ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

•  ตอนที่1

 เช้าวันจันทร์....กลิ่นไอของไอหมอกทำให้รู้สึกว่าใกล้เข้าหนาวเเล้วสินะ...

 "วันจันทร์...วันจันทร์เเละวันจันทร์"น่าเบื่อจังเลยพักเเค่2วันก็วันจันทร์อีกเเล้ว  วันจันทร์เป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก ต้องไปทำงานที่โรงเรียน

"สวัสดีค่ะ....ฉันชื่อเบลล่า ราณี อายุ14ปี  กำลังศึกษาอยู่โรงเรียนขนาดใหญ่เเห่งหนึ่ง  ฉันอาศัยอยู่กับพ่อเเม่ ครอบครัวเราอบอุ่นมากฉันเป็นลูกครึ่ง  สาวน้อยน่าตาหวาน ชอบหาเรื่องใสตัวเป็นกิจวัตรประจำวันซนอย่างกับลิงกลับชาติมาเกิดตอนนี้ฉันกำลังสนใจเกี่ยวกับนักเขียนอยู่จ้า....เคยส่งต้นฉบับไปให้เขาดูเเล้วด้วย ผ่านทุกเรื่อง((โดยไล่กลับมาเเก้ทุกฉบับ))5555+เเล้วทำไมละ  คนเราก็ต้องมีผิดพลาดบางสิ..

"1.2.3.4...."เช้าอย่างนี้ต้องออกกำลังยืดเส้นยืดสายสักหน่อยเเล้ว คนอย่างเจ๊เบลต้องสมบูรณ์ทุกอย่าง น่าตาน่ารักเเล้วร่างกายต้องพร้อมทุกอย่าง

 แต่ยังง่วงอยู่ดี

 หลังจากตีลังกาสามตลบเรียบร้อยเเล้ว  ก็ต้องอาบน้ำต่อ  ฉันก็ลุกจากที่นอน เเละเเล้ว.....

"ฟึ่บ"

"โอ๊ย!!!!เจ็บจุง"จู่ฉันก็ล้มลงไปกับพื้น หัวฉันไปกระเเทกกับโต๊ะ หัวฉันฉันสมองเสื่อมหรือเปล่าหนอ เเต่ว่า....ทำไมพื้นเปียกละ เเปลก  หรือว่า...ฉันจะฉี่รดที่นอน  โห..มันขนาดเปียกทั่วห้องเลยหรอ เว่อใหญ่เเล้วเจ๊เบลอายุฉันปูนนี้เเล้วไม่มีวันฉี่ราดอีกเเน่

ขายหน้าเขาตายเลย

  เอ...กระดาษ ฉันเห็นกระดาษโน๊ตเเผ่นสีเหลืองอ่อนติดอยู่กับโต๊ะ  มีข้อความเขียนไว้

 "อิอิ..เจ้าเด็กขี้เซา  เเม่ไปทำงานก็นะ กับข้าวทำไว้ให้เเล้วอยู่ในตู้เย็นจะกินก็เอาไปเวฟ  วันนี้นี้เเม่ตื่นเช้าเลยมาถูห้องให้  เเม่จะมารับเบล7:00นะ เตรียมตัวให้เรียบร้อยละ"

     ในที่สุด...เราก็หาผู้กระทำความผิดเจอเเล้วเเม่บอกว่าจะมารับ7:00เหรอ   เเล้วตอนนี้กี่โมงเเล้วหนอ... ฉันหยิบนาฬิกาตอนนี้มันวางอยู่พื้น ไม่คืนเเอบไว้จะได้ไม่มากวนฉัน

     ไม่นะ!!!!นี่6:30เเล้วหรอ ทำไมฉันตื่อนสายขนาดนี้เนี่ย  ได้การเเล้ว  ต้องรีบเท่านั้น

 "โอ๊ย!!!หัว" ต๊ายย...หัวฉันไม่เเตกเเล้วหรอเนี่ย โดนรอบสอง เจ็บ

---------------------------------------------------------------------------------

 "สวัสดีจ้า...บ๊ายบายนะ" ฉันทักทายเเม่หลังจากที่เเม่มาส่งฉันหน้าโรงเรียน  ในที่สุดมันก้ไม่ทัน ฉันถึงกับเอาข้าวมากินในรถ ถ้ามาช้าอีกนิดนึงประตูโรงเรียนก้จะปิด อดทำงานกับเพื่อนเลย 

