ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

 ตอนที่1

 เช้าวันจันทร์....กลิ่นไอของไอหมอกทำให้รู้สึกว่าใกล้เข้าหนาวเเล้วสินะ...
 "วันจันทร์...วันจันทร์เเละวันจันทร์"น่าเบื่อจังเลยพักเเค่2วันก็วันจันทร์อีกเเล้ว  วันจันทร์เป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก ต้องไปทำงานที่โรงเรียน
"สวัสดีค่ะ....ฉันชื่อเบลล่า ราณี อายุ14ปี  กำลังศึกษาอยู่โรงเรียนขนาดใหญ่เเห่งหนึ่ง  ฉันอาศัยอยู่กับพ่อเเม่ ครอบครัวเราอบอุ่นมากฉันเป็นลูกครึ่ง  สาวน้อยน่าตาหวาน ชอบหาเรื่องใสตัวเป็นกิจวัตรประจำวันซนอย่างกับลิงกลับชาติมาเกิดตอนนี้ฉันกำลังสนใจเกี่ยวกับนักเขียนอยู่จ้า....เคยส่งต้นฉบับไปให้เขาดูเเล้วด้วย ผ่านทุกเรื่อง((โดยไล่กลับมาเเก้ทุกฉบับ))5555+เเล้วทำไมละ  คนเราก็ต้องมีผิดพลาดบางสิ..
"1.2.3.4...."เช้าอย่างนี้ต้องออกกำลังยืดเส้นยืดสายสักหน่อยเเล้ว คนอย่างเจ๊เบลต้องสมบูรณ์ทุกอย่าง น่าตาน่ารักเเล้วร่างกายต้องพร้อมทุกอย่าง
 แต่ยังง่วงอยู่ดี
 หลังจากตีลังกาสามตลบเรียบร้อยเเล้ว  ก็ต้องอาบน้ำต่อ  ฉันก็ลุกจากที่นอน เเละเเล้ว.....
"ฟึ่บ"
"โอ๊ย!!!!เจ็บจุง"จู่ฉันก็ล้มลงไปกับพื้น หัวฉันไปกระเเทกกับโต๊ะ หัวฉันฉันสมองเสื่อมหรือเปล่าหนอ เเต่ว่า....ทำไมพื้นเปียกละ เเปลก  หรือว่า...ฉันจะฉี่รดที่นอน  โห..มันขนาดเปียกทั่วห้องเลยหรอ เว่อใหญ่เเล้วเจ๊เบลอายุฉันปูนนี้เเล้วไม่มีวันฉี่ราดอีกเเน่
ขายหน้าเขาตายเลย
  เอ...กระดาษ ฉันเห็นกระดาษโน๊ตเเผ่นสีเหลืองอ่อนติดอยู่กับโต๊ะ  มีข้อความเขียนไว้
 "อิอิ..เจ้าเด็กขี้เซา  เเม่ไปทำงานก็นะ กับข้าวทำไว้ให้เเล้วอยู่ในตู้เย็นจะกินก็เอาไปเวฟ  วันนี้นี้เเม่ตื่นเช้าเลยมาถูห้องให้  เเม่จะมารับเบล7:00นะ เตรียมตัวให้เรียบร้อยละ"
    
