ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย
เขียนโดย 
noey_august
วันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 18.15 น.
แก้ไขเมื่อ 5 เมษายน พ.ศ. 2557 16.01 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20) เริ่มจากข้อเท้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
พี่เจมส์มารอรับฉันที่หน้าห้อง ดังนั้นฉันจึงยิงคำถาม "คุณรู้จักห้องของฉัน?"
เเล้วเขาก็เงียบ รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมา
"ผมบอกคุณเเล้ว ว่าไม่มีอะไรในตัวคุณที่ผมไม่รู้ ผมช่วยถือ"
พี่เจมส์ยื่นมือจะมาช่วยถือกระเป๋าใบเก่งของฉัน เเต่ฉันปฏิเสธ
"เอามานี้" เเล้วพี่เจมส์ก็เอากระเป๋าฉันไป เดินไปใส่ท้ายรถ
จากนั้นฉันก็ขึ้นรถไปบ้าเขา....
.......บ้านเจมส์......
"เบลล่าครับ นี่คุณป้าชมชื่นครับ"
พี่เจมส์เเนะนำผู้สูงอายุที่ยืนอยู่ตรงหน้า ส่งใบหน้ายิ้มแย้มให้ฉัน ฉันยกมือไหว้
"ป้าชมเป็นเเม่บ้านคอยดูเเลผมตอนที่ผมอยู่คนเดียว เอ่อ...ป้าชมครับ นี่เเฟนผมครับ^^"
ฉันตาเขียวใส่เขา เเต่เขากลับไม่รู้สึกอะไร
"คุณเจมส์จะให้ป้าพาหนูเบลล่าไปที่ห้องเลยไหม"
"อ้อ...ไม่เป็นไรครับ ผมจะจัดการเอง ป้าชมไปทำอย่างอื่นเถอะครับ ผมรบกวนมากแล้ว"
"งั้นป้าไปเเล้วนะ"
"เบลล่า ไปเถอะ"
พี่เจมส์ถือกระเป๋าพร้อมจูงมือตามไปด้วย ฉันหันหลังมองป้าชมทำสีหน้าขอความช่วยเหลือ
ป้าชมก็ได้เเต่ยิ้ม
"นี่ห้องคุณ"
พี่เจมส์วางกระเป๋าลงบนเตียง
"เมื่อกี้ทำไมคุณถึงบอกป้าชมว่าฉันเป็น....เอ่อ...ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องจริง" ฉันทำสีหน้าไม่พอใจ
"นอกจาเเม่กับพี่สาวผมเเล้ว คุณเป็นผู้หญิงคนเเรกที่มาค้างบ้านผม ถึงผมไม่บอกป้าชม
เขาก็รู้ว่าคุณเป็นอะไรกับผม"
ฉันปั้นหน้ายักษ์ใส่เขา
"เอาน่า...ผมพูดออกไปเเล้วคงเเก้ไม่ได้ พรุ่งนี้ตอนเช้าผมมีประชุมเเล้วจะไปเอาแบบงานมา
ส่วนเราตอนบ่ายเริ่มทำงาน ฝันดีครับ จุ๊ป^^"
จู่ๆ เขาก็มาหอมเเก้มฉัน เเล้วก็ยิ้มให้ฉัน ฉันได้เเต่อึ้งอยู่นาน
จนเขาออกไปจากห้องฉันนานเเล้ว
.........6 โมงเช้า........
วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพราะนอนไม่ค่อยหลับ ยังไม่ชินเลย
ฉันก็ว่าจะไม่รออยู่ถึงตอนบ่ายเเน่ เข้าออฟฟิตดีกว่า
ฉันค่อยๆย่องไปทีละก้าวมองไปที่ห้องพี่เจมส์ เนื่องจากประตูปิดไม่สนิท
ฉันจึงเเอบมองผ่านช่องเล็กๆ เขายังกอดหมอนเเล้วหลับอยู่! เย้!
เเล้วฉันก็เดินถอยหลังไปที่บันได ดูให้เเน่ใจก่อนว่าเขาจะไม่ตื่น
ฟึ่บ....