     ฉันตรงดิ่งเข้าโรงเรียน...ช่วงนี้ก็ใกล้ปิดเทอมเเล้ว  ที่จริงเเล้วฉันสอบเสร็จไปตั้งเเต่วันศุกร์

เเต่วันนี้ฉันเสนอหน้ามาโรงเรียนวันนี้มีนักเรียนมากันน้อย  วันนี้เป็นวันพิเศษเด็กจะมาก็ได้ไม่มาก็ได้  เเต่ฉันมา  ฉันเด็กเรียน*-*

         "ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝาก..หัวใจ.."เสียงหญิงลีนี่นา ยัยดีเจต้องเปิดเเพลงนี้เเน่  ก็ไม่เเปลกเพลงนี้ก็ออกจะดัง  วันนี้เด็กก็มาน้อยครูคงให้เปิดมั่ง

 "นั้นงัย...เจ๊เบล"เสียงใครคนหนึ่งเรียกฉัน

อ้อ....จากับภัส

ฉัน : หวัดดี..ตอนเช้า

ภัส : ว๊าดดดด...เดดดดด เจ๊เบล

  ภัสพูดจากวนมาก

จา : อ้าวๆ...ภัสพูดดีๆหน่อยสิ  นี่..นี่เจ๊เบล นักเรียนที่มาสายที่สุดในโรงเรียน  เฉียดห้องปกครองมาหลายต้องหลายครั้งเเล้ว  คาราวะซะ!!!!

    จาพูดได้เจ็บปวดมาก

ภัส : คาราวะจ้า เฮ้ยภูเขาลูกใหญ่มาก

จา : ไหนๆ ภูเขาหรอ  เเถวโรงเรียนเราไม่มีโรงเรียนหลอกนะ

ภัส : ไม่ใช่!!!!!บนหัวเจ๊เบล

ฉัน :

จา : จริงด้วย นี้บ้องขนาดเอาหัวกระเเทกเสาไฟฟ้าเลยเหรอเนี่ย

ฉัน : พอได้เเล้ว  ไปทำงานต่อก่อนที่ฉันจะชกเเก

จา : จ้าเเม่เด็กเรียน

-------------พักรับประทานอาหารจ้า-----------

     หลังจากที่ทำงานทำการเสร็จเรียบร้อยเเล้ว  พวกเราก็นั่งกินข้าวที่โรงอาหาร เราทำเเบบนี้กันทุกวัน ตั้งเเต่ประถมยันมัธยม   เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข  จาจะเป้นคนออกเเนวห้าว เล่นบอลเล่เก่งเพราะตัวสูง ส่วนภัสจะเป็นคนออกเเนวศิลปะ  ตอนอยู่อนุบาล2ด้วยกันวาดรูปพระพุทธรูปให้ดูตัวเป็นๆเลยนะ เก่งสุดๆ  ส่วนฉันก้เป็นนักเขียนตัวน้อย เวลาว่างต้องเเต่งนิยายเท่านั้น ((เค้าก็หาเวลาทำประโยชน์อย่างอื่นบ้างนะ)) 

หลังจากกินข้าวด้วยกันสักพัก

ฉัน : จาภัส ปิดเทอมนี้ไปเที่ยวไหนกัน

ภัส : ไปโคราช  ไปหาญาติ เเล้วเจ๊จาละ

จา : ไปอวกาศจ้า

ภัส : กวนเเล้วตอบดีๆ

จา : ไปเชียงใหม่เจ๊า  เเล้วเจ๊เบลละ

ฉัน : พ่อกับเเม่ยังไม่วางเเผนกันเลย

ภัส : ไม่ต้องห่วงยังไงเขาก็หาเวลาให้เจ๊เเน่นอน

  พวกเราเงียบกันไปสักพักใหญ่ 

"ติ๊ดๆ"เสียงโทรศัพท์ฉันนี้  ใครโทร.มาน่า....

"บก.วิชาต"

ฉัน : ฮัลโหล..สวัสดีค่า

บก.: จ้า

ฉัน : บก.โทรมาทำไมคะ

บก.: ลุงมีงานใหม่จะให้ทำ

ฉัน  ??????

---------------------------------------------------------------------------------

โปรดติดตามกันต่อไปนะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ  ติชมอะไรได้เลยจ้า