ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

 
    Bella  Part
 
     เฮ้ย...ถึงซะที  ฉันล้มลงเตียงอย่างเหนื่อย  กว่าจะมาถึงบ้านพักตากอากาศ
ที่คุณพ่อซื้อเอาไว้หลายปี  มีโรงเเรมข้างเคียงดูเเลให้  มาลาสุดก็ปีที่เเล้ว
เเต่ฉันไม่ได้มา  คุณพ่อคุณเเม่มากันสองคน หน้าฉันยังมีคราบน้ำตาอยู่เลย 
หาดทรายเเสนสวยทอดยาวออกไป  เเบบส่วนตัวสุดๆ ไม่มีคนเยอะ
 
     จึงเป็นที่ๆเหมาะที่สุดที่จะหายเศร้า...
 
      ฉันหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาเช็ค พอดีฉันปิดเสียงเลยไม่ได้ยินคนโทรมา
 
     สายที่ไม่ได้รับ  ....242 สาย
 
พี่เกรท : 32 สาย
 
พรีม    : 94 สาย
 
พี่เจมส์ : 116 สาย
 
    ฟึ่บ....
 
  เเล้วฉันก็ปิดหน้าจอไป...ล้มนอนบนเตียงต่อ
 
  เฮ้ย...ทำไมฉันต้องทำเเบบนี้ทำไม น่า...
 
 'ส่วนใบนี้อ่านตอนที่เสียใจที่สุดนะ..'
 
     ใช่...จดหมาย  จดหมายที่พรีมให้ฉันตอนนั้น ตอนนี้ล่ะคือตอนที่เหมาะที่สุด
เเล้วฉันหยิบมันมาอ่าน  ลายมือนี้...ลายมือนี้ฉันคุ้นมาก
 
 
         '  จากใจผม....
 
                  ผมเคยรู้จักกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผมรู้สึกว่าช่วงเวลาที่ผมได้รู้จักเธอ
            ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเวลาที่เธอยิ้ม  หัวเราะ หรือตอนหลับ
            หลายวันต่อมาผมได้ทำสิ่งที่ผมคิดว่าเธอเสียใจ จนเธอหายไป 9 ปี
            ซึ่งนานมาก...นานสำหรับผม  เเละก็คุ้ม ผมออกจากวงการเพื่อมาตามหาเธอ
            เพื่อมายืนหน้าเธอเเละพูดคำว่าขอโทษ  ในที่สุด...ผมก็เจอ  ผมเจอเธอที่สนามบิน
            ซึ่งผมจำเธอได้  ส่วนเธอบอกว่าไม่รู้จักผม  ผมรู้สึกเสียใจนิดๆ  เเต่ก็ผ่านไปด้วยดี
             ผมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เจอหน้าเธอทุกวัน  เพื่อที่จะขอโทษ...  เเต่ผมทำไม่ได้
           ทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นทุกวัน  สุดท้าย...ผมก็คอยดูเธออย่างห่าง
 
                                                                             เจมส์  จิรายุ    '
 
 
          ฉันเริ่มร้องไห้อีกเเล้ว  ฉฉันพยายามลุกจะกลับบ้าน  เเต่...มันไม่มีเเรงเลย
ไม่มีเเรงที่จะไปหยิบโทรศัพท์บอกเขาว่าฉันอยู่ที่ไหน 
 
      "เบลล่า..."
 
     เสียงนี้...ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
 
 
      James  Part
 
        ผมเห็นเพียงผู้หญิงที่ผมต้องการเจอด้วยสภาพเปื้อนน้ำตา  เมื่อเธอเห็นผม
เบลล่าก็ยิ้มทันที
 
   "พี่เจมส์..."
 
       เเล้วเบลล่าก็โผเข้ากอดผม  ผมกอดเธอเเน่น  ลูบผมค่อยๆ
 
"อย่าร้องไห้สิ..." ผมจับใบหน้เเล้วปาดน้ำตาออก"เดี๋ยวตาบวมนะ"
 
     เบลยังไม่หยุดร้อง...
 