     ในที่สุด...เราก็หาผู้กระทำความผิดเจอเเล้วเเม่บอกว่าจะมารับ7:00เหรอ   เเล้วตอนนี้กี่โมงเเล้วหนอ... ฉันหยิบนาฬิกาตอนนี้มันวางอยู่พื้น ไม่คืนเเอบไว้จะได้ไม่มากวนฉัน
     ไม่นะ!!!!นี่6:30เเล้วหรอ ทำไมฉันตื่อนสายขนาดนี้เนี่ย  ได้การเเล้ว  ต้องรีบเท่านั้น
 "โอ๊ย!!!หัว" ต๊ายย...หัวฉันไม่เเตกเเล้วหรอเนี่ย โดนรอบสอง เจ็บ
---------------------------------------------------------------------------------
 "สวัสดีจ้า...บ๊ายบายนะ" ฉันทักทายเเม่หลังจากที่เเม่มาส่งฉันหน้าโรงเรียน  ในที่สุดมันก้ไม่ทัน ฉันถึงกับเอาข้าวมากินในรถ ถ้ามาช้าอีกนิดนึงประตูโรงเรียนก้จะปิด อดทำงานกับเพื่อนเลย 
     ฉันตรงดิ่งเข้าโรงเรียน...ช่วงนี้ก็ใกล้ปิดเทอมเเล้ว  ที่จริงเเล้วฉันสอบเสร็จไปตั้งเเต่วันศุกร์
เเต่วันนี้ฉันเสนอหน้ามาโรงเรียนวันนี้มีนักเรียนมากันน้อย  วันนี้เป็นวันพิเศษเด็กจะมาก็ได้ไม่มาก็ได้  เเต่ฉันมา  ฉันเด็กเรียน*-*
         "ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก..หัวใจ.."เสียงหญิงลีนี่นา ยัยดีเจต้องเปิดเเพลงนี้เเน่  ก็ไม่เเปลกเพลงนี้ก็ออกจะดัง  วันนี้เด็กก็มาน้อยครูคงให้เปิดมั่ง
 "นั้นงัย...เจ๊เบล"เสียงใครคนหนึ่งเรียกฉัน
อ้อ....จากับภัส
ฉัน : หวัดดี..ตอนเช้า
ภัส : ว๊าดดดด...เดดดดด เจ๊เบล
  ภัสพูดจากวนมาก
จา : อ้าวๆ...ภัสพูดดีๆหน่อยสิ  นี่..นี่เจ๊เบล นักเรียนที่มาสายที่สุดในโรงเรียน  เฉียดห้องปกครองมาหลายต้องหลายครั้งเเล้ว  คาราวะซะ!!!!
    จาพูดได้เจ็บปวดมาก
ภัส : คาราวะจ้า เฮ้ยภูเขาลูกใหญ่มาก
จา : ไหนๆ ภูเขาหรอ  เเถวโรงเรียนเราไม่มีโรงเรียนหลอกนะ
ภัส : ไม่ใช่!!!!!บนหัวเจ๊เบล
ฉัน :
จา : จริงด้วย นี้บ้องขนาดเอาหัวกระเเทกเสาไฟฟ้าเลยเหรอเนี่ย
ฉัน : พอได้เเล้ว  ไปทำงานต่อก่อนที่ฉันจะชกเเก
จา : จ้าเเม่เด็กเรียน
-------------พักรับประทานอาหารจ้า-----------
     หลังจากที่ทำงานทำการเสร็จเรียบร้อยเเล้ว  พวกเราก็นั่งกินข้าวที่โรงอาหาร เราทำเเบบนี้กันทุกวัน ตั้งเเต่ประถมยันมัธยม   เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข  จาจะเป้นคนออกเเนวห้าว เล่นบอลเล่เก่งเพราะตัวสูง ส่วนภัสจะเป็นคนออกเเนวศิลปะ  ตอนอยู่อนุบาล2ด้วยกันวาดรูปพระพุทธรูปให้ดูตัวเป็นๆเลยนะ เก่งสุดๆ  ส่วนฉันก้เป็นนักเขียนตัวน้อย เวลาว่างต้องเเต่งนิยายเท่านั้น ((เค้าก็หาเวลาทำประโยชน์อย่างอื่นบ้างนะ)) 
หลังจากกินข้าวด้วยกันสักพัก
ฉัน : จาภัส ปิดเทอมนี้ไปเที่ยวไหนกัน
ภัส : ไปโคราช  ไปหาญาติ เเล้วเจ๊จาละ
จา : ไปอวกาศจ้า
ภัส : กวนเเล้วตอบดีๆ
จา : ไปเชียงใหม่เจ๊า  เเล้วเจ๊เบลละ
ฉัน : พ่อกับเเม่ยังไม่วางเเผนกันเลย
ภัส : ไม่ต้องห่วงยังไงเขาก็หาเวลาให้เจ๊เเน่นอน
  พวกเราเงียบกันไปสักพักใหญ่ 
"ติ๊ดๆ"เสียงโทรศัพท์ฉันนี้  ใครโทร.มาน่า....
"บก.วิชาต"
ฉัน : ฮัลโหล..สวัสดีค่า
บก.: จ้า
ฉัน : บก.โทรมาทำไมคะ
บก.: ลุงมีงานใหม่จะให้ทำ
ฉัน  ??????
---------------------------------------------------------------------------------
โปรดติดตามกันต่อไปนะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ  ติชมอะไรได้เลยจ้า