"โอ๊ย!!" จู้ๆฉันก็รู้สึกว่าตัวเองตกจากที่สูง
"หนูเบลล่า เป็นอะไรมากไหม"
ป้าชมวิ่งมาหาฉันด้วยสีหน้ากังวลใจมาก
"หนูเเค่ตกบันไดเองค่ะ เเค่นี้สบายมาก"
เมื่อกี้ไม่มองดีๆ ดันตกบันไดซะงั้น ฉันเหลือบไปมองข้อเท้า มันเริ่มออกเเดงๆ
"ป้าว่าเมื่อกี้ตกบันไดดูท่าจะเจ็บมาก เดี๋ยวป้าไปเรียกคุณเจมส์"
"ไม่เป็นไรค่ะป้า" ฉันยึดมือป้าชมไม่ให้ไปไหน
"ไม่เป้นไรได้ไงล่ะจ๊ะ เเดงมากเลยดูสิ"
"หนูเคยเป้นมากเเล้ว เดี๋ยวมันก็หาย หนูไปก่อนนะคะ"
ฉันพอพยุงตัวลุกได้ เตรียมตัวจะไป
"ไม่ได้ค่ะ!! ดูเจ็บขนาดนี้ยังไปอีกคงไม่ได้เดี๋ยวคุณเจมส์เป็นห่วง"
"เอาอย่างนี้นะคะป้าชม หนูไปเคลีย์งานที่ออฟฟิตก่อน ไม่ถึงบ่ายหนูจะกลับมาเเน่นอน
หนูจะรีบกลับมา"
"งั้น...ไปดีมาดีนะจ๊ะ หนูเบล"
"ฉันไปก่อนนะพรีม" แนบอกลาพรีมหลังจากเคลีย์งานใกล้เสร็จ ว่าจะเคลีย์ต่อที่บ้านพี่เจมส์
"เบลจะไปไหวเหรอ เจ็บข้อเท้ามากไหม"
"เเค่นี้เองสบายมาก ไปก่อนนะ" ฉันบอกลาพรีม
"ถึงเเล้วครับ" เเท็กซี่บอกฉัน
"เท่าไหร่คะ"
"120 บาทครับ"
"นี่ค่ะ" ฉันยื่นเงินให้
เเล้วฉันก็ลงจากรถ
"อ้าว หนูเบลล่ากลับมาเเล้ว" ป้าชมเดินมาหาพร้อมหิ้วข้าวของมา
"ป้าชมไปไหนมาคะ"
"ไปตลอดมาจ๊ะ"
"หนูช่วยถือนะ" ฉันเดินเข้าไปช่วยป้าชมหิ้วของที่ซื้อมาจากตลาดเเล้วไปวางที่ครัว
ป้าชมขึ้นไปบนห้องเพื่อไปเปิดประตูให้ฉัน เเล้วป้าชมก็วิ่งมาหน้าตาตื่น
"เเย่เเล้วหนูเบล ป้าทำกุญเเจห้องหนูหาย" ป้าชมทำสีหน้าจะหาทางออก
"เเล้วกุญเเจสำรองล่ะคะ"
"อยู่กับคุณเจมส์จี"
ป้าชมตอบฉันเเล้ววิ่งไปหาโทรศัพท์
"ป้าชมจะทำอะไรค่ะ?" ฉันเดินเข้าไปถาม
"ป้าจะโทรหาคุณเจมส์ค่ะ"
"ไม่เป้นไรค่ะป้าชม เดี๋ยวหนูรรอที่ห้องนั่งเล่นก็ได้ สบายมาก"
"จะดีเหรอคะ รอที่ห้องคุณต่ายก่อนดีกว่าจ๊ะ"
"ไม่เป้นไรค่ะ หนูรอได้" ฉันบอกอย่างเกรงใจ
"หนูกินยาเเก้ปวดก่อนนะ จะได้ไม่ปวดข้อเท้ามาก"
"ค่ะ"
จากนั้นฉันก็นั่งเคลียืงานอยู่ในห้องนั่งเล่นที่เปิดโล่งใกล้ทางเข้าบ้าน อากาศเย็นสบาย
เสียงนกร้องดังเป็นจังหวะ เเล้วฉันก็เริ่มเคลิ้มกับอากาศ ฉันค่อยๆปิดตาลงอย่างสบาย
บนโซฟาอันหนานุ่มในห้องนั่งเล่น
ติดตามตอนต่อไปนะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ คอม+เม้น กันเยอะๆนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