"กระต่ายน้อย  หยุดร้องไห้เเล้วนะ  ทำตัวเป็นเด็กไปได้"
 
      ผมดุอย่างยิ้มๆ เหลือบไปเห็นกระดาษสีชมพูอยู่บนเตียง  เเล้วผมก็รู้ทันที...
"พี่ขอโทษนะ  เรื่องนั้น  เบลยกโทษให้ได้ไหม"
        เบลล่ามองหน้าผม  เเล้วส่ายหน้า
"ทำไมล่ะ...ยังโกธอยู่หรอ"
"ไม่...เบลไม่โกรธ"
"งั้น...ยิ้มอีกสิ ยิ้ม..." ผมจับเเก้มเบลอย่างหมั่นเขี้ยว
    เบลส่ายหัวอีก...
"ไม่มีอารมณ์อยากยิ้มเลย..."
"พี่จะทำให้เบลยิ้มให้ได้"
    ผมรวบร่างเบลเข้ามาใกล้ สูบลมหายใจเข้าปอดลึกๆ...
"ผม  รัก  คุณ"
     เท่านั้นเบลล่ายิ้มทันที  ทั้งเขินอย่างน่ารัก 
"คำนี้เบลเคยได้ยินเเล้ว" เบลล่าพูดยิ้มๆ
"เเต่มันไม่เหมือนกันนะ" ผมคัดค้าน
"ตรงไหน?"
"ก็ครั้งที่เเล้วพี่พูดว่า 'พี่รักเบลล่า...รักเเบบม่ใช้น้องสาวคนหนึ่ง' " ผมยิ้ม
"ถูกทุกคำ"
"จำได้ด้วย"
"จำได้สิ...เบลจำได้ทุกคำ"
"งั้น..." ผมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปที่เบลล่า "ถึงที่เบลเเล้ว"
"หื้ม? ยังไงคะ" เบลขมวดคิ้ว
"บอกอย่างที่ผมบอกสิ"
"พี่เจมส์ทำเเบบนี้ไม่ถูกนะคะ มาบังคับคนอื่นได้ไง"
"บอกมาซะดีๆกระต่ายน้อย"
   เเล้วเบลก็หน้าเเดงทันที
"เร็วเข้าสิ...พี่อยากฟัง"
    เบลยิ้ม
"เบล  รัก  คุณ " เบลล่าพูดอย่างเขินๆ
"อะไรนะ?" ผมเเกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน "เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ"
"เบลพูดไปเเล้วนะ  เสียงก็ไม้ได้เบาด้วย"
"ไม่รู้ล่ะ...ต้องพูดอีก"  ผมอ้อน
 
       เบลล่าหงุบงิบไม่ยอมพูด  ผมไม่ยอมนะ...ผมอยากฟังอีก
"พี่ให้เวลา  3 วิ ถ้าเบลไม่พูดพี่จะทำโทษนะ"
   เบลล่าเงียบอีกครั้ง
"นับล่ะนะ 1...2..."
"เบล..."
"3..."
"รัก...อุ๊บ?"
   ทันทีที่ผมนับจบผมก็ประกบริมฝีปากลงทันที จูบนี้หวานมากกว่าที่ผ่านมา 
มีความสุขจังเลย
    นานเลยกว่าผมจะถอนริมฝีปากออก  เเล้วจ้องไปที่นัยต์ตาที่อยู่ตรงหน้า
"นี่คือการลงโทษ"
"ไม่ยุติธรรมเลย"
"ถ้างั้นอย่าลืมพูดคำนั้นให้ฟังบ่อยๆนะ "
"งั้น...จะพูดให้ฟังทุกวันเลย"
    จากนั้นผมก็รวบร่างเธอมากอดอย่างมีความสุข
 

 
    The  End 
 
    จบเเล้วจ้า! ขอบคุณที่ติดตามกันนะ  เย้...