รักแค่เธอเท่านั้น...

 ณ โรงพยาบาล

 "โอ้ะ!"ทามไทพยายามลืมตาขึ้น แล้วมองไปรอบๆห้องก็พบกับป๊อปปี้ที่จ้องหน้าเขาอยู่

 "นายทามไท ตื่นแล้วหรอ"ป๊อปถาม

 "โอ้ย"ทามไทกุมขมับตัวเองก่อนจะร้องโอ้ยออกมา

 "เดี๋ยวฉันไปเรียกหมอให้"ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินออกไปหาหมอ

 ณ โรงพัก

 "เฟย์พี่ทามเป็นยังไงบ้างอ่ะ"ฟางถามอย่างกระวนกระวาย

 "พี่ทามโอเคแล้ว แกไม่ต้องห่วงหรอกนะ"เฟย์บอก

 "แล้วพี่ทามจะหายเมื่อไหร่หรอ"ฟางถาม

 "ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ"เฟย์พูดปลอบใจ

 ณ โรงพยาบาล

 "ตอนนี้คนไข้จะต้องปวดหัวอยุ่อย่างนี้บ้างนะครับควรจะพักผ่อนให้มาก แต่คนไข้ฟื้นตัวได้เร็วมากเลยนะครับ"หมอพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 "ตอนนี้นายไม่เป็นไรแล้วนะ"ป๊อปปี้บอก

 "นายเป็นใคร"ทามไทถาม

 "นี่นายจำฉันไม่ได้หรอ"ป๊อปปี้ถาม ทามไทนึกจนปวดหัวอีกครั้ง

 "โอ้ย ฉันปวดหัว"ทามกุมหัวตัวเองอย่างทรมาน

 ก๊อกๆ

 "ป๊อปคะ"เฟรมเรียกชื่อเขา แล้วเดินเข้ามาในห้อง

 "พี่ทาม!"เฟรมตกใจเมื่อเห็นทามไทฟื้น

 "โอเค นายไม่ต้องนึกก็ได้นายพักผ่อนเถอะ"ป๊อปปี้บอก ก่อนที่ทามไทจะปิดตาลง

 "พี่ทามฟื้นแล้วหรอคะ"เฟรมเดินเข้ามาถาม

 "ครับ เค้าเพิ่งฟื้นเมื่อกี้"ป๊อปปี้บอก

 "แล้วพี่ทามจำอะไรไม่ได้เลยใช่ไมคะ"เฟรมถามอย่างจริงจัง

 "ทำไมหรอครับฟาง ทำไมถึงต้องจริงจังอย่างนั้นล่ะ"ป๊อปปี้ถาม

 "ก็เอ่อ...คือฟางเป็นห่วงพี่ทามหน่ะค่ะป๊อป"เฟรมบอกก่อนจะบีบน้ำตาอีกครั้ง

 "ดูเหมือนทามไทจะจำอะไรไม่ได้นะ"ป๊อปปี้บอก

 "จริงหรอคะ ฮือๆแย่จัง"เฟรมบีบน้ำตาอีกครั้ง

 "ฮัลโหล ยัยเฟรมแกอยู่ไหนอ่ะ"มีนถาม

 "แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน"เฟรมถามกลับ

 "ฉันอยู่หน้าโรงพยาบาล"มีนบอก

 "นั้นเดี๋ยวฉันออกไป แกรออยู่แถวนั้นก่อน"เฟรมบอก ก่อนจะวางสายไป

 "ป๊อปคะ เดี๋ยวฟางมานะคะ"เฟรมบอก ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 ณ สวนแถวโรงพยาบาล

 "ยัยเฟรมพี่ทามเป็นยังไงบ้าง"มีนถามอย่างเป็นห่วง

 "ก็ความจำเสื่อมไปแล้วหน่ะสิ!"เฟรมบอก

 "นี่แกคงไม่ได้ทำพี่เค้าใช่ไม"มีนถาม

 "คนอย่างฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้"

 "นี่แกเป็นคนทำหรอเฟรม!"มีนถามอย่างตกใจ

 "ใช่!ฉันทำพี่เค้าเอง พี่ทามอยากไปบอกพี่ป๊อปทำไมล่ะ"เฟรมบอกอย่างแค้นใจ

จบไปอีกตอน เม้นๆ