หลังลิงอยู่

******ติดตามต่อไปนะ*********