ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

     Bella Part 

             วันนี้ไม่มีอะไรมากสำหรับการที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล  ฉันตื่นมาก็เห็นคุณเเม่

     ถือชามข้าวต้มมา  ให้ฉันกินเป็นอาหารเช้า หลังจากนั้นก็ดูซีรี่ย์เกาหลีที่ยัยภัสกับยัยจา

     ให้มาเมื่อวาน ดูจนทิชชูหมดไปตั้งหลายม้วน

            ช่วงบ่ายคุณเเม่ก็นั่งอ่านหนังสือสบายๆ ฉันรู้สึกเบื่อขึ้นหยิบสมุดพกเล่มสีน้ำตาลเข้ม

      อมเเดง หน้าปกมีลิงตัวน้อยถือกล้วยหวีหนึ่ง ฉันก้เเบบ... เออ ไม่รู้จะทำอะไรดี

      นึกขึ้นมาได้   เขียนความรู้สึกที่ได้ดูซีรี่ย์เรื่อง (ไม่ทราบชื่อ... เพราะได้เเต่ดูจำชื่อไม่ได้)

      อ่ะนะ...

            อืม...ความรู้สึกของฉันที่ได้ดูเรื่องนี้ มันเศร้ามากเลย เเต่ตอนต้นๆที่ได้ดู พระเอกเป็นคน

     เก็บความรู้สึกเก่งมาก ชอบนางเอกเเต่ไม่เคยบอกนางเอกจากความรู้สึกที่เเท้จริงของตัวเอง

     จนว่าพระเอกมีเเฟน  ตอนหลังก็มาบอกนางเอกว่าชอบ (งง..ละสิ) ทั้งๆที่เเฟนของพระเอกเป็น

     เพื่อนของนางเอก  นางเอกเสียใจมากที่พระเอกทำกับเพื่อนตัวเอง (กลายเป็นรักสามเศร้า)

     เเฟนหรือเพื่อนนางเอกทนไม่ไหวจึงจ้างมือปืนมาฆ่านางเอง เเต่สุดท้ายพระเอกก็รู้ความจริง

    ทำให้เเฟนที่เคยคบกันเเยกทางกัน เเล้วก็เเบบ...พระเอกกับนางเอกก็รักกันเเบบหวานๆ

              ฉันดูหนังเรื่องนี้เเล้ว... ความรู้สึกนี้เหมือนตอนที่ฉันเคยรู้จักพี่ทัพ

           เมื่อก่อนพี่ทัพเคยอยู่บ้านใกล้กัน  ฉันเเละเขารู้จักตั้งเเต่ตอนฉันอายุเเค่ 8 ขวบ

     เรารักกันเเบบพี่เเละน้อง จนอยู่มาวันหนึ่งจู่ๆพี่เขามาสารภาพรักกับฉัน  ทำให้ในใจฉันรู้ว่า

     ความรักที่เกินเพื่อน...พี่น้อง มีนสามารถทำลายความเป็นพี่เเละน้องได้ สุดท้ายพี่ทัพตัดสิน

     ใจไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอย่างถาวร เขาสัญญาว่าจะไม่ให้ฉันเห็นหน้าเขาอีก

              ทำให้ฉันรู้สึกว่ามันคล้ายกัน.... เเม้ว่าสถานการณ์มันไม่ตรงกันก็ตาม

           "ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก.."

          เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น

      มีคนเดินเข้ามาในห้อง... เค้าใส่เเว่นดำหน้าตาหล่อเว่อร์พร้อมกับกระเช้าของฝาก

     เเล้วก็ถอดเเว่นดำออก  ทำให้เห็นหน้าตาอันเทพบุตรลงมาเกิด

          พี่เจมส์...

      (ใส่เเว่นดำนึกว่าลีมินโฮ... ตกใจหมด)

        "สวัสดีครับคุณน้า^^" พี่เจมส์ทักทายเเม่ฉันอย่างเป็นมิตร

        "สวัสดีจ้า...เจมส์"

        "ของฝากครับ" พี่เจมส์ยื่นกระเช้าให้เเม่

        "มาคนเดียวหรอเจมส์"  เเม่ฉันถาม เพราะไม่เห็นมีใครตามมา

        "ครับ...เเล้วคุณพ่อของเบลล่าไปไหนหรือครับ"

        "ไปอังกฤษจ๊ะ อีกสองสามเดือนก้กลับเเล้ว"

       เเล้วเขาเดินมาข้างๆ เตียงผู้ป่วย (ที่กำลังอึ้งในความเท่ห์) ส่งยิ้มเเบบน่ารักๆ

           "วันนีพี่เจมส์ว่างหรอคะ" ฉันชิงถามก่อน

           "ก็...เมื่อกี้เพิ่งเสร็จงานพี่ก็ตรงมาที่โรงพยาบาลทันทีครับ" พี่เจมส์ตอบด้วยรอยยิ้ม

           "ทำไมไม่กลับไปพักผ่อนคะ"

           "พี่มานี่เพื่อมาพักผ่อนไงครับ"

              ???????

          "คุณน้าครับ...จะเป็นไรไหมครับถ้าผมจะพาน้องไปเดินเล่น" พี่เจมสืหันไปถามเเม่ฉัน

          "จะดีรึเปล่า เจมส์เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวน้าให้น้าไปได้นะ"

          "ไม่เป็นไรครับ^^ สบายมากครับ"

          "งั้น...น้าฝากด้วยนะ"

              หลังจากนั้นก้มีพยาบาลคนหนึ่งเอารถเข็นเข้ามา มองพี่เจมส์ด้วยความเขิน

        เเต่ดันส่งสายตาอาฆาตมาที่ฉัน -_-

**********ติดตามตอนต่อไป*********